Back
Rotterdam, Euromast etc. (NL), 20160316
Rotjeknor- Om uiteindelijk om 19.00 uur in Hellevoetsluis te zijn voor een lezing over het gegraven droogdok aldaar, vetrokken we na een kopje koffie voor de middag uit Weert. We reden over de snelweg naar Rotterdam, om aldaar aangekomen de afslag Heijplaat te benutten en iets later de auto te parkeren nabij het oude kantoor van de RDM. Te voet gingen we eerst naar het Rondoplein, met een merkwaardig gevormde muziektent.
Op de ronde koepel stond een naam; ”Muziekpaviljoen Prinses Beatrix”. Best oud, want het werd officieel geopend op 29 maart 1939.
Van het plein liepen we naar de aanlegsteiger van de Waterbus 18, die ons in snelle vaart bij de Erasmusbrug bracht. Vandaar te voet door “het Park” naar de Euromast. Voor € 8,50 PP konden we naar boven. Eerst tot bij het restaurant en later met de draaigondel tot 185 meter boven NAP. Bij het betreden van de gondel vroeg een medereiziger waar “de Kuip” lag. Heel gevat antwoorden de bestuurder: “Die is momenteel nogal onzichtbaar!” Feyenoord had namelijk recent zeven wedstrijden op rij verloren. Op het hoogste punt draaide de gondel een paar keer rond en ging dan weer naar beneden.
Op het dak van het restaurant maakten we de eerste foto’s van ons project: OUD ziet Nieuw ziet OUD. We willen bovenop oude en nieuwe hoogbouw in de vier windrichtingen foto’s maken. Met de groothoek- en de telelens. De Euromast was het eerste oude gebouw, waar we boven konden komen. Eenvoudig, want het kan tegen betaling. De andere bouwwerken, die we hebben uitgekozen zijn geen toeristische trekpleisters als de Euromast en zullen niet zo eenvoudig te betreden zijn. Wel heb ik met de lens op 300 een foto’s gemaakt van enige oude bouwwerken, zo als “de Hef”.
Doch die was weg!
Weer op de begane liepen we langs de ingang van de Maastunnel voor voetgangers en fietsers. Meteen maar van de gelegenheid gebruik gemaakt, om met de overjarige roltrap naar beneden te gaan en onder de Maas door te lopen naar de Zuid. Daar boven gekomen hadden we een prachtig uitzicht op de ss Rotterdam. Op de weg terug het midden van de tunnel opgezocht en een foto naar beide kanten genomen. Deze plaats was 40 meter onder NAP. Bij de uitgang hadden we een persoon van de Beveiliging nog naar het midden van de tunnel gevraagd. Eerst dacht hij dat we hem in de maling namen, maar na enig heen en weer gepraat bleek de zwarte streep; het midden. En dat was juist de plek waar we onze foto’s maakten.
Bovendien is de Maastunnel net als de Euromast een rijksmonument. Wellicht het hoogste en laagste monument in Nederland.
Langs de Veerhaven bezochten we nog de Dock Art Gallery. Twee etages moderne kunst van opmerkelijke kwaliteit. Helaas had de wandeling in de Maastunnel wat tijd gekost en om niet te laat in Hellevoetsluis aan te komen konden we niet uitvoerig met de personen in de Gallery van gedachten wisselen. Wel tijd voor een visitekaartje van Kees, waarbij de ontvanger dacht dat Kees van de foto’s was en ik van de verhalen.
Terug op de Waterbus was de eerste halte waar de boot meerde; Katendrecht. Tijdens het wachten raakten we in gesprek met een man in een blauwe trui, die vroeger schipper was geweest op de binnenvaart. Het gesprek kon wat duren, want de boot vertrok toch niet. En dat was geen wonder, want onze gesprekspartner in de blauwe trui was de stuurman. Ook bij de volgende halte en bij het eindpunt op Heijplaat ging het gesprek verder kregen we nog een visitekaartje van een vereniging van modelscheepsbouwers.
Al met al waren we een half uur voor aanvang van de lezing bij het droogdok in Hellevoetsluis. Naast het gegraven dok stond een mooi gebouw, met zaaltjes en kantoren. Maar niks meer te eten, dus kochten we bij de koffie ieder een tweetal pakjes stroopwafels. Met onze versnaperingen zochten we een statafel, waar we een mede-bezoeker troffen. Na een korte kennismaking ging bij Kees en de ander langzaam een lichtje branden, want 38 jaar geleden werkten beiden elektromannen tegelijkertijd bij “van Gelder Papier” in Velzen.
De eerste lezing ging over het gegraven droogdok; Jan Blanken. Ook wat informatie over de schepen, die daar vroeger gerepareerd waren. De tweede lezing was handelde over de werk Keppel-Verolme, wat eigenlijk de oude werf van Verolme op Rozenburg is. Eerst een inleiding en toen een verhaal over een groot passagiersschip. Veel werkzaamheden en ook de uitwisseling van een hoofdmotor, die door een gat in de bodem uit het schip eruit en erin werd gehesen.
Tijdens het vragenrondje gingen we op weg naar onze jassen. Dat was maar goed, want de hele kapstok hing vol. Wij waren zo’n beetje de eerste daar en toen was de kapstok nog leeg. Nu had Kees wat moeite zijn zwarte jas te vinden, want bijna alle jassen waren donker. Toch gevonden en na een mooie maar lange dag weer op huis aan.
Op de ronde koepel stond een naam; ”Muziekpaviljoen Prinses Beatrix”. Best oud, want het werd officieel geopend op 29 maart 1939.
Van het plein liepen we naar de aanlegsteiger van de Waterbus 18, die ons in snelle vaart bij de Erasmusbrug bracht. Vandaar te voet door “het Park” naar de Euromast. Voor € 8,50 PP konden we naar boven. Eerst tot bij het restaurant en later met de draaigondel tot 185 meter boven NAP. Bij het betreden van de gondel vroeg een medereiziger waar “de Kuip” lag. Heel gevat antwoorden de bestuurder: “Die is momenteel nogal onzichtbaar!” Feyenoord had namelijk recent zeven wedstrijden op rij verloren. Op het hoogste punt draaide de gondel een paar keer rond en ging dan weer naar beneden.
Op het dak van het restaurant maakten we de eerste foto’s van ons project: OUD ziet Nieuw ziet OUD. We willen bovenop oude en nieuwe hoogbouw in de vier windrichtingen foto’s maken. Met de groothoek- en de telelens. De Euromast was het eerste oude gebouw, waar we boven konden komen. Eenvoudig, want het kan tegen betaling. De andere bouwwerken, die we hebben uitgekozen zijn geen toeristische trekpleisters als de Euromast en zullen niet zo eenvoudig te betreden zijn. Wel heb ik met de lens op 300 een foto’s gemaakt van enige oude bouwwerken, zo als “de Hef”.
Doch die was weg!
Weer op de begane liepen we langs de ingang van de Maastunnel voor voetgangers en fietsers. Meteen maar van de gelegenheid gebruik gemaakt, om met de overjarige roltrap naar beneden te gaan en onder de Maas door te lopen naar de Zuid. Daar boven gekomen hadden we een prachtig uitzicht op de ss Rotterdam. Op de weg terug het midden van de tunnel opgezocht en een foto naar beide kanten genomen. Deze plaats was 40 meter onder NAP. Bij de uitgang hadden we een persoon van de Beveiliging nog naar het midden van de tunnel gevraagd. Eerst dacht hij dat we hem in de maling namen, maar na enig heen en weer gepraat bleek de zwarte streep; het midden. En dat was juist de plek waar we onze foto’s maakten.
Bovendien is de Maastunnel net als de Euromast een rijksmonument. Wellicht het hoogste en laagste monument in Nederland.
Langs de Veerhaven bezochten we nog de Dock Art Gallery. Twee etages moderne kunst van opmerkelijke kwaliteit. Helaas had de wandeling in de Maastunnel wat tijd gekost en om niet te laat in Hellevoetsluis aan te komen konden we niet uitvoerig met de personen in de Gallery van gedachten wisselen. Wel tijd voor een visitekaartje van Kees, waarbij de ontvanger dacht dat Kees van de foto’s was en ik van de verhalen.
Terug op de Waterbus was de eerste halte waar de boot meerde; Katendrecht. Tijdens het wachten raakten we in gesprek met een man in een blauwe trui, die vroeger schipper was geweest op de binnenvaart. Het gesprek kon wat duren, want de boot vertrok toch niet. En dat was geen wonder, want onze gesprekspartner in de blauwe trui was de stuurman. Ook bij de volgende halte en bij het eindpunt op Heijplaat ging het gesprek verder kregen we nog een visitekaartje van een vereniging van modelscheepsbouwers.
Al met al waren we een half uur voor aanvang van de lezing bij het droogdok in Hellevoetsluis. Naast het gegraven dok stond een mooi gebouw, met zaaltjes en kantoren. Maar niks meer te eten, dus kochten we bij de koffie ieder een tweetal pakjes stroopwafels. Met onze versnaperingen zochten we een statafel, waar we een mede-bezoeker troffen. Na een korte kennismaking ging bij Kees en de ander langzaam een lichtje branden, want 38 jaar geleden werkten beiden elektromannen tegelijkertijd bij “van Gelder Papier” in Velzen.
De eerste lezing ging over het gegraven droogdok; Jan Blanken. Ook wat informatie over de schepen, die daar vroeger gerepareerd waren. De tweede lezing was handelde over de werk Keppel-Verolme, wat eigenlijk de oude werf van Verolme op Rozenburg is. Eerst een inleiding en toen een verhaal over een groot passagiersschip. Veel werkzaamheden en ook de uitwisseling van een hoofdmotor, die door een gat in de bodem uit het schip eruit en erin werd gehesen.
Tijdens het vragenrondje gingen we op weg naar onze jassen. Dat was maar goed, want de hele kapstok hing vol. Wij waren zo’n beetje de eerste daar en toen was de kapstok nog leeg. Nu had Kees wat moeite zijn zwarte jas te vinden, want bijna alle jassen waren donker. Toch gevonden en na een mooie maar lange dag weer op huis aan.
Wuppertal (D), 20150716
Deze dag niet naar het Ruhrgebied, maar vanuit Roermond direct naar het oosten.
wars door Düsseldorf richting Wuppertaler Schwebebahn. Dit bezoek stond al lang op onze lijst, maar nu waren we toch onderweg.
Wel had Kees wat bijkomende adressen van interessante objecten in de buurt ontvangen van collega Andrees.
Voor het eerste verlieten we de Autobahn enige kilometers voor Wuppertal en bereikten via een aantal heuse haarspeldbochten uiteindelijk een dicht bebost terrein, met daarin verscholen; Klinik Aprath.
Een voormalig sanatorium, met ook nog een oud ketelhuis. Parkeerplaats genoeg en het hek was geen obstakel, doch het hoofdgebouw was deugdelijk ontoegankelijk gemaakt.
Alle van de grond bereikbare openingen waren dicht gemetseld.
Een poging met deur als trap lukte niet. De toegang tot een bijgebouw was wel om overheen te komen en zodoende gingen we van beneden naar boven en omgekeerd het hele gebouw door. Troosteloos, met heel veel vernielingen. Geen ruit meer heel.
Bij vertrek zagen we een oude Mitsiubitsi L300 bij de geopende deur van het ketelhuis.
Nabij gekomen hoorden we gitaarspel, want binnen zat op een soort podium, met wat elektronische muziek op de achtergrond, een man gitaar spelen.
Hij was lid van een band in oprichting en had van de Verwalter van het ketelhuis toestemming om de ruimte als concertzaal te gebruiken. Ook zeer geschikt voor een tentoonstelling.
U begrijpt het al, geen ketel meer te bekennen.
De volgende stop was bij de Homannstrasse in Wuppertal, waar in de buurt een Ringlokschuppen zou zijn.
Inderdaad zou zijn, want na wat zoeken vonden we een stukje van het spoor slechts een hoop blokken beton.
Alleen aan het reliëf op de grond herkenden we de ronde vorm.
Dan maar naar de Schwebebahn. Met de Tom naar het kopstation; Vohwinkel. Nou, dat was wel bijzonder.
Een tram, met wielen op het dak.
Hangend aan een baan, die vele kilometers boven het riviertje de Wupper is gebouwd.
Wij, met een dagkaart voor twee personen, op weg naar station Robert-Daum-Platz.
Aldaar we te voet verder gingen. Wel bergop, wat de hele stad was zo’n beetje op de helling van de langs liggende bergen gebouwd.
Dus omhoog tot bij een leegstaand Altenheim, waar het hek niet zo bijzonder was. Geen gat nodig, eenvoudig er langs.
Wat rond gekeken en in een bijgebouw een open raam gevonden.
Wij naar binnen en eerst het bijgebouw bekeken en later de oude villa, die eigenlijk mooi van lelijkheid was.
Nogal protserige houten betimmeringen enzovoort. Ook stonden er nog twee piano’s.
Wel een verademing hier. Weinig vernield.
Dan weer terug naar de auto met de Schwebebahn en later weer met de Bahn naar station Völklicherstrasse, waar in de buurt een fabriek leeg stond.
Na enig vraagwerk de fabriek gevonden en door een gat in een deur naar binnen getreden.
Op de gevel stond WITTE & CO, maar binnen was het alles behalve “wit”.
Een vrijwel leeg gebouw, met overal vernielingen een rotzooi op de vloer.
Weer van onder naar boven en naar beneden.
Naar buiten gingen we gewoon door de voordeur, die net als de verlaten WC van binnen niet “op slot” zat.
foto: Rein Reuter
Enigszins dorstig neer gestreken op een terrasje aan de Friederich-Engels-Alle, waar we wat dronken en ook nog een bord spaghetti verorberden.
Na het eten weer in de Bahn, om bij het andere kopstation uit te stappen.
Vandaar via een brug richting de 66 meter hoge Gasbehälter, die volgens een voorbijganger op ons pad, niet te beklimmen was.
De jonge man sprak graag Engels, wellicht gezien ons onvolmaakte Duits.
Hij adviseerde ons aan de andere oever een lege fabriek te bezoeken.
Maar zijn aanwijzingen waren wat vaag en wij waren wat moe, zodat we met de Bahn weer terug zweefden naar de auto.
Ongeveer 13 kilometer en 8 tot 2 meter boven de Wupper.
Voor toeristen een bijzondere ervaring, doch veel personen van de lokale bevolking hadden tijdens de rit slechts aandacht voor hun Smartphone.
wars door Düsseldorf richting Wuppertaler Schwebebahn. Dit bezoek stond al lang op onze lijst, maar nu waren we toch onderweg.
Wel had Kees wat bijkomende adressen van interessante objecten in de buurt ontvangen van collega Andrees.
Voor het eerste verlieten we de Autobahn enige kilometers voor Wuppertal en bereikten via een aantal heuse haarspeldbochten uiteindelijk een dicht bebost terrein, met daarin verscholen; Klinik Aprath.
Een voormalig sanatorium, met ook nog een oud ketelhuis. Parkeerplaats genoeg en het hek was geen obstakel, doch het hoofdgebouw was deugdelijk ontoegankelijk gemaakt.
Alle van de grond bereikbare openingen waren dicht gemetseld.
Een poging met deur als trap lukte niet. De toegang tot een bijgebouw was wel om overheen te komen en zodoende gingen we van beneden naar boven en omgekeerd het hele gebouw door. Troosteloos, met heel veel vernielingen. Geen ruit meer heel.
Bij vertrek zagen we een oude Mitsiubitsi L300 bij de geopende deur van het ketelhuis.
Nabij gekomen hoorden we gitaarspel, want binnen zat op een soort podium, met wat elektronische muziek op de achtergrond, een man gitaar spelen.
Hij was lid van een band in oprichting en had van de Verwalter van het ketelhuis toestemming om de ruimte als concertzaal te gebruiken. Ook zeer geschikt voor een tentoonstelling.
U begrijpt het al, geen ketel meer te bekennen.
De volgende stop was bij de Homannstrasse in Wuppertal, waar in de buurt een Ringlokschuppen zou zijn.
Inderdaad zou zijn, want na wat zoeken vonden we een stukje van het spoor slechts een hoop blokken beton.
Alleen aan het reliëf op de grond herkenden we de ronde vorm.
Dan maar naar de Schwebebahn. Met de Tom naar het kopstation; Vohwinkel. Nou, dat was wel bijzonder.
Een tram, met wielen op het dak.
Hangend aan een baan, die vele kilometers boven het riviertje de Wupper is gebouwd.
Wij, met een dagkaart voor twee personen, op weg naar station Robert-Daum-Platz.
Aldaar we te voet verder gingen. Wel bergop, wat de hele stad was zo’n beetje op de helling van de langs liggende bergen gebouwd.
Dus omhoog tot bij een leegstaand Altenheim, waar het hek niet zo bijzonder was. Geen gat nodig, eenvoudig er langs.
Wat rond gekeken en in een bijgebouw een open raam gevonden.
Wij naar binnen en eerst het bijgebouw bekeken en later de oude villa, die eigenlijk mooi van lelijkheid was.
Nogal protserige houten betimmeringen enzovoort. Ook stonden er nog twee piano’s.
Wel een verademing hier. Weinig vernield.
Dan weer terug naar de auto met de Schwebebahn en later weer met de Bahn naar station Völklicherstrasse, waar in de buurt een fabriek leeg stond.
Na enig vraagwerk de fabriek gevonden en door een gat in een deur naar binnen getreden.
Op de gevel stond WITTE & CO, maar binnen was het alles behalve “wit”.
Een vrijwel leeg gebouw, met overal vernielingen een rotzooi op de vloer.
Weer van onder naar boven en naar beneden.
Naar buiten gingen we gewoon door de voordeur, die net als de verlaten WC van binnen niet “op slot” zat.
foto: Rein Reuter
Enigszins dorstig neer gestreken op een terrasje aan de Friederich-Engels-Alle, waar we wat dronken en ook nog een bord spaghetti verorberden.
Na het eten weer in de Bahn, om bij het andere kopstation uit te stappen.
Vandaar via een brug richting de 66 meter hoge Gasbehälter, die volgens een voorbijganger op ons pad, niet te beklimmen was.
De jonge man sprak graag Engels, wellicht gezien ons onvolmaakte Duits.
Hij adviseerde ons aan de andere oever een lege fabriek te bezoeken.
Maar zijn aanwijzingen waren wat vaag en wij waren wat moe, zodat we met de Bahn weer terug zweefden naar de auto.
Ongeveer 13 kilometer en 8 tot 2 meter boven de Wupper.
Voor toeristen een bijzondere ervaring, doch veel personen van de lokale bevolking hadden tijdens de rit slechts aandacht voor hun Smartphone.
Ruhrgebied (D), 20150326
Om de lijst met bezochte Bergwerken wat completer te maken gingen we onlangs weer eens richting Ruhrgebied. We waren van plan naar Polsum te rijden, maar onderweg besloten we eerst een bezoek te brengen aan Bergwerk Westerholt. Dit Bergwerk werd in 1998 door Deutsche Steinkohle AG (DSK) overgenomen, samengevoegd met Fürst Leopold en Bergwerk Lippe genoemd.
Wij waren er al eens geweest en na heel wat heen en weer gepraat uiteindelijk in een Opel Astra rondgereden, maar vandaag kwam daar niks van. Bij de portier aangekomen zagen we op het terrein een grote groep ME-ers, die er oefeningen hielden.
Ook een bezoek van Kees aan enige personen in het kantoor opende geen verdere deuren. Toen zijn we maar vertrokken richting Polsum.
Niet veel verder weg en bij nader onderzoek (later thuis) bleken de Schachten Polsum 1 / 2 ook bij Lippe te horen. De Fürdertürm van de schacht Polsum 1 was verdwenen en de Wetterschacht 2 lag verborgen in een bos.
Wel een gat in het hek gevonden en de opmerkelijke Betonschacht van binnen bekeken. Bijzonder was de ophaalmachine met de platte kabel en helaas niet bijzonder waren de vele vernielingen.
Bij het eerder genoemde onderzoek bleek dat de Fürdertürm schacht Polsum 1 in 2013 gedemonteerd werd en herbouwd lang autosnelweg A45 bij de afslag Haiger/Burbach.
Omdat we niet zo ver waren van Zeche Schlägel & Eisen 3 / 4 / 7 gingen we, ondanks een eerder bezoek, toch even kijken. Net als eerder niet langs de hoofdingang, maar wat opzij en daar bleek alras een grote kaalslag.
Heel het terrein achter de twee overgebleven Fördertürmen was gesaneerd en niets herinnerde aan voorheen. Wel konden we nog een trap beklimmen van de moderne Türm en ontdekten de verrijdbare motoren van de ventilatoren.
Later ook nog een open deur, die toegang verschafte tot de voormalige kleedruimte; de "Kaue".
foto Rein Reuter
Heel bijzonder, want er was niets vernield. Veel kettingen en mandjes boden ons een indrukwekkend beeld, waarbij zonder veel inspanning de bijbehorende Koempels bij mij in beeld kwamen.
En in de kelder vonden we nog overblijfselen van de afdeling Repro, met o.a. een enorm fototoestel.
Gelukkig was de deur naar buiten nog open, want eigenlijk waren we zo maar een gebouw binnen gegaan zonder vergewissing van een open route naar buiten. Wel een beginnersfout.
Wederom niet ver uit de buurt vonden we het restant van Erzschacht Auguste Victoria 4, dat was omgeven door nieuwe woonhuizen. Het hek stond open en zo konden we de Ausstellung buiten en de Fördertürm bekijken.
Maar al snel verscheen een man op het grasveld, met de mededeling dat hij de poort ging sluiten. Iets wat wij niet zo leuk vonden en na wat vriendelijke heen en weer gepraat mochten we het gebouw van het Fördergerüst betreden. Wat heet leuk was, want de ophaalmachine was nog in goede staat.
Net als de bedieningscabine. Verder was de hele gebouw gevuld met mijnwerkers attributen, oude foto’s en een bar. Regelmatig kwamen er schoolklassen op bezoek en voor feesten was de ruimte ook prima.
De rondleider leek op een lid van onze Fotoclub en was zeer enthousiast en dat waren wij ook.
De laatste stop was in Duisburg bij Landschaftpark Nord. Eerst bekommem we in de milde regen en naderende duisternis de Hoogoven. Een mooi tijdstip voor “nachtfotografie”.
Terug op aarde gingen we naar het Hauptschalthaus. Buiten werd het donker, waarna kleurige lampen op de installatie buiten en ook binnen gingen branden. Bij dit licht smaakten de Hauptschalthausburgers met friten goed en later waren we met een uur weer in Roermond.
Wij waren er al eens geweest en na heel wat heen en weer gepraat uiteindelijk in een Opel Astra rondgereden, maar vandaag kwam daar niks van. Bij de portier aangekomen zagen we op het terrein een grote groep ME-ers, die er oefeningen hielden.
Ook een bezoek van Kees aan enige personen in het kantoor opende geen verdere deuren. Toen zijn we maar vertrokken richting Polsum.
Niet veel verder weg en bij nader onderzoek (later thuis) bleken de Schachten Polsum 1 / 2 ook bij Lippe te horen. De Fürdertürm van de schacht Polsum 1 was verdwenen en de Wetterschacht 2 lag verborgen in een bos.
Wel een gat in het hek gevonden en de opmerkelijke Betonschacht van binnen bekeken. Bijzonder was de ophaalmachine met de platte kabel en helaas niet bijzonder waren de vele vernielingen.
Bij het eerder genoemde onderzoek bleek dat de Fürdertürm schacht Polsum 1 in 2013 gedemonteerd werd en herbouwd lang autosnelweg A45 bij de afslag Haiger/Burbach.
Omdat we niet zo ver waren van Zeche Schlägel & Eisen 3 / 4 / 7 gingen we, ondanks een eerder bezoek, toch even kijken. Net als eerder niet langs de hoofdingang, maar wat opzij en daar bleek alras een grote kaalslag.
Heel het terrein achter de twee overgebleven Fördertürmen was gesaneerd en niets herinnerde aan voorheen. Wel konden we nog een trap beklimmen van de moderne Türm en ontdekten de verrijdbare motoren van de ventilatoren.
Later ook nog een open deur, die toegang verschafte tot de voormalige kleedruimte; de "Kaue".
foto Rein Reuter
Heel bijzonder, want er was niets vernield. Veel kettingen en mandjes boden ons een indrukwekkend beeld, waarbij zonder veel inspanning de bijbehorende Koempels bij mij in beeld kwamen.
En in de kelder vonden we nog overblijfselen van de afdeling Repro, met o.a. een enorm fototoestel.
Gelukkig was de deur naar buiten nog open, want eigenlijk waren we zo maar een gebouw binnen gegaan zonder vergewissing van een open route naar buiten. Wel een beginnersfout.
Wederom niet ver uit de buurt vonden we het restant van Erzschacht Auguste Victoria 4, dat was omgeven door nieuwe woonhuizen. Het hek stond open en zo konden we de Ausstellung buiten en de Fördertürm bekijken.
Maar al snel verscheen een man op het grasveld, met de mededeling dat hij de poort ging sluiten. Iets wat wij niet zo leuk vonden en na wat vriendelijke heen en weer gepraat mochten we het gebouw van het Fördergerüst betreden. Wat heet leuk was, want de ophaalmachine was nog in goede staat.
Net als de bedieningscabine. Verder was de hele gebouw gevuld met mijnwerkers attributen, oude foto’s en een bar. Regelmatig kwamen er schoolklassen op bezoek en voor feesten was de ruimte ook prima.
De rondleider leek op een lid van onze Fotoclub en was zeer enthousiast en dat waren wij ook.
De laatste stop was in Duisburg bij Landschaftpark Nord. Eerst bekommem we in de milde regen en naderende duisternis de Hoogoven. Een mooi tijdstip voor “nachtfotografie”.
Terug op aarde gingen we naar het Hauptschalthaus. Buiten werd het donker, waarna kleurige lampen op de installatie buiten en ook binnen gingen branden. Bij dit licht smaakten de Hauptschalthausburgers met friten goed en later waren we met een uur weer in Roermond.
Deelen - Het Verborgen Landschap (NL): 20140927
Hoe ik werd geraakt door een rijtje van drie witte stenen.
We zijn deze zaterdag, als immer bij elke tocht, weer op zoek naar sporen uit het verleden. Nu leidde Tom ons naar de Koningsweg nummer 23A, waar we een beetje te vroeg arriveerden. Gelukkig verscheen een blauwe Golf achter het hek, waarvan de bestuurder de poort opende met zijn smartphone. We mochten binnen en reden enige honderden meters tot bij een voormalige garage, die was omgevormd tot 23BAR. Ik zag een Harley Liberator en achter een grote schuifdeur een Jeep. Wellicht een Willy’s MB of een Ford? Het onderscheid was mij ontschoten. Beide voertuigen verkeerden in prima conditie.
Net als onze gids Hans, die de groep deze middag over delen van de Fliegerhorst zou leiden. Niet zo’n groot gezelschap, waarmede we tijdens het lopen uitgebreid ervaringen konden uitwisselen. Dat het een hele wandeling zou worden hoorde we bij een uitleg in een voormalig klaslokaal,
waar ook de namen Klein en Groot Heidekamp vielen. Verder sprak Hans over Defensie, want op diens terrein zouden we ook enige tijd vertoeven, met een extra gids van deze organisatie. Ook hij was goed op de hoogte van allerlei details achter het grote hek, dat werd geopend door een gewapende militair, die desgevraagd in een Ford Transit bij het hek verscheen.
Alles werd zo gebouwd, dat het uit de lucht op een boerendorp zou lijken.
Zowel qua bouwstijl als de ligging van de bouwwerken, waar ik niet verder op in ga. Dat kunt u beter op www opzoeken. Dit verslag gaat meer over de gedachten, die bij mij ontstaan tijdens zo’n rondgang.
Net als de Harley en de Jeep zagen de gebouwen er niet zo oud uit. De stalen luiken, waren keurig geschilderd en de daken voorzien van nieuwe pannen en goten. Gelukkig niet overal, want het hospitaal en het huis van de dokter waren nog niet opgeknapt.
Het verleden kreeg hierdoor wat makkelijker toegang tot mijn brein. Net als bij het huis van de Commandant. Daar was soort tuinkamer met een terras en kon ik mij goed een beeld van een strakke Duitse militair in een houten tuinstoel voor de geest halen.
Weer verder viel het kwartje helemaal. Het was op een stukje Rollbahn. Nog bijna als in de oorlog vertelde Hans. Nu helaas een stukje openbare weg en danig vernield door zware voertuigen. Hans wees ons op de witte stenen. In het midden van de negen meter asfalt lagen om de zoveel meter drie witte bakstenen op een rijtje, zodat in het donker de piloten met behulp van een lamp voor op het toestel de Rollbahn konden volgen. “Om niet van de van de weg te raken”, dacht ik.
Ze raakten bij mij de juiste snaar, om mijzelf terug te wanen in “hun” de tijd. Hier en daar veegde ik wat zand en vuil van de witte stenen, die wellicht net zo oud waren als de stenen van het huis van de Dokter, maar meer doorleefd leken. Al die jaren niks aan gedaan. Net als toen nog tussen het asfalt. Beide gehavend, maar de tijd doorstaan en eigenlijk nog geschikt voor hun doel. Voor mij een waar spoor naar het verleden.
We zijn deze zaterdag, als immer bij elke tocht, weer op zoek naar sporen uit het verleden. Nu leidde Tom ons naar de Koningsweg nummer 23A, waar we een beetje te vroeg arriveerden. Gelukkig verscheen een blauwe Golf achter het hek, waarvan de bestuurder de poort opende met zijn smartphone. We mochten binnen en reden enige honderden meters tot bij een voormalige garage, die was omgevormd tot 23BAR. Ik zag een Harley Liberator en achter een grote schuifdeur een Jeep. Wellicht een Willy’s MB of een Ford? Het onderscheid was mij ontschoten. Beide voertuigen verkeerden in prima conditie.
Net als onze gids Hans, die de groep deze middag over delen van de Fliegerhorst zou leiden. Niet zo’n groot gezelschap, waarmede we tijdens het lopen uitgebreid ervaringen konden uitwisselen. Dat het een hele wandeling zou worden hoorde we bij een uitleg in een voormalig klaslokaal,
waar ook de namen Klein en Groot Heidekamp vielen. Verder sprak Hans over Defensie, want op diens terrein zouden we ook enige tijd vertoeven, met een extra gids van deze organisatie. Ook hij was goed op de hoogte van allerlei details achter het grote hek, dat werd geopend door een gewapende militair, die desgevraagd in een Ford Transit bij het hek verscheen.
Alles werd zo gebouwd, dat het uit de lucht op een boerendorp zou lijken.
Zowel qua bouwstijl als de ligging van de bouwwerken, waar ik niet verder op in ga. Dat kunt u beter op www opzoeken. Dit verslag gaat meer over de gedachten, die bij mij ontstaan tijdens zo’n rondgang.
Net als de Harley en de Jeep zagen de gebouwen er niet zo oud uit. De stalen luiken, waren keurig geschilderd en de daken voorzien van nieuwe pannen en goten. Gelukkig niet overal, want het hospitaal en het huis van de dokter waren nog niet opgeknapt.
Het verleden kreeg hierdoor wat makkelijker toegang tot mijn brein. Net als bij het huis van de Commandant. Daar was soort tuinkamer met een terras en kon ik mij goed een beeld van een strakke Duitse militair in een houten tuinstoel voor de geest halen.
Weer verder viel het kwartje helemaal. Het was op een stukje Rollbahn. Nog bijna als in de oorlog vertelde Hans. Nu helaas een stukje openbare weg en danig vernield door zware voertuigen. Hans wees ons op de witte stenen. In het midden van de negen meter asfalt lagen om de zoveel meter drie witte bakstenen op een rijtje, zodat in het donker de piloten met behulp van een lamp voor op het toestel de Rollbahn konden volgen. “Om niet van de van de weg te raken”, dacht ik.
Ze raakten bij mij de juiste snaar, om mijzelf terug te wanen in “hun” de tijd. Hier en daar veegde ik wat zand en vuil van de witte stenen, die wellicht net zo oud waren als de stenen van het huis van de Dokter, maar meer doorleefd leken. Al die jaren niks aan gedaan. Net als toen nog tussen het asfalt. Beide gehavend, maar de tijd doorstaan en eigenlijk nog geschikt voor hun doel. Voor mij een waar spoor naar het verleden.
Hünxe Dorsten Essen Gelsenkirchen (D): 20140710
Afgelopen woensdag 9 juli 2013 was het maar 13º C in Düsseldorf, doch voor de koop van een broek was koud en nat niet van belang. Anders dan de volgende dag, want toen we aankwamen bij de Schacht Hünxe was het wel 28° C en niet nat. De poort stond open en naast de Förderturm zagen we een bestelwagen en wat mensen.
Makkelijk te zien, want rond de Turm was een lege vlakte.
Tot onze genoegen werden we vriendelijk te woord gestaan door een werknemer van de beheerder en kregen we zelfs een rondleiding door de overblijfselen van de Turm. Een ploeg monteurs was een neven-lift aan het testen en zodoende had de medewerker wel even tijd om met ons door het toren-gebouw te lopen en rondje op het terrein.
In een hoek stonden nog enige trafo’s en op een hellinkje wat wijnranken.
De wijn was niet te drinken, volgens onze rondleider, die alras verder moest. Wij dus ook, al maakten we nog wat foto’s van een opslag van gewezen mijnattributen.
Vervolgens gingen we op pad en bezochten Schleuse Hünxe in het Wesel-Datteln-Kanal.
Hier werden we niet zo vriendelijk bejegend, want net over een hekje werd Kees, door de sluiswachter, die plots op een bordesje verscheen, een luid “Halt” toegeroepen. Gelukkig konden we van de brug ook het e.e.a. zien, wat resulteerde in een zoekplaatje: waar is de stuurman?
foto: Rein Reuter
Ondanks de warmte gingen we verder naar Dorsten, om wederom Bergwerk Fürst Leopold 1&2 op te zoeken. Eens kijken of we de oude stoommachines in het ophaalgebouw konden zien.
Vier jaren geleden 17 april 2010 was alles daar nog anders, herinnerde Kees zich later. Toen werd volop gesloopt. We mochten, ook op deze rustdag voor de slopers, het terrein niet op.
Geen meter! Toen zijn we maar rond gelopen, om achter een hek wat foto’s te maken.
Nu stond slecht nog één Fürderturm overeind en wat oude gebouwen.
In het eerste gebouw, dat we bezochten zaten wat kunstenaars en waren hun spullen tentoongesteld. Ergens op een bordes, nabij een oude bovenloopkraan, hebben we onze boterhammen opgegeten. Na deze lunch eens polshoogte genomen bij een ophaalgebouw en warempel, we troffen iemand met de sleutel. Hij had niet alleen de sleutel, hij en zijn vrouwelijke metgezel wilden ons wel binnen laten voor wat foto’s. Een geste die we dankbaar gebruikten. Het waren twee grote hallen, met in iedere hal twee dubbelwerkende stoommachines, die samen het wiel aandreven.
De eerste is uit 1912 (1839 KW) en de tweede uit 1915 (3250 KW). Beide werden in 2008 buiten bedrijf gesteld.
Het bezoek was zeker de moeite waard en het tweede buitenkansje vandaag!
Op weg naar huis ontdekten we nog een park met oude machine-onderdelen, wat later bleek te zijn, de tuin van het Rheinische Industriemuseum.
Verderop ontdekten we nog een Pizza-kraampje, waar we in de open lucht ons diner verorberden.
Makkelijk te zien, want rond de Turm was een lege vlakte.
Tot onze genoegen werden we vriendelijk te woord gestaan door een werknemer van de beheerder en kregen we zelfs een rondleiding door de overblijfselen van de Turm. Een ploeg monteurs was een neven-lift aan het testen en zodoende had de medewerker wel even tijd om met ons door het toren-gebouw te lopen en rondje op het terrein.
In een hoek stonden nog enige trafo’s en op een hellinkje wat wijnranken.
De wijn was niet te drinken, volgens onze rondleider, die alras verder moest. Wij dus ook, al maakten we nog wat foto’s van een opslag van gewezen mijnattributen.
Vervolgens gingen we op pad en bezochten Schleuse Hünxe in het Wesel-Datteln-Kanal.
Hier werden we niet zo vriendelijk bejegend, want net over een hekje werd Kees, door de sluiswachter, die plots op een bordesje verscheen, een luid “Halt” toegeroepen. Gelukkig konden we van de brug ook het e.e.a. zien, wat resulteerde in een zoekplaatje: waar is de stuurman?
foto: Rein Reuter
Ondanks de warmte gingen we verder naar Dorsten, om wederom Bergwerk Fürst Leopold 1&2 op te zoeken. Eens kijken of we de oude stoommachines in het ophaalgebouw konden zien.
Vier jaren geleden 17 april 2010 was alles daar nog anders, herinnerde Kees zich later. Toen werd volop gesloopt. We mochten, ook op deze rustdag voor de slopers, het terrein niet op.
Geen meter! Toen zijn we maar rond gelopen, om achter een hek wat foto’s te maken.
Nu stond slecht nog één Fürderturm overeind en wat oude gebouwen.
In het eerste gebouw, dat we bezochten zaten wat kunstenaars en waren hun spullen tentoongesteld. Ergens op een bordes, nabij een oude bovenloopkraan, hebben we onze boterhammen opgegeten. Na deze lunch eens polshoogte genomen bij een ophaalgebouw en warempel, we troffen iemand met de sleutel. Hij had niet alleen de sleutel, hij en zijn vrouwelijke metgezel wilden ons wel binnen laten voor wat foto’s. Een geste die we dankbaar gebruikten. Het waren twee grote hallen, met in iedere hal twee dubbelwerkende stoommachines, die samen het wiel aandreven.
De eerste is uit 1912 (1839 KW) en de tweede uit 1915 (3250 KW). Beide werden in 2008 buiten bedrijf gesteld.
Het bezoek was zeker de moeite waard en het tweede buitenkansje vandaag!
Op weg naar huis ontdekten we nog een park met oude machine-onderdelen, wat later bleek te zijn, de tuin van het Rheinische Industriemuseum.
Verderop ontdekten we nog een Pizza-kraampje, waar we in de open lucht ons diner verorberden.
Kortrijk en omgeving (B&F): 201309 20/21/22
Fotoreis Kortrijk e.o.
Vrijdag 20 september
Rond 10.00 uur reden we weg uit Horn. Op weg naar Kortrijk, waar Ibis tot 19.00 uur en kamer voor ons vrij hield. Het eerste adres op TOM was Quai de Sambre in Thuin. Wellicht wat oude schepen aan de kade ? Maar, dat viel tegen. Het Eco-museum-schip Thudon was dicht.
De volgende spits was oud en verveloos. Dan een zogenaamde “bakdekker”, één van de eerste type motorjachtjes speciaal voor de pleziervaart. Als laatste een stalen visserschip, omgebouwd tot woonboot. Voorop YE en achterop een Engelse vlag. Hun voorlaatste haven was Dordrecht, dus nog steeds “on tour”.
De volgende stop was een voormalig mijnbouwcomplex aan de Rue Sainte-Louise in Hornu.
Henri De George bouwde de stadswijk, de werkplaatsen en de kantoren tussen 1810 en 1830.
Wat nog over was bekeken we. Ook de nieuwe zalen, met daarin hedendaagse kunst. Eerst een verzameling wrakhout in witte zalen.
Vervolgens daalde we af in de grafkelder, achter op het terrein.
Tot slot nog een interessante tentoonstelling van Japans knip- en plakwerk.
Voor we gingen gaf de museum-meneer nog een paar adressen, waarvan we er ééntje bezochten. De overblijfselen van een mijn, waar ooit Vincent van Gogh afdaalde om de ellende daar beneden aan den lijve te ondervinden.
Veel kapot, maar wel een mooie schildering op een muur.
Uiteindelijk op tijd in Kortrijk, waar we de auto in een parkeergarage stalden en wat gingen eten aan een plein. Later op de avond ontmoetten we in het hotel nog de andere leden van de fotoclub.
Zaterdag 21 september
Even voor tienen verlieten we de parkeergarage en reden richting Ieper, om aldaar op de Grote Markt het VVV te bezoeken. Hier kochten we een boekje, met een autoroute Ypres Salient. De eerste stop was bij “Essex Farm Cemetery” & Site John McCrae.
Witte grafzerken los van elkaar, in naar het lijkt willekeurige rijen. Soms een aantal tegen elkaar.
Verder op de route zagen we links en rechts van de weg vele kleine begraafplaatsen. De gesneuvelde soldaten werden destijds snel begraven en dicht bij de plek waar ze sneuvelden.
Dan stopten we bij de Deutscher Soldatenfriedhof Langemark. Eén van de vier Duitse kerkhoven in West Vlaanderen. Het waren er 68. Deze plaats wordt soms het “Studentenfriedhof” genoemd, vanwege de vele jeugdige “Studenten und Kadetten”. Onmiddellijk na de ingangspoort lag een massagraf met 24917 doden. Daarvan waren 17342 soldaten bekend en 7575 bleven onbekend.
Verderop recht zagen we een paar bunkers en die maakten vroeger deel uit van de Duitse Langemark-linie. Tussen de bomen lagen de genummerde platte stenen.
Voor we verder gingen beantwoordden we nog enige vragen van een meneer met een iPad.
Loopgraven werden opgebouwd met natuurlijke materialen. Na de oorlog deed de natuur zijn werk. Het hout rotte weg, zandzakken vergingen en wanden storten in. Maar in 1924 liet de Regering “de Dodengang” opnieuw aanleggen.
Jutte zandzakken werden vervangen door zakken gevuld met cement. Met andere onderdelen in beton nagemaakt bleef bij Diksmuide 400 meter van de totaal 400 km loopgraven uit WWI bewaard. Het was in een smalle strook in de linkeroever van de IJzer, met de Duitsers aan de overkant. Het werk begon op 18 mei 1915 en vorderde zes meter per dag. In de loop van 1916 werd aan de ingang van de Dodengang de Ruiterschans gebouwd en deze was vrijwel onneembaar en blokkeerde het front in deze sector. Echter niet tegen de aanvallen met granaten gevuld met mosterdgas.
Na de loopgraven van de Dodengang togen we naar de IJzertoren in Diksmuide. Eerst een toegangsgebouwtje met kassa. Buiten een stukje loopgraaf en een stukje Passerelle. Een replica van een houten loopbrug uit WWI. Dan door de Paxpoort (1950) tot in de Crypte en dat was het restant van de oude IJzertoren, die 15 maart 1946 door Belgen werd verwoest.
Oorspronkelijk een bouwsel uit 1930 en ter nagedachtenis van Vlaamse frontsoldaten, maar ook de Vlaamse wil tot politieke verzelfstandiging. Op de toren staat in kruisvorm : AVV/VVK (Alles Voor Vlaanderen/Vlaanderen Voor Kristus).
Op een trap voor de Crypte zat een knop en daarop gedrukt klonk de hele historie uit een luidspreker. Desgewenst in vier talen, waarbij het Vlaams toch zorgde voor een iets wat beklemmende sfeer. Dan maar verder naar de toren en met de lift waren we zo boven. Mooi uitzicht over Diksmuide en de IJzer. Tijd voor vergezichten.
En een lang gesprek met een andere bezoeker, die zich ontpopte als fotograaf en zeer lang van stof was. Zijn metgezel kwam uit Afrika, waar de fotograaf bijna het loodje had gelegd wegens een hartaanval. Maar door de goede zorgen, mede van zijn metgezel, was hij weer boven Jan en nu op de IJzertoren.
Helaas vergaten we door het hele gedoe boven goed op te letten bij het afdalen, want we misten de 22 verdiepingen museum. Gingen rechtstreeks naar beneden, om later op een terras aan de overzijde van de IJzer neer te strijken. Naast een echtpaar, waarvan de vrouwelijke helft voortdurend aan het woord was. Een vraag ….. en de woordenstroom kwam weer op gang. Maar geen PC thuis. Had haar man gezworen, toen hij met pensioen ging. Toch getracht ze op een andere gedachte te brengen. Of dat lukte ?
Deze avond hadden we met de andere FkML-ers een gezamenlijk diner in Kortrijk.
De derde dag weer op weg naar huis, maar wel met een grote omweg. De TOM bracht ons naar het noorden van Frankrijk, waar we een viertal locaties wilden bezoeken. De eerste was Fosse no.9-9bis in Oignies. Een groot complex met twee liftbokken, een watertoren en veel gebouwen.
Echter alles (goed) gesloten! We liepen wat rond en beklommen toen de nabij gelegen terril, met een goed uitzicht over de Fosse.
De volgende stop was in Evin-Malmaison, met een eenzame rood geverfde liftbok op een groot braak liggend terrein.
Langs een muurtje en nog een schutting kwamen we onder de schacht en constateerden, dat alleen de bok nog restte van fosse no.8 de Dourges.
Dan maar verder naar Roost-Waredin, maar eerst een stop in een typisch dorpscafé. Waar, dat ben ik vergeten. Later volgden een wegomlegging, echter zonder goede wijzers en raakten we de weg kwijt. Dan maar het volgende adres ingetoetst en weer op weg. Maar, te gek, opeens reden we toch Roost-Waredin binnen en zagen spoedig de grote dubbele blauwe liftbok van fosse no.9.
Makkelijk te bereiken voor wat foto’s.
Onze laatste bezoek deze dag was in Wallers bij de Fosse d’Arenberg. Een groot complex.
Met drie liftbokken, veel gebouwen en vrijwilligers voor rondleidingen. Helaas was de voertaal Frans en volgden we geheel voor “spek en bonen” het eerste deel van de rondleiding. Eerst door een nagebouwde mijngang, de wasgelegenheden en een soort foto-tentoonstelling.
Nog langer wachten leek geen goede optie, dus vroeg Kees in zijn beste Frans of we verder mochten. En dat mocht. Wij het gebouw binnen onder de grootste liftbok. Via vele trappen omhoog kwamen we op de etage, waar de mijnwerkers de liften in- en uit gingen.
Weer hoger de sporen van de kolenwagentjes, die in een viertal rond-draaiende apparaten werden geleegd. Mooi om te zien en leuk om vrij rond te struinen.
Ook waren we boven bij de grote wielen. Alles bij elkaar een bijzondere ervaring!
Weer beneden organiseerde Kees nog een fotoshoot met de vrijwilligers en liepen we nog eens rond het hele terrein.
Uiteindelijk op weg naar huis stopten we nog bij een kraam terzijde van de snelweg, waar we al eens eerder een frietje verorberden en keken tijdens het eten nog even terug op een geslaagde reis.
Vrijdag 20 september
Rond 10.00 uur reden we weg uit Horn. Op weg naar Kortrijk, waar Ibis tot 19.00 uur en kamer voor ons vrij hield. Het eerste adres op TOM was Quai de Sambre in Thuin. Wellicht wat oude schepen aan de kade ? Maar, dat viel tegen. Het Eco-museum-schip Thudon was dicht.
De volgende spits was oud en verveloos. Dan een zogenaamde “bakdekker”, één van de eerste type motorjachtjes speciaal voor de pleziervaart. Als laatste een stalen visserschip, omgebouwd tot woonboot. Voorop YE en achterop een Engelse vlag. Hun voorlaatste haven was Dordrecht, dus nog steeds “on tour”.
De volgende stop was een voormalig mijnbouwcomplex aan de Rue Sainte-Louise in Hornu.
Henri De George bouwde de stadswijk, de werkplaatsen en de kantoren tussen 1810 en 1830.
Wat nog over was bekeken we. Ook de nieuwe zalen, met daarin hedendaagse kunst. Eerst een verzameling wrakhout in witte zalen.
Vervolgens daalde we af in de grafkelder, achter op het terrein.
Tot slot nog een interessante tentoonstelling van Japans knip- en plakwerk.
Voor we gingen gaf de museum-meneer nog een paar adressen, waarvan we er ééntje bezochten. De overblijfselen van een mijn, waar ooit Vincent van Gogh afdaalde om de ellende daar beneden aan den lijve te ondervinden.
Veel kapot, maar wel een mooie schildering op een muur.
Uiteindelijk op tijd in Kortrijk, waar we de auto in een parkeergarage stalden en wat gingen eten aan een plein. Later op de avond ontmoetten we in het hotel nog de andere leden van de fotoclub.
Zaterdag 21 september
Even voor tienen verlieten we de parkeergarage en reden richting Ieper, om aldaar op de Grote Markt het VVV te bezoeken. Hier kochten we een boekje, met een autoroute Ypres Salient. De eerste stop was bij “Essex Farm Cemetery” & Site John McCrae.
Witte grafzerken los van elkaar, in naar het lijkt willekeurige rijen. Soms een aantal tegen elkaar.
Verder op de route zagen we links en rechts van de weg vele kleine begraafplaatsen. De gesneuvelde soldaten werden destijds snel begraven en dicht bij de plek waar ze sneuvelden.
Dan stopten we bij de Deutscher Soldatenfriedhof Langemark. Eén van de vier Duitse kerkhoven in West Vlaanderen. Het waren er 68. Deze plaats wordt soms het “Studentenfriedhof” genoemd, vanwege de vele jeugdige “Studenten und Kadetten”. Onmiddellijk na de ingangspoort lag een massagraf met 24917 doden. Daarvan waren 17342 soldaten bekend en 7575 bleven onbekend.
Verderop recht zagen we een paar bunkers en die maakten vroeger deel uit van de Duitse Langemark-linie. Tussen de bomen lagen de genummerde platte stenen.
Voor we verder gingen beantwoordden we nog enige vragen van een meneer met een iPad.
Loopgraven werden opgebouwd met natuurlijke materialen. Na de oorlog deed de natuur zijn werk. Het hout rotte weg, zandzakken vergingen en wanden storten in. Maar in 1924 liet de Regering “de Dodengang” opnieuw aanleggen.
Jutte zandzakken werden vervangen door zakken gevuld met cement. Met andere onderdelen in beton nagemaakt bleef bij Diksmuide 400 meter van de totaal 400 km loopgraven uit WWI bewaard. Het was in een smalle strook in de linkeroever van de IJzer, met de Duitsers aan de overkant. Het werk begon op 18 mei 1915 en vorderde zes meter per dag. In de loop van 1916 werd aan de ingang van de Dodengang de Ruiterschans gebouwd en deze was vrijwel onneembaar en blokkeerde het front in deze sector. Echter niet tegen de aanvallen met granaten gevuld met mosterdgas.
Na de loopgraven van de Dodengang togen we naar de IJzertoren in Diksmuide. Eerst een toegangsgebouwtje met kassa. Buiten een stukje loopgraaf en een stukje Passerelle. Een replica van een houten loopbrug uit WWI. Dan door de Paxpoort (1950) tot in de Crypte en dat was het restant van de oude IJzertoren, die 15 maart 1946 door Belgen werd verwoest.
Oorspronkelijk een bouwsel uit 1930 en ter nagedachtenis van Vlaamse frontsoldaten, maar ook de Vlaamse wil tot politieke verzelfstandiging. Op de toren staat in kruisvorm : AVV/VVK (Alles Voor Vlaanderen/Vlaanderen Voor Kristus).
Op een trap voor de Crypte zat een knop en daarop gedrukt klonk de hele historie uit een luidspreker. Desgewenst in vier talen, waarbij het Vlaams toch zorgde voor een iets wat beklemmende sfeer. Dan maar verder naar de toren en met de lift waren we zo boven. Mooi uitzicht over Diksmuide en de IJzer. Tijd voor vergezichten.
En een lang gesprek met een andere bezoeker, die zich ontpopte als fotograaf en zeer lang van stof was. Zijn metgezel kwam uit Afrika, waar de fotograaf bijna het loodje had gelegd wegens een hartaanval. Maar door de goede zorgen, mede van zijn metgezel, was hij weer boven Jan en nu op de IJzertoren.
Helaas vergaten we door het hele gedoe boven goed op te letten bij het afdalen, want we misten de 22 verdiepingen museum. Gingen rechtstreeks naar beneden, om later op een terras aan de overzijde van de IJzer neer te strijken. Naast een echtpaar, waarvan de vrouwelijke helft voortdurend aan het woord was. Een vraag ….. en de woordenstroom kwam weer op gang. Maar geen PC thuis. Had haar man gezworen, toen hij met pensioen ging. Toch getracht ze op een andere gedachte te brengen. Of dat lukte ?
Deze avond hadden we met de andere FkML-ers een gezamenlijk diner in Kortrijk.
De derde dag weer op weg naar huis, maar wel met een grote omweg. De TOM bracht ons naar het noorden van Frankrijk, waar we een viertal locaties wilden bezoeken. De eerste was Fosse no.9-9bis in Oignies. Een groot complex met twee liftbokken, een watertoren en veel gebouwen.
Echter alles (goed) gesloten! We liepen wat rond en beklommen toen de nabij gelegen terril, met een goed uitzicht over de Fosse.
De volgende stop was in Evin-Malmaison, met een eenzame rood geverfde liftbok op een groot braak liggend terrein.
Langs een muurtje en nog een schutting kwamen we onder de schacht en constateerden, dat alleen de bok nog restte van fosse no.8 de Dourges.
Dan maar verder naar Roost-Waredin, maar eerst een stop in een typisch dorpscafé. Waar, dat ben ik vergeten. Later volgden een wegomlegging, echter zonder goede wijzers en raakten we de weg kwijt. Dan maar het volgende adres ingetoetst en weer op weg. Maar, te gek, opeens reden we toch Roost-Waredin binnen en zagen spoedig de grote dubbele blauwe liftbok van fosse no.9.
Makkelijk te bereiken voor wat foto’s.
Onze laatste bezoek deze dag was in Wallers bij de Fosse d’Arenberg. Een groot complex.
Met drie liftbokken, veel gebouwen en vrijwilligers voor rondleidingen. Helaas was de voertaal Frans en volgden we geheel voor “spek en bonen” het eerste deel van de rondleiding. Eerst door een nagebouwde mijngang, de wasgelegenheden en een soort foto-tentoonstelling.
Nog langer wachten leek geen goede optie, dus vroeg Kees in zijn beste Frans of we verder mochten. En dat mocht. Wij het gebouw binnen onder de grootste liftbok. Via vele trappen omhoog kwamen we op de etage, waar de mijnwerkers de liften in- en uit gingen.
Weer hoger de sporen van de kolenwagentjes, die in een viertal rond-draaiende apparaten werden geleegd. Mooi om te zien en leuk om vrij rond te struinen.
Ook waren we boven bij de grote wielen. Alles bij elkaar een bijzondere ervaring!
Weer beneden organiseerde Kees nog een fotoshoot met de vrijwilligers en liepen we nog eens rond het hele terrein.
Uiteindelijk op weg naar huis stopten we nog bij een kraam terzijde van de snelweg, waar we al eens eerder een frietje verorberden en keken tijdens het eten nog even terug op een geslaagde reis.
Hoek van Holland (NL): 20130911
Richting Hoek van Holland - Woensdag 11 september
Volgens de stem door de luidspreker in de trein naar Eindhoven lag station ’s Hertogenbosch eruit. Ernstige seinstoring ! Reizigers voor Amsterdam en Schiphol konden beter via Rotterdam reizen en daar wilden wij ook heen. Zodoende was na de overstap de trein naar Rotterdam propvol en zaten we tot Breda op het balkon van 1e klasse samen met drie jonge vrouwen uit Brasil. Na Breda zochten we elders een plaatsje, want de reizigers voor Amsterdam e.o. stapten over in de Fyra. Tenminste, de oude. Wij door naar Rotterdam en over op de sprinter naar Maassluis West, waar niks te beleven is. Zo stapten we uit bij Maassluis Centrum en liepen een rondje langs de haven met de Hudson en de Furie. Onder de zeedijk vonden we een Multi Vlaai vestiging en nuttigden een fabrieksvlaai uit Sevenum. De koffie kwam wel ter plaatse uit het apparaat.
Zonder de gebruikelijke “foto” konden we niet vertrekken, dus de dames op de foto.
In de Hoek hadden we het Museum Jan Lels gauw gevonden en op de stoep aten we onze boterhammen, terwijl onderwijl de andere ex-zeevarenden arriveerden.
Met z’n alle gepropt in een filmzaaltje hield P. Heijstek de lezing, geheel uit het hoofd.
Het relaas begon zo’n beetje bij het doorgraven van de duinen bij de Hoek, waarna vele schepen bij in-, en uitvaren in grote moeilijkheden kwamen. Veel werk voor de reddingboten. Namen, veel namen van schepen, van reddingsboten en hun bemanningen passeerden de revue.
Een relaas met vele zijsprongen, maar zeker onderhoudend en ook wel om te lachen. Al was de ondertoon soms triest, door de vele drenkelingen. Dan weer triomfantelijk door het heldendaden van de redders. Verder kregen we een bekertje koffie. We keken wat rond, want de voormalige bunkers staat barstens vol bezienswaardige attributen. Ook vertoonde P. Heijstek nog bewegende beelden over de geschiedenis van het reddingswezen, dat net als de runners van het museum dreef/drijft op vrijwilligers.
Verder vroeg Kees aan de heer Heijstek hoe we bij de vier schotelantennes in de duinen konden komen. “Achter de vier flatgebouwen en dan langs het huis van "Karel Schotel" (niet de echte naam)”, was het antwoord.
Bij de flats nog aan een manspersoon de weg gevraagd, maar van de weg wijzen kwam niet veel. We raakten aan de praat, met (zoals bleek) deze oud machinist van Smit uit Maassluis. Hij had 48 jaar gevaren en keek nu nog dagelijks uit over zee. Wij weer verder de duinen in, langs een open hek tot bij de schotelantennes. Ook hier een hek, doch dat was vernield en we konden er zo door. Kees wilde het liefst meteen helemaal naar boven.
foto: Rein Reuter
Ik had eerst nog een gesprek met een tweetal mannen uit het kleine witte seinhuisje. Of ik lak had aan de bordjes “Verboden Toegang”. Zeker niet, na de aanwijzingen bij Jan Lels zocht ik "Karel Schotel".
Die hebben we overigens niet gezien. Na de foto-shoot wel zijn vrouw, die we bij ons vertrek op het pad ontmoette. We raakten in gesprek. Ze woonde in het huis van de voormalige commandant van de Duitse bunkers en terloops noemde ze haar achternaam, waarna wij vroegen : “Hoe gaat het met overigens Karel?” Vol verbazing keek ze ons aan ! Toen heb ik maar gezegd dat we de naam van Heijstek hadden gehoord. Jammer dat haar man er niet was, anders hadden we ook met hem wat van gedachten kunnen wisselen, want na een beetje wantrouwend begin werd de toon hartelijk hadden we het over allerlei zaken. Het oude gebruikte gereedschap van haar timmerende schoonvader bij voorbeeld, dat nu in een windmolen te zien was in St. Philipsland.
Terug bij de Waterweg gebruikten we een consumptie in het enigszins wanstaltige restaurant.
Later inspecteerden we nog de vertrekhal van de Stena Lijn, om vervolgens naar Rotterdam af te reizen. Restaurant Engels leek ons een goede gelegenheid en zodoende verorberden we gezeten op de ouderwetse inboedel ons avondmaal. Tijdens dit gebeuren verschenen er naast ons buitenlandse jongelui, die met bij (leek mij) Rotterdammer aan een tafeltje gingen zitten. Meerderen kwamen en gingen. Ook de Rotterdammer; even naar de WC (beneden). Toen ben ik vlug langs het tafeltje gelopen, om de papieren erop te aanschouwen. Huurcontracten zag ik. De man vertrok en wij gingen verder met eten. Kees had geen brood bij zijn salade gekregen en dat kregen we achteraf nog geserveerd. Wel een heel stokbrood met vier schoteltjes toebehoren.
In de trein naar huis kregen we gezelschap van een achttal vrouwen, die een dagje uit waren geweest in Rotterdam. Bij de controle van hun kaartjes ontstond er een hele discussie tussen de vrouwen en de conducteur. De dames hadden volgens hem ingecheckt bij de RET, dus reisden zonder geldig plaatsbewijs. Ze kwamen er niet uit en hoofdschuddend liep de conducteur verder. De dames stapten ook in Eindhoven uit de trein en gingen terug naar Best. Wij ook richting huis.
Volgens de stem door de luidspreker in de trein naar Eindhoven lag station ’s Hertogenbosch eruit. Ernstige seinstoring ! Reizigers voor Amsterdam en Schiphol konden beter via Rotterdam reizen en daar wilden wij ook heen. Zodoende was na de overstap de trein naar Rotterdam propvol en zaten we tot Breda op het balkon van 1e klasse samen met drie jonge vrouwen uit Brasil. Na Breda zochten we elders een plaatsje, want de reizigers voor Amsterdam e.o. stapten over in de Fyra. Tenminste, de oude. Wij door naar Rotterdam en over op de sprinter naar Maassluis West, waar niks te beleven is. Zo stapten we uit bij Maassluis Centrum en liepen een rondje langs de haven met de Hudson en de Furie. Onder de zeedijk vonden we een Multi Vlaai vestiging en nuttigden een fabrieksvlaai uit Sevenum. De koffie kwam wel ter plaatse uit het apparaat.
Zonder de gebruikelijke “foto” konden we niet vertrekken, dus de dames op de foto.
In de Hoek hadden we het Museum Jan Lels gauw gevonden en op de stoep aten we onze boterhammen, terwijl onderwijl de andere ex-zeevarenden arriveerden.
Met z’n alle gepropt in een filmzaaltje hield P. Heijstek de lezing, geheel uit het hoofd.
Het relaas begon zo’n beetje bij het doorgraven van de duinen bij de Hoek, waarna vele schepen bij in-, en uitvaren in grote moeilijkheden kwamen. Veel werk voor de reddingboten. Namen, veel namen van schepen, van reddingsboten en hun bemanningen passeerden de revue.
Een relaas met vele zijsprongen, maar zeker onderhoudend en ook wel om te lachen. Al was de ondertoon soms triest, door de vele drenkelingen. Dan weer triomfantelijk door het heldendaden van de redders. Verder kregen we een bekertje koffie. We keken wat rond, want de voormalige bunkers staat barstens vol bezienswaardige attributen. Ook vertoonde P. Heijstek nog bewegende beelden over de geschiedenis van het reddingswezen, dat net als de runners van het museum dreef/drijft op vrijwilligers.
Verder vroeg Kees aan de heer Heijstek hoe we bij de vier schotelantennes in de duinen konden komen. “Achter de vier flatgebouwen en dan langs het huis van "Karel Schotel" (niet de echte naam)”, was het antwoord.
Bij de flats nog aan een manspersoon de weg gevraagd, maar van de weg wijzen kwam niet veel. We raakten aan de praat, met (zoals bleek) deze oud machinist van Smit uit Maassluis. Hij had 48 jaar gevaren en keek nu nog dagelijks uit over zee. Wij weer verder de duinen in, langs een open hek tot bij de schotelantennes. Ook hier een hek, doch dat was vernield en we konden er zo door. Kees wilde het liefst meteen helemaal naar boven.
foto: Rein Reuter
Ik had eerst nog een gesprek met een tweetal mannen uit het kleine witte seinhuisje. Of ik lak had aan de bordjes “Verboden Toegang”. Zeker niet, na de aanwijzingen bij Jan Lels zocht ik "Karel Schotel".
Die hebben we overigens niet gezien. Na de foto-shoot wel zijn vrouw, die we bij ons vertrek op het pad ontmoette. We raakten in gesprek. Ze woonde in het huis van de voormalige commandant van de Duitse bunkers en terloops noemde ze haar achternaam, waarna wij vroegen : “Hoe gaat het met overigens Karel?” Vol verbazing keek ze ons aan ! Toen heb ik maar gezegd dat we de naam van Heijstek hadden gehoord. Jammer dat haar man er niet was, anders hadden we ook met hem wat van gedachten kunnen wisselen, want na een beetje wantrouwend begin werd de toon hartelijk hadden we het over allerlei zaken. Het oude gebruikte gereedschap van haar timmerende schoonvader bij voorbeeld, dat nu in een windmolen te zien was in St. Philipsland.
Terug bij de Waterweg gebruikten we een consumptie in het enigszins wanstaltige restaurant.
Later inspecteerden we nog de vertrekhal van de Stena Lijn, om vervolgens naar Rotterdam af te reizen. Restaurant Engels leek ons een goede gelegenheid en zodoende verorberden we gezeten op de ouderwetse inboedel ons avondmaal. Tijdens dit gebeuren verschenen er naast ons buitenlandse jongelui, die met bij (leek mij) Rotterdammer aan een tafeltje gingen zitten. Meerderen kwamen en gingen. Ook de Rotterdammer; even naar de WC (beneden). Toen ben ik vlug langs het tafeltje gelopen, om de papieren erop te aanschouwen. Huurcontracten zag ik. De man vertrok en wij gingen verder met eten. Kees had geen brood bij zijn salade gekregen en dat kregen we achteraf nog geserveerd. Wel een heel stokbrood met vier schoteltjes toebehoren.
In de trein naar huis kregen we gezelschap van een achttal vrouwen, die een dagje uit waren geweest in Rotterdam. Bij de controle van hun kaartjes ontstond er een hele discussie tussen de vrouwen en de conducteur. De dames hadden volgens hem ingecheckt bij de RET, dus reisden zonder geldig plaatsbewijs. Ze kwamen er niet uit en hoofdschuddend liep de conducteur verder. De dames stapten ook in Eindhoven uit de trein en gingen terug naar Best. Wij ook richting huis.
Keulen en Dieringhausen (D): 20130725
Donderdag 25 juli
Nadat het plan rees, om deze dag naar Keulen af te reizen, had Kees een mailtje gestuurd aan onze nieuwe vriend; de bunkerspecht. En toevallig, hij ging deze donderdag een fort bezoeken en wij waren welkom.
Zo stonden we ruim voor 09.00 uur voor een gesloten poort en troffen Herr von der Felsen, de man van de afspraak met Karl-Heinz Blümel (de bunkerspecht). Even wachten nog op Andrees, die op uitnodiging van Kees juist op tijd arriveerde.
Voor negenen had Herr v.d. F reeds de grote poort ontsloten en konden we een kijkje nemen in de (minder oude) hallen vlak achter de poort.
De grote deuren vertoonde dezelfde kenmerken als die in Camp Petit Gabrielle in Hitfeld, ook geruime tijd door het Belgische leger gebruikt.
Samen met enige decorbouwers betraden we het dicht beboste gedeelte en stonden snel voor Fort IX, dat meer verwaarloosd leek, dan het eerder bezochte Fort VI.
Na wat algemene uitleg bekeken we eerst de ruimte, die we nu portiersloge noemen.
Vervolgens drongen we het Fort binnen. Om te beginnen liepen we door de ruimten, die de Belgen gebruikten voor het stallen van hun paarden. Niet meer de oorspronkelijke uitvoering. Vervolgens gingen we wat meer naar achter en ook omhoog en kregen allerlei uitleg van de Herr en onze vriend de Bunkerpecht. We vertoefden ook nog in een nagemaakte schuilkelder, gebruikt in een film over Dresden.
Uiteindelijk stonden we bovenop de gewelven, die overwoekerd waren door het oerwoud.
Net als later buiten. Onbegaanbaar, zodat we niet op het voorterrein konden komen.
Toch een interessant bezoek, wat zeker gezien de info Herr v.d. Felsen onze blik verruimde.
De volgende halte was een Konditorei, waarna we een Alte Drehbrücke in de Alfred Schütte Allee bezochten.
(Foto Rein Reuter)
Om daarna onze boterham op te peuzelen op een bankje onder de bomen aan de oever van de Rhein. Naast de boom stond een kleine BBQ en er lag een jas, een broek, een slaapzak, kortom een verlaten thuisloze-slaapplaats. Niks aan de hand, rustig ons brood gegeten. Net toen we klaar waren kwam er een kerel achter ons langs, die een paar plastic handschoenen over zijn handen schoof. Snel doorzocht hij de spullen van de afwezige. Doch vond niets, want net zo snel als hij kwam vertrok hij weer en rende langs het pad naar een zwarte VW, onderwijl gooide hij de handschoenen in een vuilnisbak. Merkwaardig intermezzo!
Vanwege de warmte op naar het trammuseum Thielenbruch, gewoon het eindpunt van lijn 3. Trams kwamen en gingen, maar het museum was gesloten.
Zodoende wat overleg en op pad naar Dieringhausen met een Ringlokschuppen, inclusief Drehscheibe. Ook gesloten, wel met de toegangsdeur los. En we hoorden de klanken van machinale houtbewerking uit een nabij gelegen loods. In de loods, inderdaad een houtbewerker, die ons vrijgave gaf het terrein te betreden.
Op het terrein zijnde verscheen alras een ander persoon, die ons niet de toegang verder weigerde, maar wel enige Euro’s vroeg voor de toegang. En of we ons af wilde melden bij de houtbewerker.
Zo konden we op ons gemak de goede plaatsen opzoeken tussen allerlei oud spoorwegmateriaal.
Doch plots hoorde ik het kabaal van een startende dieselmotor en ging op zoek naar de oorsprong. Wel, wel een oude graafmachine onder een minuscuul afdakje. Volgens de (mede)eigenaar was de restauratie kort geleden voltooid en begon nu het oefenen met de bediening.
Vroeger noemde wij zo’n machine een dragline, maar deze was voorzien van een knijper. Alles keurig opgeknapt en verderop stond een kleine bulldozer, die nu aan de beurt was.
Met de eerste dikke regendruppels stonden we snel buiten en zagen de houtbewerker ook vertrekken. Op ons gewacht, denk ik.
Op de terugweg naar Keulen niet over de Autobahn gereden, doch binnendoor naar een privé kasteel, dat nu werd bewoond door private personen en daar waren we gauw uitgekeken.
Wegens de terugkerende zonneschijn toch besloten eens te gaan kijken bij de hallen waar voorheen de hangende trein van Wuppertal gemaakt was. De eerste poging langs een fietsenmaker mislukte, doch na een omtrekkende beweging in de auto zagen we een hek, waar we wel langs konden, om wellicht bij de hal te geraken.
Op weg naar het hek passeerden we een balkon 3 hoog, met een man die vroeg waar we heen gingen. De Wuppertal-maak-hal ! Ja, die was daar, dus wij langs het hek door een gebroken raam tot voor hal.
We zagen de merkwaardige opening; de uitgang van de Schwebebahn.
Wel hermetisch afgesloten, alleen een paar foto’s door een gebroken raam en dezelfde weg terug.
Bij het hek ontmoetten we nog een tweetal moderne urban explorers, doch spraakzaam waren ze niet. Anders dan onze balkonganger, die na ons roepen weer buiten verscheen en vrolijk op onze “afmelding” reageerde.
Na ieder een Pizza reden we weer naar huis. Tevreden over weer een dag, die nogal onverwacht was verlopen.
Nadat het plan rees, om deze dag naar Keulen af te reizen, had Kees een mailtje gestuurd aan onze nieuwe vriend; de bunkerspecht. En toevallig, hij ging deze donderdag een fort bezoeken en wij waren welkom.
Zo stonden we ruim voor 09.00 uur voor een gesloten poort en troffen Herr von der Felsen, de man van de afspraak met Karl-Heinz Blümel (de bunkerspecht). Even wachten nog op Andrees, die op uitnodiging van Kees juist op tijd arriveerde.
Voor negenen had Herr v.d. F reeds de grote poort ontsloten en konden we een kijkje nemen in de (minder oude) hallen vlak achter de poort.
De grote deuren vertoonde dezelfde kenmerken als die in Camp Petit Gabrielle in Hitfeld, ook geruime tijd door het Belgische leger gebruikt.
Samen met enige decorbouwers betraden we het dicht beboste gedeelte en stonden snel voor Fort IX, dat meer verwaarloosd leek, dan het eerder bezochte Fort VI.
Na wat algemene uitleg bekeken we eerst de ruimte, die we nu portiersloge noemen.
Vervolgens drongen we het Fort binnen. Om te beginnen liepen we door de ruimten, die de Belgen gebruikten voor het stallen van hun paarden. Niet meer de oorspronkelijke uitvoering. Vervolgens gingen we wat meer naar achter en ook omhoog en kregen allerlei uitleg van de Herr en onze vriend de Bunkerpecht. We vertoefden ook nog in een nagemaakte schuilkelder, gebruikt in een film over Dresden.
Uiteindelijk stonden we bovenop de gewelven, die overwoekerd waren door het oerwoud.
Net als later buiten. Onbegaanbaar, zodat we niet op het voorterrein konden komen.
Toch een interessant bezoek, wat zeker gezien de info Herr v.d. Felsen onze blik verruimde.
De volgende halte was een Konditorei, waarna we een Alte Drehbrücke in de Alfred Schütte Allee bezochten.
(Foto Rein Reuter)
Om daarna onze boterham op te peuzelen op een bankje onder de bomen aan de oever van de Rhein. Naast de boom stond een kleine BBQ en er lag een jas, een broek, een slaapzak, kortom een verlaten thuisloze-slaapplaats. Niks aan de hand, rustig ons brood gegeten. Net toen we klaar waren kwam er een kerel achter ons langs, die een paar plastic handschoenen over zijn handen schoof. Snel doorzocht hij de spullen van de afwezige. Doch vond niets, want net zo snel als hij kwam vertrok hij weer en rende langs het pad naar een zwarte VW, onderwijl gooide hij de handschoenen in een vuilnisbak. Merkwaardig intermezzo!
Vanwege de warmte op naar het trammuseum Thielenbruch, gewoon het eindpunt van lijn 3. Trams kwamen en gingen, maar het museum was gesloten.
Zodoende wat overleg en op pad naar Dieringhausen met een Ringlokschuppen, inclusief Drehscheibe. Ook gesloten, wel met de toegangsdeur los. En we hoorden de klanken van machinale houtbewerking uit een nabij gelegen loods. In de loods, inderdaad een houtbewerker, die ons vrijgave gaf het terrein te betreden.
Op het terrein zijnde verscheen alras een ander persoon, die ons niet de toegang verder weigerde, maar wel enige Euro’s vroeg voor de toegang. En of we ons af wilde melden bij de houtbewerker.
Zo konden we op ons gemak de goede plaatsen opzoeken tussen allerlei oud spoorwegmateriaal.
Doch plots hoorde ik het kabaal van een startende dieselmotor en ging op zoek naar de oorsprong. Wel, wel een oude graafmachine onder een minuscuul afdakje. Volgens de (mede)eigenaar was de restauratie kort geleden voltooid en begon nu het oefenen met de bediening.
Vroeger noemde wij zo’n machine een dragline, maar deze was voorzien van een knijper. Alles keurig opgeknapt en verderop stond een kleine bulldozer, die nu aan de beurt was.
Met de eerste dikke regendruppels stonden we snel buiten en zagen de houtbewerker ook vertrekken. Op ons gewacht, denk ik.
Op de terugweg naar Keulen niet over de Autobahn gereden, doch binnendoor naar een privé kasteel, dat nu werd bewoond door private personen en daar waren we gauw uitgekeken.
Wegens de terugkerende zonneschijn toch besloten eens te gaan kijken bij de hallen waar voorheen de hangende trein van Wuppertal gemaakt was. De eerste poging langs een fietsenmaker mislukte, doch na een omtrekkende beweging in de auto zagen we een hek, waar we wel langs konden, om wellicht bij de hal te geraken.
Op weg naar het hek passeerden we een balkon 3 hoog, met een man die vroeg waar we heen gingen. De Wuppertal-maak-hal ! Ja, die was daar, dus wij langs het hek door een gebroken raam tot voor hal.
We zagen de merkwaardige opening; de uitgang van de Schwebebahn.
Wel hermetisch afgesloten, alleen een paar foto’s door een gebroken raam en dezelfde weg terug.
Bij het hek ontmoetten we nog een tweetal moderne urban explorers, doch spraakzaam waren ze niet. Anders dan onze balkonganger, die na ons roepen weer buiten verscheen en vrolijk op onze “afmelding” reageerde.
Na ieder een Pizza reden we weer naar huis. Tevreden over weer een dag, die nogal onverwacht was verlopen.
Richting Keulen (D): 20130615
Na wat onderzoek vooraf had Kees enige Ringlokschuppen in Keulen gelokaliseerd en we waren van plan deze eens op te zoeken. Doch ook had Kees via de Mail contact met Jörg Seidel, die in het bezit was van de sleutel van het voormalige Ausbesserungswerk Köln-Nippes van de Deutsche Bundesbahn. Volgens afspraak konden we daar rond 14.00 uur terecht. Dus eerst tijd voor wat anders.
We waren vroeg vertrokken en op de Tom Tom ingegeven;
We waren vroeg vertrokken en op de Tom Tom ingegeven;
“Köln / Deutz-Mülheimerstrasze,
om in de buurt te geraken van enige oude fabrieken van Klöckner-Humbolt-Deutz AG. Na een klein beetje zoeken stonden we ineens voor de gevel, die we ook bij Google zagen. 
Vlug de auto geparkeerd en op verkenning. We vonden wel een hek, maar dat was te hoog. Eerst verder de straat in en de gebouwen voorbij was rechts een opening in de omheining en stonden we rap weer voor een hek. Na wat getrek van Kees, wat herrie veroorzaakte, stond er plots een persoon achter het hek. Nee, geen toegang. Vanavond om 20.00 uur waren we welkom bij de kunstenaars.
Toen maar een andere pad gezocht en uiteindelijk waren we binnen en liepen door het gehele complex tot weer bij het hoge hek. 
(voor meer plaatjes hier klikken)
Waarschijnlijk was er vroeger een gieterij, waar een enkel bordje op duidde. Verder een enorme rotzooi, veel graffiti en slechts een klein stukje hangende transportrails wat nog intact was.
Terug bij de auto zagen we een winkel in BBQ-apparaten, waar wellicht koffie te krijgen was. We vonden een bar, met een dikke man die ons permissie gaf om koffie uit de machine te halen. Helaas was de automaat niet in orde. Eerst een kop thee, toen een hoop stoom en een bodempje koffie. Tot twee keer toe, waarna we vertrokken.
Later aan de oever van de Rhein bij de brug naar de Hauptbahnhof toch een goede koffie gekocht. Samen met een broodje met worst. 
foto: Rein Reuter
Dan weer in de auto, richting fort IV. Dwars de stad door, wat wel wat oponthoud gaf, doch uiteindelijk bereikten we het fort. We keken wat rond, spraken met een mevrouw van de rondleiding en gingen weer op weg. Nu naar de voormalige spoorwerkplaats, waar we om exact 14.00 bij de slagboom waren. Jörg Seidel stond al te wachten en gezamenlijk gingen we de werkplaats binnen. 
Na wat uitleg mochten we vrij rondlopen en dat hebben we gedaan. In de werkplaats stonden veel rangeerlocomotieven. De meeste met dieselmotoren van Deutz. Verder mooie Mitropa personenrijtuigen van de voormalige Rheingold. 
Na de aankomst van de nachtboot uit Harwich vertrok de trein (na 1929) dagelijks uit Hoek van Holland en reed door het dal van de Rijn naar Zwitserland. Ook stonden er een partij overjarige brandweerwagens. De meeste in slechte conditie.
Ook maakte we een rondje buiten de gebouwen, tot bij de draaitafel. 
(voor meer plaatjes hier klikken)
Wel bijzonder waren de stalen bielzen, die we niet eerder zagen.
Voor we gingen belde Kees Jörg, die ons keurig weer tot bij de slagboom bracht en ons goedendag zei. Keurig verzorgd !
Precies om 16.00 uur waren we terug bij fort IV en konden meteen aansluiten bij de uitleg van Karl Heinz Blümel, die was gehuld in een keurig blauw uniform compleet met zwarte helm. Eerst een zeer uitgebreide uitleg over de geschiedenis van alle forten rond Keulen en fort IV, waarbij de mevrouw (zijn dochter) de platen uit de auto haalde. 
Gaande weg de uitleg kwamen er meer toeschouwers, om uiteindelijk aan de rondgang te beginnen. Eerst naar rechts en naar boven, maar daar was alles weg. Opgeblazen door de Engelsen, zei Karl Heinz. Over wat sportvelden tot bij een huis en daar was plots een deur, met erachter een trap omlaag de duisternis in. 
(voor meer plaatjes hier klikken)
Ondergronds was ik gauw de richting kwijt, maar volgde de gids. Net als alle anderen zagen we de verschillende ruimten, waar van het interieur niks meer over was. Om 18.00 uur stonden we weer bij de dochter en hebben nog wat ervaringen uitgewisseld over de Stelling van Amsterdam, de Atlantikwall en het fort-eiland bij IJmuiden. Ook hoorden de bijnaam van Karl Heinz; Bunkerspecht.
Voor ons diner vonden we een Mac en daarna zijn we op zoek gegaan naar een Hochbunker. De eerste plek was niet juist, want daar was een fabriek, doch iets verder zagen we de bunker tussen de loodsen. 
(voor meer plaatjes hier klikken)
Bij de oprit werden we staande gehouden. Of we bezoekers waren voor de bruiloft ? Neen, dus reden we verder tussen de trouwgasten tot bij een autowasplaats. Bij nader inzien mochten we even parkeren en hadden wat tijd om de Hochbunker op de korrel te nemen.
Deze dag geen Ruhrgebied, maar weer de moeite waard !
Richting Gorkum e.o (NL): 20130529
In de regen vertrokken we uit Weert, om uiteindelijk in Gorkum op de beurs Construction&Shipping Industry te belanden. Eerst hadden we nog andere objecten op ons programma staan. Zo reden we steeds langs de Zuid-Willemsvaart, met hier en daar oude industrie, zoals Vlisco en Thiel. Tot bij Den Bosch, om aldaar bij de Moerputtenbrug uit te komen. Een stalen spoorbrug, gebouwd in 1888, die bestaat uit 33 gelijke (plaat)stalen segmenten.
Alle onderdelen aan elkaar geklonken. Gelukkig was het opgeklaard en liepen we samen over de oude brug, die na een restauratie in goede staat verkeerde. Toch een heel mooi monument, zo in een stille natuurlijke omgeving. Jammer, het huisje “Wachtpost 39”, gelegen aan het oude tracé, verkeerde in mindere staat.
De volgende halte was nabij Vuren, doch voor ons doel aldaar zagen we een aantal ovens bij de kalkzandsteenfabriek.
Niet zo oud, maar wel afgedankt en zoals de ovens erbij stonden wel op weg naar “erfgoed”. De steenfabriek van Heuff was tot 1991 wel 100 jaar in bedrijf. Al denk ik niet, dat de huidige oven ook zo oud was.
Het gehele terrein rondom was vrij toegankelijk en nogal voorzien van loslopende honden. Het hinderde ons niet bij de rondgang. Jammer dat we niet op de oven geraakten.
Op weg naar de auto spraken we nog een mevrouw met twee honden, waarvan de grootste wel en de kleine niet luisterde.
De kleine was nota bene haar eigen hond en zij was er nog een beetje trots op ook.
Net om de hoek lag fort Vuren en daar konden we zo binnen. Eerst spraken we een grondwerker en later met een tweetal werkers, die voegen uithakten. De oudste bleek desgevraagd te weten hoe “schaduwvoegen” eruit zien. Na de gesprekken bekeken we het ronde middenstuk, dat uit twee etages bestond, met boven en onder allemaal identieke vertrekken.
Interessant om zo ongestoord de sfeer te proeven. De vertrekken aan de buitenkant waren gesloten en zodoende reden we naar de Evenementen Hal in Gorkum.
Parkeerruimte voldoende en na inleveren van de toegangskaart betraden we de tentoonstellingsruimte. Meteen stonden we voor een aantal kraampjes met brood, worst en soep. Alles inclusief, dus aten we wat broodjes met worst en gingen op pad. We kwamen langs een grote verscheidenheid van stands. Alles voor de (binnen)scheepvaart.
(foto Rein Reuter)
Veel mensen van de standbemanningen vonden we, in tegenstelling tot de schippers die we ontmoetten, wat passief. Hier en daar raakten we wel aan de praat. Bijvoorbeeld met een leverancier van blauw vet voor de smering van machine-onderdelen. Na een uitvoerige beproeving van het blauwe spul zag Rein het wel zitten voor de smering van de ketting van de renfiets.
Geheel verkeerd volgens de witte jas, maar Rein hield vol. De witte jas ook, maar uiteindelijk gingen ze toch met een ferme handdruk uit elkaar en had Rein een flesje blauwe olie in de tas. Tussen de pennen, want ook die waren er (net als de hapjes) in voldoende mate aanwezig.
Na de laatste stand was het nog licht buiten en reden we eerst over de Waal en zagen een bord; Fort Altena.
Het hek was dicht en de sloot breed, dus reden we verder tot bij de Waal. Over de dijk langs de rivier verder tot vlakbij “de Dijker”. Kees was wel verrast na het ontwaren van de betonnen bulldozer schuin op de flank van de dijk.
Een monument ter herinnering aan hoge waterstanden (93 en 95) en de daarop volgende dijkverzwaringen.
Een mooie afsluiting van een dag met zeer verschillende objecten. Alle meer dan de moeite waard om te bezoeken.
Alle onderdelen aan elkaar geklonken. Gelukkig was het opgeklaard en liepen we samen over de oude brug, die na een restauratie in goede staat verkeerde. Toch een heel mooi monument, zo in een stille natuurlijke omgeving. Jammer, het huisje “Wachtpost 39”, gelegen aan het oude tracé, verkeerde in mindere staat.
De volgende halte was nabij Vuren, doch voor ons doel aldaar zagen we een aantal ovens bij de kalkzandsteenfabriek.
Niet zo oud, maar wel afgedankt en zoals de ovens erbij stonden wel op weg naar “erfgoed”. De steenfabriek van Heuff was tot 1991 wel 100 jaar in bedrijf. Al denk ik niet, dat de huidige oven ook zo oud was.
Het gehele terrein rondom was vrij toegankelijk en nogal voorzien van loslopende honden. Het hinderde ons niet bij de rondgang. Jammer dat we niet op de oven geraakten.
Op weg naar de auto spraken we nog een mevrouw met twee honden, waarvan de grootste wel en de kleine niet luisterde.
De kleine was nota bene haar eigen hond en zij was er nog een beetje trots op ook.
Net om de hoek lag fort Vuren en daar konden we zo binnen. Eerst spraken we een grondwerker en later met een tweetal werkers, die voegen uithakten. De oudste bleek desgevraagd te weten hoe “schaduwvoegen” eruit zien. Na de gesprekken bekeken we het ronde middenstuk, dat uit twee etages bestond, met boven en onder allemaal identieke vertrekken.
Interessant om zo ongestoord de sfeer te proeven. De vertrekken aan de buitenkant waren gesloten en zodoende reden we naar de Evenementen Hal in Gorkum.
Parkeerruimte voldoende en na inleveren van de toegangskaart betraden we de tentoonstellingsruimte. Meteen stonden we voor een aantal kraampjes met brood, worst en soep. Alles inclusief, dus aten we wat broodjes met worst en gingen op pad. We kwamen langs een grote verscheidenheid van stands. Alles voor de (binnen)scheepvaart.
(foto Rein Reuter)
Veel mensen van de standbemanningen vonden we, in tegenstelling tot de schippers die we ontmoetten, wat passief. Hier en daar raakten we wel aan de praat. Bijvoorbeeld met een leverancier van blauw vet voor de smering van machine-onderdelen. Na een uitvoerige beproeving van het blauwe spul zag Rein het wel zitten voor de smering van de ketting van de renfiets.
Geheel verkeerd volgens de witte jas, maar Rein hield vol. De witte jas ook, maar uiteindelijk gingen ze toch met een ferme handdruk uit elkaar en had Rein een flesje blauwe olie in de tas. Tussen de pennen, want ook die waren er (net als de hapjes) in voldoende mate aanwezig.
Na de laatste stand was het nog licht buiten en reden we eerst over de Waal en zagen een bord; Fort Altena.
Het hek was dicht en de sloot breed, dus reden we verder tot bij de Waal. Over de dijk langs de rivier verder tot vlakbij “de Dijker”. Kees was wel verrast na het ontwaren van de betonnen bulldozer schuin op de flank van de dijk.
Een monument ter herinnering aan hoge waterstanden (93 en 95) en de daarop volgende dijkverzwaringen.
Een mooie afsluiting van een dag met zeer verschillende objecten. Alle meer dan de moeite waard om te bezoeken.
Genemuiden - Wezep - Heerde - Arnhem (NL): 20130511
Genemuiden - Wezep - Heerde
Aangezien we voor 11.00 uur in Wezep wilden zijn en voor die tijd nog bij het gemaal Mastenbroek nabij Genemuiden langs konden, vertrokken we reeds om 07.00 uit Horn. Het was rustig op de weg en zodoende waren op tijd in de IJssel-delta en zagen al van ver de rokende schoorsteen van het gemaal.
Na de begroeting van Thijs, de voorman, stonden we meteen bij de “stokers”, die met grote regelmaat stukken (afval)hout in de twee vuurhaarden van de Lancashire ketel gooiden.
De manometer stond nog niet op de “rode”; 4 bar. Verderop waren anderen bezig met voorwarmen van de machine.
(hier klikken voor meer plaatjes van d'Olde Mesiene)
Daar was niet veel aan te zien, want stoom deed het werk. Hier en daar een aftap open en als daar stoom uit kwam ging het de goede kant op, wat rond 10.00 uur zo was. Na wat gesteggel met wat hefbomen, opende de jongste vrijwilliger voorzichtig de hoofdstoomafsluiter en kwam de horizontale, dubbelwerkende machine langzaam op gang.
De machine draaide geruisloos de 10 omw/min en met de kenmerkende geur van stoom/olie in de neus gingen we verder.
Op tijd bij Coelenhage in Wezep voor de voorjaarsvergadering van de Namac (Nederlandse Algemene Miniatuur Autoclub). Rein’s aanwezigheid was gewenst, want hij moest verslag doen van de jaarlijkse kascontrole.
Na de vergadering en de lunch togen we naar buurman Boer, die enige (?) Corvettes had staan. Verschillende ruimtes gevuld met modellen vanaf 1954 tot heden.
Allemaal in “showroom” staat.
En dan doel ik op een “ruimte om te pronken” en niet op het TV-programma met opmerkelijke figuren en merkwaardige objecten.
Een tiental kilometers vonden we bij de gebroeders Boeve wel iets in die richting. Net buiten het dorp, rond een kleine boerenwoning stonden oude auto’s.
Zo in de regen, onder een overkapping en (bleek later) in een schuur. Geen glimmende Corvettes, maar veel Mini’s.
foto Rein Reuter
Ook Duitse kleinwagen zoals, Goggo, Isetta, Messerschmitt, Alexander van Lloyd en de in Frankrijk gebouwde Vespa 400.
(hier klikken voor meer plaatjes van 'car restoration')
Veel voertuigen in een kleine ruimte opgeslagen, dus weinig ruimte voor ons statief. Hier en daar tussen de bromfietsen en kinderwagens was nog plek om een goed “shot” te nemen van de aanwezige trapauto’s. Vooral de modellen van Austin J40, gebaseerd op de A40 Devon uit 1948 deden mij verstillen.
foto Rein Reuter
Meerdere malen stond in mijn kinderjaren de trapauto op mijn verlanglijstje, doch wat kreeg ik; Dinky Toys 152.
foto Rein Reuter
Op onze weg huiswaarts pikten we in Arnhem nog een overjarige iMac op voor de verzameling van Kees. Hij had al een hele reeks van deze apparaten, die van pas komen bij de vertoning van zijn “Beeldkronieken.”
Aangezien we voor 11.00 uur in Wezep wilden zijn en voor die tijd nog bij het gemaal Mastenbroek nabij Genemuiden langs konden, vertrokken we reeds om 07.00 uit Horn. Het was rustig op de weg en zodoende waren op tijd in de IJssel-delta en zagen al van ver de rokende schoorsteen van het gemaal.
Na de begroeting van Thijs, de voorman, stonden we meteen bij de “stokers”, die met grote regelmaat stukken (afval)hout in de twee vuurhaarden van de Lancashire ketel gooiden.
De manometer stond nog niet op de “rode”; 4 bar. Verderop waren anderen bezig met voorwarmen van de machine.
(hier klikken voor meer plaatjes van d'Olde Mesiene)
Daar was niet veel aan te zien, want stoom deed het werk. Hier en daar een aftap open en als daar stoom uit kwam ging het de goede kant op, wat rond 10.00 uur zo was. Na wat gesteggel met wat hefbomen, opende de jongste vrijwilliger voorzichtig de hoofdstoomafsluiter en kwam de horizontale, dubbelwerkende machine langzaam op gang.
De machine draaide geruisloos de 10 omw/min en met de kenmerkende geur van stoom/olie in de neus gingen we verder.
Op tijd bij Coelenhage in Wezep voor de voorjaarsvergadering van de Namac (Nederlandse Algemene Miniatuur Autoclub). Rein’s aanwezigheid was gewenst, want hij moest verslag doen van de jaarlijkse kascontrole.
Na de vergadering en de lunch togen we naar buurman Boer, die enige (?) Corvettes had staan. Verschillende ruimtes gevuld met modellen vanaf 1954 tot heden.
Allemaal in “showroom” staat.
En dan doel ik op een “ruimte om te pronken” en niet op het TV-programma met opmerkelijke figuren en merkwaardige objecten.
Een tiental kilometers vonden we bij de gebroeders Boeve wel iets in die richting. Net buiten het dorp, rond een kleine boerenwoning stonden oude auto’s.
Zo in de regen, onder een overkapping en (bleek later) in een schuur. Geen glimmende Corvettes, maar veel Mini’s.
foto Rein Reuter
Ook Duitse kleinwagen zoals, Goggo, Isetta, Messerschmitt, Alexander van Lloyd en de in Frankrijk gebouwde Vespa 400.
(hier klikken voor meer plaatjes van 'car restoration')
Veel voertuigen in een kleine ruimte opgeslagen, dus weinig ruimte voor ons statief. Hier en daar tussen de bromfietsen en kinderwagens was nog plek om een goed “shot” te nemen van de aanwezige trapauto’s. Vooral de modellen van Austin J40, gebaseerd op de A40 Devon uit 1948 deden mij verstillen.
foto Rein Reuter
Meerdere malen stond in mijn kinderjaren de trapauto op mijn verlanglijstje, doch wat kreeg ik; Dinky Toys 152.
foto Rein Reuter
Op onze weg huiswaarts pikten we in Arnhem nog een overjarige iMac op voor de verzameling van Kees. Hij had al een hele reeks van deze apparaten, die van pas komen bij de vertoning van zijn “Beeldkronieken.”
Brussel eo (B): 20130325
Brussel e.o. 25 maart
Voor vandaag hadden we ons aangemeld bij een fabriek van Audi in Brussel. De enige bouwplaats van het type A1. De aanvang was ‘s ochtends 10.00 uur gepland. Om te zorgen dat eventueel oponthoud niet tot te laat komen zou leiden, zijn we vroeg uit Horn vertrokken. Over de snelweg via Kerensheide richting Brussel. Doch 29 km voor Leuven stonden we al stil. Later ook veel wachten en langzaam rijden. Na de snelweg leidde Tom ons feilloos dwars door de stad tot op de Tweede Britse Legerlaan. Vlak voor de ingang bij nummer 201 een parkeerplaats voor bezoekers en daar stonden om 09.10 uur. Mooi op tijd. Zelfs nog wat tijd over om langs een Abdij op te lopen, tot bij een imposant gebouw.
Het stadhuis van Vorst, waar we ook even binnen rond neusden.
Ruim op tijd terug bij de Audi, waar de rondleiding alras begon.
Een oudere heer, die desgevraagd zei bij Audi bankier te zijn geweest, reikte zijn publiek een kastje met oortelefoon. Met het kastje op kanaal 10 was de man door de oortjes goed te verstaan. We hadden ons aangesloten bij een (naar later bleek) klas met schoolkinderen en gezamenlijk keken we naar de dingen, waar de gids ons op wees. We zagen geen grote persen, wat alle delen van de carrosserie worden in kratten van elders aangevoerd. Alle delen werden “gevoerd” aan de robots. Sommige alleen voor het verplaatsen. Andere doen lassen. En zo ontstond langzaam een koetswerk, dat letterlijk in de lakstraat verdween, want daar mogen geen bezoekers binnen. Doch de afbouw aan de “lopende band” kregen we ook te zien. Daar nog wel handwerk. Groepjes van 12 man, doen afwisselend de verschillende handelingen tot de A1 van de band rolt.
Wederom desgevraagd mochten we onze boterham bij Audi verorberen, waarna we besloten een bezoek te brengen aan de Compagnie Des Bronzes in Sint Jans-Molenbeek.
Eerst wat zoeken naar het adres, waarna Tom de Ransfortstraat snel gevonden had. Wij ook. Wel een stukje te voet, doch snel stonden we tussen de bouwvallen van wat eens een fabriek was.
Veel oude machines in de tuin en mooie restanten van een bovenloopkraan. Er was ook nog een (eigenlijk gesloten) museum. De dame achter de kassa was niet zo bereid ons toe te laten, doch van een vakkracht in dienstkleding mochten we de hal betreden. Deze was gevuld met een waar scala aan verschillende werktuigen.
Niet zoals buiten zwaar onder het roest, maar nog in goede doch gebruikte staat. Leuk, dat we even binnen mochten.
De volgende halte was Vilvoorde. Eerst zochten we het NMBS Station, dat werkelijk iets bijzonders was.
Gebouwd in 1882 en sinds 1975 een bescherm monument. Nou, dat zou je niet zeggen!
Het gebouw kon er mee door, maar de perrons en overkappingen waren in slechte staat.
(voor meer plaatjes van Station Vilvoorde hier klikken)
Echt treurig was de staat van de stalen raampartijen langs de trappen naar de drie perrons. Om enigszins van de schrik te bekomen dronken we koffie in de stationsrestauratie, waar ook (gesneden) broden werden verkocht.
Tevens in Vilvoorde was een soort oude gevangenis genaamd; het Tuchthuis. Ook einde van de 18e eeuw gebouwd om allerlei gepeupel op te sluiten.
Van 1920 tot 1974 was het van het Belgische Leger en nu werd een deel gebruikt als hotel. Het hotel mochten we betreden, om wat rond te kijken. Maar de eigenlijke cellen konden we niet zien.
De linkse vleugel met cellen was nog in erbarmelijk staat en goed dicht getimmerd. De rechtse vleugel was netjes gerestaureerd en weer in gebruik, doch afgesloten. Op een enkele deur na, die toegang gaf tot een donkere gang met veel water op de vloer. Riskant !
Toen op een soort marktplein in een bruin café spaghetti en lasagne gegeten en een glas Grimbergen van de tap gedronken.
Op de weg terug nog even op het station gekeken. Zonder zon waren de schaduwen minder scherp, maar alles nog triester. Jammer, want het station verdient een zelfde lot als het Tuchthuis. Terug in de oude staat.
Voor vandaag hadden we ons aangemeld bij een fabriek van Audi in Brussel. De enige bouwplaats van het type A1. De aanvang was ‘s ochtends 10.00 uur gepland. Om te zorgen dat eventueel oponthoud niet tot te laat komen zou leiden, zijn we vroeg uit Horn vertrokken. Over de snelweg via Kerensheide richting Brussel. Doch 29 km voor Leuven stonden we al stil. Later ook veel wachten en langzaam rijden. Na de snelweg leidde Tom ons feilloos dwars door de stad tot op de Tweede Britse Legerlaan. Vlak voor de ingang bij nummer 201 een parkeerplaats voor bezoekers en daar stonden om 09.10 uur. Mooi op tijd. Zelfs nog wat tijd over om langs een Abdij op te lopen, tot bij een imposant gebouw.
Het stadhuis van Vorst, waar we ook even binnen rond neusden.
Ruim op tijd terug bij de Audi, waar de rondleiding alras begon.
Een oudere heer, die desgevraagd zei bij Audi bankier te zijn geweest, reikte zijn publiek een kastje met oortelefoon. Met het kastje op kanaal 10 was de man door de oortjes goed te verstaan. We hadden ons aangesloten bij een (naar later bleek) klas met schoolkinderen en gezamenlijk keken we naar de dingen, waar de gids ons op wees. We zagen geen grote persen, wat alle delen van de carrosserie worden in kratten van elders aangevoerd. Alle delen werden “gevoerd” aan de robots. Sommige alleen voor het verplaatsen. Andere doen lassen. En zo ontstond langzaam een koetswerk, dat letterlijk in de lakstraat verdween, want daar mogen geen bezoekers binnen. Doch de afbouw aan de “lopende band” kregen we ook te zien. Daar nog wel handwerk. Groepjes van 12 man, doen afwisselend de verschillende handelingen tot de A1 van de band rolt.
Wederom desgevraagd mochten we onze boterham bij Audi verorberen, waarna we besloten een bezoek te brengen aan de Compagnie Des Bronzes in Sint Jans-Molenbeek.
Eerst wat zoeken naar het adres, waarna Tom de Ransfortstraat snel gevonden had. Wij ook. Wel een stukje te voet, doch snel stonden we tussen de bouwvallen van wat eens een fabriek was.
Veel oude machines in de tuin en mooie restanten van een bovenloopkraan. Er was ook nog een (eigenlijk gesloten) museum. De dame achter de kassa was niet zo bereid ons toe te laten, doch van een vakkracht in dienstkleding mochten we de hal betreden. Deze was gevuld met een waar scala aan verschillende werktuigen.
Niet zoals buiten zwaar onder het roest, maar nog in goede doch gebruikte staat. Leuk, dat we even binnen mochten.
De volgende halte was Vilvoorde. Eerst zochten we het NMBS Station, dat werkelijk iets bijzonders was.
Gebouwd in 1882 en sinds 1975 een bescherm monument. Nou, dat zou je niet zeggen!
Het gebouw kon er mee door, maar de perrons en overkappingen waren in slechte staat.
(voor meer plaatjes van Station Vilvoorde hier klikken)
Echt treurig was de staat van de stalen raampartijen langs de trappen naar de drie perrons. Om enigszins van de schrik te bekomen dronken we koffie in de stationsrestauratie, waar ook (gesneden) broden werden verkocht.
Tevens in Vilvoorde was een soort oude gevangenis genaamd; het Tuchthuis. Ook einde van de 18e eeuw gebouwd om allerlei gepeupel op te sluiten.
Van 1920 tot 1974 was het van het Belgische Leger en nu werd een deel gebruikt als hotel. Het hotel mochten we betreden, om wat rond te kijken. Maar de eigenlijke cellen konden we niet zien.
De linkse vleugel met cellen was nog in erbarmelijk staat en goed dicht getimmerd. De rechtse vleugel was netjes gerestaureerd en weer in gebruik, doch afgesloten. Op een enkele deur na, die toegang gaf tot een donkere gang met veel water op de vloer. Riskant !
Toen op een soort marktplein in een bruin café spaghetti en lasagne gegeten en een glas Grimbergen van de tap gedronken.
Op de weg terug nog even op het station gekeken. Zonder zon waren de schaduwen minder scherp, maar alles nog triester. Jammer, want het station verdient een zelfde lot als het Tuchthuis. Terug in de oude staat.
Amsterdam (NL): 20120903
Plantage etalage en ………
Op één van onze ontdekkingstochten kwamen we in Amsterdam tegenover Artis bij een grafische ontwerper uit : PUNTSPATIE. Hij stelde zijn etalage beschikbaar aan o.a. beeldende kunstenaars en ook wij kregen de gelegenheid een kalendermaand ons werk tentoon te stellen.
Deze dag was het zover. Allebei hadden we onze spullen klaar gemaakt en rond 11.00 uur parkeerde Kees de Peugeot op de Plantage Kerklaan, recht tegenover de Etalage. Snel waren de spullen uitgeladen, opgehangen en neergezet. De blikvangers waren de verzameling plakbriefkastjes, met daaronder op een console mijn Queen Mary.
Aan de zijkant nog twee lijsten, met foto’s die de herkomst van de plakbriefkastjes duidelijk maakten.
Toch wel een mooi geheel ! Tevreden gingen we op zoek naar een volgende locatie.
Na wat overleg besloten we de voormalige scheepswerf van de NDSM te bezoeken. Maar voordat we er waren zagen we een lichtschip liggen en daar zijn we eerst eens gaan kijken.
Langs het hek was gauw gepiept, doch aan boord geraakten we jammer genoeg niet. Toen maar verder gereden, tot bij de NDSM en daar was het een drukte van belang.
(foto Rein Reuter)
Afgelopen weekend was er een festival geweest en vele handen waren nu bezig met het afbreken van tenten en aanverwante zaken.
Tussen deze luiden door liepen we over de oude helling tot bij het IJ.
Vervolgens dronken we in een nissenhut van doorzichtig plastic golfplaat een biologische Cola, wat dus eigenlijk geen Cola is. Want Cola is Coca Cola.
Maar het smaakte wel. Na de Cola op naar de oude machinehallen, waar nu een soort containers stonden. In de containers waren allerlei bedrijven gevestigd en ook kunstenaars. Ons oog viel echter op de bovenloopkranen, waarvan de trappen naar de bedieningscabine “niet” geblokkeerd waren. Een buitenkansje om eens uit zo’n hoge kraan een blikje te werpen. Dus, wij de steile trappen op naar boven, om in de cabine wat aan de bedieningshandels te draaien.
(hier klikken voor meer NDSM-plaatjes)
Helaas was de spanning afgeschakeld, maar wel aparte ervaring.
Buiten de hal zagen we nog een pier met wat schepen, die wel een bezoek waard waren. Eerst een oorlogsschip, dan een hotelboot en de Sirius van Green Peace. Aan de andere zijde weer een lichtschip, dan de Pollux, die vroeger achter het Centraal Station lag.
Daar ben ik nog even over het dek gelopen, om vervolgens terug te gaan naar het oorlogsschip, om te vragen of we aan boord mochten. Jawel, dat mocht en desgevraagd kon ik ook in de machinekamer van de mijnenveger. Twee Werkspoor 12 cilindermotoren, gemaakt van aluminium gaven het schip een snelheid van 13 knopen, ook wel zeemijlen genoemd. Een geheel van hout gemaakte romp en verder geen ijzer en/of stalen onderdelen, want die trekken magnetische mijnen aan. Deze MAHU is nog volledig intact en bovendien nog zeewaardig. Elk jaar varen ze naar Den Helder voor deelname aan de Vlootdagen aldaar. Aardige mensen aan boord, allen bereid tot een praatje en verdere uitleg.
Ter afsluiting reden we naar IJmuiden, met in ons achterhoofd het fort in de monding van de haven. Daar kwam niks van terecht, want volgens een paar plaatselijk dames op een bank, konden we er niet heen. Toen maar op een tweede bankje naast de dames gaan zitten en wat overzee gekeken.
Op het tweede bakje zat al een meneer en die bleek uit Harderwijk te komen en elke vijf weken naar zee af te reizen. Tenminste naar water, want hij ging ook wel naar Tolkamer of Emmerich. Wat later hoorde we, dat zijn broer lang geleden met de Grote Beer naar Canada was vertrokken, maar het daar nooit goed naar de zin had gehad. Wel naar hun zin hadden destijds de Feijenoord supporters het op de Grote Beer, die ze naar Lissabon bracht voor een Europacup wedstrijd. Toen het schip langs Hoek van Holland voer speelde Cor Steijn op het orgel en zag het zwart van de mensen aan de wallekant.
Tot slot aten we nog een Fisch and Ships en kregen we een reprimande, omdat we de meeuwen voerden.
Op één van onze ontdekkingstochten kwamen we in Amsterdam tegenover Artis bij een grafische ontwerper uit : PUNTSPATIE. Hij stelde zijn etalage beschikbaar aan o.a. beeldende kunstenaars en ook wij kregen de gelegenheid een kalendermaand ons werk tentoon te stellen.
Deze dag was het zover. Allebei hadden we onze spullen klaar gemaakt en rond 11.00 uur parkeerde Kees de Peugeot op de Plantage Kerklaan, recht tegenover de Etalage. Snel waren de spullen uitgeladen, opgehangen en neergezet. De blikvangers waren de verzameling plakbriefkastjes, met daaronder op een console mijn Queen Mary.
Aan de zijkant nog twee lijsten, met foto’s die de herkomst van de plakbriefkastjes duidelijk maakten.
Toch wel een mooi geheel ! Tevreden gingen we op zoek naar een volgende locatie.
Na wat overleg besloten we de voormalige scheepswerf van de NDSM te bezoeken. Maar voordat we er waren zagen we een lichtschip liggen en daar zijn we eerst eens gaan kijken.
Langs het hek was gauw gepiept, doch aan boord geraakten we jammer genoeg niet. Toen maar verder gereden, tot bij de NDSM en daar was het een drukte van belang.
(foto Rein Reuter)
Afgelopen weekend was er een festival geweest en vele handen waren nu bezig met het afbreken van tenten en aanverwante zaken.
Tussen deze luiden door liepen we over de oude helling tot bij het IJ.
Vervolgens dronken we in een nissenhut van doorzichtig plastic golfplaat een biologische Cola, wat dus eigenlijk geen Cola is. Want Cola is Coca Cola.
Maar het smaakte wel. Na de Cola op naar de oude machinehallen, waar nu een soort containers stonden. In de containers waren allerlei bedrijven gevestigd en ook kunstenaars. Ons oog viel echter op de bovenloopkranen, waarvan de trappen naar de bedieningscabine “niet” geblokkeerd waren. Een buitenkansje om eens uit zo’n hoge kraan een blikje te werpen. Dus, wij de steile trappen op naar boven, om in de cabine wat aan de bedieningshandels te draaien.
(hier klikken voor meer NDSM-plaatjes)
Helaas was de spanning afgeschakeld, maar wel aparte ervaring.
Buiten de hal zagen we nog een pier met wat schepen, die wel een bezoek waard waren. Eerst een oorlogsschip, dan een hotelboot en de Sirius van Green Peace. Aan de andere zijde weer een lichtschip, dan de Pollux, die vroeger achter het Centraal Station lag.
Daar ben ik nog even over het dek gelopen, om vervolgens terug te gaan naar het oorlogsschip, om te vragen of we aan boord mochten. Jawel, dat mocht en desgevraagd kon ik ook in de machinekamer van de mijnenveger. Twee Werkspoor 12 cilindermotoren, gemaakt van aluminium gaven het schip een snelheid van 13 knopen, ook wel zeemijlen genoemd. Een geheel van hout gemaakte romp en verder geen ijzer en/of stalen onderdelen, want die trekken magnetische mijnen aan. Deze MAHU is nog volledig intact en bovendien nog zeewaardig. Elk jaar varen ze naar Den Helder voor deelname aan de Vlootdagen aldaar. Aardige mensen aan boord, allen bereid tot een praatje en verdere uitleg.
Ter afsluiting reden we naar IJmuiden, met in ons achterhoofd het fort in de monding van de haven. Daar kwam niks van terecht, want volgens een paar plaatselijk dames op een bank, konden we er niet heen. Toen maar op een tweede bankje naast de dames gaan zitten en wat overzee gekeken.
Op het tweede bakje zat al een meneer en die bleek uit Harderwijk te komen en elke vijf weken naar zee af te reizen. Tenminste naar water, want hij ging ook wel naar Tolkamer of Emmerich. Wat later hoorde we, dat zijn broer lang geleden met de Grote Beer naar Canada was vertrokken, maar het daar nooit goed naar de zin had gehad. Wel naar hun zin hadden destijds de Feijenoord supporters het op de Grote Beer, die ze naar Lissabon bracht voor een Europacup wedstrijd. Toen het schip langs Hoek van Holland voer speelde Cor Steijn op het orgel en zag het zwart van de mensen aan de wallekant.
Tot slot aten we nog een Fisch and Ships en kregen we een reprimande, omdat we de meeuwen voerden.
Richting Dortmund (D): 20120822
We gingen deze dag weer eens samen op weg, om enige 'Förderturmen' te bekijken. We volgden Autobahn 40 tot Autobahnkreuz Dortmund-West, om vervolgens binnendoor Schacht 4 van de Zeche Minister Stein te bereiken. Maar gaande weg zagen we richtingborden “Route Industriekultur”, die we volgden tot bij het Depot. Bij nader onderzoek, eigenlijk na betreden van het gebouw bleek het een voormalige werkplaats van de elektrische tram; Strassenbahn Werkstatt.
Nu omgebouwd tot theater, maar ook werkplaatsen, ateliers en een café zagen we. Van een vriendelijke mevrouw kregen we een programmaboekje, met het verzoek eens terug te komen.
De volgende stop was nabij Schacht IV van de voormalige Zeche Minister Stein, waarvan slechts een grote Hammerkopfturm restte.
(meer plaatjes van Zeche Minister Stein)
Nog in goede staat en als het ware ingekapseld in nieuwbouw. Beide niet te betreden. Zowel de nieuwbouw, als de toren. Dan maar verder op weg naar Schacht V. Met TomT als gids kwamen we tussen de velden bij een soort Gaststätte. Het was de voormalige Wetterschacht der Zeche Minister Stein.
Een rond gebouwtje met een tuin vol vreemde objecten, maar ook tafels met parasollen en bier drinkende overjarige fietsers. Werner, de uitbater had ons snel gevonden en zonder enige inleiding begon hij te vertellen. Ik kon er geen woord tussen krijgen. Gaande weg de hele historie van de Zeche werd duidelijk dat de man lang bij de mijn had gewerkt en na sluiting het gebouwtje met bijbehorend perceel had gekocht. De luchtschacht was dichtgemaakt en er kwamen vloeren in, en een dak op het torentje. Op de tweede etage, met een weids uitzicht rondom, zagen we door de ramen o.a. het Lanstroper Ei en de UFO-Turm van Minister Achenbach. Verder haalde Werner enige fotoboeken te voorschijn, met treffende beelden van de afbraak van de Zeche.
Met een enigszins omfloerste blik in de ogen wist hij nog precies te vertellen hoe ze de lifttorens omlegden.
Na de uitgebreide uitleg vertrokken we naar Zeche Gneisenau, waarvan we de torens reeds bij Werner gezien hadden. De kleinste bij Schacht II was een Tomson-Bock uit 1883, die in stukken uit Engeland was gehaald. De andere bij Schacht IV was een Doppelstrebengerüst en beide waren niet te betreden.
(meer plaatjes van Zeche Gneisenau)
De hele voormalige Zeche was een kale en stoffige vlakte, die we na wat getrek aan een hek nog even betraden.
Op weg naar huis nog even rond de toren van Hansa Schacht III gereden en verder nog gezocht naar andere voormalige locaties.
Alleen van Zeche Lothringen vonden we enige overblijfselen.
Geen toren, maar wat aangepaste en hergebruikte gebouwen. Bij Zeche Zollern spraken we nog met de portier,
maar de machinehal was nog niet te betreden, dus wij weer verder. Wel wat heen en weer gereden, maar niks bijzonders gevonden. Toen maar een pizza gekocht.
Lekker vers gebakken met een fris drankje en niet duur.
Zo konden we voldaan weer op huis aan.
Nu omgebouwd tot theater, maar ook werkplaatsen, ateliers en een café zagen we. Van een vriendelijke mevrouw kregen we een programmaboekje, met het verzoek eens terug te komen.
De volgende stop was nabij Schacht IV van de voormalige Zeche Minister Stein, waarvan slechts een grote Hammerkopfturm restte.
(meer plaatjes van Zeche Minister Stein)
Nog in goede staat en als het ware ingekapseld in nieuwbouw. Beide niet te betreden. Zowel de nieuwbouw, als de toren. Dan maar verder op weg naar Schacht V. Met TomT als gids kwamen we tussen de velden bij een soort Gaststätte. Het was de voormalige Wetterschacht der Zeche Minister Stein.
Een rond gebouwtje met een tuin vol vreemde objecten, maar ook tafels met parasollen en bier drinkende overjarige fietsers. Werner, de uitbater had ons snel gevonden en zonder enige inleiding begon hij te vertellen. Ik kon er geen woord tussen krijgen. Gaande weg de hele historie van de Zeche werd duidelijk dat de man lang bij de mijn had gewerkt en na sluiting het gebouwtje met bijbehorend perceel had gekocht. De luchtschacht was dichtgemaakt en er kwamen vloeren in, en een dak op het torentje. Op de tweede etage, met een weids uitzicht rondom, zagen we door de ramen o.a. het Lanstroper Ei en de UFO-Turm van Minister Achenbach. Verder haalde Werner enige fotoboeken te voorschijn, met treffende beelden van de afbraak van de Zeche.
Met een enigszins omfloerste blik in de ogen wist hij nog precies te vertellen hoe ze de lifttorens omlegden.
Na de uitgebreide uitleg vertrokken we naar Zeche Gneisenau, waarvan we de torens reeds bij Werner gezien hadden. De kleinste bij Schacht II was een Tomson-Bock uit 1883, die in stukken uit Engeland was gehaald. De andere bij Schacht IV was een Doppelstrebengerüst en beide waren niet te betreden.
(meer plaatjes van Zeche Gneisenau)
De hele voormalige Zeche was een kale en stoffige vlakte, die we na wat getrek aan een hek nog even betraden.
Op weg naar huis nog even rond de toren van Hansa Schacht III gereden en verder nog gezocht naar andere voormalige locaties.
Alleen van Zeche Lothringen vonden we enige overblijfselen.
Geen toren, maar wat aangepaste en hergebruikte gebouwen. Bij Zeche Zollern spraken we nog met de portier,
maar de machinehal was nog niet te betreden, dus wij weer verder. Wel wat heen en weer gereden, maar niks bijzonders gevonden. Toen maar een pizza gekocht.
Lekker vers gebakken met een fris drankje en niet duur.
Zo konden we voldaan weer op huis aan.
Harlingen (NL): 20120614
In het kader van “treinreizen naar de uithoeken van Nederland” gingen we vandaag op weg naar Harlingen. Gestart met de Intercity van 08.59 uit Roermond waren we 13.28 uur in Harlingen. Best druk in de trein, met wel ongewone mensen.
Bij nader inzien waren het bezoekers van Oerol, die in Harlingen snel richting veerboten togen. Wij keken eerst wat rond en zagen een houten gebouw, met o.a. een WC en dat kwam goed uit. Binnen gekomen zagen we een grote zonnebril, met daar achter man, die 60 centen vroeg voor gebruik van de WC.
Terug bij de zonnebril toonde hij interesse voor onze camera’s, want ook hij hanteerde vaak zo’n apparaat op zijn reizen naar allerlei uithoeken van deze aarde. Ook hij doet verslag van zijn belevenissen op www en wel op : dedwaalgast.com
Wel andere koek, dan onze reisverhalen !
Na deze ontmoeting keken we wat rond bij de veerboten en liepen verder richting haven.
Aan een pier lag een oude Engelse sleper en wat vissersboten, ook buiten dienst. Op het volgende schip werd nog gewerkt en toen we aan het einde van de pier onze boterhammen verorberden raakten we in gesprek met de eigenaar.
Het was een mosselvisser en werd gereed gemaakt om uit te varen. De man was wel jaloers op onze status, doch bij nadere uitleg, veranderde hij toch van gedachten. Onze status, die bereikt men pas na een jaren lang werkzaam leven en noemt men pensioen. En elk voordeel “heb” zijn nadeel. Met pensioen gaat men pas als het grootste deel van je leven voorbij is.
Op de weg terug klommen we nog aan boord van de trawlers, die er nog goed uitzagen.
Helaas konden we nergens binnen, dus gingen we weer aan wal, om wat verderop bij een kleiner bootje een vrachtje garnalen uit het ruim te voorschijn te zien komen.
Opmerkelijk met een vorkheftruck als hijskraan. Wat wel mag, doch alleen met een gekeurd hijsjuk en dat ontbrak.
Enige garnalen belandde op de pier en die lagen er niet lang :
(foto: Rein Reuter)
Vervolgens hebben we wat door de stad gelopen en wat gedronken bij de Leeuwenbrug.
Naast ons zat Trijntje Muys met haar man, wat we eerst nog niet wisten. Nieuwsgierig als we zijn kwamen we daar spoedig achter. Trijntje maakte aquarellen en dat is niet makkelijk en samen met haar man waren ze voor een cursus in Harlingen. Helaas zijn we vergeten te vragen, wat hij verder deed, dan alleen echtgenoot zijn van Trijntje. Bovendien was de chocoladetaart, die we bestelde nogal klein van stuk en veel duurder dan we gewoon zijn in een Duitse Konditorei.
Om niet rond middernacht thuis te zijn vertrokken we 17.28 weer uit Harlingen. Op het station van Utrecht aten we nog een broodje en om 21.47 was de trein weer in Weert en zei ik : “Kees bedankt. Het was weer een mooie dag.” We zaten wel lang in de trein, maar dat komt door de opzet “Met de trein naar de uithoeken van Nederland.”
Bij nader inzien waren het bezoekers van Oerol, die in Harlingen snel richting veerboten togen. Wij keken eerst wat rond en zagen een houten gebouw, met o.a. een WC en dat kwam goed uit. Binnen gekomen zagen we een grote zonnebril, met daar achter man, die 60 centen vroeg voor gebruik van de WC.
Terug bij de zonnebril toonde hij interesse voor onze camera’s, want ook hij hanteerde vaak zo’n apparaat op zijn reizen naar allerlei uithoeken van deze aarde. Ook hij doet verslag van zijn belevenissen op www en wel op : dedwaalgast.com
Wel andere koek, dan onze reisverhalen !
Na deze ontmoeting keken we wat rond bij de veerboten en liepen verder richting haven.
Aan een pier lag een oude Engelse sleper en wat vissersboten, ook buiten dienst. Op het volgende schip werd nog gewerkt en toen we aan het einde van de pier onze boterhammen verorberden raakten we in gesprek met de eigenaar.
Het was een mosselvisser en werd gereed gemaakt om uit te varen. De man was wel jaloers op onze status, doch bij nadere uitleg, veranderde hij toch van gedachten. Onze status, die bereikt men pas na een jaren lang werkzaam leven en noemt men pensioen. En elk voordeel “heb” zijn nadeel. Met pensioen gaat men pas als het grootste deel van je leven voorbij is.
Op de weg terug klommen we nog aan boord van de trawlers, die er nog goed uitzagen.
Helaas konden we nergens binnen, dus gingen we weer aan wal, om wat verderop bij een kleiner bootje een vrachtje garnalen uit het ruim te voorschijn te zien komen.
Opmerkelijk met een vorkheftruck als hijskraan. Wat wel mag, doch alleen met een gekeurd hijsjuk en dat ontbrak.
Enige garnalen belandde op de pier en die lagen er niet lang :
(foto: Rein Reuter)
Vervolgens hebben we wat door de stad gelopen en wat gedronken bij de Leeuwenbrug.
Naast ons zat Trijntje Muys met haar man, wat we eerst nog niet wisten. Nieuwsgierig als we zijn kwamen we daar spoedig achter. Trijntje maakte aquarellen en dat is niet makkelijk en samen met haar man waren ze voor een cursus in Harlingen. Helaas zijn we vergeten te vragen, wat hij verder deed, dan alleen echtgenoot zijn van Trijntje. Bovendien was de chocoladetaart, die we bestelde nogal klein van stuk en veel duurder dan we gewoon zijn in een Duitse Konditorei.
Om niet rond middernacht thuis te zijn vertrokken we 17.28 weer uit Harlingen. Op het station van Utrecht aten we nog een broodje en om 21.47 was de trein weer in Weert en zei ik : “Kees bedankt. Het was weer een mooie dag.” We zaten wel lang in de trein, maar dat komt door de opzet “Met de trein naar de uithoeken van Nederland.”
Eindhoven - Alphen a/d (NL):20120405
Beatrixoord-Alphen a/d Rijn-Vreeswijk donderdag 05 april 2012
Deze dag met z’n tweetjes op pad gegaan, met als eerste stop het voormalige asielzoekerscentrum Beatrixoord. Tijdens WWII door de Duitse Luftwaffe gebouwd voor huisvesting van piloten, die vanaf het nabijgelegen Welschap vlogen. Gebouwd in boerenstijl, zodat de vijand geen argwaan zou krijgen.
Na een seintje van een bekende van Kees konden we nog wat restanten bekijken, want slopers waren reeds druk in de weer en grote delen lagen reeds plat. Desgevraagd mochten we rondstruinen, om toch nog e.e.a. met onze camera’s voor de eeuwigheid te bewaren.
(foto Rein Reuter)
De tijd gaat snel, dus weer op pad richting Alphen a/d/ Rijn, waar we verwacht werden bij Nieuw Werklust, een verlaten kleiwarenfabriek. Een aangetrouwd familielid van Kees K., die we ontmoetten tijdens de cursus Industrieel Erfgoed, bewoonde de “directiewoning” en wilde ons wel binnen laten. Eigenlijk meer dan dat, want we werden opgewacht en gewapend met een dikke zaklamp ging Sander voorop de oude gebouwen binnen. Wat volgde was een rondgang door een ongelooflijke, ja bijna verbijsterende omgeving, waar allerlei waren van klei werden gemaakt. Dakpannen, bloempotten en halve buisjes. Enorme droogrekken, nog gevuld met kleiwaren. Verder talrijke oude machines, transportmiddelen en een fantastische werkplaats.
(foto Rein Reuter)
Onze gastheren waren enigszins verrast door onze belangstelling en gretigheid, waarmede we onze camera’s hanteerden en niet zo goed luisterden naar de uitleg. Bij de les blijven was ook moeilijk met zo’n enorme hoeveelheid prachtige beelden, voor zowel groothoek als 300 mm lens. Maar uiteindelijk stonden we toch aan het water van de Oude Rijn en weer iets later buiten de poort en keken nog eens terug naar de oude gebouwen.
(foto Rein Reuter)
Hadden we onze gastheren wel voldoende bedankt ? Bij andere gelegenheden struinden we op eigen gelegenheid wat rond, maar nu was wel, veel van hun tijd heen gegaan met de rondleiding. Iets wat ons niet eerder overkwam, we ook niet verwacht hadden en te laat realiseerden. Een verbeterpunt !
In Alphen a/d Rijn stond nog een betonnen skelet, overgebleven van de voormalige chocoladefabriek “de Baronie”.
(foto Rein Reuter)
We liepen lang het hek het hele terrein rond en schoten nog wat beelden.
Vervolgens ging de reis zuidwaarts en stopten we in Vreeswijk bij het haventje om een Pizza te nuttigen. Een keurige tent, waar één der obers voor we huiswaarts keerden, nog een Dean Martin song ten gehore bracht.
Deze dag met z’n tweetjes op pad gegaan, met als eerste stop het voormalige asielzoekerscentrum Beatrixoord. Tijdens WWII door de Duitse Luftwaffe gebouwd voor huisvesting van piloten, die vanaf het nabijgelegen Welschap vlogen. Gebouwd in boerenstijl, zodat de vijand geen argwaan zou krijgen.
Na een seintje van een bekende van Kees konden we nog wat restanten bekijken, want slopers waren reeds druk in de weer en grote delen lagen reeds plat. Desgevraagd mochten we rondstruinen, om toch nog e.e.a. met onze camera’s voor de eeuwigheid te bewaren.
(foto Rein Reuter)
De tijd gaat snel, dus weer op pad richting Alphen a/d/ Rijn, waar we verwacht werden bij Nieuw Werklust, een verlaten kleiwarenfabriek. Een aangetrouwd familielid van Kees K., die we ontmoetten tijdens de cursus Industrieel Erfgoed, bewoonde de “directiewoning” en wilde ons wel binnen laten. Eigenlijk meer dan dat, want we werden opgewacht en gewapend met een dikke zaklamp ging Sander voorop de oude gebouwen binnen. Wat volgde was een rondgang door een ongelooflijke, ja bijna verbijsterende omgeving, waar allerlei waren van klei werden gemaakt. Dakpannen, bloempotten en halve buisjes. Enorme droogrekken, nog gevuld met kleiwaren. Verder talrijke oude machines, transportmiddelen en een fantastische werkplaats.
(foto Rein Reuter)
Onze gastheren waren enigszins verrast door onze belangstelling en gretigheid, waarmede we onze camera’s hanteerden en niet zo goed luisterden naar de uitleg. Bij de les blijven was ook moeilijk met zo’n enorme hoeveelheid prachtige beelden, voor zowel groothoek als 300 mm lens. Maar uiteindelijk stonden we toch aan het water van de Oude Rijn en weer iets later buiten de poort en keken nog eens terug naar de oude gebouwen.
(foto Rein Reuter)
Hadden we onze gastheren wel voldoende bedankt ? Bij andere gelegenheden struinden we op eigen gelegenheid wat rond, maar nu was wel, veel van hun tijd heen gegaan met de rondleiding. Iets wat ons niet eerder overkwam, we ook niet verwacht hadden en te laat realiseerden. Een verbeterpunt !
In Alphen a/d Rijn stond nog een betonnen skelet, overgebleven van de voormalige chocoladefabriek “de Baronie”.
(foto Rein Reuter)
We liepen lang het hek het hele terrein rond en schoten nog wat beelden.
Vervolgens ging de reis zuidwaarts en stopten we in Vreeswijk bij het haventje om een Pizza te nuttigen. Een keurige tent, waar één der obers voor we huiswaarts keerden, nog een Dean Martin song ten gehore bracht.
Aachen (D): 20120329
Aachen en omstreken
Vandaag weer eens samen op pad richting Aken, doch eerst een stop in Valkenburg bij klooster Boslust.
Net uit de auto spraken we eerst een tuinierende bewoner van een belendend perceel, die wel wat te vertellen had, doch niet veel over het klooster. Vervolgens wat langs het hek gelopen, met vele gerepareerde gaten, tot achter bij een beekje. Daar struinde een gelaarsde man achter het hek en langs de beek, die desgevraagd van “het Waterschap” was en de bodem van de beek moest bemonsteren. Hij had “aangebeld” doch de oppasser was er niet, waarna hij maar op onderzoek was uitgegaan. Hij liet ons nog een kaartje zien van de te bemonsteren plekken, waarna wij “goeden dag” zeiden en op weg gingen naar Aken.
Aldaar aangekomen de auto geparkeerd en naar de ringlokschuppen Aachen-West gelopen. Tenminste, wat er van over was. Van een Schuppen met oorspronkelijke 16 sporen waren er nog slechts 6 over.
In redelijk staat, net als de draaitafel, die volgens een bron op Internet wel bijzonder was. De aandrijving kon zowel elektrisch, hydraulisch als met de hand en dat laatste zal wel een heel karwei zijn geweest. De put was krukdroog, dus waarschijnlijk werkte de afwatering nog.
Een belendende loods en andere gebouwen waren behoorlijk vernield. Wel waren er mooie voorbeelden van graffiti.
(foto Rein Reuter)
Na een uitgebreide rondgang op Aachen-West en terug in de auto vonden we een Konditorei voor koffie en gebak, om vervolgens naar Seffent te rijden. Op aanwijzing van Harold Finster gingen we op zoek naar oude industriële restanten langs de Wildbach, die aldaar bij Sieben Quellen ontspringt.
We rondden te voet de Quellen en zijn verder per auto stroomafwaarts gereden en stoten alras op de overblijfselen van de 'Oberen Schurzelter Mühle'.
Desgevraagd had een persoon achter een PC in een bijgebouwtje geen sleutel en omdat alles potdicht zat zijn we verder gegaan. Met de auto was het kleine beekje wel moeilijk te volgen, doch we vonden verschillende voormalige molens. De één vervallen en de ander, zoals de Rahe-Mühle herbouwd voor bewoning.
Tevens stoomde de Wildbach dwars door een military parcours nabij een paardenstadion en strandden we voor een groot hek toen we wilde kijken waar de Wildbach na ongeveer 9 kilometer in de Worm stroomde. Na een omweg in de auto vanaf Der Blaue Stein afgedaald naar de Worm, waar we wel een oude Bailey brug betraden, maar niet bij de uitstroom van de Wildbach konden komen.
Jammer, maar wel bijzonder om langs zo’n klein beekje en zo’n korte afstand zoveel restanten van Industrieel Erfgoed te vinden.
Weer terug omhoog gelopen en met de auto tot in Vaals, waar we een Pizza aten, om vervolgens tevreden naar huis te rijden.
Vandaag weer eens samen op pad richting Aken, doch eerst een stop in Valkenburg bij klooster Boslust.
Net uit de auto spraken we eerst een tuinierende bewoner van een belendend perceel, die wel wat te vertellen had, doch niet veel over het klooster. Vervolgens wat langs het hek gelopen, met vele gerepareerde gaten, tot achter bij een beekje. Daar struinde een gelaarsde man achter het hek en langs de beek, die desgevraagd van “het Waterschap” was en de bodem van de beek moest bemonsteren. Hij had “aangebeld” doch de oppasser was er niet, waarna hij maar op onderzoek was uitgegaan. Hij liet ons nog een kaartje zien van de te bemonsteren plekken, waarna wij “goeden dag” zeiden en op weg gingen naar Aken.
Aldaar aangekomen de auto geparkeerd en naar de ringlokschuppen Aachen-West gelopen. Tenminste, wat er van over was. Van een Schuppen met oorspronkelijke 16 sporen waren er nog slechts 6 over.
In redelijk staat, net als de draaitafel, die volgens een bron op Internet wel bijzonder was. De aandrijving kon zowel elektrisch, hydraulisch als met de hand en dat laatste zal wel een heel karwei zijn geweest. De put was krukdroog, dus waarschijnlijk werkte de afwatering nog.
Een belendende loods en andere gebouwen waren behoorlijk vernield. Wel waren er mooie voorbeelden van graffiti.
(foto Rein Reuter)
Na een uitgebreide rondgang op Aachen-West en terug in de auto vonden we een Konditorei voor koffie en gebak, om vervolgens naar Seffent te rijden. Op aanwijzing van Harold Finster gingen we op zoek naar oude industriële restanten langs de Wildbach, die aldaar bij Sieben Quellen ontspringt.
We rondden te voet de Quellen en zijn verder per auto stroomafwaarts gereden en stoten alras op de overblijfselen van de 'Oberen Schurzelter Mühle'.
Desgevraagd had een persoon achter een PC in een bijgebouwtje geen sleutel en omdat alles potdicht zat zijn we verder gegaan. Met de auto was het kleine beekje wel moeilijk te volgen, doch we vonden verschillende voormalige molens. De één vervallen en de ander, zoals de Rahe-Mühle herbouwd voor bewoning.
Tevens stoomde de Wildbach dwars door een military parcours nabij een paardenstadion en strandden we voor een groot hek toen we wilde kijken waar de Wildbach na ongeveer 9 kilometer in de Worm stroomde. Na een omweg in de auto vanaf Der Blaue Stein afgedaald naar de Worm, waar we wel een oude Bailey brug betraden, maar niet bij de uitstroom van de Wildbach konden komen.
Jammer, maar wel bijzonder om langs zo’n klein beekje en zo’n korte afstand zoveel restanten van Industrieel Erfgoed te vinden.
Weer terug omhoog gelopen en met de auto tot in Vaals, waar we een Pizza aten, om vervolgens tevreden naar huis te rijden.
Krefeld (D): 20120229
Richting Krefeld
Het was een beetje mistig op deze schrikkeldag, toen we met drie man op weg gingen naar de volgende Ringlokschuppen.
In Krefeld niet ver van het centrum, wat op Google Maps goed was te zien. Nog niet door de poort zagen we al twee oude vervallen trammetjes, dus wisten we, :”We zitten goed.”
Om ons aan te melden ben ik achter een oranje hesje aangelopen, doch gaande weg verloor ik hem uit het oog. Een ander persoon, met eenzelfde hesje, ging mij voor naar de ”Chef”, waar het eerste hesje reeds voor de deur stond. Binnen gekomen kreeg ik van de enigszins knorrige Chef toestemming de werkplaatsen te betreden.
Maar eerst liepen we buiten wat rond. Tenslotte zien we niet iedere dag een draaischijf, die nog in goede staat is. Plots verscheen de Chef met een kornuit en zei kortaf, dat we alleen toestemming hadden om binnen te kijken, waarna hij op een dieselloc stapte en wij toekeken.
Vlot gestart, op de schijf gereden, rond gedraaid en uit het oog verdwenen.
In een deel van de Lokschuppen was jammer genoeg een soort gebouw gemetseld. Het resterende deel stond gelukkig vol met locomotieven. Wel zeer bijzonder ! Kolossale stoomlocomotieven naast wat klein stoomspul.
(link naar de overige plaatjes)
Verder dieselloc’s en bovendien een aantal elektrische, waaraan volop werd gewerkt. Desgevraagd bleken de werkers geen vrijwilligers, doch betaalde krachten voor onderhoudswerkzaamheden. De firma’s huurde de ruimte in de loods. Wij bleven daar wat uit hun buurt, doch verder konden we ongestoord alles bekijken.
Na onze afmelding liepen we richting Hauptbahnhof voor een kop koffie. Bij Kamps was dat te krijgen en aan de hoge tafel gezeten schoof een keurige oude heer, ook met koffie en een boek, bij aan onze tafel. Het boekje handelde over architectuur in de oudheid. Toen Kees de man z’n camera toonde met op de display een beeld van de Ringlokschuppen was het ijs gebroken. Na het gesprek met ons leverde hij zijn boekje in bij de toonbank en ging weer aan het werk.
De volgende stop was bij de haven van Krefeld. Een soort zijarm van de Rhein, met een mooie oude geheel geklonken draaibrug.
Eerst de brug bekeken en daarna een graansilo, die buiten bedrijf leek. Op het terrein echter, zagen we nog een redler, die toch nog graan verplaatste. Later liepen we nog langs de haven tot bij de Rhein.
(link naar de overige plaatjes)
Nieuwe containers naast oude gebouwen en daar ontmoetten we Waldemar; de “Chef” van de haven. Ook hier mochten we wat rondkijken.
De laatste stop was in Arsbeck, waar Marco een voormalige raketbasis wist te liggen. En jawel, verscholen tussen de bomen en achter wat kapotte hekken lag een bunker, inclusief uitkijktoren.
De voormalige dienstgebouwen werden nu bevolkt door mensen uit het Oosten, maar die hadden geen belangstelling voor indringers als wij. Ongestoord beklommen we zelfs, bij het licht van een uiterst klein lampje, het torentje. Bij vallende duisternis wandelden we nog naar en over een voormalige lanceerplaats.
Vol verbazing stonden we op een bestrate open plek in het bos, omzoomd met betonnen muren en ik vroeg mij af, “Hebben die raketten nu werkelijk de Russen schrik aangejaagd ?”
Het was een beetje mistig op deze schrikkeldag, toen we met drie man op weg gingen naar de volgende Ringlokschuppen.
In Krefeld niet ver van het centrum, wat op Google Maps goed was te zien. Nog niet door de poort zagen we al twee oude vervallen trammetjes, dus wisten we, :”We zitten goed.”
Om ons aan te melden ben ik achter een oranje hesje aangelopen, doch gaande weg verloor ik hem uit het oog. Een ander persoon, met eenzelfde hesje, ging mij voor naar de ”Chef”, waar het eerste hesje reeds voor de deur stond. Binnen gekomen kreeg ik van de enigszins knorrige Chef toestemming de werkplaatsen te betreden.
Maar eerst liepen we buiten wat rond. Tenslotte zien we niet iedere dag een draaischijf, die nog in goede staat is. Plots verscheen de Chef met een kornuit en zei kortaf, dat we alleen toestemming hadden om binnen te kijken, waarna hij op een dieselloc stapte en wij toekeken.
Vlot gestart, op de schijf gereden, rond gedraaid en uit het oog verdwenen.
In een deel van de Lokschuppen was jammer genoeg een soort gebouw gemetseld. Het resterende deel stond gelukkig vol met locomotieven. Wel zeer bijzonder ! Kolossale stoomlocomotieven naast wat klein stoomspul.
(link naar de overige plaatjes)
Verder dieselloc’s en bovendien een aantal elektrische, waaraan volop werd gewerkt. Desgevraagd bleken de werkers geen vrijwilligers, doch betaalde krachten voor onderhoudswerkzaamheden. De firma’s huurde de ruimte in de loods. Wij bleven daar wat uit hun buurt, doch verder konden we ongestoord alles bekijken.
Na onze afmelding liepen we richting Hauptbahnhof voor een kop koffie. Bij Kamps was dat te krijgen en aan de hoge tafel gezeten schoof een keurige oude heer, ook met koffie en een boek, bij aan onze tafel. Het boekje handelde over architectuur in de oudheid. Toen Kees de man z’n camera toonde met op de display een beeld van de Ringlokschuppen was het ijs gebroken. Na het gesprek met ons leverde hij zijn boekje in bij de toonbank en ging weer aan het werk.
De volgende stop was bij de haven van Krefeld. Een soort zijarm van de Rhein, met een mooie oude geheel geklonken draaibrug.
Eerst de brug bekeken en daarna een graansilo, die buiten bedrijf leek. Op het terrein echter, zagen we nog een redler, die toch nog graan verplaatste. Later liepen we nog langs de haven tot bij de Rhein.
(link naar de overige plaatjes)
Nieuwe containers naast oude gebouwen en daar ontmoetten we Waldemar; de “Chef” van de haven. Ook hier mochten we wat rondkijken.
De laatste stop was in Arsbeck, waar Marco een voormalige raketbasis wist te liggen. En jawel, verscholen tussen de bomen en achter wat kapotte hekken lag een bunker, inclusief uitkijktoren.
De voormalige dienstgebouwen werden nu bevolkt door mensen uit het Oosten, maar die hadden geen belangstelling voor indringers als wij. Ongestoord beklommen we zelfs, bij het licht van een uiterst klein lampje, het torentje. Bij vallende duisternis wandelden we nog naar en over een voormalige lanceerplaats.
Vol verbazing stonden we op een bestrate open plek in het bos, omzoomd met betonnen muren en ik vroeg mij af, “Hebben die raketten nu werkelijk de Russen schrik aangejaagd ?”
Laarbruch Weeze (D): 20120201
Laarbruch Weeze - 1 februari
Het was deze dag koud, maar niet ver. We gingen slechts een stukje over de grens, want ergens ten noord-oosten van Venlo ligt Weeze. Daar was al tijdens WW II een geïmproviseerde landingsbaan, waar geallieerde vliegtuigen gebruik van maakten.
De baan bestond slechts uit in elkaar gehaakte ijzeren platen. 
(foto Rein Reuter)
Later, begin jaren ’50, werd er vanwege de z.g. Koude Oorlog een permanente basis van de Royal Air Force gevestigd en tot 1999 leefden vele Britse soldaten op en rond de basis. Tegenwoordig heet het vliegveld Weeze Airport en landen er veel Ryan-Air toestellen van het Boeing type 737-800. 
(foto Marco Wit)
We bekeken ze vanuit het terminal-restaurant, terwijl we met koffie en koek herstelden van een koude rondgang langs de voormalige Barrack Blocks.
Deze reis was Marco onze gids en stonden we gevieren rond half elf voor het RAF Museum Laarbruch Weeze e.V., dat pas om 14.00 uur te betreden was. Toen eerst rond gelopen tussen de blokken verlaten woningen, gelegen aan verschillende straten met Hollandse namen als Berkenlaan en Schoolstraat. Veel gelijke woningen, die op de bovenverdieping door een deur met elkaar waren verbonden. 
(voor de overige plaatjes hier klikken)
Er was niet al te veel vernield en in vele kamers waren de lampen blijven hangen.
Na de woningen bereikten we een Commando Bunker, die langs de achterkant via een soort kippenladder was te betreden. Eenmaal binnen wel erg donker, maar toen de ogen gewend waren wel te inspecteren. Een lange gang met vertrekken aan beide zijden, waar de grootste met de ramen wel de moeite waard was. 
In een film heb ik ooit wel eens zo’n ruimte gezien. Allemaal soldaten rond een grote tafel, met daarop een nagebootst landschap met legers. Achter de ruiten toeschouwers ?
Na de woningen, waarvan een aantal is gehuurd door Otto Workforce, herstelden we in het restaurant en daarna zijn we met de auto om het vliegveld gereden.
Aldaar tussen de Hardened Aircraftshelters rond gelopen, waarvan enige niet gesloten waren en onder het betonnen dak hoorde ik vaag de Stone’s, met Gimme Shelter :
War, children, yeah, it’s just a shot away
It’s just a shot away
War, children, yeah, it’s just a shot away
It’s just a shot away, hey, yeah
Na de shelters terug naar het Museum, waar een tweetal voormalige Engelse militairen ons begroette. Twee Euro per persoon en nog twee Euro voor het nemen van foto’s.
Opvallend waren de twee grote stukken vliegtuig, waarbij het voornamelijk om de cockpit gaat. Beide goed te bekijken, doch niet te betreden. Verder kasten vol emblemen, boekjes en ook diorama’s.
Terry Gordon Moore bleek de maker van alle diorama’s in voornamelijk schaal 1:72, vooral van het merk Airfix. 
Zowel Marco als ik, ook wel ervaren modelbouwers, zagen dat de vliegtuigen, voertuigen en verdere attributen keurig in elkaar waren gezet en voorzien van details, die pas opvielen na de uitleg van Terry; een welbespraakt man. 
Zeer gedreven en duidelijk teleurgesteld in de geringe belangstelling voor zijn Museum, zowel vanuit Engeland als uit Duitsland.
(RAF MUSEUM Weeze Laarbruch Link)
Na het museumbezoek was het nog koud, doch niet donker en zijn we naar Salzbergwerk Borth gereden. 
Op de parkeerplaats wat foto’s gemaakt van de twee torens en toen verder richting Kamp-Linfort en Schacht Friederich-Heinrich II, die alleen vanachter een hek is te bekijken. We troffen daar een man met twee telescopen, die gericht waren op de nieuwe toren. Desgevraagd bleek het een vogelaar, die een slechtvalk in het vizier had. De vogel zat op een richel hoog op de toren, zoals we door de kijker zelf konden zien. 
Een vriendelijke geste van de man, die graag de poten van de vogel had gezien, omdat hij zelf wel slechtvalken had geringd.
Voor we huiswaards keerden aten we in het centrum van het Kamp een worst met wat frites, terwijl Emile een Schnitzel verorberde. Ook nog een biertje uit een ijskast gehaald, die buiten het onmiddellijke bereik van de fritesbakster stond. Opdat de gasten niet ongemerkt de kast zouden openen was aan de deur een belletje gemaakt, dat rinkelde bij het openen. Toen Kees nog een tweede fles pakte zag ik het gebeuren. Direct na het gerinkel keek de vrouw tersluiks naar de ijskast.
Rotterdam e.o. (NL) 20111130
Deze dag togen wij weer met drie man op pad en vertrokken rond 07.00 uur uit Weert, om zonder veel oponthoud even over negen uur de auto langs de Maassilo aan de Maashaven te parkeren. Wel tijd voor een kopje koffie en dat haalden we aan de overkant van de straat in een erg bruine kroeg, met een mevrouw geheel in gelijke stijl achter de bar. En als immer kwamen we aan de praat. Een gesprek, waar ook later de eigenaar zich in mengde. Hij had de kroeg pas heropend, werd gauw AOW-er en had onlangs een vrouw uit Cuba getrouwd.
Tijd om ons bij Barry in het gebouw boven het water te melden, om toegang te verkrijgen in het deel van de Silo, waar we al eens in waren, doch telkens ook weer weggestuurd. Steeds door dezelfde persoon, die ons nu hartelijk welkom heette en op de machines in de kelder wees. Doch eerst togen we naar de 10de verdieping.
Hoger dan de andere kant, maar minder imposant. De ruimte was min of meer omgebouwd tot disco. Wel spraken we in de lift drie jonge vrouwen, die uit Weert e.o. kwamen. De kelder was inderdaad meer dan de moeite waard, want daar stonden de compressoren die het graantransport mogelijk maakten.
Reusachtige aandrijfwielen, krukassen en kruishoofden hadden de tand des tijd goed doorstaan.
Snel was het tijd om verder te gaan, want rond lunchtijd zou het rustig zijn tussen de ankerkettingen bij Wortelboer. Mevrouw Ilse ontmoetten we op de hun stand in Ahoy, met op de achtergrond een prachtige foto van ankers en containers. Die wilden wij ook wel maken en desgevraagd konden we op bezoek. Met helm en werkschoenen mochten we het terrein op, wat wel erg uniek bleek. Overal ankers, van soms enorme afmetingen en bergen, ja bergen kettingen. Alle maten schakels, roestig, ingevet en verzinkt.
De zon stond niet helemaal goed om ankers en kettingen tegelijk met de containers op de achtergrond goed in beeld te krijgen.
Verder was er nog een hal met o.a. losse schalmen en harpsluitingen en een bak vol zwarte vloeistof, waar hele bundels kettingen in werden gedompeld.
Tot slot dronken we nog een bekertje koffie in het kantoor, dat direct aan de Nieuwe Waterweg was gelegen. Een fantastisch uitzicht derhalve.
Wat speurend tussen de kettingen hadden we bij de buurman al wat oude gebouwen ontdekt, die behoorden bij het gewezen Quarantaine Station Heijplaat. Geopend in 1934 en bestemd voor de opvang van zieke zeelui. Later gebruikt voor de opvang van joodse vluchtelingen, waaronder veel kinderen. Wel een bezoek waard, dachten we en zo reden we het terrein op. Uit de auto ontwaarden we een jonge man in een blauw kiel, die al jaren met zijn ouders in één der gebouwen woonde.
Desgevraagd konden we even binnen komen om wat rond te kijken en ontmoetten zo zijn vader, die voorheen als clown zijn brood had verdiend.
De moeder c.q. echtgenote was afgereisd naar Amerika, zodat vader en zoon ongestoord de boel konden opknappen. Vooral de stalen ramen, die bovendien nogal scheef waren, vergden veel onderhoud. Ook keken we nog bij de oven waar vroeger de kleren van de zieken werden verbrand en spraken andere bewoners, die timmerwerk uitvoerden. Niet aan de barakken, doch voor derden. Verdere bewoners wilden ons niet ontvangen, dus zijn we nog even op het “strand” geweest en later richting zee vertrokken.
Aangekomen op de “Landtong Europort” parkeerden we boven op de heuvel.
De zon stond reeds laag aan de hemel, wat het zicht naar het zuiden moeilijk maakte, maar aan de andere kant Den Haag nog duidelijk belichtte. Bij ondergaande zon wat opnamen gemaakt, met de zon precies achter de haveninstallaties.
(foto Rein Reuter)
Na ingevallen duisternis op weg gegaan naar hotel “de Beer” om eens te peilen hoe het stond met een expositie van onze foto’s. Naast Ilse van Wortelboer spraken we namelijk op beurs ook Majon van “de Beer” over zo’n mogelijkheid in hun accommodatie. Op een verstuurde E-mail had ik nog geen reactie ontvangen en nu waren we toch in de buurt. Ik vertelde het verhaal aan de mevrouw achter de aankomstbalie en na wat beraad in een achterkamertje stond plots Majon voor onze neuzen en waren we hartelijk welkom. De meegebrachte foto’s kwamen snel ter tafel, waarvoor de directeur ook even de tijd nam en wij een idee kregen, wat aldaar gewaardeerd werd. Nu weten wij waarop wij onze aandacht kunnen vestigen. Wel de moeite waard, zeker op de ijzeren wand !
Op weg naar huis wegens een file op A15 de afslag Rhoon genomen en bij Mac nabij de Groene Kruisweg wat gegeten en alvast wat bekomen van deze, toch weer bijzondere, dag.
Tijd om ons bij Barry in het gebouw boven het water te melden, om toegang te verkrijgen in het deel van de Silo, waar we al eens in waren, doch telkens ook weer weggestuurd. Steeds door dezelfde persoon, die ons nu hartelijk welkom heette en op de machines in de kelder wees. Doch eerst togen we naar de 10de verdieping.
Hoger dan de andere kant, maar minder imposant. De ruimte was min of meer omgebouwd tot disco. Wel spraken we in de lift drie jonge vrouwen, die uit Weert e.o. kwamen. De kelder was inderdaad meer dan de moeite waard, want daar stonden de compressoren die het graantransport mogelijk maakten.
Reusachtige aandrijfwielen, krukassen en kruishoofden hadden de tand des tijd goed doorstaan.
Snel was het tijd om verder te gaan, want rond lunchtijd zou het rustig zijn tussen de ankerkettingen bij Wortelboer. Mevrouw Ilse ontmoetten we op de hun stand in Ahoy, met op de achtergrond een prachtige foto van ankers en containers. Die wilden wij ook wel maken en desgevraagd konden we op bezoek. Met helm en werkschoenen mochten we het terrein op, wat wel erg uniek bleek. Overal ankers, van soms enorme afmetingen en bergen, ja bergen kettingen. Alle maten schakels, roestig, ingevet en verzinkt.
De zon stond niet helemaal goed om ankers en kettingen tegelijk met de containers op de achtergrond goed in beeld te krijgen.
Verder was er nog een hal met o.a. losse schalmen en harpsluitingen en een bak vol zwarte vloeistof, waar hele bundels kettingen in werden gedompeld.
Tot slot dronken we nog een bekertje koffie in het kantoor, dat direct aan de Nieuwe Waterweg was gelegen. Een fantastisch uitzicht derhalve.
Wat speurend tussen de kettingen hadden we bij de buurman al wat oude gebouwen ontdekt, die behoorden bij het gewezen Quarantaine Station Heijplaat. Geopend in 1934 en bestemd voor de opvang van zieke zeelui. Later gebruikt voor de opvang van joodse vluchtelingen, waaronder veel kinderen. Wel een bezoek waard, dachten we en zo reden we het terrein op. Uit de auto ontwaarden we een jonge man in een blauw kiel, die al jaren met zijn ouders in één der gebouwen woonde.
Desgevraagd konden we even binnen komen om wat rond te kijken en ontmoetten zo zijn vader, die voorheen als clown zijn brood had verdiend.
De moeder c.q. echtgenote was afgereisd naar Amerika, zodat vader en zoon ongestoord de boel konden opknappen. Vooral de stalen ramen, die bovendien nogal scheef waren, vergden veel onderhoud. Ook keken we nog bij de oven waar vroeger de kleren van de zieken werden verbrand en spraken andere bewoners, die timmerwerk uitvoerden. Niet aan de barakken, doch voor derden. Verdere bewoners wilden ons niet ontvangen, dus zijn we nog even op het “strand” geweest en later richting zee vertrokken.
Aangekomen op de “Landtong Europort” parkeerden we boven op de heuvel.
De zon stond reeds laag aan de hemel, wat het zicht naar het zuiden moeilijk maakte, maar aan de andere kant Den Haag nog duidelijk belichtte. Bij ondergaande zon wat opnamen gemaakt, met de zon precies achter de haveninstallaties.
(foto Rein Reuter)
Na ingevallen duisternis op weg gegaan naar hotel “de Beer” om eens te peilen hoe het stond met een expositie van onze foto’s. Naast Ilse van Wortelboer spraken we namelijk op beurs ook Majon van “de Beer” over zo’n mogelijkheid in hun accommodatie. Op een verstuurde E-mail had ik nog geen reactie ontvangen en nu waren we toch in de buurt. Ik vertelde het verhaal aan de mevrouw achter de aankomstbalie en na wat beraad in een achterkamertje stond plots Majon voor onze neuzen en waren we hartelijk welkom. De meegebrachte foto’s kwamen snel ter tafel, waarvoor de directeur ook even de tijd nam en wij een idee kregen, wat aldaar gewaardeerd werd. Nu weten wij waarop wij onze aandacht kunnen vestigen. Wel de moeite waard, zeker op de ijzeren wand !
Op weg naar huis wegens een file op A15 de afslag Rhoon genomen en bij Mac nabij de Groene Kruisweg wat gegeten en alvast wat bekomen van deze, toch weer bijzondere, dag.
Nessonvaux, Sprimont & Ougrée (B): 20111026
Deze dag vertrokken we wat later uit Weert, omdat het kopje koffie dat Emile wilde maken zijn halve huis in het duister zette. Sluiting blies, denk ik, zowel de zekering van de groep, als de hoofdzekering(en) op. Nadat alles weer functioneerde zijn we afgereisd richting België, om voorbij Luik te stoppen op de Rue Gomélevay in Nessonvaux, vlak bij de oude fabriek van Imperia.
Meer dan honderd jaren geleden maakte men daar fietsen en auto’s. Toen al met een hybride aandrijving. Interessant was het restant van een proefbaan, waarvan twee bochten min of meer de tand des tijds hebben doorstaan.
Het oude gebouw was niet te betreden en in de behoorlijk vervallen loodsen nabij de baan werden pre-fab huizen getimmerd.
De volgende stop was de steengroeve in Sprimont, met daarbij het Musee de la Pierre, wat is gevestigd in de oude elektrische centrale. Een gebouw uit 1905, was tot omstreek 1970 in bedrijf.
Buiten worden grote brokken uit de berg gehaald en die worden in plakken gezaagd.
Verder was er een steenhouder, eigenlijk (haakse)slijper, bezig met één van de vele kunstwerken.
Binnen stond ook één en ander, maar het oude schakelbord was ronduit fantastisch ! Ook mochten we van de museum-mevrouw achter het schakelbord een kijkje nemen. Ja zelfs een trapje op, tot achter het glas in lood.
Later ook nog in een ruimte naast de hal, waar een drietal autobussen gestald waren. Twee oude Renault bussen uit Parijs en een DAF, die minder oud was.
Alle bussen rijden nog en worden bijvoorbeeld voor een rondrit door gezelschappen gebruikt.
Wat moderner, doch ook uit productie was de hoogoven HFB in Ougrée nabij Luik. De oven wordt nog warm gehouden, maar sluiting is net als HF6 in Seraing aanstaande. We reden eerst een rondje om het grauwe geheel en liepen later over een stoep langs een lange muur, zonder een mogelijkheid van toegang te zien.
Ook de aanwezige portier was niet vriendelijk, zodat we besloten op huis aan te gaan.
Niet langs snelwegen rijdend zochten we onze weg naar sluizen, die schepen uit de Maas toegang verlenen tot het Albertkanaal. Zonder Tom niet zo makkelijk te bereiken. Na Kanne belandden we zelfs op het fietspad, dat gelukkig wel naar de sluizen leidde, die we bij zonsondergang bereikten.
Tijd voor avond-, dan wel nachtfotografie.
In een moderne frituur, want frietkotten zijn er nog weinig in België, aten we een braadworst met frieten, om niet al te laat weer in Nederland terug te zijn.
Meer dan honderd jaren geleden maakte men daar fietsen en auto’s. Toen al met een hybride aandrijving. Interessant was het restant van een proefbaan, waarvan twee bochten min of meer de tand des tijds hebben doorstaan.
Het oude gebouw was niet te betreden en in de behoorlijk vervallen loodsen nabij de baan werden pre-fab huizen getimmerd.
De volgende stop was de steengroeve in Sprimont, met daarbij het Musee de la Pierre, wat is gevestigd in de oude elektrische centrale. Een gebouw uit 1905, was tot omstreek 1970 in bedrijf.
Buiten worden grote brokken uit de berg gehaald en die worden in plakken gezaagd.
Verder was er een steenhouder, eigenlijk (haakse)slijper, bezig met één van de vele kunstwerken.
Binnen stond ook één en ander, maar het oude schakelbord was ronduit fantastisch ! Ook mochten we van de museum-mevrouw achter het schakelbord een kijkje nemen. Ja zelfs een trapje op, tot achter het glas in lood.
Later ook nog in een ruimte naast de hal, waar een drietal autobussen gestald waren. Twee oude Renault bussen uit Parijs en een DAF, die minder oud was.
Alle bussen rijden nog en worden bijvoorbeeld voor een rondrit door gezelschappen gebruikt.
Wat moderner, doch ook uit productie was de hoogoven HFB in Ougrée nabij Luik. De oven wordt nog warm gehouden, maar sluiting is net als HF6 in Seraing aanstaande. We reden eerst een rondje om het grauwe geheel en liepen later over een stoep langs een lange muur, zonder een mogelijkheid van toegang te zien.
Ook de aanwezige portier was niet vriendelijk, zodat we besloten op huis aan te gaan.
Niet langs snelwegen rijdend zochten we onze weg naar sluizen, die schepen uit de Maas toegang verlenen tot het Albertkanaal. Zonder Tom niet zo makkelijk te bereiken. Na Kanne belandden we zelfs op het fietspad, dat gelukkig wel naar de sluizen leidde, die we bij zonsondergang bereikten.
Tijd voor avond-, dan wel nachtfotografie.
In een moderne frituur, want frietkotten zijn er nog weinig in België, aten we een braadworst met frieten, om niet al te laat weer in Nederland terug te zijn.
Fotoreis Mechelen (B): 20110926
Ook deze derde dag naar het zuiden, alleen niet zo ver. Voorbij Waterloo rechtsaf naar Champ de bataille de Waterloo. Auto geparkeerd en gevraagd om koffie in het Wellington Café, waar enige figuren aan het ruimen en poetsen waren, doch een koffie konden we krijgen. Daarna maakten we achterop een overjarige Bedford een Battlefield Tour, waarbij de inzittenden al hotsend en botsend in drie talen uitleg kregen over de slag. Zeker de moeite waar, want zo krijg je een beter inzicht in het verloop van de strijd. Vervolgens bekeken we het enorme schilderij in het Panorama en nog wat wassen beelden aan de overkant.
foto Rein Reuter
Ook nog een kleine galerij, met wat plaatselijke kunst. Bewaakt door een meneer uit Paris, die ook nog wat Nederlands sprak. Dan was het tijd voor de 226 treden naar de Leeuw van Waterloo voor een mooi uitzicht rondom.
De volgende stop was richting Ronquieres, waarvan we al van grote afstand de hoge toren zagen, die bij het Hellend Vlak staat.
Twee enorme bakken water, die langs een helling omhoog, dan wel omlaag worden bewogen. In het water drijft dan een boot. Eerst hebben aan het kanaal boven ons broodje gegeten en daarna zijn we bij het gebouw omhoog gegaan, tot de plek waar bakken water aankomen en vertrekken.
Beneden voer juist een schip uit de bak en een andere er weer in, waarop we wachtten tot deze boven was.
Interessant. Daarna met de lift omhoog in de bijbehorende toren, met boven een prachtig uitzicht. Ik zag zelfs de Leeuw van Waterloo.
Ons laatste bezoek van deze dagen was aan een hoogoven nabij C. Daar gekomen zagen we de oven, doch aan de andere kant van een breed water. Er werd wel gewerkt, want af en toe rezen onder luid kabaal grote stofwolken te hemel. Omrijden dus, en na wat heen en weer rijden de auto nabij de muur op een stukje Doodlopend geparkeerd en lopende een toegang gezocht. Eerst naar beneden, waar een spoorlijn onze weg versperde.
Dan naar boven. Voorbij een oude vrouw met een hond en dan verder langs de muur tot deze gaten vertoonde. Gaten, die we eenvoudig passeerden, om daarna redelijk dichtbij de hoogoven te komen, waar inmiddels de werkzaamheden waren gestopt. Wel een goede plek voor wat foto’s.
Later in de auto, vlak na het verlaten van het stukje Doodlopend, verscheen nog een politieauto van het merk Toyota (type Aygo), met aan het stuur een duister kijkende agent. Wellicht gewaarschuwd door de oude vrouw !
foto Rein Reuter
Ook nog een kleine galerij, met wat plaatselijke kunst. Bewaakt door een meneer uit Paris, die ook nog wat Nederlands sprak. Dan was het tijd voor de 226 treden naar de Leeuw van Waterloo voor een mooi uitzicht rondom.
De volgende stop was richting Ronquieres, waarvan we al van grote afstand de hoge toren zagen, die bij het Hellend Vlak staat.
Twee enorme bakken water, die langs een helling omhoog, dan wel omlaag worden bewogen. In het water drijft dan een boot. Eerst hebben aan het kanaal boven ons broodje gegeten en daarna zijn we bij het gebouw omhoog gegaan, tot de plek waar bakken water aankomen en vertrekken.
Beneden voer juist een schip uit de bak en een andere er weer in, waarop we wachtten tot deze boven was.
Interessant. Daarna met de lift omhoog in de bijbehorende toren, met boven een prachtig uitzicht. Ik zag zelfs de Leeuw van Waterloo.
Ons laatste bezoek van deze dagen was aan een hoogoven nabij C. Daar gekomen zagen we de oven, doch aan de andere kant van een breed water. Er werd wel gewerkt, want af en toe rezen onder luid kabaal grote stofwolken te hemel. Omrijden dus, en na wat heen en weer rijden de auto nabij de muur op een stukje Doodlopend geparkeerd en lopende een toegang gezocht. Eerst naar beneden, waar een spoorlijn onze weg versperde.
Dan naar boven. Voorbij een oude vrouw met een hond en dan verder langs de muur tot deze gaten vertoonde. Gaten, die we eenvoudig passeerden, om daarna redelijk dichtbij de hoogoven te komen, waar inmiddels de werkzaamheden waren gestopt. Wel een goede plek voor wat foto’s.
Later in de auto, vlak na het verlaten van het stukje Doodlopend, verscheen nog een politieauto van het merk Toyota (type Aygo), met aan het stuur een duister kijkende agent. Wellicht gewaarschuwd door de oude vrouw !
Fotoreis Mechelen (B): 20110925
De tweede dag spoedden we ons naar het zuiden, om een drietal locaties te bezoeken, op weg geholpen door Piet van Toeren&Loeren. De eerste stop was bij een voormalige wolwasserij in Z. Geen enkel obstakel te zien.
We wandelden zo naar binnen en troffen de vervallen installatie deels ontmanteld aan. Hier en daar gereedschap, flessen frisdrank, pakjes sigaretten inclusief een aansteker. Vrijdag achter gelaten om de volgende maandag weer verder te gaan met de demontage.
Wellicht zijn binnen een paar weken alle machines weg. Net als verderop, waar een aantal jongelui bezig was met een soort carnavalswagen.
Wel zagen we achter wat schotten nog een complete mechanische werkplaats van wel 100 jaar oud en zo te zien nog steeds in gebruik.
Toen was het tijd voor een kop koffie, die we in het plaatselijke café bestelden. “Een versnapering heeft de bakker aan de overkant”, zei de barman, die we wel op zijn terras mochten nuttigen.
Op weg naar het volgende adres zagen we in Z nog een oude schoorsteen, waar we even hebben gestopt.
Brouwerij Damij stond op het gebouw, dat na opzij zetten van een hek eenvoudig te betreden was.
Niet zo spannend en weinig spullen meer, maar toch even leuk om te zien.
Het volgende adres was een steenfabriek nabij T, die we even buiten de bebouwde kom makkelijk herkenden aan de twee schoorstenen.
Auto geparkeerd en langs wat zand- en kasseienweggetjes richting schoorstenen, tot nabij het hek en een vermeende overgang, die niet zonder meer toegang verschafte. Alles was overwoekerd met groen, waarvan vooral bramen wat schrammen opleverde voor we bij het gebouw waren.
Binnen kwamen we via een raam met daarvoor een steile plak met ronde gaten.
Binnen troffen we de gebruikelijke puinhopen. Niet zo zeer van het betonnen gebouw, want dat zag nog solide uit, maar wel van de andere bouwsels. Bovendien maakten her en der verspreide hopen stenen van verschillende soorten de chaos compleet.
Echter niet op het dak. Ook het beton was daar nog in goede orde.
Het gebouw verlaten bleek eenvoudig te gaan door een deur en een gat in het hek, zo op een weggetje.
Ook bij T, maar wat dichter bij het centrum lag een oude cementfabriek, die we langs een omweg bereikten. Eerst langs een water, waar een groot aantal (vooral Fransen) met duikuitrustingen in de weer waren en daarmede ook te water gingen. Iets waarvoor wij weinig oog hadden. We zochten een gat in het hek, om bij de fabriek te komen. Doch, dat was niet eenvoudig. Geen gat ! Wel een stukje los, dat met enige moeite wel omlaag te duwen was en zo stonden we binnen.
We verkenden de verschillende gebouwen en vonden zodoende de resten van, wat wij dachten, de roterende cementoven.
In de eveneens aanwezige toren hadden we wel een groene en blauwe schim gezien, doch de toegang was niet eenvoudig en vereiste moeilijk klimwerk en daar zagen we vanaf.
Op weg terug naar Mechelen stopten we voor wat eten in Kortrijk en bezochten op de zoektocht naar een restaurant nog een Begijnhof. Bij Pizzahut kregen we een tafel aangewezen, maar geen bediening. Bij de volgende Pizzabakker wel.
We wandelden zo naar binnen en troffen de vervallen installatie deels ontmanteld aan. Hier en daar gereedschap, flessen frisdrank, pakjes sigaretten inclusief een aansteker. Vrijdag achter gelaten om de volgende maandag weer verder te gaan met de demontage.
Wellicht zijn binnen een paar weken alle machines weg. Net als verderop, waar een aantal jongelui bezig was met een soort carnavalswagen.
Wel zagen we achter wat schotten nog een complete mechanische werkplaats van wel 100 jaar oud en zo te zien nog steeds in gebruik.
Toen was het tijd voor een kop koffie, die we in het plaatselijke café bestelden. “Een versnapering heeft de bakker aan de overkant”, zei de barman, die we wel op zijn terras mochten nuttigen.
Op weg naar het volgende adres zagen we in Z nog een oude schoorsteen, waar we even hebben gestopt.
Brouwerij Damij stond op het gebouw, dat na opzij zetten van een hek eenvoudig te betreden was.
Niet zo spannend en weinig spullen meer, maar toch even leuk om te zien.
Het volgende adres was een steenfabriek nabij T, die we even buiten de bebouwde kom makkelijk herkenden aan de twee schoorstenen.
Auto geparkeerd en langs wat zand- en kasseienweggetjes richting schoorstenen, tot nabij het hek en een vermeende overgang, die niet zonder meer toegang verschafte. Alles was overwoekerd met groen, waarvan vooral bramen wat schrammen opleverde voor we bij het gebouw waren.
Binnen kwamen we via een raam met daarvoor een steile plak met ronde gaten.
Binnen troffen we de gebruikelijke puinhopen. Niet zo zeer van het betonnen gebouw, want dat zag nog solide uit, maar wel van de andere bouwsels. Bovendien maakten her en der verspreide hopen stenen van verschillende soorten de chaos compleet.
Echter niet op het dak. Ook het beton was daar nog in goede orde.
Het gebouw verlaten bleek eenvoudig te gaan door een deur en een gat in het hek, zo op een weggetje.
Ook bij T, maar wat dichter bij het centrum lag een oude cementfabriek, die we langs een omweg bereikten. Eerst langs een water, waar een groot aantal (vooral Fransen) met duikuitrustingen in de weer waren en daarmede ook te water gingen. Iets waarvoor wij weinig oog hadden. We zochten een gat in het hek, om bij de fabriek te komen. Doch, dat was niet eenvoudig. Geen gat ! Wel een stukje los, dat met enige moeite wel omlaag te duwen was en zo stonden we binnen.
We verkenden de verschillende gebouwen en vonden zodoende de resten van, wat wij dachten, de roterende cementoven.
In de eveneens aanwezige toren hadden we wel een groene en blauwe schim gezien, doch de toegang was niet eenvoudig en vereiste moeilijk klimwerk en daar zagen we vanaf.
Op weg terug naar Mechelen stopten we voor wat eten in Kortrijk en bezochten op de zoektocht naar een restaurant nog een Begijnhof. Bij Pizzahut kregen we een tafel aangewezen, maar geen bediening. Bij de volgende Pizzabakker wel.
Fotoreis Mechelen (B): 20110924
Dag 1
Rond het middaguur arriveerden wij in Mechelen en werden door Tom naar spoorweg werkplaatsen “het Arsenaal” geleid voor een bezoek aan museum De Mijlpaal.
Deze zaterdag was het museum over de Belgische Spoorwegen voor het laatst geopend. De eeuwenoude loods, waarin e.e.a. staat opgesteld, moet wijken voor een snelweg en het TGV-spoor naar Parijs.
De deur was open en bij binnen treden werden we verwelkomd door “Gids” M. Weijmeersch, die ons gratis voor niks het volgende tweetal uren uitvoerig het gehele museum liet beleven. Mooie maquettes en modellen van personenwagons en stoommachines van locomotieven.
Volgens tekening hadden de personenrijtuigen 12 ramen, doch de apart gemaakte onderstellen waren door te veel koelen na het lassen gekrompen en zodoende te kort. Niet getreurd, dan de opbouw maar iets korter gemaakt, waardoor één coupé een smal hokje werd. Zonder raam ! Zo werden er 200 rijtuigen gemaakt.
Op de plaats van de nutteloze hokjes kwamen later WC’s.
Na alle verhalen kregen we tot slot nog een tweetal boekwerken van onze “Gids”, die handelen over het monument de Mijlpaal en de Mechelse spoorwegpionier Walschaerts.
Terug in de auto bracht Tom ons naar het centrum van Mechelen, waar opgebroken wegen het ons lastig maakte het hotel te bereiken. Uiteindelijk toch gelukt en precies om 15.00 uur konden we nog aansluiten bij de “Sneukeltocht”.
Met een gids gingen we langs wat bezienswaardigheden en kregen onderweg stukjes zeebanket, snoepgoed en koekjes. De tocht eindigde op een terras van een café met een sterk glaasje naar keuze.
Wij vatten nog een pintje en gingen verder op verkenning en belandden na wat omzwervingen langs moderne audio-visuele kunstwerken in een oud klooster, tegenwoordig atheneum Pitzemburg.
De entree
De refter
Het was juist Open Dag geweest en na een verzoek om binnen te kijken kregen we een rondleiding van de conciërge, die wel even in de stoel van de directeur plaats wilde nemen.
Rond het middaguur arriveerden wij in Mechelen en werden door Tom naar spoorweg werkplaatsen “het Arsenaal” geleid voor een bezoek aan museum De Mijlpaal.
Deze zaterdag was het museum over de Belgische Spoorwegen voor het laatst geopend. De eeuwenoude loods, waarin e.e.a. staat opgesteld, moet wijken voor een snelweg en het TGV-spoor naar Parijs.
De deur was open en bij binnen treden werden we verwelkomd door “Gids” M. Weijmeersch, die ons gratis voor niks het volgende tweetal uren uitvoerig het gehele museum liet beleven. Mooie maquettes en modellen van personenwagons en stoommachines van locomotieven.
Volgens tekening hadden de personenrijtuigen 12 ramen, doch de apart gemaakte onderstellen waren door te veel koelen na het lassen gekrompen en zodoende te kort. Niet getreurd, dan de opbouw maar iets korter gemaakt, waardoor één coupé een smal hokje werd. Zonder raam ! Zo werden er 200 rijtuigen gemaakt.
Op de plaats van de nutteloze hokjes kwamen later WC’s.
Na alle verhalen kregen we tot slot nog een tweetal boekwerken van onze “Gids”, die handelen over het monument de Mijlpaal en de Mechelse spoorwegpionier Walschaerts.
Terug in de auto bracht Tom ons naar het centrum van Mechelen, waar opgebroken wegen het ons lastig maakte het hotel te bereiken. Uiteindelijk toch gelukt en precies om 15.00 uur konden we nog aansluiten bij de “Sneukeltocht”.
Met een gids gingen we langs wat bezienswaardigheden en kregen onderweg stukjes zeebanket, snoepgoed en koekjes. De tocht eindigde op een terras van een café met een sterk glaasje naar keuze.
Wij vatten nog een pintje en gingen verder op verkenning en belandden na wat omzwervingen langs moderne audio-visuele kunstwerken in een oud klooster, tegenwoordig atheneum Pitzemburg.
De entree
De refter
Het was juist Open Dag geweest en na een verzoek om binnen te kijken kregen we een rondleiding van de conciërge, die wel even in de stoel van de directeur plaats wilde nemen.
Oberhausen en Duisburg (D): 20110824
Drie man vertrokken uit Horn, met bestemming Oberhausen. De eerste stop was echter in Duisburg bij de enige overgebleven Malakov-turm van Zeche Rheinpreussen Schacht 1/2.
Een leeg terrein, uiteraard met een hek er omheen en in een hoek de overblijfselen van een toren uit 1879, die geheel leeg was.
Wel een nieuw dak, maar verder geen spoor van de andere, identieke doch gesloopte toren. Voor we verder gingen nog even nader een blauwe watertoren bekeken. Zo te zien nog in gebruik, maar wel allemaal klinkverbindingen.
De volgende stop was nabij rangeerterrein Oberhausen-West, waar eens een Ringlokschuppen stond. Slechts wat puin restte. In de buurt stond wel een seinhuis en daar zijn we naar boven geklommen en vervolgens vriendelijk ontvangen.
Altijd leuk, zo’n bedrijvigheid van dichtbij mee te maken. Ik zag nergens een blindschema of iets dergelijks en desgevraagd bleken de bedieners alles uit het hoofd te weten. Voor het omzetten van de schakelaars waren speciale houtjes, om beschadiging aan hun handen te voorkomen.
Concordia Schacht 6 was een kleine Turm, waarvan de schacht nog open was en waaruit van 800 meter diepte waterdamp omhoog kringelde.
In een oude gebouw, nu met andere bedrijvigheden, konden we de Lohnhalle nog betreden.
Er hing een gele ballon van Ruhr 1010. Vorig jaar op een zondag en ter markering, op vele Industrie Kultur locaties opgelaten.
Voor een kleine onderbreking met koffie en koek zochten we een Konditorei, die we vonden op het Hauptbahnhof van Oberhausen. Vandaar reden we iets verder, om kruip door sluip door bij een paar overwegbomen aan te komen. Te voet verder gegaan en zo bereikten we een totaal overwoekerd en met geperforeerde metalen platen afgesloten Ringlokschuppen, met wel 22 dubbele deuren.
Op drie plaatsen waren de platen los gehaald, dus konden we het voormalige kantoor (met gastenboek) en de loods bekijken. Er was niet zoveel vernield en het dak nog redelijk goed. Mooie constructie met allemaal hoeklijn en weinig gaten in het dak. Bij het vertrek heb ik nog extra aandacht besteed aan de achter gelaten voetstappen.
Zeche Concordia Schacht 2 was nauwelijks de moeite waard, doch wel even een rondje gemaakt voor een
foto.
En toen kregen we trek in een pilsje, waarna we afreisden naar Landschaftspark Duisburg-Nord. Aangekomen eerst een biertje gedronken en daarna de hoogoven beklommen, wat steeds weer een belevenis is. Eerst troffen we onder bij de uitstroomgoten drie Nederlandse echtparen. Ze kwamen uit Boxtel, Gorkum en Enschede en hadden niets met ijzer. Verder werd onze weg naar boven en beneden steeds gevuld met snel bewegende jonge mannen in voetbal kleding.
Geen noppen onder de schoenen, want ze moesten 5x de hoogoven op en af rennen. Boven troffen we een trainer, die wel vond dat de voetbalopleidingen in Nederland beter waren dan hier. “Geen wonder”, dacht ik, want met een hoogovens op en af rennen leer je niet voetballen, alleen volhouden. En, ………… dat doen die Duitsers wel altijd. Tot de laatste minuut.
Ter afsluiting aten we nog een Curryworst en frites naast het schakelhuis.
Een leeg terrein, uiteraard met een hek er omheen en in een hoek de overblijfselen van een toren uit 1879, die geheel leeg was.
Wel een nieuw dak, maar verder geen spoor van de andere, identieke doch gesloopte toren. Voor we verder gingen nog even nader een blauwe watertoren bekeken. Zo te zien nog in gebruik, maar wel allemaal klinkverbindingen.
De volgende stop was nabij rangeerterrein Oberhausen-West, waar eens een Ringlokschuppen stond. Slechts wat puin restte. In de buurt stond wel een seinhuis en daar zijn we naar boven geklommen en vervolgens vriendelijk ontvangen.
Altijd leuk, zo’n bedrijvigheid van dichtbij mee te maken. Ik zag nergens een blindschema of iets dergelijks en desgevraagd bleken de bedieners alles uit het hoofd te weten. Voor het omzetten van de schakelaars waren speciale houtjes, om beschadiging aan hun handen te voorkomen.
Concordia Schacht 6 was een kleine Turm, waarvan de schacht nog open was en waaruit van 800 meter diepte waterdamp omhoog kringelde.
In een oude gebouw, nu met andere bedrijvigheden, konden we de Lohnhalle nog betreden.
Er hing een gele ballon van Ruhr 1010. Vorig jaar op een zondag en ter markering, op vele Industrie Kultur locaties opgelaten.
Voor een kleine onderbreking met koffie en koek zochten we een Konditorei, die we vonden op het Hauptbahnhof van Oberhausen. Vandaar reden we iets verder, om kruip door sluip door bij een paar overwegbomen aan te komen. Te voet verder gegaan en zo bereikten we een totaal overwoekerd en met geperforeerde metalen platen afgesloten Ringlokschuppen, met wel 22 dubbele deuren.
Op drie plaatsen waren de platen los gehaald, dus konden we het voormalige kantoor (met gastenboek) en de loods bekijken. Er was niet zoveel vernield en het dak nog redelijk goed. Mooie constructie met allemaal hoeklijn en weinig gaten in het dak. Bij het vertrek heb ik nog extra aandacht besteed aan de achter gelaten voetstappen.
Zeche Concordia Schacht 2 was nauwelijks de moeite waard, doch wel even een rondje gemaakt voor een
foto.
En toen kregen we trek in een pilsje, waarna we afreisden naar Landschaftspark Duisburg-Nord. Aangekomen eerst een biertje gedronken en daarna de hoogoven beklommen, wat steeds weer een belevenis is. Eerst troffen we onder bij de uitstroomgoten drie Nederlandse echtparen. Ze kwamen uit Boxtel, Gorkum en Enschede en hadden niets met ijzer. Verder werd onze weg naar boven en beneden steeds gevuld met snel bewegende jonge mannen in voetbal kleding.
Geen noppen onder de schoenen, want ze moesten 5x de hoogoven op en af rennen. Boven troffen we een trainer, die wel vond dat de voetbalopleidingen in Nederland beter waren dan hier. “Geen wonder”, dacht ik, want met een hoogovens op en af rennen leer je niet voetballen, alleen volhouden. En, ………… dat doen die Duitsers wel altijd. Tot de laatste minuut.
Ter afsluiting aten we nog een Curryworst en frites naast het schakelhuis.
Charleroi en omgeving (B) 20110817
2e maal : Charleroi e.o.
Woensdag 17 aug. 2011
Deze dag weer met drie man op pad met een Golf +. Via de snelweg naar Charleroi, om later met de Tom Tom als gids het centrum van de stad te bereiken. Vlak bij het Maison du Tourisme de auto geparkeerd en het bureau bezocht.
Met een aldaar verkregen adres te voet naar een boekwinkel, die we bereikten langs de opgebroken rue de la Montage. Kees kocht wat kaarten en op weg terug naar de auto dronken we koffie op de Place Charles II en aten daarbij een flink stuk stokbrood met ham en kaas.
Na het centrum was het volgende doel de Terril du Martinet. Makkelijk met Tom gevonden, alleen leidde het voetpad niet naar de top.
We liepen wat omhoog en vooral rond en kwamen zo op dezelfde plek bij de plattegrond weer uit. Dan maar te voet verder naar de verlaten remise Monceau van het Belgische spoor (SNCF). Langs een wel erg platgetrapt stuk hekwerk makkelijk te betreden. Binnen gekomen was het schouwspel zeer de moeite waard. In tegenstelling tot de bezochte en ook verlaten werkplaatsen in Duitsland was hier nog alle rails aanwezig.
Bovendien stonden her en der een verschillende diesel loc’s. Niet veel vernield en geen graffiti. Buiten tussen het groen nog veel meer loc’s. Een prachtige locatie !
Na de remise begonnen we, naar later bleek, een tocht door Charleroi en omgeving. Een drietal adressen op de Tom ingebracht, die achtereenvolgens bij “bestemming bereikt”, helaas niks interessants opleverden. Wel wat van de stedelijke en industriële omgeving gezien. Soms mooi van lelijkheid.
Het adres van de Terril de Bayemont leverde wel resultaat, doch eerst reed ik een smal stijl straatje omhoog. Boven bij een kerkje gestopt om wat foto’s te maken van het straatje en de industrie op de achtergrond.
We kregen nog aanwijzingen van een “nederlands” sprekende man, waarna we een straatje om liepen. Terug beneden in een milde regenbui de Terrils de Bayemont en St. Charles beklommen, met bovenop een mooi uitzicht over het hoogovencomplex tussen de stedelijk omgeving.
Door wat te treuzelen trok de bui voorbij en konden we nog wat fotograferen.
Op weg naar huis een bak met friet gegeten langs de snelweg. Voor Luik rechtsaf richting Searing, om nog wat (nacht)foto’s te maken in een smal straatje, met aan het einde een hoogoven.
Ook geen omgeving om vrolijk van te worden
Woensdag 17 aug. 2011
Deze dag weer met drie man op pad met een Golf +. Via de snelweg naar Charleroi, om later met de Tom Tom als gids het centrum van de stad te bereiken. Vlak bij het Maison du Tourisme de auto geparkeerd en het bureau bezocht.
Met een aldaar verkregen adres te voet naar een boekwinkel, die we bereikten langs de opgebroken rue de la Montage. Kees kocht wat kaarten en op weg terug naar de auto dronken we koffie op de Place Charles II en aten daarbij een flink stuk stokbrood met ham en kaas.
Na het centrum was het volgende doel de Terril du Martinet. Makkelijk met Tom gevonden, alleen leidde het voetpad niet naar de top.
We liepen wat omhoog en vooral rond en kwamen zo op dezelfde plek bij de plattegrond weer uit. Dan maar te voet verder naar de verlaten remise Monceau van het Belgische spoor (SNCF). Langs een wel erg platgetrapt stuk hekwerk makkelijk te betreden. Binnen gekomen was het schouwspel zeer de moeite waard. In tegenstelling tot de bezochte en ook verlaten werkplaatsen in Duitsland was hier nog alle rails aanwezig.
Bovendien stonden her en der een verschillende diesel loc’s. Niet veel vernield en geen graffiti. Buiten tussen het groen nog veel meer loc’s. Een prachtige locatie !
Na de remise begonnen we, naar later bleek, een tocht door Charleroi en omgeving. Een drietal adressen op de Tom ingebracht, die achtereenvolgens bij “bestemming bereikt”, helaas niks interessants opleverden. Wel wat van de stedelijke en industriële omgeving gezien. Soms mooi van lelijkheid.
Het adres van de Terril de Bayemont leverde wel resultaat, doch eerst reed ik een smal stijl straatje omhoog. Boven bij een kerkje gestopt om wat foto’s te maken van het straatje en de industrie op de achtergrond.
We kregen nog aanwijzingen van een “nederlands” sprekende man, waarna we een straatje om liepen. Terug beneden in een milde regenbui de Terrils de Bayemont en St. Charles beklommen, met bovenop een mooi uitzicht over het hoogovencomplex tussen de stedelijk omgeving.
Door wat te treuzelen trok de bui voorbij en konden we nog wat fotograferen.
Op weg naar huis een bak met friet gegeten langs de snelweg. Voor Luik rechtsaf richting Searing, om nog wat (nacht)foto’s te maken in een smal straatje, met aan het einde een hoogoven.
Ook geen omgeving om vrolijk van te worden
Botlek e.o (NL): 20110721
Botlek - Donderdag 21 juli
“A new trend in terminal business” was de titel van de excursie, waarvoor we deze dag richting Botlek vertrokken. Zonder file bereikten we Rotterdam en kochten een koffie bij MacD nabij de kruising A15/Groene Kruisweg. Na de koffie richting Heyplaat, tot we rechts van de weg een skelet van de turbinehal zagen, die behoorde bij de voormalige GEB centrale Waalhaven.
Wat restte was een keldervloer, pilaren en een dak van de z.g. “oude kant’.
In de kelder stonden destijds de pompen en daarboven, op een vloer die er niet meer was, de warmte wacht en een drietal stoomturbines. Tweemaal 85 MW en eenmaal 150. We parkeerde de auto voor een groen hek, waardoor ik vroeger menigmaal passeerde.
Aan de andere kant van het straatje was toen het tankenpark.
Verderop doorkruisten we het dorp Heyplaat, om voor het RDM gebouw tot stilstand te komen. Uitgestapt zag ik een man op de stoep en ik vroeg : “Bent u bekend hier ?” Nee, dat was hij niet. Hij wachtte op een open RDM deur, omdat hij een steekwagentje met blikjes fris wilde bezorgen, maar niemand opende de deur. Wij zijn toen door de voormalige toegangspoort gelopen en door de achterdeur het kantoor binnen, waarvan de frisdrankman verrast opkeek en ook aan de tocht door de poort begon.
Inmiddels gearriveerde dames bleken geen frisdrank te hebben besteld, doch namen de spullen wel in ontvangst en weigerden ons helaas toegang. Ook na wat aandringen. In een loods wat verder hadden we meer geluk, want de mevrouw had geen bezwaar. Een enorme hal, waarin nu technische scholen waren gevestigd. Alle hijskranen waren nog daar, maar de vloer was volgebouwd met broeikasachtige bouwsels, met daarin spullen voor onderwijs.
Een mooi voorbeeld van Nieuw gebruik - Oud gebouw.
Richting Botlek nog even afgeslagen naar een ander tussen de industrie en havens ingeklemd dorp; Pernis. Vroeger kwam ik er weleens met mijn vader, doch de bewuste plek kon ik niet vinden en door veel één-richting verkeer de weg kwijt geraakt. Toch het dorp verlaten en terug op de Vondelingenweg viel de regen met bakken uit de hemel en was het zicht beperkt. Bovendien had ik de verkeerde afslag onthouden en kwamen we zodoende te laat bij de Botlek Tank Terminal.
Geen bezwaar, want na ons kwamen nog velen binnen. Verzamelen in een soort controleroom in wording. De hele terminal was overigens nog in aanbouw. Op de plaats waar in 1987 een graanoverslag werd gebouwd, die daarvoor aan de Maashaven was gevestigd.
Nadat alle aangemelde leden van “Volle kracht” binnen waren, was het inmiddels wat droger en begon de rondleiding over het terrein. Overal tanks.
Oude, nieuwe en veel in aanbouw. Alle voor zogenaamde eetbare oliën. Later tijdens een uitleg met PP hoorden we dat de plant werd gebouwd door een Poolse firma en het een Turn-key project betrof.
Nu zaten ze in fase 1 en in de volgende fase wordt zelfs een stuk haven gedempt om 4 ha extra te bekomen voor nog meer tanks.
Terug in de auto reden we naar Hellevoetsluis, naar het droogdog van Jan Blanken. Het eerste gegraven dok in Europa en gebouwd tussen 1802 en 1824, toen Hellevoetsluis de marinehaven was van Nederland. Een mooi stenen bouwsel, met een bijzondere deur, die de vorm heeft van een boot.
Volgepompt zakt de boot/deur omlaag precies in een uitsparing in de bodem. Vroeger werd het dok leeg gepompt met behulp van een stoommachine. Nu wellicht met een elektrisch gedreven pomp, want het dok wordt nog steeds gebruikt.
Na het dok liepen we nog wat rond in de vesting en zagen een watertoren uit 1896 en ook veel nieuwbouw, wat ons niet zo beviel.
Weer in de auto langs het Kanaal door Voorne, tot de Groene Kruisweg. Links af langs Zwartewaal en later rechts richting Roozenburg, tot we aan de Waterweg belandden, om te wachten op de veerpont naar Maassluis. Aan de andere kant richting Hoek van Holland om uiteindelijk de Maeslandkering te bereiken. Voor bezoek al om 16.00 uur gesloten, doch de Terril ernaast was met de auto te beklimmen, waarvan het een mooi uitzicht was over Waterweg en Kering.
We spraken er nog met een Chinees uit Macao en een student uit Delft. De eerste in een Seat op vakantie in Nederland en de tweede op een racefiets. Samen zagen we de Rotterdam 6 van de Holland Amerika Lijn passeren en het ruime sop kiezen.
Wij reden na een frietje en een broodje croquet weer naar huis.
“A new trend in terminal business” was de titel van de excursie, waarvoor we deze dag richting Botlek vertrokken. Zonder file bereikten we Rotterdam en kochten een koffie bij MacD nabij de kruising A15/Groene Kruisweg. Na de koffie richting Heyplaat, tot we rechts van de weg een skelet van de turbinehal zagen, die behoorde bij de voormalige GEB centrale Waalhaven.
Wat restte was een keldervloer, pilaren en een dak van de z.g. “oude kant’.
In de kelder stonden destijds de pompen en daarboven, op een vloer die er niet meer was, de warmte wacht en een drietal stoomturbines. Tweemaal 85 MW en eenmaal 150. We parkeerde de auto voor een groen hek, waardoor ik vroeger menigmaal passeerde.
Aan de andere kant van het straatje was toen het tankenpark.
Verderop doorkruisten we het dorp Heyplaat, om voor het RDM gebouw tot stilstand te komen. Uitgestapt zag ik een man op de stoep en ik vroeg : “Bent u bekend hier ?” Nee, dat was hij niet. Hij wachtte op een open RDM deur, omdat hij een steekwagentje met blikjes fris wilde bezorgen, maar niemand opende de deur. Wij zijn toen door de voormalige toegangspoort gelopen en door de achterdeur het kantoor binnen, waarvan de frisdrankman verrast opkeek en ook aan de tocht door de poort begon.
Inmiddels gearriveerde dames bleken geen frisdrank te hebben besteld, doch namen de spullen wel in ontvangst en weigerden ons helaas toegang. Ook na wat aandringen. In een loods wat verder hadden we meer geluk, want de mevrouw had geen bezwaar. Een enorme hal, waarin nu technische scholen waren gevestigd. Alle hijskranen waren nog daar, maar de vloer was volgebouwd met broeikasachtige bouwsels, met daarin spullen voor onderwijs.
Een mooi voorbeeld van Nieuw gebruik - Oud gebouw.
Richting Botlek nog even afgeslagen naar een ander tussen de industrie en havens ingeklemd dorp; Pernis. Vroeger kwam ik er weleens met mijn vader, doch de bewuste plek kon ik niet vinden en door veel één-richting verkeer de weg kwijt geraakt. Toch het dorp verlaten en terug op de Vondelingenweg viel de regen met bakken uit de hemel en was het zicht beperkt. Bovendien had ik de verkeerde afslag onthouden en kwamen we zodoende te laat bij de Botlek Tank Terminal.
Geen bezwaar, want na ons kwamen nog velen binnen. Verzamelen in een soort controleroom in wording. De hele terminal was overigens nog in aanbouw. Op de plaats waar in 1987 een graanoverslag werd gebouwd, die daarvoor aan de Maashaven was gevestigd.
Nadat alle aangemelde leden van “Volle kracht” binnen waren, was het inmiddels wat droger en begon de rondleiding over het terrein. Overal tanks.
Oude, nieuwe en veel in aanbouw. Alle voor zogenaamde eetbare oliën. Later tijdens een uitleg met PP hoorden we dat de plant werd gebouwd door een Poolse firma en het een Turn-key project betrof.
Nu zaten ze in fase 1 en in de volgende fase wordt zelfs een stuk haven gedempt om 4 ha extra te bekomen voor nog meer tanks.
Terug in de auto reden we naar Hellevoetsluis, naar het droogdog van Jan Blanken. Het eerste gegraven dok in Europa en gebouwd tussen 1802 en 1824, toen Hellevoetsluis de marinehaven was van Nederland. Een mooi stenen bouwsel, met een bijzondere deur, die de vorm heeft van een boot.
Volgepompt zakt de boot/deur omlaag precies in een uitsparing in de bodem. Vroeger werd het dok leeg gepompt met behulp van een stoommachine. Nu wellicht met een elektrisch gedreven pomp, want het dok wordt nog steeds gebruikt.
Na het dok liepen we nog wat rond in de vesting en zagen een watertoren uit 1896 en ook veel nieuwbouw, wat ons niet zo beviel.
Weer in de auto langs het Kanaal door Voorne, tot de Groene Kruisweg. Links af langs Zwartewaal en later rechts richting Roozenburg, tot we aan de Waterweg belandden, om te wachten op de veerpont naar Maassluis. Aan de andere kant richting Hoek van Holland om uiteindelijk de Maeslandkering te bereiken. Voor bezoek al om 16.00 uur gesloten, doch de Terril ernaast was met de auto te beklimmen, waarvan het een mooi uitzicht was over Waterweg en Kering.
We spraken er nog met een Chinees uit Macao en een student uit Delft. De eerste in een Seat op vakantie in Nederland en de tweede op een racefiets. Samen zagen we de Rotterdam 6 van de Holland Amerika Lijn passeren en het ruime sop kiezen.
Wij reden na een frietje en een broodje croquet weer naar huis.
Charleroi - Anderlues (B): 20110629
Charleroi - 29 juni
Vandaag wat vroeger op pad dan anders, want Charleroi leek ons wat verder weg. Met de kaart op schoot reden we over “N”-wegen langs Genk, Hasselt, Sint Truiden en Tienen , waarna we op de “29” snel de taalgrens passeerden. Een lange rechte weg naar Charleroi, met een kleine onderbreking in Fleurus, waar we twee watertorens zagen.
Een oudje en nieuwe, die pas in 2005 was gebouwd. Helaas kregen we van de aanwezige monteurs geen permissie om de toren te beklimmen. Wellicht een gevolg van de taalbarrière.
Verderop, in de buurt van Charleroi Tom aangezet, die ons naar een reeds ingestelde straat voerde, waar niet zo veel te zien was. Ook regende het wat, zodat we besloten naar het museum Le Bois du Cazier te gaan. Parkeer gelegenheid genoeg en de koffie was ook snel gevonden. Naast de kassa, waar we een kaartje kochten, was een toonbank met thermosflessen. De koffie uit deze flessen koste een enkele Euro en gezeten aan een tafeltje hoorden we naast ons wat Nederlands spreken. Onder leiding van een dame kregen drie medewerksters van het museum taalles.
Zonder boekjes of zoiets, alleen aantekeningen in schriftjes. Snel maakten we contact en konden we deelnemen aan de les, door op verzoek van de lerares vragen te stellen aan de dames, die dan in het Nederlands moesten antwoorden.
Wat met horten en stoten ging, maar de getoonde moeite was toch wel aandoenlijk.
Na de les bezochten we het museum, waarbij Kees eerst een minimaal kettinkje negeerde en de liftbok beklom.
(foto R.Reuter)
Later liepen we samen het Terril op, om boven een mooi uitzicht te hebben op de omgeving, want de lucht was wat opgeklaard.
We telden wet twintig Terrils, maar eerst nog wat gekeken bij de ophaalmachine en in andere hallen, met mooi opgepoetste machines.
Het volgende adres was Anderlues Puit 2,
waar we in een keetje een man achter een PC troffen, die ons toestemming verleende het terrein te verkennen. “Niet in de gebouwen”,
zei hij nog, want ook deze man bleek goed Nederlands te (willen) spreken.
Alleen klonk het niet zo overtuigend, dus hebben we alle gebouwen ook van binnen bekeken en dat was de moeite waard. Wel wat anders dan Le Bois de Cazier.
Vooral in de voormalige omkleedruimte was het verval indrukwekkend.
Niet ver van Puit 2, aan de andere kant van de weg, hadden we ook industriële overblijfselen waargenomen en die waren het volgende doel. Na een omtrekkende beweging toch makkelijk te betreden. Gewoon naast de poort, over wat puin en langs een hek van een marmerhandel kwamen we tussen de restanten van Le Cokeries Anderlues ; een kleine cokesfabriek.
Gelegen vlak voor een Terril. Ook nog wat gebouwen, een gashouder en een koeltoren.
Behalve de gashouder, waar we niet op konden klimmen voor nadere inspectie, maar nog goed oogde was de rest in vergaande staat van verval. Ergens roken we wat olie-achtige brandlucht, die van een deels opengescheurde olietank bleek te komen.
Pas gebeurd ? Geen idee.
Terug bij de auto besloten we via de snelweg E 42 naar huis te gaan. Onderweg nog even gestopt voor een pizza, waarbij we voor het betreden de buurman van Kees troffen, die uiteraard eerder thuis was dan wij.
Vandaag wat vroeger op pad dan anders, want Charleroi leek ons wat verder weg. Met de kaart op schoot reden we over “N”-wegen langs Genk, Hasselt, Sint Truiden en Tienen , waarna we op de “29” snel de taalgrens passeerden. Een lange rechte weg naar Charleroi, met een kleine onderbreking in Fleurus, waar we twee watertorens zagen.
Een oudje en nieuwe, die pas in 2005 was gebouwd. Helaas kregen we van de aanwezige monteurs geen permissie om de toren te beklimmen. Wellicht een gevolg van de taalbarrière.
Verderop, in de buurt van Charleroi Tom aangezet, die ons naar een reeds ingestelde straat voerde, waar niet zo veel te zien was. Ook regende het wat, zodat we besloten naar het museum Le Bois du Cazier te gaan. Parkeer gelegenheid genoeg en de koffie was ook snel gevonden. Naast de kassa, waar we een kaartje kochten, was een toonbank met thermosflessen. De koffie uit deze flessen koste een enkele Euro en gezeten aan een tafeltje hoorden we naast ons wat Nederlands spreken. Onder leiding van een dame kregen drie medewerksters van het museum taalles.
Zonder boekjes of zoiets, alleen aantekeningen in schriftjes. Snel maakten we contact en konden we deelnemen aan de les, door op verzoek van de lerares vragen te stellen aan de dames, die dan in het Nederlands moesten antwoorden.
Wat met horten en stoten ging, maar de getoonde moeite was toch wel aandoenlijk.
Na de les bezochten we het museum, waarbij Kees eerst een minimaal kettinkje negeerde en de liftbok beklom.
(foto R.Reuter)
Later liepen we samen het Terril op, om boven een mooi uitzicht te hebben op de omgeving, want de lucht was wat opgeklaard.
We telden wet twintig Terrils, maar eerst nog wat gekeken bij de ophaalmachine en in andere hallen, met mooi opgepoetste machines.
Het volgende adres was Anderlues Puit 2,
waar we in een keetje een man achter een PC troffen, die ons toestemming verleende het terrein te verkennen. “Niet in de gebouwen”,
zei hij nog, want ook deze man bleek goed Nederlands te (willen) spreken.
Alleen klonk het niet zo overtuigend, dus hebben we alle gebouwen ook van binnen bekeken en dat was de moeite waard. Wel wat anders dan Le Bois de Cazier.
Vooral in de voormalige omkleedruimte was het verval indrukwekkend.
Niet ver van Puit 2, aan de andere kant van de weg, hadden we ook industriële overblijfselen waargenomen en die waren het volgende doel. Na een omtrekkende beweging toch makkelijk te betreden. Gewoon naast de poort, over wat puin en langs een hek van een marmerhandel kwamen we tussen de restanten van Le Cokeries Anderlues ; een kleine cokesfabriek.
Gelegen vlak voor een Terril. Ook nog wat gebouwen, een gashouder en een koeltoren.
Behalve de gashouder, waar we niet op konden klimmen voor nadere inspectie, maar nog goed oogde was de rest in vergaande staat van verval. Ergens roken we wat olie-achtige brandlucht, die van een deels opengescheurde olietank bleek te komen.
Pas gebeurd ? Geen idee.
Terug bij de auto besloten we via de snelweg E 42 naar huis te gaan. Onderweg nog even gestopt voor een pizza, waarbij we voor het betreden de buurman van Kees troffen, die uiteraard eerder thuis was dan wij.
Essen-Baldeneysee en omstreken (D): 20110622
Baldeneysee en omstreken
22 juni 2011
Deze dag togen we met drie man richting Ruhrgebied, want Emile was ook van de partij. We reden in zijn Volvo en onder de leiding van de TTom van Kees waren we van plan te starten bij de Kettwiger Stausee. Doch het duurde even, want gaande weg raakte Tom de weg kwijt. Uiteindelijk kwamen we met de kaart in de hand toch bij Kettwig.
Helaas ging het na de beklimming van een oude spoorbrug en inspectie van een aangepast fabrieksgebouw regenen.
Aanvankelijk wat spatjes, doch tijdens de zoektocht naar Carl Funke steeds harder.
Onder de regenschermen de toren gevonden en nog verder wat op glibberige paden op de berghelling rond gelopen. Nog niet eerder een schacht zo dicht bij het water (Baldeneysee) gezien. En, dat gold eigenlijk ook voor Zerche Heinrich.
Een stuk verderop eveneens aan (een uitlopertje) van de Baldeneysee. Liftbokken gefotografeerd en toen, ook vanwege de regen, op naar een museum.
In de regen aangekomen bij het Eisenbahnmuseum Bochum-Dahlhausen kregen we na een uitvoerig pleidooi van Kees ieder 50 Eurocent korting op de toegangskaart. De man achter de kassa werd er geheel nerveus van. Daarna aten we onze boterham in een soort wachtkamertje annex kantine, waar ook een echtpaar binnen schoof, dat uit Engeland bleek te komen. Vreemd toch, doch bij nader inzien niet, want hun zoon had bezigheden in de buurt en de man was een “steamlover”. Later kwam er nog een lokale spoorwegmuseumwerker aan een tafeltje zitten, die bij navraag bleek te wachten op een collega. De collega zat vast in de file, zodat de museum vrijwilliger tijd had om met ons een ritje te maken op de draaischijf van de Ringlockschuppen.
Nou, dat was wel bijzonder. Hier en daar hadden we al wat verkommerde draaischijven gezien. Of nog werkende, die buiten bereik waren. We waren getuige van de verschillende bedieningshandelingen, waarna de schijf zich al piepend in beweging zette en een rondje draaide. De locomotief dachten we erbij. Niet zo moeilijk, want de loods stond er vol van. De grootste woog, inclusief de kolenwagen, 169 ton en kon een snelheid ontwikkelen van 120 km/uur.
(meer plaatjes!)
De remmen leken mij wat iel. Verder liepen we tussen de buien door buiten wat langs de verschillende treinstellen en speelde ik wat met wissels.
(foto Rein Reuter)
Aangezien de buien waren verdwenen besloten we nog Halde Godfried Wilhelm te bezoeken, maar dat was ook niet eenvoudig. De Volvo op een doodlopend stuk geparkeerd en te voet het bos in, waar Kees de Halde vermoedde. Desgevraagd stuurde de eerste manlijke hond-eigenaar ons een andere kant op dan de tweede. Maar een derde (vrouwelijke) honden-uitlater wist een paar schachten en een kolenwagen te staan en was bovendien bereid met ons mee te lopen tot bij de schachten.
Goede service, dat wel, maar de Halde was niet veel bijzonders. En de zon was nog steeds daar, dus tijd voor de watertoren in Wedau.
Alle drie naar boven in de toren, alleen Kees durfde helemaal naar de grote omloop.
(foto Rein Reuter)
Weer terug op de grond op naar de draaischijf. Maar met de draaischijf van het museum nog voor ogen was deze wel erg vervallen. Net als de loodsen, van een geheel andere soort schoonheid.
Ook de rails van schijf naar loods. Alle nog aanwezig, doch geheel overwoekerd door berkenboompjes.
Uiteindelijk belandden we wat hongerig bij de “Freie Schwimmer” . Een restaurant aan een meertje vlak naast de sporen, waar we nog een Schnitzel konden krijgen. Tijden het eten praatten we nog wat na over deze dag en kwamen o.a. op de gedachte, dat de man bij de “Eingang” van het spoorwegmuseum de ontbrekende eurocenten wel uit eigen zak in de kassa gestopt zou hebben.
PS: Na de ingetreden duisternis werd de terugweg ingeslagen
Hier nog een blik op het water alvorens in de auto te stappen
22 juni 2011
Deze dag togen we met drie man richting Ruhrgebied, want Emile was ook van de partij. We reden in zijn Volvo en onder de leiding van de TTom van Kees waren we van plan te starten bij de Kettwiger Stausee. Doch het duurde even, want gaande weg raakte Tom de weg kwijt. Uiteindelijk kwamen we met de kaart in de hand toch bij Kettwig.
Helaas ging het na de beklimming van een oude spoorbrug en inspectie van een aangepast fabrieksgebouw regenen.
Aanvankelijk wat spatjes, doch tijdens de zoektocht naar Carl Funke steeds harder.
Onder de regenschermen de toren gevonden en nog verder wat op glibberige paden op de berghelling rond gelopen. Nog niet eerder een schacht zo dicht bij het water (Baldeneysee) gezien. En, dat gold eigenlijk ook voor Zerche Heinrich.
Een stuk verderop eveneens aan (een uitlopertje) van de Baldeneysee. Liftbokken gefotografeerd en toen, ook vanwege de regen, op naar een museum.
In de regen aangekomen bij het Eisenbahnmuseum Bochum-Dahlhausen kregen we na een uitvoerig pleidooi van Kees ieder 50 Eurocent korting op de toegangskaart. De man achter de kassa werd er geheel nerveus van. Daarna aten we onze boterham in een soort wachtkamertje annex kantine, waar ook een echtpaar binnen schoof, dat uit Engeland bleek te komen. Vreemd toch, doch bij nader inzien niet, want hun zoon had bezigheden in de buurt en de man was een “steamlover”. Later kwam er nog een lokale spoorwegmuseumwerker aan een tafeltje zitten, die bij navraag bleek te wachten op een collega. De collega zat vast in de file, zodat de museum vrijwilliger tijd had om met ons een ritje te maken op de draaischijf van de Ringlockschuppen.
Nou, dat was wel bijzonder. Hier en daar hadden we al wat verkommerde draaischijven gezien. Of nog werkende, die buiten bereik waren. We waren getuige van de verschillende bedieningshandelingen, waarna de schijf zich al piepend in beweging zette en een rondje draaide. De locomotief dachten we erbij. Niet zo moeilijk, want de loods stond er vol van. De grootste woog, inclusief de kolenwagen, 169 ton en kon een snelheid ontwikkelen van 120 km/uur.
(meer plaatjes!)
De remmen leken mij wat iel. Verder liepen we tussen de buien door buiten wat langs de verschillende treinstellen en speelde ik wat met wissels.
(foto Rein Reuter)
Aangezien de buien waren verdwenen besloten we nog Halde Godfried Wilhelm te bezoeken, maar dat was ook niet eenvoudig. De Volvo op een doodlopend stuk geparkeerd en te voet het bos in, waar Kees de Halde vermoedde. Desgevraagd stuurde de eerste manlijke hond-eigenaar ons een andere kant op dan de tweede. Maar een derde (vrouwelijke) honden-uitlater wist een paar schachten en een kolenwagen te staan en was bovendien bereid met ons mee te lopen tot bij de schachten.
Goede service, dat wel, maar de Halde was niet veel bijzonders. En de zon was nog steeds daar, dus tijd voor de watertoren in Wedau.
Alle drie naar boven in de toren, alleen Kees durfde helemaal naar de grote omloop.
(foto Rein Reuter)
Weer terug op de grond op naar de draaischijf. Maar met de draaischijf van het museum nog voor ogen was deze wel erg vervallen. Net als de loodsen, van een geheel andere soort schoonheid.
Ook de rails van schijf naar loods. Alle nog aanwezig, doch geheel overwoekerd door berkenboompjes.
Uiteindelijk belandden we wat hongerig bij de “Freie Schwimmer” . Een restaurant aan een meertje vlak naast de sporen, waar we nog een Schnitzel konden krijgen. Tijden het eten praatten we nog wat na over deze dag en kwamen o.a. op de gedachte, dat de man bij de “Eingang” van het spoorwegmuseum de ontbrekende eurocenten wel uit eigen zak in de kassa gestopt zou hebben.
PS: Na de ingetreden duisternis werd de terugweg ingeslagen
Hier nog een blik op het water alvorens in de auto te stappen
Dortmund Ort Lanstrop (D) 20110526
Lanstroper Ei als startpunt
Deze dag kwamen we op het meest oostelijke stuk van de Route Industrie Kultur en het eerste doel was een watertoren; Lanstoper Ei. Bij aankomst zagen we, dat het Ei midden op een hoogvlakte stond, want naar alle windstreken was uitzicht.
En we waren niet alleen. Bij een bank scharrelde twee vrouwen, waarvan de ene zich met twee krukken voortbewoog en de ander een serie kussens uit een Fordje haalde. Achter het hek van het Ei zagen we een man met drie honden, die langzaan richting uitgang bewogen, waarna Kees een gesprek met de man begon. Uiteraard over de honden en dat duurde wel lang. “ Schiet toch een beetje op”, dacht ik, maar uiteindelijk kwam de man naar buiten en …. mochten wij naar binnen.
(voor nog meer plaatjes hier klikken)
De man woonde toch in de buurt en later zou hij wel langs komen om het hek te sluiten. Een buitenkansje.
Weer buiten gekomen spraken we nog twee echtparen, die een fietstocht maakten. Verder informeerden we bij de twee vrouwen op het bankje naar de aanwezigheid van mijnliften. Vervolgens bezochten we de verderop staande Luftschacht Rote Fuhr.
De lift werkte wel, doch bovenop konden we niet komen. Wel mochten we halverwege, in een ruimte waar een soort boer/tuinman kantoor hield, door het raam wat foto’s van het Ei nemen.
De volgende halte was Bergwerk Heinrich-Robert 1/2. Buiten werking, zo te zien en een hoog hek.
Op naar het volgende adres, doch door een Umleitung enigszins de weg kwijt kwamen we langs Wetterschacht Lerche
en later toch bij Zeche Radbod. Een rommelig geheel met drie lifttorens en ophaalgebouwen
en ook een Halde, die we beklommen. Onder weg naar boven nog even een vlieger opgelaten. Veel wind en daardoor ook veel stof, doch het geheel was wel bijzonder.
Zeche Monopol bleek wel een bijzonder moderne lifttoren te hebben.
De wielen draaide nog en door een gat in het hek konden we wat dichterbij tot bij het volgende hek. Anders dan bij Zeche Werne 1/2, waar geen hek was, maar ook geen lifttorens. Wel veel gebouwen, die nu voor andere doeleinden dienden. Zoals de studio van een fotograaf. De verderop liggende Werne 3 bezochten we ook, maar dat was het bezoek niet waard. Dan maar weer op weg naar de volgeden halte : Zeche Haus Aden.
Mooie lifttoren en ….. een niet gesloten hek, waardoor we over een groot verlaten terrein tot vlak bij de Lifttoren konden komen, met weer een hek.
De laatste halte was de Halde Groszes Holz, die tussen Aden en Monopol was gelegen. Een behoorlijke tippel naar boven, doch daar aangekomen was het uitzicht de moeite waard.
Alle deze dag bezochte objecten konden we onderscheiden. Zelfs het Lanstroper EI.
Voor Tom ons voor de thuisreis naar de Autobahn stuurde nuttigden we nog een Pizza met pils in het dorp Oberaden, niet ver van de laatste Halde.
Deze dag kwamen we op het meest oostelijke stuk van de Route Industrie Kultur en het eerste doel was een watertoren; Lanstoper Ei. Bij aankomst zagen we, dat het Ei midden op een hoogvlakte stond, want naar alle windstreken was uitzicht.
En we waren niet alleen. Bij een bank scharrelde twee vrouwen, waarvan de ene zich met twee krukken voortbewoog en de ander een serie kussens uit een Fordje haalde. Achter het hek van het Ei zagen we een man met drie honden, die langzaan richting uitgang bewogen, waarna Kees een gesprek met de man begon. Uiteraard over de honden en dat duurde wel lang. “ Schiet toch een beetje op”, dacht ik, maar uiteindelijk kwam de man naar buiten en …. mochten wij naar binnen.
(voor nog meer plaatjes hier klikken)
De man woonde toch in de buurt en later zou hij wel langs komen om het hek te sluiten. Een buitenkansje.
Weer buiten gekomen spraken we nog twee echtparen, die een fietstocht maakten. Verder informeerden we bij de twee vrouwen op het bankje naar de aanwezigheid van mijnliften. Vervolgens bezochten we de verderop staande Luftschacht Rote Fuhr.
De lift werkte wel, doch bovenop konden we niet komen. Wel mochten we halverwege, in een ruimte waar een soort boer/tuinman kantoor hield, door het raam wat foto’s van het Ei nemen.
De volgende halte was Bergwerk Heinrich-Robert 1/2. Buiten werking, zo te zien en een hoog hek.
Op naar het volgende adres, doch door een Umleitung enigszins de weg kwijt kwamen we langs Wetterschacht Lerche
en later toch bij Zeche Radbod. Een rommelig geheel met drie lifttorens en ophaalgebouwen
en ook een Halde, die we beklommen. Onder weg naar boven nog even een vlieger opgelaten. Veel wind en daardoor ook veel stof, doch het geheel was wel bijzonder.
Zeche Monopol bleek wel een bijzonder moderne lifttoren te hebben.
De wielen draaide nog en door een gat in het hek konden we wat dichterbij tot bij het volgende hek. Anders dan bij Zeche Werne 1/2, waar geen hek was, maar ook geen lifttorens. Wel veel gebouwen, die nu voor andere doeleinden dienden. Zoals de studio van een fotograaf. De verderop liggende Werne 3 bezochten we ook, maar dat was het bezoek niet waard. Dan maar weer op weg naar de volgeden halte : Zeche Haus Aden.
Mooie lifttoren en ….. een niet gesloten hek, waardoor we over een groot verlaten terrein tot vlak bij de Lifttoren konden komen, met weer een hek.
De laatste halte was de Halde Groszes Holz, die tussen Aden en Monopol was gelegen. Een behoorlijke tippel naar boven, doch daar aangekomen was het uitzicht de moeite waard.
Alle deze dag bezochte objecten konden we onderscheiden. Zelfs het Lanstroper EI.
Voor Tom ons voor de thuisreis naar de Autobahn stuurde nuttigden we nog een Pizza met pils in het dorp Oberaden, niet ver van de laatste Halde.
Duisburg Wedau (D): 20110421
Wedau, Rangierbahnhof
Onder leiding van Tom Tom richting Duisburg en later wat naar het zuiden tot bij Wedau, met een groot Rangierbahnhof en verdere gebouwen. Kees was er al eens eerder geweest, waardoor we nu niet meteen naar de Ringlokschuppen gingen, doch wat noordelijker over een muurtje zijn geklommen om een kijkje te nemen in het verlaten Eisenbahnausbesserungswerk.
Enorm uitgestrekte (brede) en lege hallen, met in tegenstelling tot een Ringlokschuppen, alle rails parallel naast elkaar. Voor de hallen, op een soort dwarsspoor, vonden we nog een veerpont-achtig voertuig, waarmede de treinen van een aanvoerlijn haaks op de rails naar te betreffende hal werden bewogen.
Terug over het muurtje gingen we wat meer naar het zuiden en belandden, zonder hekken of andere obstakels te passeren, bij de verlaten draaischijf en bijbehorende Ringlokschuppen.
Op de draaischijf waren ooit een groot aantal sporen aangesloten, maar nu was alles weggehaald. Verder was de bak, waarin het spoor draaide geheel vol met water, wat een wonderlijk beeld opleverde.
In de Schuppen zelf had de natuur weer aardig wat terug gewonnen, doch met een beetje verbeelding zag ik de locomotieven nog staan.
Zeer de moeite waard was de beklimming van de watertoren, die vlak naast de Schuppen stond. Wat gekapte bomen weggesleept voor een raam zonder glas en de weg was vrij.
Alles van (verroest) staal. Ook een wenteltrap en die oogde nog stevig, dus wij naar boven. Ik kwam tot onder bij de tank, doch Kees is nog hoger geklommen tot de omloop rond de middellijn van de kogelronde tank. Industrie Cultur in optima forma !
Weer met beide voeten op de grond vonden we in de nabijheid nog restenten van een tweede Ringlokschuppen, waarvan de draaischijf was verdwenen.
Verder naar het noorden zagen we tussen de vele gesloopte en de bestaande (ongebruikte en gebruikte) spoorrails nog een watertoren en daar zijn we ook heen gereden.
Deze toren had een van stenen gemetselde basis en was niet te betreden. Toen zijn we verder het rangeerterrein op gelopen, om wat stemming op te doen en seinhuisjes, seinpalen en wissels te bekijken. Zo dwalend over het enorme rangeerterrein probeerde ik mij de drukte uit de hoogtijdagen van het railtransport voor te stellen.
Onder leiding van Tom Tom richting Duisburg en later wat naar het zuiden tot bij Wedau, met een groot Rangierbahnhof en verdere gebouwen. Kees was er al eens eerder geweest, waardoor we nu niet meteen naar de Ringlokschuppen gingen, doch wat noordelijker over een muurtje zijn geklommen om een kijkje te nemen in het verlaten Eisenbahnausbesserungswerk.
Enorm uitgestrekte (brede) en lege hallen, met in tegenstelling tot een Ringlokschuppen, alle rails parallel naast elkaar. Voor de hallen, op een soort dwarsspoor, vonden we nog een veerpont-achtig voertuig, waarmede de treinen van een aanvoerlijn haaks op de rails naar te betreffende hal werden bewogen.
Terug over het muurtje gingen we wat meer naar het zuiden en belandden, zonder hekken of andere obstakels te passeren, bij de verlaten draaischijf en bijbehorende Ringlokschuppen.
Op de draaischijf waren ooit een groot aantal sporen aangesloten, maar nu was alles weggehaald. Verder was de bak, waarin het spoor draaide geheel vol met water, wat een wonderlijk beeld opleverde.
In de Schuppen zelf had de natuur weer aardig wat terug gewonnen, doch met een beetje verbeelding zag ik de locomotieven nog staan.
Zeer de moeite waard was de beklimming van de watertoren, die vlak naast de Schuppen stond. Wat gekapte bomen weggesleept voor een raam zonder glas en de weg was vrij.
Alles van (verroest) staal. Ook een wenteltrap en die oogde nog stevig, dus wij naar boven. Ik kwam tot onder bij de tank, doch Kees is nog hoger geklommen tot de omloop rond de middellijn van de kogelronde tank. Industrie Cultur in optima forma !
Weer met beide voeten op de grond vonden we in de nabijheid nog restenten van een tweede Ringlokschuppen, waarvan de draaischijf was verdwenen.
Verder naar het noorden zagen we tussen de vele gesloopte en de bestaande (ongebruikte en gebruikte) spoorrails nog een watertoren en daar zijn we ook heen gereden.
Deze toren had een van stenen gemetselde basis en was niet te betreden. Toen zijn we verder het rangeerterrein op gelopen, om wat stemming op te doen en seinhuisjes, seinpalen en wissels te bekijken. Zo dwalend over het enorme rangeerterrein probeerde ik mij de drukte uit de hoogtijdagen van het railtransport voor te stellen.
Maaseik (B) / Hitfeld (D) / Morisnet (B): 20110316
Maaseik / Hitfeld / Morisnet
Deze woensdag met de Lupo afgereisd voor de eerste dag-etappe van 2011. Te beginnen bij de ringoven in Maaseik, omdat we toch naar het Zuiden reisden.
Met een kleine omweg dwars door fabriek kwamen we toch vlak voor het kantoor tot parkeer-stand en kostte het Kees nogal wat moeite de Chef te vermurwen, wat uiteindelijk lukte.
We kregen een geel hesje en toen hij in de auto onze (veiligheids)schoenen zag, was het helemaal goed. Hij begeleidde ons naar de kop van de oven, waar twee duo’s in de oven actief waren.
Wij ook naar binnen en zagen links de losploeg en rechts de laders. Alles ouderwets handwerk. Wel een stoffige omgeving. Harde labeur, zoals de Belgen zeggen. Vervolgens troffen we boven op de over; de stoker. Toch wel mysterieus daar boven.
Allemaal gaten in de bodem, met veel dekseltjes en een legertje steenkolen doseerapparaten. Met een lucht cilindertje wordt af en toe een schuifje geopend, waardoor kolen in de oven vallen en zo het vuur brandend houden.
De laders stapelen de stenen ruim rond de openingen, zodat de hitte van het vuur alle stenen kan bereiken. Bijzonder was wel de bereidwilligheid, waarmede de werkers rond de oven ons te woord stonden.
Ook van de Chef na afloop.
De volgende halte was een verlaten kazerne in Hitfeld, vlak onder Aken. Van oorsprong een Duits legerkamp, dat later door het Belgische leger is gebruikt en tot de sluiting in 1991 werd er nog post voor Duitsland verwerkt, die werd aangevoerd uit Luik. Nu liggen de vele gebouwen op een immens terrein er verlaten en gans vernield bij.
Alles onder de graffiti, wat weer mooie beelden geeft. Hier en daar nog een gebouwtje, met een vierkante schoorsteen en heel veel bijna identieke loodsen, waarvan de deuren alle waren verdwenen.
Alleen ergens in een hoek, vlak bij de Autobahn zagen we nog twee loodsen, met deuren. Alle dik onder de graffiti en achter een niet gesloten deur zagen we nog wat onlangs gebruikte landbouwwerktuigen.
In een paar gebouwen, met meer etages waren nog wat trappen het fotograferen waard. De Kerk en de Bioscoop waren nog duidelijk te herkennen en ook de Bar, vlak bij het gat in het hek.
Tot slot zijn we nog even naar het Drielandenpunt nabij Vaals gereden, om een paar foto’s te maken van Tram 5.55 naast een grenspaal van de voormalige Zink-vrijstaat; Moresnet.
Ook hebben we onder Epen op het snijpunt van meridiaan 5.55 met de ANWB Mergellandroute nog even gestopt. Voor de foto even een stukje weiland betreden, waarbij ik een door stenen besloten stroompje moest overwonnen, wat kort geleden was aangelegd. Een mevrouw, die op de fiets arriveerde, dacht dat we van de Provincie of zo waren, want ze wachtte al een tijdje op landmeters om precies de plaats van het hek in hun weiland te bepalen. Helaas voor haar deden wij dat niet, maar we hebben haar wel het verhaal van de Zinkmeridiaan 5.55 verteld.
Deze woensdag met de Lupo afgereisd voor de eerste dag-etappe van 2011. Te beginnen bij de ringoven in Maaseik, omdat we toch naar het Zuiden reisden.
Met een kleine omweg dwars door fabriek kwamen we toch vlak voor het kantoor tot parkeer-stand en kostte het Kees nogal wat moeite de Chef te vermurwen, wat uiteindelijk lukte.
We kregen een geel hesje en toen hij in de auto onze (veiligheids)schoenen zag, was het helemaal goed. Hij begeleidde ons naar de kop van de oven, waar twee duo’s in de oven actief waren.
Wij ook naar binnen en zagen links de losploeg en rechts de laders. Alles ouderwets handwerk. Wel een stoffige omgeving. Harde labeur, zoals de Belgen zeggen. Vervolgens troffen we boven op de over; de stoker. Toch wel mysterieus daar boven.
Allemaal gaten in de bodem, met veel dekseltjes en een legertje steenkolen doseerapparaten. Met een lucht cilindertje wordt af en toe een schuifje geopend, waardoor kolen in de oven vallen en zo het vuur brandend houden.
De laders stapelen de stenen ruim rond de openingen, zodat de hitte van het vuur alle stenen kan bereiken. Bijzonder was wel de bereidwilligheid, waarmede de werkers rond de oven ons te woord stonden.
Ook van de Chef na afloop.
De volgende halte was een verlaten kazerne in Hitfeld, vlak onder Aken. Van oorsprong een Duits legerkamp, dat later door het Belgische leger is gebruikt en tot de sluiting in 1991 werd er nog post voor Duitsland verwerkt, die werd aangevoerd uit Luik. Nu liggen de vele gebouwen op een immens terrein er verlaten en gans vernield bij.
Alles onder de graffiti, wat weer mooie beelden geeft. Hier en daar nog een gebouwtje, met een vierkante schoorsteen en heel veel bijna identieke loodsen, waarvan de deuren alle waren verdwenen.
Alleen ergens in een hoek, vlak bij de Autobahn zagen we nog twee loodsen, met deuren. Alle dik onder de graffiti en achter een niet gesloten deur zagen we nog wat onlangs gebruikte landbouwwerktuigen.
In een paar gebouwen, met meer etages waren nog wat trappen het fotograferen waard. De Kerk en de Bioscoop waren nog duidelijk te herkennen en ook de Bar, vlak bij het gat in het hek.
Tot slot zijn we nog even naar het Drielandenpunt nabij Vaals gereden, om een paar foto’s te maken van Tram 5.55 naast een grenspaal van de voormalige Zink-vrijstaat; Moresnet.
Ook hebben we onder Epen op het snijpunt van meridiaan 5.55 met de ANWB Mergellandroute nog even gestopt. Voor de foto even een stukje weiland betreden, waarbij ik een door stenen besloten stroompje moest overwonnen, wat kort geleden was aangelegd. Een mevrouw, die op de fiets arriveerde, dacht dat we van de Provincie of zo waren, want ze wachtte al een tijdje op landmeters om precies de plaats van het hek in hun weiland te bepalen. Helaas voor haar deden wij dat niet, maar we hebben haar wel het verhaal van de Zinkmeridiaan 5.55 verteld.
Echt (NL): 20110303 Zink Meridiaan
Donderdag 3 maart
Weer op reis met de tram langs 5˙ 55' reden we langs Echt richting Koningsbosch. Buiten Echt rechtsaf, net voorbij Pepijn. Aan het einde van de weg een soort klooster, met daarvoor een monument met de propeller van een vliegtuig.
Verder opzij een Kapel in een bunker, waar het erg donker was. Zonder zaklamp geen kruis te zien, dus maar terug naar de kruising met 5.55 voor een foto.
Na de foto zagen we links in het veld een man met een vogelverschrikker lopen en deze in de grond duwen, om vervolgens wat verder een tweede te plaatsen.
Opzij van de akker nog twee mannen bij een auto. Toch wel een gebeuren om eens van naderbij te bekijken.
Terwijl de plaatser nog aan het werk was bereikten we de auto, maakten ons bekend en vertelden het verhaal van de Meridiaan 5˙55' (Zink Meridiaan) , wat wel enig ongeloof veroorzaakte. Wellicht niet vreemd, wat de één liep met een wandelstok en de ander was een monnik uit het nabij gelegen Trappistenklooster. Beiden wisten niet wat een Meridiaan was, dus vandaar. Voor een Roomse monnik ook niet geheel misplaatst. Toen de derde man terug was uit het veld bleek, dat hij ook niet wist wat een meridiaan was, maar wel dat de vogelverschrikkers tegen de duiven waren. Ze vraten de koolzaad planten op. Overigens onbegonnen werk vonden ze zelf, want over een dag of wat zaten de duiven rustig op de vogelverschrikkers te schijten.
De monnik vertelde over het neergestorte vliegtuig in het moeras en adviseerde ons vervolgens een kijkje te nemen bij de varkens van het klooster. Afstammelingen van zeer zorgvuldig geselecteerde varkens, die nog op de ouderwetse manier in de modder werden opgefokt. Zodoende smaakten ze een koppie kleiner gemaakt veel beter, dan hun soortgenoten uit de bio-industrie. En, inderdaad onder de modder zaten ze wel. Ouderwetse hokken, die wellicht schoon werden gemaakt, want om beurten verscheen een boerachtig persoon in het bovenste openstaande deel van de deur.
Op de foto wilden ze liever niet. De varkens maakten geen bezwaar.
Later in de keurige winkel van de Abdij kochten we een paar karbonades, sap, speculaas en honing. Ook zag ik in een vitrine nog een engeltje van brons, met de volgende tekst :
Weer op reis met de tram langs 5˙ 55' reden we langs Echt richting Koningsbosch. Buiten Echt rechtsaf, net voorbij Pepijn. Aan het einde van de weg een soort klooster, met daarvoor een monument met de propeller van een vliegtuig.
Verder opzij een Kapel in een bunker, waar het erg donker was. Zonder zaklamp geen kruis te zien, dus maar terug naar de kruising met 5.55 voor een foto.
Na de foto zagen we links in het veld een man met een vogelverschrikker lopen en deze in de grond duwen, om vervolgens wat verder een tweede te plaatsen.
Opzij van de akker nog twee mannen bij een auto. Toch wel een gebeuren om eens van naderbij te bekijken.
Terwijl de plaatser nog aan het werk was bereikten we de auto, maakten ons bekend en vertelden het verhaal van de Meridiaan 5˙55' (Zink Meridiaan) , wat wel enig ongeloof veroorzaakte. Wellicht niet vreemd, wat de één liep met een wandelstok en de ander was een monnik uit het nabij gelegen Trappistenklooster. Beiden wisten niet wat een Meridiaan was, dus vandaar. Voor een Roomse monnik ook niet geheel misplaatst. Toen de derde man terug was uit het veld bleek, dat hij ook niet wist wat een meridiaan was, maar wel dat de vogelverschrikkers tegen de duiven waren. Ze vraten de koolzaad planten op. Overigens onbegonnen werk vonden ze zelf, want over een dag of wat zaten de duiven rustig op de vogelverschrikkers te schijten.
De monnik vertelde over het neergestorte vliegtuig in het moeras en adviseerde ons vervolgens een kijkje te nemen bij de varkens van het klooster. Afstammelingen van zeer zorgvuldig geselecteerde varkens, die nog op de ouderwetse manier in de modder werden opgefokt. Zodoende smaakten ze een koppie kleiner gemaakt veel beter, dan hun soortgenoten uit de bio-industrie. En, inderdaad onder de modder zaten ze wel. Ouderwetse hokken, die wellicht schoon werden gemaakt, want om beurten verscheen een boerachtig persoon in het bovenste openstaande deel van de deur.
Op de foto wilden ze liever niet. De varkens maakten geen bezwaar.
Later in de keurige winkel van de Abdij kochten we een paar karbonades, sap, speculaas en honing. Ook zag ik in een vitrine nog een engeltje van brons, met de volgende tekst :
Manchmal brauchst du einen Engel
Beelitz Heilstätten (D): 20100924
Een dag van de Fotoreis naar Berlijn op 24 september 2010
Na het ontbijt zijn we vanaf Alexanderplatz te voet vetrokken, richting Hauptbahnhof en langs de noordoever van de Spree. Geen toeristische route, maar zo zien we alles van een andere kant. Wandelend langs de achterzijde van bijvoorbeeld de Reichstag
en Bundestag kregen we zicht op de Hauptbahnhof.
Nog een beetje vroeg voor de trein naar Beelitz, dus wat rond gelopen lang enorme stalen brammen, waarvan het doel ons niet duidelijk werd.
Later de kaartje, met hulp ven een DB-dame, uit een automaat gehaald en koffie+ genoten naast een glimmend paard.
Het was ongeveer een uur treinen naar Beelitz Heilstätten, waar Kees ons deze ochtend reeds had aangemeld voor de rondleiding in het Heizhaus.
Ook hier waren we te vroeg, zodat we een paar bouwvallen konden inspecteren en op een met stukken boomstam sjouwende man stoten. Of hij wist van de rondleiding? Nee, daar had hij niks mee te maken en zo raakten we in gesprek. Ook hij vond het eeuwig zonde, dat alles de vernieling in ging. Na het vertrek van de Russen, zei hij :”Haben die Deutsche alles kaput gemacht.”
Voor de rondleiding liep het niet storm. Nog geen tien man, waaronder Rainer Bartsch, die ons uitnodigde voor en bezoek aan de watertoren van Beelitz.
De gids was enthousiast en nam ons mee naar de gebouwen bij de hoofdingang en begon met een uitgebreide uitleg.
Hij toonde een grote plattegrond en allerlei oude foto’s.
Heel compleet. Eigenlijk was het, wat wij noemen; een sanatorium voor tuberculose patiënten uit Berlijn. Gebouwd rond 1900 en geheel zelfvoorzienend. Na WWII in de Oost-zone gekomen en tot de Wende door de Russen gebruikt als Hospitaal.
Na het hele verhaal mochten we eindelijk in het ketelhuis en de machinezaal, waar alles nog in goede staat was.
Helaas mochten we niet in de toren en toen stonden we weer buiten. We besloten iets te gebruiken in een restaurant wat verderop, dat ooit ook tot het geheel behoorde. En wie zat daar reeds achter een pils? Jawel, onze gids. Ook nu raakten we in gesprek, waarbij hij ons attendeerde op “de Ruïne”, met nog zeer degelijke trappen.
Wel was de ondersteuning van de waterhouder boven wat gammel.
Wij op pad en de Ruïne was zo gevonden. Ook het gat in het hek. Wat we niet zo veel meemaken, er waren al anderen ter plaatse.
We kwamen er enigen tegen tijdens onze rondgang door het gebouw, dat ten eerste behoorlijk was vernield en ten tweede de strijd met de natuur aan het verliezen was. Tenminste de bovenste verdieping. Het dak was verdwenen en op de vloer groeide dikke bomen.
Op de weg terug in de trein werd het steeds drukker en kwam een mevrouw naast Kees zitten en zij had een emmertje paddenstoelen bij zich. Dan is een gesprek gauw begonnen en toen zag zij het statief van Kees. Of wij foto’s maakten? En wat bleek? Zij was verpleegkundige en werkte op een nieuwe afdeling naast een oud paviljoen van Beelitz Heilstätten, waar wij (na aanwijzing van onze gids) nog langs waren gelopen. Zo konden we zien, dat niet alle oude gebouwen waren verwaarloosd.
Terug in Berlijn aten we een pizza onder het station Friedrichstrasze en kocht ik later op weg naar het hotel nog wat kleine aandenkens in de winkel van de Ampelmann.
Na het ontbijt zijn we vanaf Alexanderplatz te voet vetrokken, richting Hauptbahnhof en langs de noordoever van de Spree. Geen toeristische route, maar zo zien we alles van een andere kant. Wandelend langs de achterzijde van bijvoorbeeld de Reichstag
en Bundestag kregen we zicht op de Hauptbahnhof.
Nog een beetje vroeg voor de trein naar Beelitz, dus wat rond gelopen lang enorme stalen brammen, waarvan het doel ons niet duidelijk werd.
Later de kaartje, met hulp ven een DB-dame, uit een automaat gehaald en koffie+ genoten naast een glimmend paard.
Het was ongeveer een uur treinen naar Beelitz Heilstätten, waar Kees ons deze ochtend reeds had aangemeld voor de rondleiding in het Heizhaus.
Ook hier waren we te vroeg, zodat we een paar bouwvallen konden inspecteren en op een met stukken boomstam sjouwende man stoten. Of hij wist van de rondleiding? Nee, daar had hij niks mee te maken en zo raakten we in gesprek. Ook hij vond het eeuwig zonde, dat alles de vernieling in ging. Na het vertrek van de Russen, zei hij :”Haben die Deutsche alles kaput gemacht.”
Voor de rondleiding liep het niet storm. Nog geen tien man, waaronder Rainer Bartsch, die ons uitnodigde voor en bezoek aan de watertoren van Beelitz.
De gids was enthousiast en nam ons mee naar de gebouwen bij de hoofdingang en begon met een uitgebreide uitleg.
Hij toonde een grote plattegrond en allerlei oude foto’s.
Heel compleet. Eigenlijk was het, wat wij noemen; een sanatorium voor tuberculose patiënten uit Berlijn. Gebouwd rond 1900 en geheel zelfvoorzienend. Na WWII in de Oost-zone gekomen en tot de Wende door de Russen gebruikt als Hospitaal.
Na het hele verhaal mochten we eindelijk in het ketelhuis en de machinezaal, waar alles nog in goede staat was.
Helaas mochten we niet in de toren en toen stonden we weer buiten. We besloten iets te gebruiken in een restaurant wat verderop, dat ooit ook tot het geheel behoorde. En wie zat daar reeds achter een pils? Jawel, onze gids. Ook nu raakten we in gesprek, waarbij hij ons attendeerde op “de Ruïne”, met nog zeer degelijke trappen.
Wel was de ondersteuning van de waterhouder boven wat gammel.
Wij op pad en de Ruïne was zo gevonden. Ook het gat in het hek. Wat we niet zo veel meemaken, er waren al anderen ter plaatse.
We kwamen er enigen tegen tijdens onze rondgang door het gebouw, dat ten eerste behoorlijk was vernield en ten tweede de strijd met de natuur aan het verliezen was. Tenminste de bovenste verdieping. Het dak was verdwenen en op de vloer groeide dikke bomen.
Op de weg terug in de trein werd het steeds drukker en kwam een mevrouw naast Kees zitten en zij had een emmertje paddenstoelen bij zich. Dan is een gesprek gauw begonnen en toen zag zij het statief van Kees. Of wij foto’s maakten? En wat bleek? Zij was verpleegkundige en werkte op een nieuwe afdeling naast een oud paviljoen van Beelitz Heilstätten, waar wij (na aanwijzing van onze gids) nog langs waren gelopen. Zo konden we zien, dat niet alle oude gebouwen waren verwaarloosd.
Terug in Berlijn aten we een pizza onder het station Friedrichstrasze en kocht ik later op weg naar het hotel nog wat kleine aandenkens in de winkel van de Ampelmann.
Dordrecht (NL): 20100813
Richting Dordrecht - vrijdag 13 augustus
Op de valreep de donderdag vooraf nog een afspraak gemaakt en om 09.14 zagen we elkaar in de trein richting Eindhoven, waar we bleven zitten tot Utrecht. Aldaar op hetzelfde perron in de trein naar Rotterdam en terwijl we wachtten op het vertrek plakte een Strukton-man een stickertje op een pilaar en schreef daarbij met een viltstift 590 en toen vertrok de trein.
(foto Rein Reuter)
Na aankomst in Rotterdam weer bij Engels koffie en appeltaart, waarvan de ober er Kees drie in rekening wilde brengen. Wegens de (stort)regen maar met de Metro naar de eerste halte voorbij Leuvehaven, zodat we over de Erasmusbrug terug konden lopen.
Het laatste stukje rennen, vanwege de regen, die bleef vallen tot we aan boord klommen van de Waterbus.
Later werd het droog, zodat we in Dordrecht rustig onze tocht konden voortzetten, te beginnen in de Voorstraat.
Weer de Kunstuitleen bezocht en later het pand “Wonen in de Winkel” aan de Groenmarkt.
Een prachtig opgeknapt pand, waarin twee mannen wonen en alles te koop is.
Helaas niet gevraagd of de gehaktballen in de braadpan daar ook onder vielen, want die roken best lekker. Het hele pand hebben we bekeken en meerdere attributen op de foto gezet.
Het volgende adres was aan het Lenghenhof, waar Janny woont. Een zus van Dikkie. Janny woont in een hofjeswoning en daar zijn we op bezoek geweest. Een merkwaardige woning met drie vrij kleine kamers boven elkaar. De twee trappen hadden ieder 16 treden, dus een hele klim om de slaapkamer op de zolder te bereiken. Alles prima onderhouden. Leuk om eens in zo’n huis uitgebreid thee te drinken. Later nog het hele Hofje rond gelopen.
Verder op de rondgang in Dort ontmoetten we nog een straatveger, die oorspronkelijk uit Utrecht kwam en om een praatje verlegen zat.
Uiteindelijk was het hem om een paar centen voor een pilsje te doen, wat ik al meende geroken te hebben. Hopelijk heeft “ons pilsje” hem gesmaakt. De volgende persoon, die we spaken was de eigenaar van een hond met een bal, die in een steegje voor onze lenzen verscheen.
Vervolgens zijn we naar het station gelopen en op de trein naar Gorkum gestapt. Aldaar via de Wallen (verdedigingswerken uit een ver verleden) naar “Buiten de Waterpoort’” gelopen, waar het een drukte van belang was.
Kinderen verkleed als Kerstman marcheerden in optocht richting stad. Een soort viering van het einde van de vakantiebezigheden, waarvan de puinhopen later in de fik zouden gaan. Maar dat duurde nog even, zodat we de stad in zijn gelopen om bij FEBO een bakje friet (in het Westen patat) te nuttigen. Geen Snackbarfotografie, (hoewel?) deze keer en ook het vuur buiten de Waterpoort duurde ons te lang.
(foto Rein Reuter)
Op de terugweg langs de vestingwal zagen we uiteindelijk wel wat rook omhoog kringelen.
Later in de trein naar Geldermalsen bleek het dezelfde trein te zijn als die vanuit Dort. We zaten ook op precies dezelfde plaats en dezelfde conductrice wilde onze kaartje, maar bij nader inzien herkende ze ons, wilde geen kaartjes meer zien, maar wat er in Gorkum had gebrand.
Geldermalsen had ook een oud station, waar helaas onlangs een mooie oude stalen loopbrug over het spoor was vervangen voor iets nieuws. Een trap stond nog overeind en andere restanten lagen op een hoop.
Net als bij de voormalige gloeilampfabrieken van Philips in Weert en, erger nog, van de aardbodem verdwenen zoals de oude NSI stenenbreker nabij Wessem
Op de valreep de donderdag vooraf nog een afspraak gemaakt en om 09.14 zagen we elkaar in de trein richting Eindhoven, waar we bleven zitten tot Utrecht. Aldaar op hetzelfde perron in de trein naar Rotterdam en terwijl we wachtten op het vertrek plakte een Strukton-man een stickertje op een pilaar en schreef daarbij met een viltstift 590 en toen vertrok de trein.
(foto Rein Reuter)
Na aankomst in Rotterdam weer bij Engels koffie en appeltaart, waarvan de ober er Kees drie in rekening wilde brengen. Wegens de (stort)regen maar met de Metro naar de eerste halte voorbij Leuvehaven, zodat we over de Erasmusbrug terug konden lopen.
Het laatste stukje rennen, vanwege de regen, die bleef vallen tot we aan boord klommen van de Waterbus.
Later werd het droog, zodat we in Dordrecht rustig onze tocht konden voortzetten, te beginnen in de Voorstraat.
Weer de Kunstuitleen bezocht en later het pand “Wonen in de Winkel” aan de Groenmarkt.
Een prachtig opgeknapt pand, waarin twee mannen wonen en alles te koop is.
Helaas niet gevraagd of de gehaktballen in de braadpan daar ook onder vielen, want die roken best lekker. Het hele pand hebben we bekeken en meerdere attributen op de foto gezet.
Het volgende adres was aan het Lenghenhof, waar Janny woont. Een zus van Dikkie. Janny woont in een hofjeswoning en daar zijn we op bezoek geweest. Een merkwaardige woning met drie vrij kleine kamers boven elkaar. De twee trappen hadden ieder 16 treden, dus een hele klim om de slaapkamer op de zolder te bereiken. Alles prima onderhouden. Leuk om eens in zo’n huis uitgebreid thee te drinken. Later nog het hele Hofje rond gelopen.
Verder op de rondgang in Dort ontmoetten we nog een straatveger, die oorspronkelijk uit Utrecht kwam en om een praatje verlegen zat.
Uiteindelijk was het hem om een paar centen voor een pilsje te doen, wat ik al meende geroken te hebben. Hopelijk heeft “ons pilsje” hem gesmaakt. De volgende persoon, die we spaken was de eigenaar van een hond met een bal, die in een steegje voor onze lenzen verscheen.
Vervolgens zijn we naar het station gelopen en op de trein naar Gorkum gestapt. Aldaar via de Wallen (verdedigingswerken uit een ver verleden) naar “Buiten de Waterpoort’” gelopen, waar het een drukte van belang was.
Kinderen verkleed als Kerstman marcheerden in optocht richting stad. Een soort viering van het einde van de vakantiebezigheden, waarvan de puinhopen later in de fik zouden gaan. Maar dat duurde nog even, zodat we de stad in zijn gelopen om bij FEBO een bakje friet (in het Westen patat) te nuttigen. Geen Snackbarfotografie, (hoewel?) deze keer en ook het vuur buiten de Waterpoort duurde ons te lang.
(foto Rein Reuter)
Op de terugweg langs de vestingwal zagen we uiteindelijk wel wat rook omhoog kringelen.
Later in de trein naar Geldermalsen bleek het dezelfde trein te zijn als die vanuit Dort. We zaten ook op precies dezelfde plaats en dezelfde conductrice wilde onze kaartje, maar bij nader inzien herkende ze ons, wilde geen kaartjes meer zien, maar wat er in Gorkum had gebrand.
Geldermalsen had ook een oud station, waar helaas onlangs een mooie oude stalen loopbrug over het spoor was vervangen voor iets nieuws. Een trap stond nog overeind en andere restanten lagen op een hoop.
Net als bij de voormalige gloeilampfabrieken van Philips in Weert en, erger nog, van de aardbodem verdwenen zoals de oude NSI stenenbreker nabij Wessem
Container Transit Abgabe (D): 20100520
Ruhrgebied - donderdag 20 mei
Deze donderdag hadden we uitgekozen om onze Containers in Duisburg af te leveren. Met wat houten latjes ter verhoging, pasten een tweetal Containers net in de Citroën. Wel moest het kofferdeksel deels geopend met een latjes en elastiek geblokkeerd worden, maar alles kwam onbeschadigd ter plekke.
We werden enthousiast ontvangen en zagen, dat reeds een 40-tal exemplaren waren gearriveerd. De inhoud was zeer divers. Niet altijd even mooi, vond ik. Maar gelukkig, over smaak valt niet te twisten.
De volgende stop was het Brückenlandschaft Ruhraue tussen Duisburg en Mülheim an der Ruhr. Daar aangekomen zagen we meerdere stalen “vakwerk” bruggen over het water.
Via een modernere brug, met een boogoverspanning, bereikten we de overkant. Het bleken een zevental spoorbruggen te zijn, die zover we konden zien, alle nog gebruik werden door treinen voor het vervoer van personen. Verderop staken we de Ruhr weer over via een betonnen brug van de Autobahn 40.
Min of meer illegaal tussen leuning en vangrail.
Verderop zagen we een sluis en zo was de derde stop bij Ruhrsleuse, Wasserkraftwerk Raffelberg. Aldaar drukte Kees op de bel en geheel onverwacht mochten we binnen. De beheerder belde nog wel even zijn chef, maar die was ook okay. En zo kregen we een rondleiding in de centrale, met drie grote en een kleine generator.
Alles gebouwd rond 1923, in prima staat en nog steeds in bedrijf. Ongestoord konden we overal met onze camera’s aan het werk. Een buitenkansje !
Wat stroom opwaards langs de Ruhr in Mülheim parkeerden we de auto in een parkeergarage van Kaufhof, gebruikten een koffie met koek en gingen met het Route-boekje op zoek naar de Camera Obscura. Aanvankelijk verkeerd gelopen, waarna we terecht kwamen bij der Ringlokschuppen. Tegenwoordig een theater enz., vroeger een remise voor locomotieven, gebouwd in een halve ring rond een draaitafel. Helaas, de tafel was weg. De loods was, op de buitenkant na, geheel verbouwd.
Behouden (deels, niet overal) bleven de kenmerkende smalle en hoge deuren.
Vlak naast de Schuppen stond een oude watertoren, waarin boven op de luchtschacht van de voormalige watertank een ronde buis (± 30 cm rond) is gemaakt. Aan het uiteinde en onder een hoek van 45° was een 360° draaiende spiegel. De opgevangen lichtstralen werden op een rond en horizontaal scherm geprojecteerd. Met een lenssysteem werd scherp gesteld. Speciaal voor ons tweetjes was de museum-meneer mee naar boven gegaan om de camera te besturen, zodat wij de hele omgeving goed in beeld kregen.
Verder waren we nog op het buiten bordes, waar we opmerkten, dat de beelden van de camera obscura klopten. Onder de voormalige tank was nog een museum over de voorgeschiedenis van de film. Ook hier kregen we uitleg op alle vier etages en bij het verlaten van de toren nog een speldje als aandenken.
Later en onder genot van een grote pils op het terras van de Schuppen zagen we de museum-meneer in grote haast voorbij snellen.
Kwam hij door ons late bezoek misschien te laat thuis ?
Deze donderdag hadden we uitgekozen om onze Containers in Duisburg af te leveren. Met wat houten latjes ter verhoging, pasten een tweetal Containers net in de Citroën. Wel moest het kofferdeksel deels geopend met een latjes en elastiek geblokkeerd worden, maar alles kwam onbeschadigd ter plekke.
We werden enthousiast ontvangen en zagen, dat reeds een 40-tal exemplaren waren gearriveerd. De inhoud was zeer divers. Niet altijd even mooi, vond ik. Maar gelukkig, over smaak valt niet te twisten.
De volgende stop was het Brückenlandschaft Ruhraue tussen Duisburg en Mülheim an der Ruhr. Daar aangekomen zagen we meerdere stalen “vakwerk” bruggen over het water.
Via een modernere brug, met een boogoverspanning, bereikten we de overkant. Het bleken een zevental spoorbruggen te zijn, die zover we konden zien, alle nog gebruik werden door treinen voor het vervoer van personen. Verderop staken we de Ruhr weer over via een betonnen brug van de Autobahn 40.
Min of meer illegaal tussen leuning en vangrail.
Verderop zagen we een sluis en zo was de derde stop bij Ruhrsleuse, Wasserkraftwerk Raffelberg. Aldaar drukte Kees op de bel en geheel onverwacht mochten we binnen. De beheerder belde nog wel even zijn chef, maar die was ook okay. En zo kregen we een rondleiding in de centrale, met drie grote en een kleine generator.
Alles gebouwd rond 1923, in prima staat en nog steeds in bedrijf. Ongestoord konden we overal met onze camera’s aan het werk. Een buitenkansje !
Wat stroom opwaards langs de Ruhr in Mülheim parkeerden we de auto in een parkeergarage van Kaufhof, gebruikten een koffie met koek en gingen met het Route-boekje op zoek naar de Camera Obscura. Aanvankelijk verkeerd gelopen, waarna we terecht kwamen bij der Ringlokschuppen. Tegenwoordig een theater enz., vroeger een remise voor locomotieven, gebouwd in een halve ring rond een draaitafel. Helaas, de tafel was weg. De loods was, op de buitenkant na, geheel verbouwd.
Behouden (deels, niet overal) bleven de kenmerkende smalle en hoge deuren.
Vlak naast de Schuppen stond een oude watertoren, waarin boven op de luchtschacht van de voormalige watertank een ronde buis (± 30 cm rond) is gemaakt. Aan het uiteinde en onder een hoek van 45° was een 360° draaiende spiegel. De opgevangen lichtstralen werden op een rond en horizontaal scherm geprojecteerd. Met een lenssysteem werd scherp gesteld. Speciaal voor ons tweetjes was de museum-meneer mee naar boven gegaan om de camera te besturen, zodat wij de hele omgeving goed in beeld kregen.
Verder waren we nog op het buiten bordes, waar we opmerkten, dat de beelden van de camera obscura klopten. Onder de voormalige tank was nog een museum over de voorgeschiedenis van de film. Ook hier kregen we uitleg op alle vier etages en bij het verlaten van de toren nog een speldje als aandenken.
Later en onder genot van een grote pils op het terras van de Schuppen zagen we de museum-meneer in grote haast voorbij snellen.
Kwam hij door ons late bezoek misschien te laat thuis ?
Dorsten Eröffnung Ruhr.2010 (D): 20100417
Eröffnung in Dorsten
Deze zaterdag gingen we net voor de middag vanuit Roermond op pad naar Dorsten voor de opening van de tentoonstelling Schwarzes Gold am Gahlschen Kohlenweg, die pas om 18.00 uur plaats zou vinden. Nog wel tijd voor iets anders en dat werd Zeche Sterkrade met 'das dreibeinige Strebengerüst von Schacht 1 aus dem Jahre 1903'.
Eenzaam overgebleven op een kale vlakte, die grensde aan een kleine Halde. Bovenop uitzicht op de Gasometer.
De volgende halte was Zeche Lohberg 1/2, reeds stil gelegd in 2005. De portier, van een inhuurfirma, was niet te vermurwen. Tot bij het toegangshek en niet verder.
Wel konden we een tentoonstelling in het voormalige kantoor bezoeken, waar we een bewerker van glas ontmoetten.
Naar later bleek een 'Autodidakt Künstler', net als wij.
Verder kregen we een mooi zicht op het interieur, de tentoonstelling en na het openen van wat deuren, ook op Schacht 1.
Tijd om af te reizen naar Dorsten. Kees typte Haltener Str. op de Tom en spoedig stonden we voor Bergwerk Fürst Leopold 1/2. Ook al jaren gesloten en bijna geheel gesloopt. Ook hier ingehuurde portiers, die snel naar buiten kwamen toen wij voorbij hun hokje parkeerden.
Dit duo was wat onvriendelijker dan hun collega bij Lohberg. Wel wist de Chef (leek mij) ons te vertellen, dat achterom wij een beter zicht kregen op het geheel. Zouden we over het hek klimmen, dan stuurde hij de politie op ons af. Achter gekomen hadden we helemaal geen zin over het hek te gaan. Bijna alles lag tegen de grond.
Niet veel aan.
Toen was er nog wat tijd om naar een Halde in de buurt te gaan. Aldaar aangekomen zagen we een oude vrouw met een hond, die desgevraagd zei dat de Halde eigenlijk verboden terrein was, maar er was toch geen controle. Ze wees daarbij verontwaardigd op de gestorte rotzooi naast het pad en zo scheidden onze wegen. Zwarte wegen, want deze Halde was bijna niet begroeid. Heel veel zwart, met hier en daar wat berkenboompjes.
Prachtig ! We klommen helemaal naar boven en zagen de (Hoge) Halde bij Scholven en aan de andere kant de Galgenberg, met daarop de Feuertürm, die we 1 juli 2009 beklommen. Ook verder aan de horizon de torens van Schlägel und Eisen. Door het uitstapje, waren we te laat op de Eröffnung in Dorsten en misten de officiële opening.
Gelukkig smaakte de worstjes en het bier goed, al was de muziek niet veel bijzonders.
Weer een heel mooie dag.
Deze zaterdag gingen we net voor de middag vanuit Roermond op pad naar Dorsten voor de opening van de tentoonstelling Schwarzes Gold am Gahlschen Kohlenweg, die pas om 18.00 uur plaats zou vinden. Nog wel tijd voor iets anders en dat werd Zeche Sterkrade met 'das dreibeinige Strebengerüst von Schacht 1 aus dem Jahre 1903'.
Eenzaam overgebleven op een kale vlakte, die grensde aan een kleine Halde. Bovenop uitzicht op de Gasometer.
De volgende halte was Zeche Lohberg 1/2, reeds stil gelegd in 2005. De portier, van een inhuurfirma, was niet te vermurwen. Tot bij het toegangshek en niet verder.
Wel konden we een tentoonstelling in het voormalige kantoor bezoeken, waar we een bewerker van glas ontmoetten.
Naar later bleek een 'Autodidakt Künstler', net als wij.
Verder kregen we een mooi zicht op het interieur, de tentoonstelling en na het openen van wat deuren, ook op Schacht 1.
Tijd om af te reizen naar Dorsten. Kees typte Haltener Str. op de Tom en spoedig stonden we voor Bergwerk Fürst Leopold 1/2. Ook al jaren gesloten en bijna geheel gesloopt. Ook hier ingehuurde portiers, die snel naar buiten kwamen toen wij voorbij hun hokje parkeerden.
Dit duo was wat onvriendelijker dan hun collega bij Lohberg. Wel wist de Chef (leek mij) ons te vertellen, dat achterom wij een beter zicht kregen op het geheel. Zouden we over het hek klimmen, dan stuurde hij de politie op ons af. Achter gekomen hadden we helemaal geen zin over het hek te gaan. Bijna alles lag tegen de grond.
Niet veel aan.
Toen was er nog wat tijd om naar een Halde in de buurt te gaan. Aldaar aangekomen zagen we een oude vrouw met een hond, die desgevraagd zei dat de Halde eigenlijk verboden terrein was, maar er was toch geen controle. Ze wees daarbij verontwaardigd op de gestorte rotzooi naast het pad en zo scheidden onze wegen. Zwarte wegen, want deze Halde was bijna niet begroeid. Heel veel zwart, met hier en daar wat berkenboompjes.
Prachtig ! We klommen helemaal naar boven en zagen de (Hoge) Halde bij Scholven en aan de andere kant de Galgenberg, met daarop de Feuertürm, die we 1 juli 2009 beklommen. Ook verder aan de horizon de torens van Schlägel und Eisen. Door het uitstapje, waren we te laat op de Eröffnung in Dorsten en misten de officiële opening.
Gelukkig smaakte de worstjes en het bier goed, al was de muziek niet veel bijzonders.
Weer een heel mooie dag.
Amsterdam Tramremise (NL): 20100413
Remise van de Gemeente Tram
In de behoorlijk volle trein richting Amsterdam kwam na Eindhoven een mevrouw naast mij zitten, die gezien onze meegevoerde statieven meende met fotografen te doen te hebben. Gaande weg raakten we in gesprek over onze activiteiten, terwijl zij vertelde over een groepering, waarmede zij vaak op pad ging; vogelaars. Vogels zijn wel moeilijker te fotograferen objecten, dan bijvoorbeeld een watertoren.
Die vonden we later in IJmuiden, dat we bereikten met de draagvleugelboot.
Eigenlijk wilden we met de trein naar IJmuiden, doch er gaat er geen vanuit Amsterdam. Uit de boot, op de aanlegsteiger zagen we wel een (oud) spoor en daar zijn we een half uurtje langs gelopen richting sluizen.
Bij een voormalig gebouw van de PNEM keerden we om en gingen terug langs de watertoren aan de Evertsenlaan. Bij de watertoren nog een voormalig filtergebouw van binnen bekeken.
Daar was nu een huisartsenpost, een apotheek, een keurig toilet en een oude bovenloopkraan.
Met de boot weer terug naar Amsterdam, om daar te voet naar de Bellamystraat te gaan, waar we om 14.30 uur een afspraak hadden met Joep Wensveen.
Helaas was hij later, waardoor wij wat moesten wachten. En tijdens het wachten vroeg een jonge dame aan ons of we wisten hoe je in de tramremise kon komen. Jawel, dat wisten we. Wachten op Joep ! Ze bleek niet alleen te zijn en wees naar nog een vrouw en ook een man.
Ze studeerden allen Bouwkunde en wilden een plan maken voor het hergebruik van de Tramremise.
Desgevraagd mochten ze mee en zo gingen we naar binnen, terwijl Joep zich bezig hield met een wat sjofele man met een lange jas en haren, die zich tegelijkertijd met ons al een tijdje bij de poort ophield. Wat later zag ik de lange jas met een matras sjouwen. Volgens Joep een soort anti-kraker, die anders toch wel binnen zou geraken, wat niet gaat zonder vernielingen. Gelukkig was er niet veel beschadigd, doch in de loop der jaren was wel veel van der oorspronkelijkheid verdwenen. Bijna alle rails was weg. Wat bleef waren de ramen in de daken en de smalle hoge deuren.
Na het bezoek zijn we via andere straten en pleinen terug gelopen naar het CS, om vandaar met de tram richting Surinamekade te gaan. Op de wallekant waaraan eens de schepen van “de Roggebrood” (KNSM) meerden staan nu moderne flatgebouwen. Ook op de Javakade van “de Nederland”, met op de voorste punt bovendien het muziekgebouw aan het IJ.
In de behoorlijk volle trein richting Amsterdam kwam na Eindhoven een mevrouw naast mij zitten, die gezien onze meegevoerde statieven meende met fotografen te doen te hebben. Gaande weg raakten we in gesprek over onze activiteiten, terwijl zij vertelde over een groepering, waarmede zij vaak op pad ging; vogelaars. Vogels zijn wel moeilijker te fotograferen objecten, dan bijvoorbeeld een watertoren.
Die vonden we later in IJmuiden, dat we bereikten met de draagvleugelboot.
Eigenlijk wilden we met de trein naar IJmuiden, doch er gaat er geen vanuit Amsterdam. Uit de boot, op de aanlegsteiger zagen we wel een (oud) spoor en daar zijn we een half uurtje langs gelopen richting sluizen.
Bij een voormalig gebouw van de PNEM keerden we om en gingen terug langs de watertoren aan de Evertsenlaan. Bij de watertoren nog een voormalig filtergebouw van binnen bekeken.
Daar was nu een huisartsenpost, een apotheek, een keurig toilet en een oude bovenloopkraan.
Met de boot weer terug naar Amsterdam, om daar te voet naar de Bellamystraat te gaan, waar we om 14.30 uur een afspraak hadden met Joep Wensveen.
Helaas was hij later, waardoor wij wat moesten wachten. En tijdens het wachten vroeg een jonge dame aan ons of we wisten hoe je in de tramremise kon komen. Jawel, dat wisten we. Wachten op Joep ! Ze bleek niet alleen te zijn en wees naar nog een vrouw en ook een man.
Ze studeerden allen Bouwkunde en wilden een plan maken voor het hergebruik van de Tramremise.
Desgevraagd mochten ze mee en zo gingen we naar binnen, terwijl Joep zich bezig hield met een wat sjofele man met een lange jas en haren, die zich tegelijkertijd met ons al een tijdje bij de poort ophield. Wat later zag ik de lange jas met een matras sjouwen. Volgens Joep een soort anti-kraker, die anders toch wel binnen zou geraken, wat niet gaat zonder vernielingen. Gelukkig was er niet veel beschadigd, doch in de loop der jaren was wel veel van der oorspronkelijkheid verdwenen. Bijna alle rails was weg. Wat bleef waren de ramen in de daken en de smalle hoge deuren.
Na het bezoek zijn we via andere straten en pleinen terug gelopen naar het CS, om vandaar met de tram richting Surinamekade te gaan. Op de wallekant waaraan eens de schepen van “de Roggebrood” (KNSM) meerden staan nu moderne flatgebouwen. Ook op de Javakade van “de Nederland”, met op de voorste punt bovendien het muziekgebouw aan het IJ.
Antwerpen havengebied (B): 20100318
Containers bij Antwerpen
Deze dag gingen we op weg naar Antwerpen, om polshoogte te nemen bij enorme stapels containers ergens in de buurt van de zinkconcentraat-overslag van Nyrstar. Onder leiding van Tom T kwamen we ras ter plaatse en vonden ook het Kerkschip, waar koffie werd geschonken.
Een schip van beton, nog uit de tweede wereldoorlog. Ongevoelig voor magnetische mijnen en bedoeld voor de bevoorrading van U-boten, maar als zodanig nooit gebruikt. Later om- en afgebouwd als Kerkschip en nog steeds in gebruik. Na de koffie begeleidde de cheffin ons in etappes langs de grote Kapel.
Toen de kleine Kapel en vervolgens een klein museum vol scheepsmodellen en aanverwante artikelen. De aangeroepen priester kwam niet opdagen.
Terug bij de bar spraken we nog een tweetal motoragenten en een paar medewerkers van de Belgische Spoorwegen, die nota bene de ertstrein naar Budel bestuurden.
Met hoge schoenen konden we het overslagterrein wel betreden. Doch wij kozen voor een rit naar Lillo, ook op aanwijzing van de spoormannen.
Doch bij aanvang van de rit zagen we een oude goederenwagon. Naast de rails gezet, voor een stapel containers.
Op onze zoektocht naar de tunnel van Lillo stopten we hier en daar voor wat foto’s en werden tweemaal weg gestuurd door mannen met zonnebrillen. Niet zo erg, want de foto’s waren al gemaakt. Een politieagent wees ons desgevraagd de tunnel naar Lillo en weldra hobbelden we over kinderhoofdjes naar een oude vesting aan de Schelde. Ongeveer tegenover Doel, maar niet gedoemd te verdwijnen. De bebouwing was niet bijzonder, alleen het haventje wel.
Geheel zonder water, met alle schepen schots en scheef in de modder.
Terug na de tunnel nog een kijkje genomen op de brug van Lillo. Een soort ophaalbrug, die open ging toen we naar boven klommen.
Ook hier mochten we volgens de brugwachter eigenlijk niet komen, maar wij hadden bij de trap geen bord “Verboden Toegang” gezien.
De volgende plaats waar we stopten bleek achteraf het depot van Sobel Trade, container trailer repair. Tot onze verbazing werden we niet weg gestuurd, maar kregen in een kantoortje een geel en een oranje vestje, waarna Joachim van Sales met ons meeging tussen de stapels containers.
Na een tijdje vond hij het welletjes en ging terug naar het kantoor met de mededeling : “Graag weer afmelden voor jullie vertrekken.” En zo konden we op ons gemak tussen de enorme stapels (nergens worden er zoals hier negen op elkaar gezet) mooie beelden zoeken. Wel was het stoffig. Door de wind en ook door de rond rijdende vorkheftrucks van niet geringe omvang.
Bovenal een bijzondere ervaring, ook gezien in het perspectief van ons Transit project in Duisburg.
Niet ver van de containers vonden we na een enorme om(snel)weg en wat zoeken dicht in de buurt toch grenspaal no. 260. Na parkeren liepen we in een rechte lijn over een bospad langs de grens tot paal no. 263.
No. 264 vonden we bij navraag en 265 passeerden we later in de auto op een karrenspoor, dat vlak bij de harde weg werd versperd door mannen in zwart/oranje pakken. Achterop hun rug stond; Politie. Ze sleepten, naast wat planken om op te zitten, ook met een soort grille. Wellicht kwamen zij van de Academie iets verderop, die we zagen op weg naar de voormalige kazerne in Ossendrecht. Voor het toegangshek besloten we, gezien het late uur, de zoektocht naar “het gat in het hek” niet te beginnen en huiswaard te keren.
Deze dag gingen we op weg naar Antwerpen, om polshoogte te nemen bij enorme stapels containers ergens in de buurt van de zinkconcentraat-overslag van Nyrstar. Onder leiding van Tom T kwamen we ras ter plaatse en vonden ook het Kerkschip, waar koffie werd geschonken.
Een schip van beton, nog uit de tweede wereldoorlog. Ongevoelig voor magnetische mijnen en bedoeld voor de bevoorrading van U-boten, maar als zodanig nooit gebruikt. Later om- en afgebouwd als Kerkschip en nog steeds in gebruik. Na de koffie begeleidde de cheffin ons in etappes langs de grote Kapel.
Toen de kleine Kapel en vervolgens een klein museum vol scheepsmodellen en aanverwante artikelen. De aangeroepen priester kwam niet opdagen.
Terug bij de bar spraken we nog een tweetal motoragenten en een paar medewerkers van de Belgische Spoorwegen, die nota bene de ertstrein naar Budel bestuurden.
Met hoge schoenen konden we het overslagterrein wel betreden. Doch wij kozen voor een rit naar Lillo, ook op aanwijzing van de spoormannen.
Doch bij aanvang van de rit zagen we een oude goederenwagon. Naast de rails gezet, voor een stapel containers.
Op onze zoektocht naar de tunnel van Lillo stopten we hier en daar voor wat foto’s en werden tweemaal weg gestuurd door mannen met zonnebrillen. Niet zo erg, want de foto’s waren al gemaakt. Een politieagent wees ons desgevraagd de tunnel naar Lillo en weldra hobbelden we over kinderhoofdjes naar een oude vesting aan de Schelde. Ongeveer tegenover Doel, maar niet gedoemd te verdwijnen. De bebouwing was niet bijzonder, alleen het haventje wel.
Geheel zonder water, met alle schepen schots en scheef in de modder.
Terug na de tunnel nog een kijkje genomen op de brug van Lillo. Een soort ophaalbrug, die open ging toen we naar boven klommen.
Ook hier mochten we volgens de brugwachter eigenlijk niet komen, maar wij hadden bij de trap geen bord “Verboden Toegang” gezien.
De volgende plaats waar we stopten bleek achteraf het depot van Sobel Trade, container trailer repair. Tot onze verbazing werden we niet weg gestuurd, maar kregen in een kantoortje een geel en een oranje vestje, waarna Joachim van Sales met ons meeging tussen de stapels containers.
Na een tijdje vond hij het welletjes en ging terug naar het kantoor met de mededeling : “Graag weer afmelden voor jullie vertrekken.” En zo konden we op ons gemak tussen de enorme stapels (nergens worden er zoals hier negen op elkaar gezet) mooie beelden zoeken. Wel was het stoffig. Door de wind en ook door de rond rijdende vorkheftrucks van niet geringe omvang.
Bovenal een bijzondere ervaring, ook gezien in het perspectief van ons Transit project in Duisburg.
Niet ver van de containers vonden we na een enorme om(snel)weg en wat zoeken dicht in de buurt toch grenspaal no. 260. Na parkeren liepen we in een rechte lijn over een bospad langs de grens tot paal no. 263.
No. 264 vonden we bij navraag en 265 passeerden we later in de auto op een karrenspoor, dat vlak bij de harde weg werd versperd door mannen in zwart/oranje pakken. Achterop hun rug stond; Politie. Ze sleepten, naast wat planken om op te zitten, ook met een soort grille. Wellicht kwamen zij van de Academie iets verderop, die we zagen op weg naar de voormalige kazerne in Ossendrecht. Voor het toegangshek besloten we, gezien het late uur, de zoektocht naar “het gat in het hek” niet te beginnen en huiswaard te keren.
Oberhausen Gelsenkirchen Duisburg (D): 20100305
Vandaag was de Startveranstaltung van het “Container-Transit-Project” en daarvoor waren we uitgenodigd door KUNSTVEREIN DUISBURG e.V.; aanvang 16.00 uur. Later op de dag, dus nog tijd vooraf om hier of daar rond te kijken. Kees had een paar locaties geselecteerd en op weg pikten we nog mijn oudste zoon op, die in Herongen woont. Hij spreekt goed Duits en wilde ook eens mee.
De eerste locatie ingebracht op de Tom-Tom was naar verwachting een oude zinkfabriek (Altenberg), maar bleek bij aankomst het restant van de eerste Duitse hoogoven te zijn; St. Antony Hütte.
Ten minste, dat bleek na het nuttigen van Kaffee und Kuchen in een Konditorei, waar een mevrouw Kees uitgebreid de weg wees naar de plaats, waar de zinkfabriek wel was. De vrouw wist goed de weg, want ze bestuurde jaren de S-bahn (een tram). Maar eerst bekeken we de fundamenten van de hoogoven en vervolgens zochten we het gat in het hek van de nabij gelegen Zeche Osterfeld Schacht 4.
(voor meer foto's van Osterfelt Schacht 4 hier klikken)
We waren niet de eersten, die het bouwvallige geheel bekeken. Weer bij de opgraving las Reinhard iets over een oude Directiewoning, die vlak in de buurt lag. In het huis en verdere aanbouwen was een museum gevestigd, wat bij een nader bezoek zeker de moeite waard bleek. Naast de gebruikelijke oude spullen, ook prachtige foto’s uit vervlogen tijden.
De volgende halte was Zeche Hugo en toen we bij het hek aankwamen, werd dit juist gesloten door een drietal personen met “dienstjasjes”. Dat troffen we, want zij regelden onze doortocht.
Als we het hek maar weer dicht deden. Bij de Förderturm aangekomen werden we verwelkomd door Klaus Herzmanatus, die naar later bleek voorzitter was van de laatste Ondernemingsraad en nu een soort “genootschap van vrijwilligers” bestuurde, die Schacht 2 mit das Fördermachinenhaus uitbaten. Zo stonden we bij de liften aan de voet van de toren. Later in de bedieningsruimte van de liftmachines en op het dak.
(voor meer foto's van Zeche Hugo Schacht 2 hier klikken)
Het beklimmen van de toren was niet mogelijk. Wel een bezoek aan “das kleine Museum”.
Een huis aan de voet van de Rungenberghalde is letterlijk volgepropt met spullen van en uit de mijn. Ook is er een Schalke-Zimmer, want in Gelsenkirchen haben Bergbau und Fuszball ein gemeinsame Geschichte. Onze leidsman vertelde allerlei wetenswaardigheden en bovendien uitte hij zich lovend over Huub Stevens. Geen waardering had hij voor onze mededeling, dat het onze tijd was om te gaan. Hij had zeker andere plannen, want eerder repte hij al over een Schalke Café, maar wij moesten gaan. Anders waren we te laat in Duisburg.
Haast voor niets, bleek achteraf. De opening door de Burgemeester (Ober-Bürgemeister Duisburg)
gebeurde pas om 18.00 en de uren ervoor keken we wat rond, praatten wat en maakten nog een wandelingetje langs een oude binnenhaven.
Het gebouw van Kunstverein Duisburg is gevestigd in een oude drukkerij. Er zijn wat ruimten voor exposities en verschillende kunstenaars hebben er een werkplek. Er hingen schetsen aan de muur, waarop de ontwerpen van de verschillende deelnemers te zien waren en er draaide een Dia-show. De beelden toonden een grote verscheidenheid van werkstukken van de verschillende Künstler. Jawel, dat stond ook op onze naamplaatjes; Künstler.
(Voor een indruk van de "Startveranstaltung" van het container-transit-project KUNSTVEREIN DUISBURG hier klikken)
De eerste locatie ingebracht op de Tom-Tom was naar verwachting een oude zinkfabriek (Altenberg), maar bleek bij aankomst het restant van de eerste Duitse hoogoven te zijn; St. Antony Hütte.
Ten minste, dat bleek na het nuttigen van Kaffee und Kuchen in een Konditorei, waar een mevrouw Kees uitgebreid de weg wees naar de plaats, waar de zinkfabriek wel was. De vrouw wist goed de weg, want ze bestuurde jaren de S-bahn (een tram). Maar eerst bekeken we de fundamenten van de hoogoven en vervolgens zochten we het gat in het hek van de nabij gelegen Zeche Osterfeld Schacht 4.
(voor meer foto's van Osterfelt Schacht 4 hier klikken)
We waren niet de eersten, die het bouwvallige geheel bekeken. Weer bij de opgraving las Reinhard iets over een oude Directiewoning, die vlak in de buurt lag. In het huis en verdere aanbouwen was een museum gevestigd, wat bij een nader bezoek zeker de moeite waard bleek. Naast de gebruikelijke oude spullen, ook prachtige foto’s uit vervlogen tijden.
De volgende halte was Zeche Hugo en toen we bij het hek aankwamen, werd dit juist gesloten door een drietal personen met “dienstjasjes”. Dat troffen we, want zij regelden onze doortocht.
Als we het hek maar weer dicht deden. Bij de Förderturm aangekomen werden we verwelkomd door Klaus Herzmanatus, die naar later bleek voorzitter was van de laatste Ondernemingsraad en nu een soort “genootschap van vrijwilligers” bestuurde, die Schacht 2 mit das Fördermachinenhaus uitbaten. Zo stonden we bij de liften aan de voet van de toren. Later in de bedieningsruimte van de liftmachines en op het dak.
(voor meer foto's van Zeche Hugo Schacht 2 hier klikken)
Het beklimmen van de toren was niet mogelijk. Wel een bezoek aan “das kleine Museum”.
Een huis aan de voet van de Rungenberghalde is letterlijk volgepropt met spullen van en uit de mijn. Ook is er een Schalke-Zimmer, want in Gelsenkirchen haben Bergbau und Fuszball ein gemeinsame Geschichte. Onze leidsman vertelde allerlei wetenswaardigheden en bovendien uitte hij zich lovend over Huub Stevens. Geen waardering had hij voor onze mededeling, dat het onze tijd was om te gaan. Hij had zeker andere plannen, want eerder repte hij al over een Schalke Café, maar wij moesten gaan. Anders waren we te laat in Duisburg.
Haast voor niets, bleek achteraf. De opening door de Burgemeester (Ober-Bürgemeister Duisburg)
gebeurde pas om 18.00 en de uren ervoor keken we wat rond, praatten wat en maakten nog een wandelingetje langs een oude binnenhaven.
Het gebouw van Kunstverein Duisburg is gevestigd in een oude drukkerij. Er zijn wat ruimten voor exposities en verschillende kunstenaars hebben er een werkplek. Er hingen schetsen aan de muur, waarop de ontwerpen van de verschillende deelnemers te zien waren en er draaide een Dia-show. De beelden toonden een grote verscheidenheid van werkstukken van de verschillende Künstler. Jawel, dat stond ook op onze naamplaatjes; Künstler.
(Voor een indruk van de "Startveranstaltung" van het container-transit-project KUNSTVEREIN DUISBURG hier klikken)
Richting Dordrecht (NL): 20100211
Keuzedag 11 februari, richting Dordrecht
Met de trein van 09:12 uur uit Weert gingen we richting Eindhoven, om daar over te stappen op de trein naar Den Haag. Goed en wel op gang hoorden we door de luidspreker iets over een mogelijke vertraging bij Lage Zwaluwe, maar de trein denderde rustig voort door het licht besneeuwde landschap. In Tilburg aangekomen stopte de trein als normaal, maar na enkele minuten klonken uit de luidspreker merkwaardige woorden : “Deze trein wordt opgeheven”.
Verder niks, dus iedereen pakte zijn of haar spullen en zo stonden we op het perron. Ook geen mededelingen over eventuele omleidingen richting Breda en verder. Wel naar Roozendaal. Of we dan door konden naar Dordrecht wisten we niet en daarom zijn we in de trein naar Utrecht gestapt. Na een overstap in Den Bosch en Utrecht bereikten we zonder verdere vertragingen Rotterdam Centraal.
Buiten gekomen zochten we 'Information', dat we vonden in het Groothandelsgebouw. De mevrouw vertelde ons waar ‘het bootje’ naar Dordrecht vertrok, waarna we koffie dronken bij haar buurman; restaurant Engels. Midden jaren ’50 was ik er eens met mijn vader. Ik weet het niet zeker, maar het leek mij niet veel veranderd.
Ook de rest van het gebouw niet, want na de koffie gingen we met de lift naar etage 7, waar een vriendelijke man zei: “Daar is de deur naar het dak.” Inmiddels was het opgeklaard, zodat het uitzicht zeer de moeite waard was. Weer terug achter glas inspecteerden we de gehele bovenste verdieping en zelf een kleine theaterzaal op het dak.
Op weg naar de boot liepen we langs de Leuvehaven, met het openlucht gedeelte van het Scheepvaartmuseum.
Verder onder de Erasmusbrug door en langs de Spido, tot bij de steiger van de “Waterbus” naar Dordrecht. Koude wind, zo over het water.
Aan boord werden we verwelkomd door een vriendelijke vrouw, die bij het aan- en afmeren de tros vast en later los maakte en ons een retourtje verkocht voor Euro 4,40,- p.p. De reis duurde bijna een uur en het was leuk de bekende plaatsen eens vanaf het water te zien.
Aan de wal in Dordrecht een willekeurige steegje ingelopen en verder in de Voorstraat langs een groot aantal leuke, rare en bijzondere winkels. Nog een glazen uiltje gekocht voor mijn verzameling en verderop de gewezen beddenwinkel van de firma Zwijsen & Co op nummer 180 bezocht.
Daar vonden we verschillende stijlen uit de 18e, de 19e eeuw en een Jugendstil-gevel van begin 1900.
Wat verderop zagen we een affiche “Tuney Tunes”, gratis entree. We verwachtten iets over de voorloper van MuziekExpress te zien, maar binnengekomen zagen we een man achter een bar, die snel een andere man, met een ronde gouden bril optrommelde. Hij zei : “Het gaat om “tuning”, het afstemmen van klanken op elkaar en op de ruimte”.
Vervolgens startte hij beurtelings alle aanwezige objecten. Op mij maakte het samenspel van Manmade Birdsongs, Mechanical Gagaku Orchestra en Requiem for an Unknown Soldier de meeste indruk.
Een poosje zat ik op de grond naast de vier draagbare metalen veldorgels, staarde over de verfblikken naar de figuren op de overliggende wand en waande me in een andere wondere wereld. Ik vond het geweldig !
Weer in de kou buiten besloten we terug te lopen naar de steiger van de Waterbus en kwamen ook nog langs de stoomsleper Pieter Boele, een oude riviersleepboot. Na een vlug kopje koffie in het Veerhuis, weer op de boot richting Rotterdam.
Gaande weg werd het donker.
Wel met een rode ondergaande zon en konden we overgaan tot “nachtfotografie”, wat langs de Maas en Leuvehaven in Rotterdam wel leuke resultaten opleverde.
Aan de Karel Doormanstraat nuttigden we een pizza en reden ongestoord met de trein naar huis. Nu gelukkig zonder mededeling uit de luidspreker : “Deze trein is opgeheven.”
(Voor de overige foto's hier even klikken)
Met de trein van 09:12 uur uit Weert gingen we richting Eindhoven, om daar over te stappen op de trein naar Den Haag. Goed en wel op gang hoorden we door de luidspreker iets over een mogelijke vertraging bij Lage Zwaluwe, maar de trein denderde rustig voort door het licht besneeuwde landschap. In Tilburg aangekomen stopte de trein als normaal, maar na enkele minuten klonken uit de luidspreker merkwaardige woorden : “Deze trein wordt opgeheven”.
Verder niks, dus iedereen pakte zijn of haar spullen en zo stonden we op het perron. Ook geen mededelingen over eventuele omleidingen richting Breda en verder. Wel naar Roozendaal. Of we dan door konden naar Dordrecht wisten we niet en daarom zijn we in de trein naar Utrecht gestapt. Na een overstap in Den Bosch en Utrecht bereikten we zonder verdere vertragingen Rotterdam Centraal.
Buiten gekomen zochten we 'Information', dat we vonden in het Groothandelsgebouw. De mevrouw vertelde ons waar ‘het bootje’ naar Dordrecht vertrok, waarna we koffie dronken bij haar buurman; restaurant Engels. Midden jaren ’50 was ik er eens met mijn vader. Ik weet het niet zeker, maar het leek mij niet veel veranderd.
Ook de rest van het gebouw niet, want na de koffie gingen we met de lift naar etage 7, waar een vriendelijke man zei: “Daar is de deur naar het dak.” Inmiddels was het opgeklaard, zodat het uitzicht zeer de moeite waard was. Weer terug achter glas inspecteerden we de gehele bovenste verdieping en zelf een kleine theaterzaal op het dak.
Op weg naar de boot liepen we langs de Leuvehaven, met het openlucht gedeelte van het Scheepvaartmuseum.
Verder onder de Erasmusbrug door en langs de Spido, tot bij de steiger van de “Waterbus” naar Dordrecht. Koude wind, zo over het water.
Aan boord werden we verwelkomd door een vriendelijke vrouw, die bij het aan- en afmeren de tros vast en later los maakte en ons een retourtje verkocht voor Euro 4,40,- p.p. De reis duurde bijna een uur en het was leuk de bekende plaatsen eens vanaf het water te zien.
Aan de wal in Dordrecht een willekeurige steegje ingelopen en verder in de Voorstraat langs een groot aantal leuke, rare en bijzondere winkels. Nog een glazen uiltje gekocht voor mijn verzameling en verderop de gewezen beddenwinkel van de firma Zwijsen & Co op nummer 180 bezocht.
Daar vonden we verschillende stijlen uit de 18e, de 19e eeuw en een Jugendstil-gevel van begin 1900.
Wat verderop zagen we een affiche “Tuney Tunes”, gratis entree. We verwachtten iets over de voorloper van MuziekExpress te zien, maar binnengekomen zagen we een man achter een bar, die snel een andere man, met een ronde gouden bril optrommelde. Hij zei : “Het gaat om “tuning”, het afstemmen van klanken op elkaar en op de ruimte”.
Vervolgens startte hij beurtelings alle aanwezige objecten. Op mij maakte het samenspel van Manmade Birdsongs, Mechanical Gagaku Orchestra en Requiem for an Unknown Soldier de meeste indruk.
Een poosje zat ik op de grond naast de vier draagbare metalen veldorgels, staarde over de verfblikken naar de figuren op de overliggende wand en waande me in een andere wondere wereld. Ik vond het geweldig !
Weer in de kou buiten besloten we terug te lopen naar de steiger van de Waterbus en kwamen ook nog langs de stoomsleper Pieter Boele, een oude riviersleepboot. Na een vlug kopje koffie in het Veerhuis, weer op de boot richting Rotterdam.
Gaande weg werd het donker.
Wel met een rode ondergaande zon en konden we overgaan tot “nachtfotografie”, wat langs de Maas en Leuvehaven in Rotterdam wel leuke resultaten opleverde.
Aan de Karel Doormanstraat nuttigden we een pizza en reden ongestoord met de trein naar huis. Nu gelukkig zonder mededeling uit de luidspreker : “Deze trein is opgeheven.”
(Voor de overige foto's hier even klikken)
Internaat Bissch. College Roermond (NL): 20100205
Lyceum Schöndeln
Helemaal achteraan de Heinsbergerweg, ergens waar het bos begint, ligt het Lyceum Schöndeln. Reeds in 1852 gesticht als Bisschoppelijk College en wegens ruimte gebrek in 1961 vanuit de binnenstad verhuisd het landgoed Schöndeln. Drie jaren later is er nog een internaat bijgebouwd. Het Bisschoppelijk College kreeg Schöndeln toegevoegd bij de naam en bestond tot de fusie met het Stedelijk Lyceum in 2007, waarna het geheel verder ging als Lyceum Schöndeln. Het internaat werd in 1993 gesloten.
En daar kwamen we eigenlijk voor. Op uitnodiging van Dave v.d. Broek, die voetbalt met Kees. De auto parkeerde we voor een gebouw, dat deels aangeduid werd als “wintertuin”, doch er vrij leeg en ongebruikt uitzag. Een soortement van Hoofdingang zagen we niet zo vlug, maar volgens een stel rokende scholieren onder een afdak, was het om de hoek. Een deur waar we al eerder waren en toch de ingang was. Binnen, gemeld en gewacht in een soort keukentje bij een kopieerkamer.
Onder de koffie verscheen Dave en raakten we in gesprek met verschillende personen, die op sommige scholen “ondersteunend personeel” worden genoemd. Enthousiaste mensen, die zeker belang stelden in onze voorgenomen foto-sessie. Straks is het internaat weg en restten alleen een paar foto’s. “Vooral de keuken niet vergeten”, werd ons op het hart gedrukt.
Gewapend met en bos sleutels ging Dave ons voor en betraden we de “wintertuin”, die deel uitmaakte van het oude internaat.
Drie parallel gebouwen met een viertal verdiepingen. Op elke verdieping heel veel kleine kamertjes.
Ongeveer 2,5 x 3,5 meter, allemaal standaard voorzien van een wastafel, en hang/legkast met twee deuren, een bureau met boekenplanken en waarschijnlijk een bed. Wellicht zeker, doch ik heb geen bed meer kunnen ontdekken.
De meeste kamertjes waren leeg. Op enkele plaatsen nog een kast en bureau en een glazen steen laag bij de grond in de muur van de gang. Een mogelijkheid van controle na het sein : Lichten uit !
Op de begane grond kwamen we nog in wat duistere vertrekken, die vol lagen met oude boeken en andere afgedankte spullen.
Toen was het tijd voor de keuken, waar bij aankomst alle apparaten nog op hun plek stonden. Niet te min. Destijds is voor veel personen gekookt.
Ik kon mij de bedrijvigheid wel voor de geest halen. Jammer genoeg waren open ruimtes tussen de machines vol gezet met oud meubilair,
wat het nemen van foto’s hier en daar wat moeilijk maakte en bovendien voor een, door mij ongewenste, rommelige achtergrond op de foto’s zou leiden. Het gangetje naar het keukenluikje voor de paters was nog leeg, net als de flat voor de paters, maar die hebben we alleen van buiten gezien.
Eenmaal buiten zijn we om de school naar “het theater” gelopen.
Een lichte ruimte met en prachtig toneel en een echt balkon, waar we nog van gedachte wisselde met Gerda.
“Wellicht kunnen we iets doen hier op school met onze foto’s”, opperden we. Zij was wel enthousiast, dus zijn wij aan zet.
(voor de overige foto's hier klikken)
Nog meer zien?
Fotogalerie Rein Reuter
Fotogalerie Kees de Jong
Helemaal achteraan de Heinsbergerweg, ergens waar het bos begint, ligt het Lyceum Schöndeln. Reeds in 1852 gesticht als Bisschoppelijk College en wegens ruimte gebrek in 1961 vanuit de binnenstad verhuisd het landgoed Schöndeln. Drie jaren later is er nog een internaat bijgebouwd. Het Bisschoppelijk College kreeg Schöndeln toegevoegd bij de naam en bestond tot de fusie met het Stedelijk Lyceum in 2007, waarna het geheel verder ging als Lyceum Schöndeln. Het internaat werd in 1993 gesloten.
En daar kwamen we eigenlijk voor. Op uitnodiging van Dave v.d. Broek, die voetbalt met Kees. De auto parkeerde we voor een gebouw, dat deels aangeduid werd als “wintertuin”, doch er vrij leeg en ongebruikt uitzag. Een soortement van Hoofdingang zagen we niet zo vlug, maar volgens een stel rokende scholieren onder een afdak, was het om de hoek. Een deur waar we al eerder waren en toch de ingang was. Binnen, gemeld en gewacht in een soort keukentje bij een kopieerkamer.
Onder de koffie verscheen Dave en raakten we in gesprek met verschillende personen, die op sommige scholen “ondersteunend personeel” worden genoemd. Enthousiaste mensen, die zeker belang stelden in onze voorgenomen foto-sessie. Straks is het internaat weg en restten alleen een paar foto’s. “Vooral de keuken niet vergeten”, werd ons op het hart gedrukt.
Gewapend met en bos sleutels ging Dave ons voor en betraden we de “wintertuin”, die deel uitmaakte van het oude internaat.
Drie parallel gebouwen met een viertal verdiepingen. Op elke verdieping heel veel kleine kamertjes.
Ongeveer 2,5 x 3,5 meter, allemaal standaard voorzien van een wastafel, en hang/legkast met twee deuren, een bureau met boekenplanken en waarschijnlijk een bed. Wellicht zeker, doch ik heb geen bed meer kunnen ontdekken.
De meeste kamertjes waren leeg. Op enkele plaatsen nog een kast en bureau en een glazen steen laag bij de grond in de muur van de gang. Een mogelijkheid van controle na het sein : Lichten uit !
Op de begane grond kwamen we nog in wat duistere vertrekken, die vol lagen met oude boeken en andere afgedankte spullen.
Toen was het tijd voor de keuken, waar bij aankomst alle apparaten nog op hun plek stonden. Niet te min. Destijds is voor veel personen gekookt.
Ik kon mij de bedrijvigheid wel voor de geest halen. Jammer genoeg waren open ruimtes tussen de machines vol gezet met oud meubilair,
wat het nemen van foto’s hier en daar wat moeilijk maakte en bovendien voor een, door mij ongewenste, rommelige achtergrond op de foto’s zou leiden. Het gangetje naar het keukenluikje voor de paters was nog leeg, net als de flat voor de paters, maar die hebben we alleen van buiten gezien.
Eenmaal buiten zijn we om de school naar “het theater” gelopen.
Een lichte ruimte met en prachtig toneel en een echt balkon, waar we nog van gedachte wisselde met Gerda.
“Wellicht kunnen we iets doen hier op school met onze foto’s”, opperden we. Zij was wel enthousiast, dus zijn wij aan zet.
(voor de overige foto's hier klikken)
Nog meer zien?
Fotogalerie Rein Reuter
Fotogalerie Kees de Jong
Zaandam; Hembrug, Zwembad en Raaz (N): 20101023
Fotoshoot Hembrug e.o.
Wegens de verwachte wind en regen zijn we per automobiel afgereisd naar Zaandam. Redelijk op tijd, zodat we ruim voor tienen ter plaatse zouden zijn. Mede door de weinige medeweggebruikers konden we ergens boven het Noordzeekanaal even aanleggen bij Mac voor een koffie met Muffin, die we nuttigden bij vreselijke klanken uit de speakers.
Op tijd aangekomen bij de P van het Hembrugterrein zagen we meerdere personen met foto-uitrusting zich naar de ingang spoeden. Ongeveer twintig fotografen waren er, waarvan de helft vrouwen, dacht ik. Na een kleine intro, waarbij de drie begeleiders werden genoemd, gingen we op pad. Buiten zouden er drie groepen gevormd worden, doch bij het eerste gebouw ging het al mis.
Alle fotografen concentreerden zich op het bouwval, dat betreden mocht worden.
De begeleiders hadden hun handen vol aan het bij elkaar houden van de groep.
Zo gingen we met de hele groep van gebouw naar gebouw, waar we ruimschoots de tijd kregen om foto’s te maken. Grappig om te zien waar de aandacht van de verschillende personen naar uitging. Sommigen waren desgevraagd niet eens op de hoogte van de functie van de gebouwen en het hele terrein. Voor mij was het reeds het derde bezoek en daarom ben ik op zoek gegaan naar teksten, die werknemers vroeger op schakelapparatuur hadden geschreven.
In alle lege gebouwen toch een teken van gewezen menselijke aanwezigheid.
Vervolgens togen we naar Jan en Gerda, die tegenover het Sportfondsenbad “Zwembad Zaanland” wonen. Zij hadden voor ons met Sjors een bezoek aan het zwembad geregeld. Na een goed gevulde en zodoende versterkende soep stapten we naar de overkant, doch aanbellen had geen effect. Met Gerda naar de achterzijde. Daar was nog een deur, die kort na het geklop werd geopend door Koen. Ook een kraker, net als Sjors, die naar achteraf bleek, met de verfspuit in de weer was. Maar goed, Koen liet ons binnen en begeleidde ons door het hele zwembad.
Onder de technische ruimten, rond en in het bad en boven bij de dakconstructie. Voor mij een bijzondere ervaring. Ik was nog nooit in een leeg, verlaten en bovendien volgepakt zwembad. Kees kende het van vroeger, hij had nog in het sportfondsenbad Zaanland gezwommen.
Weer bij Jan en Gerda aan de thee zagen we Sjors aan de deur van Zaanland verschijnen. Hij was net klaar met z’n graffiti onder het viaduct bij A8/AH, waar wij ook een kijkje zijn gaan nemen.
Mede door de hevige regenval een kille plek, met wel fantastische afbeeldingen op de muren en verder alles wat vast zat.
Ook een betonnen voetbalveld, attributen voor skateboards en aan het einde; een band. Twee gitaristen en een drummer speelden vol vuur,
Foto R.Reuter
met de graffiti van Sjors als decor. Wat een herrie. Later spraken we de jongens nog.
Ze kwamen uit Boskoop en waren als volgt te bereiken: waardeloos-band@hotmail-com
Wegens de verwachte wind en regen zijn we per automobiel afgereisd naar Zaandam. Redelijk op tijd, zodat we ruim voor tienen ter plaatse zouden zijn. Mede door de weinige medeweggebruikers konden we ergens boven het Noordzeekanaal even aanleggen bij Mac voor een koffie met Muffin, die we nuttigden bij vreselijke klanken uit de speakers.
Op tijd aangekomen bij de P van het Hembrugterrein zagen we meerdere personen met foto-uitrusting zich naar de ingang spoeden. Ongeveer twintig fotografen waren er, waarvan de helft vrouwen, dacht ik. Na een kleine intro, waarbij de drie begeleiders werden genoemd, gingen we op pad. Buiten zouden er drie groepen gevormd worden, doch bij het eerste gebouw ging het al mis.
Alle fotografen concentreerden zich op het bouwval, dat betreden mocht worden.
De begeleiders hadden hun handen vol aan het bij elkaar houden van de groep.
Zo gingen we met de hele groep van gebouw naar gebouw, waar we ruimschoots de tijd kregen om foto’s te maken. Grappig om te zien waar de aandacht van de verschillende personen naar uitging. Sommigen waren desgevraagd niet eens op de hoogte van de functie van de gebouwen en het hele terrein. Voor mij was het reeds het derde bezoek en daarom ben ik op zoek gegaan naar teksten, die werknemers vroeger op schakelapparatuur hadden geschreven.
In alle lege gebouwen toch een teken van gewezen menselijke aanwezigheid.
Vervolgens togen we naar Jan en Gerda, die tegenover het Sportfondsenbad “Zwembad Zaanland” wonen. Zij hadden voor ons met Sjors een bezoek aan het zwembad geregeld. Na een goed gevulde en zodoende versterkende soep stapten we naar de overkant, doch aanbellen had geen effect. Met Gerda naar de achterzijde. Daar was nog een deur, die kort na het geklop werd geopend door Koen. Ook een kraker, net als Sjors, die naar achteraf bleek, met de verfspuit in de weer was. Maar goed, Koen liet ons binnen en begeleidde ons door het hele zwembad.
Onder de technische ruimten, rond en in het bad en boven bij de dakconstructie. Voor mij een bijzondere ervaring. Ik was nog nooit in een leeg, verlaten en bovendien volgepakt zwembad. Kees kende het van vroeger, hij had nog in het sportfondsenbad Zaanland gezwommen.
Weer bij Jan en Gerda aan de thee zagen we Sjors aan de deur van Zaanland verschijnen. Hij was net klaar met z’n graffiti onder het viaduct bij A8/AH, waar wij ook een kijkje zijn gaan nemen.
Mede door de hevige regenval een kille plek, met wel fantastische afbeeldingen op de muren en verder alles wat vast zat.
Ook een betonnen voetbalveld, attributen voor skateboards en aan het einde; een band. Twee gitaristen en een drummer speelden vol vuur,
Foto R.Reuter
met de graffiti van Sjors als decor. Wat een herrie. Later spraken we de jongens nog.
Ze kwamen uit Boskoop en waren als volgt te bereiken: waardeloos-band@hotmail-com
Winterslag en Hombourg (B): 20100120
Vanaf Weert langs de Zuid Willemsvaart, over het brug bij de haven van de zinkfabriek en de brug van de “Stop van Lozen” gingen we richting Bree. Vandaar via Meeuwen naar, wat tegenwoordig Genk heet, doch voorheen Zwartberg en Winterslag. Daar bij de C-Mine wat rond gekeken en gezien, dat er flink gebouwd wordt.
De Liftbokken bleven onveranderd, doch aan de gebouwen, met liftmotoren, compressoren en de Barenzaal, gebeurde veel.
Verder waren er moderne bouwsels bij gekomen. Glimmend aluminium gevels en één bedekt met geperforeerde platen.
Toch weer verder. Eerst langs Maastricht en een stukje Mergellandroute. Vaals voorbij, langs Gemmenich en Plombére tot bij de kerk van Hombourg. Uitgestapt en op pad richting Gare, doch eerst op de (vermoedde) plaats van de 5.55 meridiaan, met stukjes wit krijt een windroos op de weg getekend.
Kees ging op de roos staan en maakte een viertal foto’s. In elke windrichting één. De eerste trede, van de negen, op de “Ladder Limburg”.
Wat verder op vonden we Gare de Hombourg. Een keurig gebouw, nu in gebruik als Brasserie, doch gesloten.
Aan het perron stond een massa oud treinenspul. Maar verderop zou ook wat staan, dus liepen we eerst langs de rails weg van het station en troffen op een naar rechts weg draaiende spoorbaan een grote hoeveelheid oude wagons van allerlei soort.
Bovendien een grote verscheidenheid aan wielen en vering, die de elementen beter doorstonden dan de opbouwen, vooral als daarvoor hout is gebruikt.
Uiteindelijk kwamen we bij een stuk “holle spoorweg” en keerden terug naar het station, waar we tussen de treinstellen door een man zagen, die een rode kat voerde.
Ook op die plaats aangekomen, was de man verdwenen en zijn we wat op de loc’s en andere materiaal ( wel vier rijen dik) geklommen.
Doch plots was de man weer ter plekke en sommeerde ons bars en in de Duitse taal de plek te verlaten. Volgens hem kwamen er wel meer Hollanders en die maakten van alles kapot. Dat vond hij maar niks, want alles wat er stond was zijn eigendom. Nou, dat vonden wij heel wat en wij vonden het nog mooi ook !
Al pratend ontdooide de man wat, ja hij werd zelf enthousiast. Vertelde nog wat over een Amerikaanse ketelwagon uit 14/18
en stapte in zijn Peugeot, met de mededeling : “Kijk nog maar rustig wat rond en als je nog wat over hebt, daar in de brievenbus kunnen jullie je bijdrage kwijt”.
Voor de fotogalerie hier even klikken
De Liftbokken bleven onveranderd, doch aan de gebouwen, met liftmotoren, compressoren en de Barenzaal, gebeurde veel.
Verder waren er moderne bouwsels bij gekomen. Glimmend aluminium gevels en één bedekt met geperforeerde platen.
Toch weer verder. Eerst langs Maastricht en een stukje Mergellandroute. Vaals voorbij, langs Gemmenich en Plombére tot bij de kerk van Hombourg. Uitgestapt en op pad richting Gare, doch eerst op de (vermoedde) plaats van de 5.55 meridiaan, met stukjes wit krijt een windroos op de weg getekend.
Kees ging op de roos staan en maakte een viertal foto’s. In elke windrichting één. De eerste trede, van de negen, op de “Ladder Limburg”.
Wat verder op vonden we Gare de Hombourg. Een keurig gebouw, nu in gebruik als Brasserie, doch gesloten.
Aan het perron stond een massa oud treinenspul. Maar verderop zou ook wat staan, dus liepen we eerst langs de rails weg van het station en troffen op een naar rechts weg draaiende spoorbaan een grote hoeveelheid oude wagons van allerlei soort.
Bovendien een grote verscheidenheid aan wielen en vering, die de elementen beter doorstonden dan de opbouwen, vooral als daarvoor hout is gebruikt.
Uiteindelijk kwamen we bij een stuk “holle spoorweg” en keerden terug naar het station, waar we tussen de treinstellen door een man zagen, die een rode kat voerde.
Ook op die plaats aangekomen, was de man verdwenen en zijn we wat op de loc’s en andere materiaal ( wel vier rijen dik) geklommen.
Doch plots was de man weer ter plekke en sommeerde ons bars en in de Duitse taal de plek te verlaten. Volgens hem kwamen er wel meer Hollanders en die maakten van alles kapot. Dat vond hij maar niks, want alles wat er stond was zijn eigendom. Nou, dat vonden wij heel wat en wij vonden het nog mooi ook !
Al pratend ontdooide de man wat, ja hij werd zelf enthousiast. Vertelde nog wat over een Amerikaanse ketelwagon uit 14/18
en stapte in zijn Peugeot, met de mededeling : “Kijk nog maar rustig wat rond en als je nog wat over hebt, daar in de brievenbus kunnen jullie je bijdrage kwijt”.
Voor de fotogalerie hier even klikken
Brugge en "omgeving" (B) 20090904/05/06
Weekend Brugge e.o.
Vrijdag 4 september 2009
Beiden vast gegespt in de Lupo besloten we via Antwerpen te rijden en om te zien of daar in de beurt nog wat bijzonders was namen wij de kaart ter hand. Mijn oog viel op Doel. Een ten dode opgeschreven dorp, dat bovendien onlangs officieel is opgeheven. Maar aangekomen bleken er zeker tussen de afgebroken en dicht gespijkerde huizen nog mensen te wonen.
Met een paar oudere mannen raakten we in gesprek over wetskennis en bij het Hooghuis (1613) vertelde Denise Aerts over haar schilderwerk. Grappig, want eerder was het Hooghuis het buitenverblijf van P.P. Rubens.
Minder grappig is de troosteloze teloorgang van het dorp, dat eerst een kerncentrale in de achtertuin kreeg en nu moet wijken voor opslag van containers.
Precies om 16.00 stonde we voor de balie van het Apollo Arthotel en maakten, na het opbergen van de spullen op de kamer, een rondje door de binnenstad van Brugge.
Het eerste wat opviel was de oude geheel geklonken stalen Schependael(draai)brug, die (naar later bleek) de komende zondag voor het laatst als brug dienst zou doen.
Weg hondenkoppen !
Verder was het druk. Wel een grote verscheidenheid aan geveltjes en verdere oude gebouwen, maar daar geef ik niet zoveel om. Leuk waren de verschillende windwijzers.
Om 20.00 uur terug in het hotel troffen we de andere leden van de fotokring en gezamenlijk schoven we aan tafel voor het diner. Later bezochten we nog een cafe, waar het bier niet duur was en een nota bene een portret van Andre Hazes aan de muur hing.
Zaterdag 5 september 2009
Deze dag reisden we af richting kust. Eerst naar Zeebrugge, met een soort Maasvlakte. Veel ruimte en een pier in zee van honderden, neen, duizenden gelijkvormige betonnen blokken.
Wel verboden te vissen, maar dat gaat toch niet met een camera. Eerst de pier verkend en later met de auto langs verschillende havens, om tenslotte bij een markante ophaalbrug wat rond te struinen.
Weer hondenkoppen gevonden, een gewezen station en ook nog een droogmolen met vis.
De volgende halte was Ostende, waar we ergens op een oud soort brug, niet ver van het station, een parkeerplaats vonden. Na een stukje lopen kruisten we een drukke straat, met een hoog “Kruitvatgehalte”, die wel naar zee leidde. Halverwege nog een paar broodjes met kaas (terstond klaar gemaakt) en Cola Zero gekocht, die we aan de zeekant nuttigden.
Later koos een Trans Europa Ferry het zeegat en liepen wij langs het station terug naar de auto.
Gezeten achter het stuur dacht ik terug aan de jaartallen in de vierde klas : 1600, Slag bij Nieuwpoort. En zo reden we richting Nieuwpoort, waar we vlak voor het oude plaatsje (zonder hoogbouw en het “Kruitvat”) een enorm monument ontwaarden.
Geen Maurits, doch Albert I, die in 14/18 toch ook iets van belang heeft gedaan. Verder in de stad geen slagveld gevonden, doch tijdens het nuttigen van koffie en appelgebak (waar ik mijn mond aan brandde) vertelde de mevrouw, dat we naar het Keunepark moesten. En jawel, in het Mauritspark vonden we een monument op de plaats van de slag en een beschrijving.
Weer zo’n puzzelstukje, dat …….. jaren later op z’n plaats valt en dat stemde goed.
Langs de IJzer liepen we nog tot het einde van de pier in zee en zagen Nieuwpoort Bad, dat wel bestond uit enorme gebouwen.
Eigenlijk net als langs de hele kust.
Zondag 6 september 2009
Na het ontbijt, net als gisteren het diner; gezamenlijk met alle Brugge-gangers van de Fotokring, reden we naar een scheeps-bevrachtings-installatie in Lessine. Met Tom eenvoudig bereikbaar, wel via de “Taalgrens”, wat je onder andere merkt aan aan de reclameborden. In Lessine was het niet eenvoudig het bouwval te vinden, doch na wat heen en weer rijden en rechtlijnig denkwerk van Kees, stonden we plots op de goede plek.
Na een omtrekkende beweging langs allerlei waterwegen, troffen we het (altijd aanwezige) gat in het hek. Gebouwd in 1922 werd het gebruikt om gebroken steenslag in schepen te storten en nu zelf het instorten nabij.
Desgevraagd stuurde Tom ons naar het Canal du Centre historique met de indrukwekkende hydraulische liften : ascenseurs.
Een viertal liften overbruggen ieder een hoogte van ongeveer 17 meter. De eerste was snel gevonden en bleek nu in revisie. Een buitenkansje op zondag, want er was geen werkman te bekennen om ons weg te sturen. Beide liftbakken waren helaas op het laagste punt, doch we liepen ongestoord over alle bordessen van het gehele, uit stalen vakwerk opgetrokken, bouwwerk.
De volgende lift was aanzienlijk moeilijker te vinden. Slecht aangegeven en bovendien verborgen in lager gelegen gebieden. Gelukkig waren lift 2 en 3 vlak bij elkaar. Lift 2 bleek net een rondvaartboot omhoog te brengen en bij lift 3 was het pomphuis open.
De ongeveer 3 kilometer naar lift 4 kostte weer veel moeite. Net als al eerder deze dag, opnieuw wegomleggingen, die niet of nauwelijks worden aangegeven.
De laagst gelegen lift 4 toch gevonden, met daarbij een prima uitzicht op de scheepslift van Strépy-Thieu, die 73,15 meter overbrugd en de vier oude liften werkeloos heeft gemaakt.
De grote lift is te nieuw en zeker geen industieel erfgoed, doch aldaar moesten we er wel omheen en schoten maar wat plaatjes.
Minder nieuw was de frite-tent langs rijksweg 42 in de buurt van Huy, dus dat kon door de beugel. Ook de frite, want die smaakte prima, zodat we voldaan en vermoeid de grens bij Eijsden passeerden.
Vrijdag 4 september 2009
Beiden vast gegespt in de Lupo besloten we via Antwerpen te rijden en om te zien of daar in de beurt nog wat bijzonders was namen wij de kaart ter hand. Mijn oog viel op Doel. Een ten dode opgeschreven dorp, dat bovendien onlangs officieel is opgeheven. Maar aangekomen bleken er zeker tussen de afgebroken en dicht gespijkerde huizen nog mensen te wonen.
Met een paar oudere mannen raakten we in gesprek over wetskennis en bij het Hooghuis (1613) vertelde Denise Aerts over haar schilderwerk. Grappig, want eerder was het Hooghuis het buitenverblijf van P.P. Rubens.
Minder grappig is de troosteloze teloorgang van het dorp, dat eerst een kerncentrale in de achtertuin kreeg en nu moet wijken voor opslag van containers.
Precies om 16.00 stonde we voor de balie van het Apollo Arthotel en maakten, na het opbergen van de spullen op de kamer, een rondje door de binnenstad van Brugge.
Het eerste wat opviel was de oude geheel geklonken stalen Schependael(draai)brug, die (naar later bleek) de komende zondag voor het laatst als brug dienst zou doen.
Weg hondenkoppen !
Verder was het druk. Wel een grote verscheidenheid aan geveltjes en verdere oude gebouwen, maar daar geef ik niet zoveel om. Leuk waren de verschillende windwijzers.
Om 20.00 uur terug in het hotel troffen we de andere leden van de fotokring en gezamenlijk schoven we aan tafel voor het diner. Later bezochten we nog een cafe, waar het bier niet duur was en een nota bene een portret van Andre Hazes aan de muur hing.
Zaterdag 5 september 2009
Deze dag reisden we af richting kust. Eerst naar Zeebrugge, met een soort Maasvlakte. Veel ruimte en een pier in zee van honderden, neen, duizenden gelijkvormige betonnen blokken.
Wel verboden te vissen, maar dat gaat toch niet met een camera. Eerst de pier verkend en later met de auto langs verschillende havens, om tenslotte bij een markante ophaalbrug wat rond te struinen.
Weer hondenkoppen gevonden, een gewezen station en ook nog een droogmolen met vis.
De volgende halte was Ostende, waar we ergens op een oud soort brug, niet ver van het station, een parkeerplaats vonden. Na een stukje lopen kruisten we een drukke straat, met een hoog “Kruitvatgehalte”, die wel naar zee leidde. Halverwege nog een paar broodjes met kaas (terstond klaar gemaakt) en Cola Zero gekocht, die we aan de zeekant nuttigden.
Later koos een Trans Europa Ferry het zeegat en liepen wij langs het station terug naar de auto.
Gezeten achter het stuur dacht ik terug aan de jaartallen in de vierde klas : 1600, Slag bij Nieuwpoort. En zo reden we richting Nieuwpoort, waar we vlak voor het oude plaatsje (zonder hoogbouw en het “Kruitvat”) een enorm monument ontwaarden.
Geen Maurits, doch Albert I, die in 14/18 toch ook iets van belang heeft gedaan. Verder in de stad geen slagveld gevonden, doch tijdens het nuttigen van koffie en appelgebak (waar ik mijn mond aan brandde) vertelde de mevrouw, dat we naar het Keunepark moesten. En jawel, in het Mauritspark vonden we een monument op de plaats van de slag en een beschrijving.
Weer zo’n puzzelstukje, dat …….. jaren later op z’n plaats valt en dat stemde goed.
Langs de IJzer liepen we nog tot het einde van de pier in zee en zagen Nieuwpoort Bad, dat wel bestond uit enorme gebouwen.
Eigenlijk net als langs de hele kust.
Zondag 6 september 2009
Na het ontbijt, net als gisteren het diner; gezamenlijk met alle Brugge-gangers van de Fotokring, reden we naar een scheeps-bevrachtings-installatie in Lessine. Met Tom eenvoudig bereikbaar, wel via de “Taalgrens”, wat je onder andere merkt aan aan de reclameborden. In Lessine was het niet eenvoudig het bouwval te vinden, doch na wat heen en weer rijden en rechtlijnig denkwerk van Kees, stonden we plots op de goede plek.
Na een omtrekkende beweging langs allerlei waterwegen, troffen we het (altijd aanwezige) gat in het hek. Gebouwd in 1922 werd het gebruikt om gebroken steenslag in schepen te storten en nu zelf het instorten nabij.
Desgevraagd stuurde Tom ons naar het Canal du Centre historique met de indrukwekkende hydraulische liften : ascenseurs.
Een viertal liften overbruggen ieder een hoogte van ongeveer 17 meter. De eerste was snel gevonden en bleek nu in revisie. Een buitenkansje op zondag, want er was geen werkman te bekennen om ons weg te sturen. Beide liftbakken waren helaas op het laagste punt, doch we liepen ongestoord over alle bordessen van het gehele, uit stalen vakwerk opgetrokken, bouwwerk.
De volgende lift was aanzienlijk moeilijker te vinden. Slecht aangegeven en bovendien verborgen in lager gelegen gebieden. Gelukkig waren lift 2 en 3 vlak bij elkaar. Lift 2 bleek net een rondvaartboot omhoog te brengen en bij lift 3 was het pomphuis open.
De ongeveer 3 kilometer naar lift 4 kostte weer veel moeite. Net als al eerder deze dag, opnieuw wegomleggingen, die niet of nauwelijks worden aangegeven.
De laagst gelegen lift 4 toch gevonden, met daarbij een prima uitzicht op de scheepslift van Strépy-Thieu, die 73,15 meter overbrugd en de vier oude liften werkeloos heeft gemaakt.
De grote lift is te nieuw en zeker geen industieel erfgoed, doch aldaar moesten we er wel omheen en schoten maar wat plaatjes.
Minder nieuw was de frite-tent langs rijksweg 42 in de buurt van Huy, dus dat kon door de beugel. Ook de frite, want die smaakte prima, zodat we voldaan en vermoeid de grens bij Eijsden passeerden.
Rondje Brabant (NL): 20091021
'Rondje Brabant', 21 oktober 2009
Deze dag hebben we ons rond 09.30 uur aangemeld bij Arthur van Smurfit Kappa, dat gelegen is aan de Zwaanstraat op een voormalig terrein van Philips in Eindhoven. Vroeger maakte Philips daar zijn eigen papier, maar nu Kappa golfkarton. Bovendien staat een deel van de oude papierfabriek nu leeg. En voor dat stuk waren we gekomen. Eerst veiligheids(over)schoenen en een geel hesje aangetrokken, om langs wat kartonmachines en pallets met oude onderdelen in de grote hal te komen.
We werden verwelkomd door meneer Joop Lammers, die de hal gehuurd heeft om zijn tweedehands goederen tentoon te stellen. Vroeger stond er een papiermachine, maar nu is alles weg. Behalve de bovenloopkraan.
Typisch toch, bijna overal waar we in lege hallen zijn geweest, hangt stil er verlaten nog een bovenloopkraan. Niet de moeite waard om te slopen?
Later nog wat rond gelopen tussen alle tweedehands spullen, van freesmachines tot bakken bouten en moeren. Uiteraard ook nog even langs de kartonmachines. Arthur bedankt !
De volgende stop was “de Ploeg” in Bergeijk, waar we vorig jaar om 5 december voor een dichte deur stonden. Nu wel open en tijdens een welkoms-woordenwisseling met mevrouw Vrijwilliger vroegen wij of we overal mochten komen. Het antwoord was :”Ja.” Helaas waren de meeste hallen en aanverwante ruimten in gebruik voor tentoonstellingen van verschillende aard, dus niet leeg.
Wel bij verfkuipen was het leeg, doch ook een papiertje op de deur : Verboden toegang. Wij mochten immers overal komen en liepen langs de gaten naar de Steamblock verderop, die hoewel niet meer gebruikt nog wel in goede staat was. Ook nog tussen wat hangende foto’s onze boterhammen opgegeten.
Tom bracht ons daarna bij de gebouwen van de voormalige Koninklijke Verenigde Leder te Oisterwijk. Reeds in 2000 gesloten en in erbarmelijke staat. Langs de achterzij door een gat in het hek hadden we ons toegang verschaft en via een open raam een gebouw met een bordje : Eindmagazijn. Drie verdiepingen hoog, betonnen constructie, vervallen en eigenlijk niet veel aan.
Behalve de leuningen in de verschillende trappenhuizen, die waardig in eenvoudige schoonheid de tijd (en smeerboel) trotseerden.
(foto Rein Reuter)
Later aan de voorzijde nog een papiertje op de deur gezien, met een mededeling dat men zich voor bezichtiging kon wenden tot iemand op het gemeentehuis. Toch sympathiek !
De laatste stop was ergens langs de A59 nabij de Labbegats Vaartweg. Volgens onze informatie stonden hier een groot aantal autobussen.
De eigenaar wilde deze eigenlijk naar Pakistan verkopen, doch die lui bleken geen geld te hebben en zo staan de bussen er nog. Een prooi voor vernielzuchtige jongeren, zoals ik in de krant las. Het hek was open en Kees reed zo naar binnen. Langs een hondenhok met een vals blaffende herder tot bij een Mercedes Coupé van de CL-klasse, die van de andere kant kwam. Ook deze heren zochten een persoon om zich te melden, maar hadden er (net als wij) geen gevonden. Toen maar door gereden tot achter tussen de bussen, die in grote getale hot en her staan opgesteld. Speciaal sfeertje, dat wel. Een beetje bang voor de hond, maar de objecten zijn fantastisch. Lukraak geparkeerd, deuren op en verlaten.
De bestemmingen staan nog boven de voorruit, al zal Blaricum wel nooit meer bereikt worden. Met enige weemoed besloten we te gaan. De hond zat gelukkig nog in het hok, doch toen we de laatste bocht voor hek rondden schrokken we wel. Helaas, het hek was dicht. Beginnersfout! Ga nooit met je auto door een open hek, want als het wordt gesloten, dan is Leiden in last. Wij hadden geluk. Het hek was wel dicht, doch niet afgesloten, want het hangslot was niet “ingeklikt.” Opgelucht kozen we het hazenpad, maar het was wel de moeite waard.
Deze dag hebben we ons rond 09.30 uur aangemeld bij Arthur van Smurfit Kappa, dat gelegen is aan de Zwaanstraat op een voormalig terrein van Philips in Eindhoven. Vroeger maakte Philips daar zijn eigen papier, maar nu Kappa golfkarton. Bovendien staat een deel van de oude papierfabriek nu leeg. En voor dat stuk waren we gekomen. Eerst veiligheids(over)schoenen en een geel hesje aangetrokken, om langs wat kartonmachines en pallets met oude onderdelen in de grote hal te komen.
We werden verwelkomd door meneer Joop Lammers, die de hal gehuurd heeft om zijn tweedehands goederen tentoon te stellen. Vroeger stond er een papiermachine, maar nu is alles weg. Behalve de bovenloopkraan.
Typisch toch, bijna overal waar we in lege hallen zijn geweest, hangt stil er verlaten nog een bovenloopkraan. Niet de moeite waard om te slopen?
Later nog wat rond gelopen tussen alle tweedehands spullen, van freesmachines tot bakken bouten en moeren. Uiteraard ook nog even langs de kartonmachines. Arthur bedankt !
De volgende stop was “de Ploeg” in Bergeijk, waar we vorig jaar om 5 december voor een dichte deur stonden. Nu wel open en tijdens een welkoms-woordenwisseling met mevrouw Vrijwilliger vroegen wij of we overal mochten komen. Het antwoord was :”Ja.” Helaas waren de meeste hallen en aanverwante ruimten in gebruik voor tentoonstellingen van verschillende aard, dus niet leeg.
Wel bij verfkuipen was het leeg, doch ook een papiertje op de deur : Verboden toegang. Wij mochten immers overal komen en liepen langs de gaten naar de Steamblock verderop, die hoewel niet meer gebruikt nog wel in goede staat was. Ook nog tussen wat hangende foto’s onze boterhammen opgegeten.
Tom bracht ons daarna bij de gebouwen van de voormalige Koninklijke Verenigde Leder te Oisterwijk. Reeds in 2000 gesloten en in erbarmelijke staat. Langs de achterzij door een gat in het hek hadden we ons toegang verschaft en via een open raam een gebouw met een bordje : Eindmagazijn. Drie verdiepingen hoog, betonnen constructie, vervallen en eigenlijk niet veel aan.
Behalve de leuningen in de verschillende trappenhuizen, die waardig in eenvoudige schoonheid de tijd (en smeerboel) trotseerden.
(foto Rein Reuter)
Later aan de voorzijde nog een papiertje op de deur gezien, met een mededeling dat men zich voor bezichtiging kon wenden tot iemand op het gemeentehuis. Toch sympathiek !
De laatste stop was ergens langs de A59 nabij de Labbegats Vaartweg. Volgens onze informatie stonden hier een groot aantal autobussen.
De eigenaar wilde deze eigenlijk naar Pakistan verkopen, doch die lui bleken geen geld te hebben en zo staan de bussen er nog. Een prooi voor vernielzuchtige jongeren, zoals ik in de krant las. Het hek was open en Kees reed zo naar binnen. Langs een hondenhok met een vals blaffende herder tot bij een Mercedes Coupé van de CL-klasse, die van de andere kant kwam. Ook deze heren zochten een persoon om zich te melden, maar hadden er (net als wij) geen gevonden. Toen maar door gereden tot achter tussen de bussen, die in grote getale hot en her staan opgesteld. Speciaal sfeertje, dat wel. Een beetje bang voor de hond, maar de objecten zijn fantastisch. Lukraak geparkeerd, deuren op en verlaten.
De bestemmingen staan nog boven de voorruit, al zal Blaricum wel nooit meer bereikt worden. Met enige weemoed besloten we te gaan. De hond zat gelukkig nog in het hok, doch toen we de laatste bocht voor hek rondden schrokken we wel. Helaas, het hek was dicht. Beginnersfout! Ga nooit met je auto door een open hek, want als het wordt gesloten, dan is Leiden in last. Wij hadden geluk. Het hek was wel dicht, doch niet afgesloten, want het hangslot was niet “ingeklikt.” Opgelucht kozen we het hazenpad, maar het was wel de moeite waard.
Oberhausen e.o (D) 20090819
Scholven/ Westerholt/Oberhausen
Ons eerste doel vandaag was de Gasometer in Oberhausen, doch onderweg besloten we eerst de zogenaamde Hoge Halde nabij Scholven te beklimmen.
Helaas kwam daar niks van, want ¾ rondom de Halde was een hoog hek en de rest fabrieksterrein. Ook achter een hoog hek. Desgevraagd bleek bij een Konditorei (2x koffie met gebak Euro 5,20), dat soms processies van de katholieke kerk naar boven gingen, maar niet vandaag.
Tijdens de koffiepauze, bij het raadplegen van een kaart, zagen we in de nabijheid Bergwerk Lippe en daar zijn we heen gereden. Zoals gewoonlijk stapte Kees meteen bij de portiers naar binnen en werden we niet direct afgepoeierd.
De mijn was al een tijd dicht, doch zonder werkschoenen en helm zou wel niet gaan. Tijdens de langdurige telefonades verscheen er nog een dame in een oude Volvo. Ze bleek bij één van de twee portiers te horen en schilderde (kunst) en fotografeerde, zoals ze liet zien op haar telefoon, haar dochter.
Al doende werd het ijs wat gebroken en verscheen wat later een leidinggevende per auto bij de loge. Weer toegang gevraagd. En jawel, als we op de wegen bleven mochten we met helm op binnen. Helaas, geen helmen beschikbaar. Uiteindelijk kwam uit de achtergrond ene Werner Gronenwald en hij was bereid ons op het terrein rond te leiden. Per voet ? Nou nee, toch maar in de auto gekropen en gedrieën in een afgereden Opel Astra Combi het terrein rond gereden. Steeds kregen we de gelegenheid uit te stappen en foto’s te nemen van de gestopte kolenmijn.
Werner kende nog alle bijzonderheden en kreeg gaande weg meer plezier in de rondgang. Wellicht door ons enthousiasme, want daar reden we toch maar voor een privé rondleiding over Bergwerk Lippe Westerholt.
De volgende stop was bij Bergwerk Lippe schacht Polsum, maar daar hadden we geen schijn van kans binnen te komen.
Toen we wat foto’s bij het hek namen, werden we zelfs de parkeerplaats op gestuurd.
Verder op weg naar de Gasometer in Oberhausen zagen we nog een lifttoren, die bij Prosper Haniel hoorde (Prosper IV / Schacht 9) , nog draaide en verder moeilijk was te benaderen. Wel van opzij en door wat bomen, met aan de andere kant van de weg een hoogspanningsstation.
Weer op weg nog even gestopt bij Prosper Haniel met de dubbele liftbok en terwijl Kees wat foto’s nam, beging ik een tweetal overtredingen. Inrijden waar het verboden was en dan ook nog stoppen, wat daar ook verboden was.
Tenminste, dat zei de portier, die naar buiten kwam. Terwijl ik dacht, “Hij stuurt Kees weg.”
Weer op weg zagen we vervolgens de zoveelste liftschacht, die bij Zeche en Kokerei Osterfelt hoorde.
Alles afgebroken, wat nieuwbouw rond de liftschacht en een ruime blik op de Gasometer.
Uiteinde waren we rond 16.00 uur bij de Gasometer. Een stalen, geheel geklonken, gashouder van ongeveer 120 meter hoog. Voor bejaarden kostte een kaartje Euro 5,- en dat waren wij wel volgens de meneer achter het loket. En voor bejaarden is per trap omhoog te riskant, dus gingen we met de lift.
Boven is het uitzicht mooi, doch hoge hekken met tralies maken het een ietsje benauwd. Verder waren er veel toeristen. Zelfs Aziaten en die zag ik nog niet eerder in zulke grote aantallen op onze reizen. Zelfs op de trappen omlaag liepen ze nog in de weg. Of wij hen ?
Voor we terug reden naar huis aten we nog een worst met frite in een groot winkelcentrum vlak bij de Gasometer.
Een biertje haalde we bij de buurman, Nordse Quick. Jawel, eetgelegenheden te over, zelfs een Holland Patat Store.
Ons eerste doel vandaag was de Gasometer in Oberhausen, doch onderweg besloten we eerst de zogenaamde Hoge Halde nabij Scholven te beklimmen.
Helaas kwam daar niks van, want ¾ rondom de Halde was een hoog hek en de rest fabrieksterrein. Ook achter een hoog hek. Desgevraagd bleek bij een Konditorei (2x koffie met gebak Euro 5,20), dat soms processies van de katholieke kerk naar boven gingen, maar niet vandaag.
Tijdens de koffiepauze, bij het raadplegen van een kaart, zagen we in de nabijheid Bergwerk Lippe en daar zijn we heen gereden. Zoals gewoonlijk stapte Kees meteen bij de portiers naar binnen en werden we niet direct afgepoeierd.
De mijn was al een tijd dicht, doch zonder werkschoenen en helm zou wel niet gaan. Tijdens de langdurige telefonades verscheen er nog een dame in een oude Volvo. Ze bleek bij één van de twee portiers te horen en schilderde (kunst) en fotografeerde, zoals ze liet zien op haar telefoon, haar dochter.
Al doende werd het ijs wat gebroken en verscheen wat later een leidinggevende per auto bij de loge. Weer toegang gevraagd. En jawel, als we op de wegen bleven mochten we met helm op binnen. Helaas, geen helmen beschikbaar. Uiteindelijk kwam uit de achtergrond ene Werner Gronenwald en hij was bereid ons op het terrein rond te leiden. Per voet ? Nou nee, toch maar in de auto gekropen en gedrieën in een afgereden Opel Astra Combi het terrein rond gereden. Steeds kregen we de gelegenheid uit te stappen en foto’s te nemen van de gestopte kolenmijn.
Werner kende nog alle bijzonderheden en kreeg gaande weg meer plezier in de rondgang. Wellicht door ons enthousiasme, want daar reden we toch maar voor een privé rondleiding over Bergwerk Lippe Westerholt.
De volgende stop was bij Bergwerk Lippe schacht Polsum, maar daar hadden we geen schijn van kans binnen te komen.
Toen we wat foto’s bij het hek namen, werden we zelfs de parkeerplaats op gestuurd.
Verder op weg naar de Gasometer in Oberhausen zagen we nog een lifttoren, die bij Prosper Haniel hoorde (Prosper IV / Schacht 9) , nog draaide en verder moeilijk was te benaderen. Wel van opzij en door wat bomen, met aan de andere kant van de weg een hoogspanningsstation.
Weer op weg nog even gestopt bij Prosper Haniel met de dubbele liftbok en terwijl Kees wat foto’s nam, beging ik een tweetal overtredingen. Inrijden waar het verboden was en dan ook nog stoppen, wat daar ook verboden was.
Tenminste, dat zei de portier, die naar buiten kwam. Terwijl ik dacht, “Hij stuurt Kees weg.”
Weer op weg zagen we vervolgens de zoveelste liftschacht, die bij Zeche en Kokerei Osterfelt hoorde.
Alles afgebroken, wat nieuwbouw rond de liftschacht en een ruime blik op de Gasometer.
Uiteinde waren we rond 16.00 uur bij de Gasometer. Een stalen, geheel geklonken, gashouder van ongeveer 120 meter hoog. Voor bejaarden kostte een kaartje Euro 5,- en dat waren wij wel volgens de meneer achter het loket. En voor bejaarden is per trap omhoog te riskant, dus gingen we met de lift.
Boven is het uitzicht mooi, doch hoge hekken met tralies maken het een ietsje benauwd. Verder waren er veel toeristen. Zelfs Aziaten en die zag ik nog niet eerder in zulke grote aantallen op onze reizen. Zelfs op de trappen omlaag liepen ze nog in de weg. Of wij hen ?
Voor we terug reden naar huis aten we nog een worst met frite in een groot winkelcentrum vlak bij de Gasometer.
Een biertje haalde we bij de buurman, Nordse Quick. Jawel, eetgelegenheden te over, zelfs een Holland Patat Store.
Dortmund - Hattingen (D): 20090805
Kokerei Hansa en Henrichshütte Hattingen
5 augustus 2009
Het zou een warme dag worden en we zouden vroeg vertrekken, maar wegens langslaperei vertrokken we pas om half acht. Eigenlijk niet zo erg, want bij Kokerei Hansa aangekomen mochten we nog niet verder, doch wel een gebouw binnen.
Doorgelopen kwamen we in de kleed- en doucheruimten en konden meteen aan de gang, zodat er geen sprake was van verspilde tijd met wachten.
Precies klokslag 10 konden we een kaartje kopen en gewapend met een plattegrond, met daarop de plekken waar we niet mochten komen, gingen we op pad. Eerst de Geblässehalle, met een stuk of wat enorme door zuigerstoomachines gedreven (zuiger)gascompressoren.
Hier en daar wat losse onderdelen, zoals de zuig- en de perskleppen van het lucht gedeelte en een hoop geel perspex van een “kunstwerk”.
Vervolgens verder langs wat oude afvoertreintjes naar de Kokerei. Weer alle deksels op een rij,
alleen geen nummers. Weer op de loswagen gekropen, doch boven op de compartimenten konden we niet geraken. Wel langs het hek waar we eigenlijk niet voorbij mochten, maar ook hier niet veel spectaculaire beelden.
Langs het gans overwoekerd geheel keerden we terug naar de ingang en werden prompt aangesproken door een dienstklopper in een wit werkpak. Maar daarvoor heeft Kees een standaard oplossing. Niet in de verdediging ! Neen, hij stapt met uitgestoken hand op de persoon af, die meestal enigszins van zijn stuk gebracht de toegestoken hand dan drukt.
Na een boterhammetje onder een boom, nog even langs de Zeche Hansa gelopen.
Kleine en grote toren en verder niet veel bijzonders.
Dat konden we niet zeggen van Minister Achenbach 4, waar Tom ons vervolgens bracht.
Op de lifttoren was rond 2001 een UFO geland.
(Van designers Luigi Colani, called the Colani-Egg)
Voor gehele fotoserie Zeche Minister Achenbach hier klikken.
Tenminste zo leek het. Gewoon binnen was niet mogelijk. Wel via een trap aan de buitenkant en een deur, die open stond. Desgevraagd mochten we naar boven, want dat kan de werklui gewoonlijk niks schelen. Boven gekomen waren we voor hogere in rang toch niet welkom en konden we weer gauw naar beneden. Wel jammer, want het geheel werd prachtig gerenoveerd.
Opnieuw met Tom als gids kwamen we in Hattingen voor een bezoek aan de Henrichshütte.
Een voormalige hoogoven, met daarbij een staalfabriek. Ook weer een enorme Gebläsehalle, waar slecht één grote gascompressor stond.
Verder hier en daar nog wat restanten, maar grotendeels leeg. Al was het dak het aankijken waard. De volgende stop was een kleine aluminiumgieterij in bedrijf, zodat bezoekers (alleen op woensdag) toch nog vloeibaar metaal kunnen zien.
Achter de gieterij waren wat oud(e) medewerkers bezig met een model (1:100) van het staalbedrijf.
Deze mannen waren beter aan het spreken te krijgen dan de gieters, zeker toen ze hoorden van mijn zinken modellen. Als aandenken kreeg ik nog een klein hijshaakje,
dat ik helaas na de foto op de tafel van de Biergarten heb laten liggen. (foto Rein Reuter)
In de Biergarten kwamen we pas na een rondje langs de ertsbunkers en de hoogoven. Per lift omhoog en dat scheelde bij de temperatuur van vandaag. Met de camera’s knip/knip langs de verschillende bordessen afgedaald tot de plek, waar het vloeibare ijzer werd afgetapt.
Soms in grote kroezen, dan weer in een torpedowagen en soms rechtstreeks naar een gietband.
5 augustus 2009
Het zou een warme dag worden en we zouden vroeg vertrekken, maar wegens langslaperei vertrokken we pas om half acht. Eigenlijk niet zo erg, want bij Kokerei Hansa aangekomen mochten we nog niet verder, doch wel een gebouw binnen.
Doorgelopen kwamen we in de kleed- en doucheruimten en konden meteen aan de gang, zodat er geen sprake was van verspilde tijd met wachten.
Precies klokslag 10 konden we een kaartje kopen en gewapend met een plattegrond, met daarop de plekken waar we niet mochten komen, gingen we op pad. Eerst de Geblässehalle, met een stuk of wat enorme door zuigerstoomachines gedreven (zuiger)gascompressoren.
Hier en daar wat losse onderdelen, zoals de zuig- en de perskleppen van het lucht gedeelte en een hoop geel perspex van een “kunstwerk”.
Vervolgens verder langs wat oude afvoertreintjes naar de Kokerei. Weer alle deksels op een rij,
alleen geen nummers. Weer op de loswagen gekropen, doch boven op de compartimenten konden we niet geraken. Wel langs het hek waar we eigenlijk niet voorbij mochten, maar ook hier niet veel spectaculaire beelden.
Langs het gans overwoekerd geheel keerden we terug naar de ingang en werden prompt aangesproken door een dienstklopper in een wit werkpak. Maar daarvoor heeft Kees een standaard oplossing. Niet in de verdediging ! Neen, hij stapt met uitgestoken hand op de persoon af, die meestal enigszins van zijn stuk gebracht de toegestoken hand dan drukt.
Na een boterhammetje onder een boom, nog even langs de Zeche Hansa gelopen.
Kleine en grote toren en verder niet veel bijzonders.
Dat konden we niet zeggen van Minister Achenbach 4, waar Tom ons vervolgens bracht.
Op de lifttoren was rond 2001 een UFO geland.
(Van designers Luigi Colani, called the Colani-Egg)
Voor gehele fotoserie Zeche Minister Achenbach hier klikken.
Tenminste zo leek het. Gewoon binnen was niet mogelijk. Wel via een trap aan de buitenkant en een deur, die open stond. Desgevraagd mochten we naar boven, want dat kan de werklui gewoonlijk niks schelen. Boven gekomen waren we voor hogere in rang toch niet welkom en konden we weer gauw naar beneden. Wel jammer, want het geheel werd prachtig gerenoveerd.
Opnieuw met Tom als gids kwamen we in Hattingen voor een bezoek aan de Henrichshütte.
Een voormalige hoogoven, met daarbij een staalfabriek. Ook weer een enorme Gebläsehalle, waar slecht één grote gascompressor stond.
Verder hier en daar nog wat restanten, maar grotendeels leeg. Al was het dak het aankijken waard. De volgende stop was een kleine aluminiumgieterij in bedrijf, zodat bezoekers (alleen op woensdag) toch nog vloeibaar metaal kunnen zien.
Achter de gieterij waren wat oud(e) medewerkers bezig met een model (1:100) van het staalbedrijf.
Deze mannen waren beter aan het spreken te krijgen dan de gieters, zeker toen ze hoorden van mijn zinken modellen. Als aandenken kreeg ik nog een klein hijshaakje,
dat ik helaas na de foto op de tafel van de Biergarten heb laten liggen. (foto Rein Reuter)
In de Biergarten kwamen we pas na een rondje langs de ertsbunkers en de hoogoven. Per lift omhoog en dat scheelde bij de temperatuur van vandaag. Met de camera’s knip/knip langs de verschillende bordessen afgedaald tot de plek, waar het vloeibare ijzer werd afgetapt.
Soms in grote kroezen, dan weer in een torpedowagen en soms rechtstreeks naar een gietband.
Marl (D): 20090701; Richting 'Hoge Halde'
Richting 'Hoge Halde'
Op onze vorige reizen hadden we vaak aan de horizon een 'Hoge Halde' gezien, met bovenop een soort mast. Zo te zien lag de Halde naast een grote chemische fabriek en wij dachten aan Chemiepark Marl. Zodoende stonden we deze dag op de parkeerplaats van het Feierabentheim naast Chemiepark Marl. De meneer van de Informatie wist ons te melden, dat als we de Carl Duisburg Strasze uit zouden fietsen, zo bij de Feuerturm op de Halde kwamen. Maar eerst even naar Schachtanlage Auguste Victoria 1/2, waar we redelijk vlakbij konden komen.
Op weg langs de Carl Duisburg Strasze zagen we nog Auguste Victoria 3/7.
Zo te zien nog in bedrijf en desgevraagd bij de portier was fotograferen taboe. Opdracht van de chef!
Doorgefietst kwamen we buiten de bebouwing en niets aan de horizon leek op de 'Hoge Halde', dus zijn we omgekeerd en kregen plots een speciale Förderturm in de gaten. Wat dichterbij bleek ook deze schacht nog in bedrijf en bovendien slecht in beeld te krijgen.
Nog wat rond gefietst, doch alleen een schaduw plekje gevonden voor onze schaft.
Na de boterham terug naar de auto en een stuk verderop gereden, waar we de 'Hoge Halde' vermoedden. Hele stukken door het bos, volgens de kaart langs bergen, doch geen bordjes Feuerturm. Ook nog langs een See en toen weer door het bos en warempel op de P-plaats zagen we een bord met daarop een wandelkaart en bovendien een Feuerwachturm.
Rap de fietsen van de auto en via pad A7 langs een Wit Kruis richting Toren. Helaas wat verkeerd gereden, maar wel via het Witte Kruis de Toren bereikt.
Op de Galgenberg van 122 m NN stond een toren van 39 m en alras stonden we boven.
En wat zagen we; de 'Hoge Halde'.
Verder was er een hokje met een dikke bellende man en dat duurde en duurde. Later wist hij wel te vertellen dat onze 'Hoge Halde' Scholven moest zijn. In zijn hokje had hij een pijl aan twee touwtjes, die hij kon draaien richting rookwolk.
Waar rook is, is immers vuur. Dan las hij de graden af en gaf deze door aan de brandweer.
De volgende stop was naast de Halde Lipper Höhe, waar we de auto hebben geparkeerd. Langs een stijl stukje kwamen we zonder klimattributen toch boven.
Slecht onderhouden en weinig uitzicht door bomen, maar toch konden we nog wat plaatjes schieten.
Toch wel wat dorstig geworden togen we weer naar onder, om terug te rijden naar Marl en wat te eten te zoeken. En jawel, we reden langs een Worstenkoning, die bij binnentreden een Worstenkoningin bleek te zijn. Bratwurst met brood besteld en samen met een flesje bier in het hete Paleis genuttigd. Eigenlijk lustten we nog wel wat en op onze vraag om een derde worst, maar dan in twee stukken, kwam de vrouw in actie. Ze pakte een worst én een schaar en knipte resoluut de worst in stukken.
Voor we huiswaarts gingen legde Kees nog wat acties van de vrouw vast op de gevoelige plaat, waarbij de vrouw trachtte haar gezicht van zweet te ontdoen,
want zo ging ze toch niet op de foto!
Op onze vorige reizen hadden we vaak aan de horizon een 'Hoge Halde' gezien, met bovenop een soort mast. Zo te zien lag de Halde naast een grote chemische fabriek en wij dachten aan Chemiepark Marl. Zodoende stonden we deze dag op de parkeerplaats van het Feierabentheim naast Chemiepark Marl. De meneer van de Informatie wist ons te melden, dat als we de Carl Duisburg Strasze uit zouden fietsen, zo bij de Feuerturm op de Halde kwamen. Maar eerst even naar Schachtanlage Auguste Victoria 1/2, waar we redelijk vlakbij konden komen.
Op weg langs de Carl Duisburg Strasze zagen we nog Auguste Victoria 3/7.
Zo te zien nog in bedrijf en desgevraagd bij de portier was fotograferen taboe. Opdracht van de chef!
Doorgefietst kwamen we buiten de bebouwing en niets aan de horizon leek op de 'Hoge Halde', dus zijn we omgekeerd en kregen plots een speciale Förderturm in de gaten. Wat dichterbij bleek ook deze schacht nog in bedrijf en bovendien slecht in beeld te krijgen.
Nog wat rond gefietst, doch alleen een schaduw plekje gevonden voor onze schaft.
Na de boterham terug naar de auto en een stuk verderop gereden, waar we de 'Hoge Halde' vermoedden. Hele stukken door het bos, volgens de kaart langs bergen, doch geen bordjes Feuerturm. Ook nog langs een See en toen weer door het bos en warempel op de P-plaats zagen we een bord met daarop een wandelkaart en bovendien een Feuerwachturm.
Rap de fietsen van de auto en via pad A7 langs een Wit Kruis richting Toren. Helaas wat verkeerd gereden, maar wel via het Witte Kruis de Toren bereikt.
Op de Galgenberg van 122 m NN stond een toren van 39 m en alras stonden we boven.
En wat zagen we; de 'Hoge Halde'.
Verder was er een hokje met een dikke bellende man en dat duurde en duurde. Later wist hij wel te vertellen dat onze 'Hoge Halde' Scholven moest zijn. In zijn hokje had hij een pijl aan twee touwtjes, die hij kon draaien richting rookwolk.
Waar rook is, is immers vuur. Dan las hij de graden af en gaf deze door aan de brandweer.
De volgende stop was naast de Halde Lipper Höhe, waar we de auto hebben geparkeerd. Langs een stijl stukje kwamen we zonder klimattributen toch boven.
Slecht onderhouden en weinig uitzicht door bomen, maar toch konden we nog wat plaatjes schieten.
Toch wel wat dorstig geworden togen we weer naar onder, om terug te rijden naar Marl en wat te eten te zoeken. En jawel, we reden langs een Worstenkoning, die bij binnentreden een Worstenkoningin bleek te zijn. Bratwurst met brood besteld en samen met een flesje bier in het hete Paleis genuttigd. Eigenlijk lustten we nog wel wat en op onze vraag om een derde worst, maar dan in twee stukken, kwam de vrouw in actie. Ze pakte een worst én een schaar en knipte resoluut de worst in stukken.
Voor we huiswaarts gingen legde Kees nog wat acties van de vrouw vast op de gevoelige plaat, waarbij de vrouw trachtte haar gezicht van zweet te ontdoen,
want zo ging ze toch niet op de foto!
Gelsenkirchen (D): 20090617 (Wederom)
Gelsenkirchen: Nordsternpark/ Schurenbachhalde & Halde Rungenberg
Ons eerste doel was deze dag het Nordsternpark nabij Gelsenkirchen. Net las ik in het boekje route “Industriekultur”, dat het is ; einen Landschaftspark neuen Typs. Inderdaad, heel anders, dan de “parken” die we eerder bezochten. Alle gebouwen waren weer in gebruik en alle parkeerplaatsen voorbestemd. Weinig vrije plekjes, dus maar in een nieuwe parkeergarage gezet.
Opvallend was, naast alle keurig gerestaureerde gebouwen, de bouwvallige Facade; een enkele gevel met eenzijdige ondersteuning. Keurige kantoren aan deze zijde en een wild woekerende natuur aan gene (eigenlijk binnen-) zijde.
Na een bekertje koffie bezochten we het gebouw rond de oude rode Fürderturm, waar we niet verder mochten dan de hal. Tussen de oude muren is als het ware een nieuw gebouw verrezen.
De schacht was wel afgedicht, doch liftgeleidingen en één lift waren nog aanwezig. Toch leuk, zulk oud ijzer in een modern kantoor.
De volgende halte was de Schurenbachhalde, een stukje verderop langs het Rhein-Herne-Kanal. De Halde was per rijwiel wel te beklimmen en bovenop een grote kale vlakte, met midden op de vlakte stond een groot stuk (67 ton) staal ; Bramme für das Ruhrgebied.
Wel indrukwekkend. Verder herkenden we beneden toch wel het e.e.a. van vorige tochten. Ook zagen we een verhoging, met twee donkere driehoekjes. Niet wetend, dat het ons volgende doel was.
Weer op de fiets langs het Kanal en verderop naar links op een nieuw fietspad ; Hugo Bahn. En jawel, daar zagen we twee zwarte driehoeken boven op de Rungenberghalde. Halverwege even naar links voor een blik op de voormalige Zeche Hugo,
vandaar Hugo-Bahn. Een kale vlakte rond een moderne Turm. Weer op de fiets naar boven. Het laatste stuk, onbegroeide steenmassa, was te stijl. Eigenlijk laatste stukken, want er waren twee identieke zwarte driehoekige bergen, met bovenop een soort kanon.
Roestige schijnwerpers, die aangestoken van de twee piramides optisch één maken.
We spraken nog een mevrouw met haar dochtertje, waarvan de laatste wat uitleg kreeg over de omgeving.
Ook leuk, want meestal zien we niemand boven.
Terug bij het Nordsternpark kochten we nog een Braatwurst met Brot en een glazen fles Cola, wat best smaakte na deze “Dag van de Haldes”.
Ons eerste doel was deze dag het Nordsternpark nabij Gelsenkirchen. Net las ik in het boekje route “Industriekultur”, dat het is ; einen Landschaftspark neuen Typs. Inderdaad, heel anders, dan de “parken” die we eerder bezochten. Alle gebouwen waren weer in gebruik en alle parkeerplaatsen voorbestemd. Weinig vrije plekjes, dus maar in een nieuwe parkeergarage gezet.
Opvallend was, naast alle keurig gerestaureerde gebouwen, de bouwvallige Facade; een enkele gevel met eenzijdige ondersteuning. Keurige kantoren aan deze zijde en een wild woekerende natuur aan gene (eigenlijk binnen-) zijde.
Na een bekertje koffie bezochten we het gebouw rond de oude rode Fürderturm, waar we niet verder mochten dan de hal. Tussen de oude muren is als het ware een nieuw gebouw verrezen.
De schacht was wel afgedicht, doch liftgeleidingen en één lift waren nog aanwezig. Toch leuk, zulk oud ijzer in een modern kantoor.
De volgende halte was de Schurenbachhalde, een stukje verderop langs het Rhein-Herne-Kanal. De Halde was per rijwiel wel te beklimmen en bovenop een grote kale vlakte, met midden op de vlakte stond een groot stuk (67 ton) staal ; Bramme für das Ruhrgebied.
Wel indrukwekkend. Verder herkenden we beneden toch wel het e.e.a. van vorige tochten. Ook zagen we een verhoging, met twee donkere driehoekjes. Niet wetend, dat het ons volgende doel was.
Weer op de fiets langs het Kanal en verderop naar links op een nieuw fietspad ; Hugo Bahn. En jawel, daar zagen we twee zwarte driehoeken boven op de Rungenberghalde. Halverwege even naar links voor een blik op de voormalige Zeche Hugo,
vandaar Hugo-Bahn. Een kale vlakte rond een moderne Turm. Weer op de fiets naar boven. Het laatste stuk, onbegroeide steenmassa, was te stijl. Eigenlijk laatste stukken, want er waren twee identieke zwarte driehoekige bergen, met bovenop een soort kanon.
Roestige schijnwerpers, die aangestoken van de twee piramides optisch één maken.
We spraken nog een mevrouw met haar dochtertje, waarvan de laatste wat uitleg kreeg over de omgeving.
Ook leuk, want meestal zien we niemand boven.
Terug bij het Nordsternpark kochten we nog een Braatwurst met Brot en een glazen fles Cola, wat best smaakte na deze “Dag van de Haldes”.
Dortmund (D) Zeche Zollern e.o. : 20090508
Afslag 40 Do-Lütgendortmund, 08 mei 2009,
Met een zwijgende Tom bereikten we toch zonder één keer verkeerd te rijden de parkeerplaats van Zeche Zollern II/IV nabij Dortmund. Het leek veel belovend en meteen na binnenkomst, nog voor de kassa, zagen we een mooie opstelling met messing penningen van de drie verschillende Schichten.
We raakten daar in gesprek met een meneer uit Hamburg en constateerden, dat wij meer van kolenmijnen wisten dan hij. Bij de kassa gekomen, zei de mevrouw eerst Euro 12, doch bij het overhandigen van de kaartjes bleek het Euro 7 te kosten. Snel verdiend en toen naar de Pferdestall voor een kopje koffie met appeltaart en slagroom. De taart werd snel gebracht, maar de koffie kwam pas na een extra vraag en zonder tweede appeltaart. Jammer!
Het eerste gebouw, dat we betraden was de Alte Verwaltung (administratie) met prachtige Art Nouveau trappen.
Later zagen we meer Jugendstil invloeden in de gebouwen, zoals de Maschinenhalle. Wat een groot verschil met de huidige fabriekshallen, die bestaan uit wat staalprofielen en aluminium afdekplaten. In de Lohnhallen en Schwartzkauwe waren allerlei attributen tentoongesteld, maar bovenin de nok hingen nog wel de korven, helmen en kleren van de reeds lang verdwenen kumpels.
Buiten de gebouwen lag/stond nog een fantastische verzameling oud ijzer. Materiaal uit de mijn, spoorweg wagons en achter een hek “niet voor bezoekers”, vooral losse onderdelen. De wielen en gegoten ijzeren kolommen waren zeer fotogeniek.
Verder beklommen we een förderturm. Geheel tot boven toe en dat was leuk. Boven waren vier wielen.
In tegenstelling tot de andere, waar we slechts twee wielen zagen. Vier wielen betekende ook vier liften, die elk slecht plaats boden aan één kolenwagentje.
Met de fiets hebben we nog een stukje “route der Industriekultuur” gereden. Wel wat om, want hier en daar ontbraken bordjes. Toch hebben we, op aanwijzing van enige brandweerlui, Hammerkopfturm Erin 3
en Haus Goldschmieding gevonden.) Het laatste is nu hotel en net toen wij arriveerden vertrok de autobus van de spelers van Karlsruhe SC, die de volgende dag met 4-0 klop zouden krijgen bij Dortmund, om vaster op de laatste plaats te geraken in de Bundesliga. Verderop beklommen we nog Halde Schwerin,
waar aan de voet een groot bord stond met wat feiten uit de historie van de mijn en steenberg.
Na een autoritje door de plenzende regen (wel onder leiding van Tom) bereikten we Schiffshebewerk Henrichenburg. Helaas alles dicht. Met overal hoge hekken alleen van ver te bekijken.
Wel toegankelijk was de oude Schachtsleusse, die nu deels vol gestort is met aarde.
Grappige details waren de rijen bolders voor de trossen van de schepen.
We zagen ook nog een tweede Hebewerk en nog een nieuwe sluis, die naar wij meenden beide Hebewerken verving.
Wegens het enorme verval wel hele hoge deuren, die net toen wij er stonden sloten na passeren van een rondvaartboot.
Met een zwijgende Tom bereikten we toch zonder één keer verkeerd te rijden de parkeerplaats van Zeche Zollern II/IV nabij Dortmund. Het leek veel belovend en meteen na binnenkomst, nog voor de kassa, zagen we een mooie opstelling met messing penningen van de drie verschillende Schichten.
We raakten daar in gesprek met een meneer uit Hamburg en constateerden, dat wij meer van kolenmijnen wisten dan hij. Bij de kassa gekomen, zei de mevrouw eerst Euro 12, doch bij het overhandigen van de kaartjes bleek het Euro 7 te kosten. Snel verdiend en toen naar de Pferdestall voor een kopje koffie met appeltaart en slagroom. De taart werd snel gebracht, maar de koffie kwam pas na een extra vraag en zonder tweede appeltaart. Jammer!
Het eerste gebouw, dat we betraden was de Alte Verwaltung (administratie) met prachtige Art Nouveau trappen.
Later zagen we meer Jugendstil invloeden in de gebouwen, zoals de Maschinenhalle. Wat een groot verschil met de huidige fabriekshallen, die bestaan uit wat staalprofielen en aluminium afdekplaten. In de Lohnhallen en Schwartzkauwe waren allerlei attributen tentoongesteld, maar bovenin de nok hingen nog wel de korven, helmen en kleren van de reeds lang verdwenen kumpels.
Buiten de gebouwen lag/stond nog een fantastische verzameling oud ijzer. Materiaal uit de mijn, spoorweg wagons en achter een hek “niet voor bezoekers”, vooral losse onderdelen. De wielen en gegoten ijzeren kolommen waren zeer fotogeniek.
Verder beklommen we een förderturm. Geheel tot boven toe en dat was leuk. Boven waren vier wielen.
In tegenstelling tot de andere, waar we slechts twee wielen zagen. Vier wielen betekende ook vier liften, die elk slecht plaats boden aan één kolenwagentje.
Met de fiets hebben we nog een stukje “route der Industriekultuur” gereden. Wel wat om, want hier en daar ontbraken bordjes. Toch hebben we, op aanwijzing van enige brandweerlui, Hammerkopfturm Erin 3
en Haus Goldschmieding gevonden.) Het laatste is nu hotel en net toen wij arriveerden vertrok de autobus van de spelers van Karlsruhe SC, die de volgende dag met 4-0 klop zouden krijgen bij Dortmund, om vaster op de laatste plaats te geraken in de Bundesliga. Verderop beklommen we nog Halde Schwerin,
waar aan de voet een groot bord stond met wat feiten uit de historie van de mijn en steenberg.
Na een autoritje door de plenzende regen (wel onder leiding van Tom) bereikten we Schiffshebewerk Henrichenburg. Helaas alles dicht. Met overal hoge hekken alleen van ver te bekijken.
Wel toegankelijk was de oude Schachtsleusse, die nu deels vol gestort is met aarde.
Grappige details waren de rijen bolders voor de trossen van de schepen.
We zagen ook nog een tweede Hebewerk en nog een nieuwe sluis, die naar wij meenden beide Hebewerken verving.
Wegens het enorme verval wel hele hoge deuren, die net toen wij er stonden sloten na passeren van een rondvaartboot.
Roodeschool - Appingedam - Delfzijl (NL): 20090409
Keuzedag 3 Roodeschool, 9 april 2009
Vroeger op mijn lagere school hing in de vijfde klas een blinde kaart van Nederland. Van elke provincie leerden wij de plaatsen op de kaart uit ons hoofd. Groningen, Hoogezand, Sappermeer en Zuidbroek weet ik nog steeds en verder was het noordelijkste station van Nederland gelegen in Roodeschool.
Alleen de stad Groningen heb ik wel eens bezocht en ook bij de voormalige Aldel in Delfzijl ben ik meerdere malen en bovendien per schip geweest. Dus vonden we het tijd, om na Den Helder en Vlissingen, met ons biljet “Keuzedag” eens naar het hoge noordoosten af te reizen. Eindbestemming Roodeschool.
Met de Intercity van de NS naar Groningen gaf weinig problemen. Met een moderne diesel van Arriva naar Roodeschool ook niet. En daar stonden we dan om 10 over twaalf op het verlaten perronnetje. De machinist kwam langs gelopen, om de achterkant van de trein te transformeren tot voorkant en over 5 minuten weer te vertrekken.
Wij hebben niet op het vertrek gewacht, doch wel tijdstip van de volgende trein in ons opgenomen. Voor het geval, dat er niks te beleven viel. Nou, dat was dus zo. Een straat van pakweg een kilometer met aan weerszijde wat huizen,
een paar kleine zijweggetjes en dat was het dan.
Wel was het cafetaria geopend en daar bestelden we koffie met een gevulde koek. Helaas was de koek niet voorhanden. Wel appeltaart, maar ons eerste kopje koffie was al lang op, doch geen appeltaart. “Wordt nog gehaald”, zei de in keurige schortjurk (of is het jurkschort) gestoken mevrouw. Na een poosje, jawel appeltaart met slagroom én nog een kopje koffie en dat ging er wel in. Na de melding : “Even afrekenen”, was het te betalen bedrag Euro 5,50 en dat maakte een heleboel goed.
Met de volgende trein zijn we terug gereisd naar Groningen en bij aankomst aldaar meteen in de trein naar Delfzijl gestapt. In Appingedam er weer uit. Eens kijken wat er nog te zien was van een gewezen gasfabriek, midden in de “stad” gelegen. Alles weg !
Onlangs was alles met de grond gelijk gemaakt, maar iets verderop zagen we de contouren van een gewezen papierfabriek.
Kees was er jaren geleden eens op sollicitatiebezoek geweest (dat was in 1985, doch afgezegd i.v.m. de rustige omgeving) en nu was alles op slot.
Kantoortjes zo te zien plotseling verlaten en bij Personeelszaken stonden de monitors nog in slagorde op tafels langs de wand.
Opleidingen ?
De volgende stop was Delfzijl, waar we op de zeedijk gezeten naar en over de Eems hebben zitten kijken.
Terug naar het station zagen we nog wat schepen in de haven en een baggermolentje op het droge.
Merkwaardig tussen wat vangrails op het grind gezet.
Jammer, de machinekamer was afgesloten, maar door een kleine patrijspoort en na even wachten om je ogen aan het donker aan te passen, zag ik de complete aandrijflijn staan.
Alleen de aandrijfriemen naar de bovenas van de emmers ontbrak. Nog even in de bovenste emmer geklommen, wat toch een ander zicht gaf op de molen en de wereld onder mij.
Thuis gekomen na een lange dag in verschillende treinen, overigens zonder vertraging, wisten we het zeker : In Roodeschool is niks te beleven.
Vroeger op mijn lagere school hing in de vijfde klas een blinde kaart van Nederland. Van elke provincie leerden wij de plaatsen op de kaart uit ons hoofd. Groningen, Hoogezand, Sappermeer en Zuidbroek weet ik nog steeds en verder was het noordelijkste station van Nederland gelegen in Roodeschool.
Alleen de stad Groningen heb ik wel eens bezocht en ook bij de voormalige Aldel in Delfzijl ben ik meerdere malen en bovendien per schip geweest. Dus vonden we het tijd, om na Den Helder en Vlissingen, met ons biljet “Keuzedag” eens naar het hoge noordoosten af te reizen. Eindbestemming Roodeschool.
Met de Intercity van de NS naar Groningen gaf weinig problemen. Met een moderne diesel van Arriva naar Roodeschool ook niet. En daar stonden we dan om 10 over twaalf op het verlaten perronnetje. De machinist kwam langs gelopen, om de achterkant van de trein te transformeren tot voorkant en over 5 minuten weer te vertrekken.
Wij hebben niet op het vertrek gewacht, doch wel tijdstip van de volgende trein in ons opgenomen. Voor het geval, dat er niks te beleven viel. Nou, dat was dus zo. Een straat van pakweg een kilometer met aan weerszijde wat huizen,
een paar kleine zijweggetjes en dat was het dan.
Wel was het cafetaria geopend en daar bestelden we koffie met een gevulde koek. Helaas was de koek niet voorhanden. Wel appeltaart, maar ons eerste kopje koffie was al lang op, doch geen appeltaart. “Wordt nog gehaald”, zei de in keurige schortjurk (of is het jurkschort) gestoken mevrouw. Na een poosje, jawel appeltaart met slagroom én nog een kopje koffie en dat ging er wel in. Na de melding : “Even afrekenen”, was het te betalen bedrag Euro 5,50 en dat maakte een heleboel goed.
Met de volgende trein zijn we terug gereisd naar Groningen en bij aankomst aldaar meteen in de trein naar Delfzijl gestapt. In Appingedam er weer uit. Eens kijken wat er nog te zien was van een gewezen gasfabriek, midden in de “stad” gelegen. Alles weg !
Onlangs was alles met de grond gelijk gemaakt, maar iets verderop zagen we de contouren van een gewezen papierfabriek.
Kees was er jaren geleden eens op sollicitatiebezoek geweest (dat was in 1985, doch afgezegd i.v.m. de rustige omgeving) en nu was alles op slot.
Kantoortjes zo te zien plotseling verlaten en bij Personeelszaken stonden de monitors nog in slagorde op tafels langs de wand.
Opleidingen ?
De volgende stop was Delfzijl, waar we op de zeedijk gezeten naar en over de Eems hebben zitten kijken.
Terug naar het station zagen we nog wat schepen in de haven en een baggermolentje op het droge.
Merkwaardig tussen wat vangrails op het grind gezet.
Jammer, de machinekamer was afgesloten, maar door een kleine patrijspoort en na even wachten om je ogen aan het donker aan te passen, zag ik de complete aandrijflijn staan.
Alleen de aandrijfriemen naar de bovenas van de emmers ontbrak. Nog even in de bovenste emmer geklommen, wat toch een ander zicht gaf op de molen en de wereld onder mij.
Thuis gekomen na een lange dag in verschillende treinen, overigens zonder vertraging, wisten we het zeker : In Roodeschool is niks te beleven.
Rondje Peel (NL): 20090331
Rondje door de Peel
Om te beginnen zijn we vandaag eerst naar een oude ringoven in Panningen geweest. Het bouwvallige geheel stond midden in een open ruimte, met wat verderop enige nieuwbouw. Huizen en kantoren, doch net naast de oven is nog een handel in bouwmaterialen gevestigd. Verschillende hopen met stenen liggen tot vlak bij de oven, die ook met hekken is omgeven. De opening was niet moeilijk te vinden en zo kwamen we in de restanten van de oven zelf. Een klein deel is ingestort, maar dat bood wel goed zicht op details van de constructie. Ook de trap naar het dak van de oven leek ons veilig en zodoende inspecteerden we ook dit deel van het gebouw. Veel was beschadigd en het dak op vele plaatsen ingestort. Het zal mij benieuwen of dit ooit nog eens opgeknapt wordt.
Op weg naar Venray zijn we voor Ysselsteyn, dat pas is ontstaan in 1921, linkaf geslagen om een bezoek te brengen aan het Kriegsgräberstätte Ysselsteyn. Hier liggen 31.598 Duitse soldaten nabij sobere grijze kruizen en dat vind ik altijd weer indrukwekkend van eenvoud. Net als de kruizen zonder naam, rang en data, alleen : EIN DEUTSCHER SOLDAT.
Terug op weg zijn we later onder leiding van de Tom Tom in Venray op het terrein van Sint Anna aangeland. Zusters van de Liefde uit Gent hebben hier in 1907 een krankzinnigengesticht opgericht, alleen bestemd voor vrouwen. De zusters en de andere vrouwen zijn reeds lang vertrokken, de meeste gebouwen zijn leeg achtergelaten. Sommige staan op de Monumentenlijst en andere zij nog wel bruikbaar, maar toch leeg en goed afgesloten. We parkeerde de auto bij een paviljoen, dat gebruikt wordt door kunstenaars, of degenen die het willen worden. We mochten wat rondkijken, doch de ateliers niet betreden. Voor de deur ontmoetten we Willy en die was als vrijwilliger druk doende met oude machines. Wij maken foto’s en begonnen met een rondgang over het terrein. Langs een muziektent, de gewezen draaimolen, de boerderij en De zonnebloem. Geheel in tegenstelling tot de automatiek zonder kroketten, waren de geknakte kruisen voor het hoofdgebouw. De geëmailleerde plaatjes op de kruizen getuigen in hoge mate van veel menselijk leed.
Nawoord: (20090417)
De Geknakte Kruizen zijn van de hand van Reinier Kurpershoek evenals de muziek bij 'Venray 2009 mrt. St. Anna'
Kalkzandsteenfabriek in Liessel
Het laatste doel van deze dag is de kalkzandsteenfabriek. Hier wordt een mengsel van ongebluste kalk (calciumcarbonaat) 5% gemengd met zand 94% en water. In een reactor reageert het mengsel en ontstaat calciumhydrosilicaat. Dit mengsel wordt tot stenen gedrukt en in ketels met stoom verwarmd tot 200 °C. Bij de hoge temperatuur lossen als het ware de kalk en het oppervlak van de zandkorrel op en vormen door een chemische reactie onverbrekelijke (harde)verbindingen tussen de zandkorrels. Alles gebeurde in een geheel geautomatiseerd proces en was goed te volgen. Van de eerste hoop zand tot de laatste stapel blokken.
Een boeiende dag, die ons langs stenen, kruisen en toen weer stenen heeft geleid en hier en daar tot nadenken stemde.
Om te beginnen zijn we vandaag eerst naar een oude ringoven in Panningen geweest. Het bouwvallige geheel stond midden in een open ruimte, met wat verderop enige nieuwbouw. Huizen en kantoren, doch net naast de oven is nog een handel in bouwmaterialen gevestigd. Verschillende hopen met stenen liggen tot vlak bij de oven, die ook met hekken is omgeven. De opening was niet moeilijk te vinden en zo kwamen we in de restanten van de oven zelf. Een klein deel is ingestort, maar dat bood wel goed zicht op details van de constructie. Ook de trap naar het dak van de oven leek ons veilig en zodoende inspecteerden we ook dit deel van het gebouw. Veel was beschadigd en het dak op vele plaatsen ingestort. Het zal mij benieuwen of dit ooit nog eens opgeknapt wordt.
Op weg naar Venray zijn we voor Ysselsteyn, dat pas is ontstaan in 1921, linkaf geslagen om een bezoek te brengen aan het Kriegsgräberstätte Ysselsteyn. Hier liggen 31.598 Duitse soldaten nabij sobere grijze kruizen en dat vind ik altijd weer indrukwekkend van eenvoud. Net als de kruizen zonder naam, rang en data, alleen : EIN DEUTSCHER SOLDAT.
Terug op weg zijn we later onder leiding van de Tom Tom in Venray op het terrein van Sint Anna aangeland. Zusters van de Liefde uit Gent hebben hier in 1907 een krankzinnigengesticht opgericht, alleen bestemd voor vrouwen. De zusters en de andere vrouwen zijn reeds lang vertrokken, de meeste gebouwen zijn leeg achtergelaten. Sommige staan op de Monumentenlijst en andere zij nog wel bruikbaar, maar toch leeg en goed afgesloten. We parkeerde de auto bij een paviljoen, dat gebruikt wordt door kunstenaars, of degenen die het willen worden. We mochten wat rondkijken, doch de ateliers niet betreden. Voor de deur ontmoetten we Willy en die was als vrijwilliger druk doende met oude machines. Wij maken foto’s en begonnen met een rondgang over het terrein. Langs een muziektent, de gewezen draaimolen, de boerderij en De zonnebloem. Geheel in tegenstelling tot de automatiek zonder kroketten, waren de geknakte kruisen voor het hoofdgebouw. De geëmailleerde plaatjes op de kruizen getuigen in hoge mate van veel menselijk leed.
Nawoord: (20090417)
De Geknakte Kruizen zijn van de hand van Reinier Kurpershoek evenals de muziek bij 'Venray 2009 mrt. St. Anna'
Kalkzandsteenfabriek in Liessel
Het laatste doel van deze dag is de kalkzandsteenfabriek. Hier wordt een mengsel van ongebluste kalk (calciumcarbonaat) 5% gemengd met zand 94% en water. In een reactor reageert het mengsel en ontstaat calciumhydrosilicaat. Dit mengsel wordt tot stenen gedrukt en in ketels met stoom verwarmd tot 200 °C. Bij de hoge temperatuur lossen als het ware de kalk en het oppervlak van de zandkorrel op en vormen door een chemische reactie onverbrekelijke (harde)verbindingen tussen de zandkorrels. Alles gebeurde in een geheel geautomatiseerd proces en was goed te volgen. Van de eerste hoop zand tot de laatste stapel blokken.
Een boeiende dag, die ons langs stenen, kruisen en toen weer stenen heeft geleid en hier en daar tot nadenken stemde.
Niederberg en omgeving (D): 20090226
Niederberg
Vorig jaar waren we op weg naar de mijnlamp op de Halde Rheinpreusen al bij Zeche Niederberg I&II terecht gekomen. Wel konden we onder begeleiding over het terrein wandelen, maar alle resterende gebouwen waren niet te betreden. Vandaag wel en gelukkig niet zo vroeg, als eerst gepland. De eerste afspraak met Josef Schröder was om half acht in de morgen, maar afgelast. Nu stonden we precies om elf uur met twee hete bekertjes koffie van de Mac bij de poort van Niederberg.
We waren reeds vroeg van huis gegaan en bezochten eerst Bergwerk Friederich Heinrich Schacht I&II, die nog in bedrijf zijn. Geen toegang voor fotograverende buitenlanders. Wel probeerde Kees via een portier invloedrijke personen op het Bergwerk aan de lijn te krijgen. Wat wel lukte, doch binnen kwamen we niet. Toen zijn we het gehele complex rond gelopen, waarbij we goed zicht hadden op de verschillende voormalige mijnwoningen, waarvan sommige prima waren onderhouden en andere bijna onbewoonbaar waren.
Vervolgens leidde Tom ons via Rossenray, waar we van de parking enige foto’s namen, terug naar Niederberg. We waren eigenlijk gekomen, om een oud mijngebouw te betreden. Daar draaien een paar motoren op aardgas, dat door een schacht opstijgt uit de voormalige mijn. Een meneer van RWE opende de deuren en samen met hem en Josef mochten we een kijkje nemen in de machinekamer. Het was er warm, met redelijk veel kabaal voor tweemaal 1300 kW.
Eenmaal binnen hebben we de rest van het gebouw ook bekeken. Wel bijzonder, want het was de laatste jaren van de mijn gebruikt voor oefeningen van de brandweer. Rondkruipen in doolhoven van paaltjes en gaas, volgepompt met rook. Wel had iedere brandweerman de uitgang gevonden, want alles was leeg.
Gezamenlijk beklommen we nog de Halde Norddeutschland. Terug naar de auto zijn we, onder aanvoering van Josef door een hek gekropen, maar helaas was de nagebouwde mijngang voor leerlingen niet te betreden. Een grote hoop zand hier en een dikke ketting daar. Maar andere objecten zouden, volgens Josef, beslist mogelijk zijn. Wij wachten af, vol spanning !
De volgende halte was Halde Pattberg, zonder torentje of verhoging. Overal werd het uitzicht beperkt door bomen. Wel vonden we een soort hangplek voor (ex)kompels gemaakt van stalen mijngangstutten.
Als laatste zijn we uitgestapt bij Hoerstgen FH IV. Ook een Mauerturm en dat is Duits voor geheel ommantelde/beklede liftschacht. Midden in het boeren(gras)land lange scheve hekken en goed dicht gespijkerde gebouwen. Alleen de verlaten kledinghaken waren bijzonder.
Vorig jaar waren we op weg naar de mijnlamp op de Halde Rheinpreusen al bij Zeche Niederberg I&II terecht gekomen. Wel konden we onder begeleiding over het terrein wandelen, maar alle resterende gebouwen waren niet te betreden. Vandaag wel en gelukkig niet zo vroeg, als eerst gepland. De eerste afspraak met Josef Schröder was om half acht in de morgen, maar afgelast. Nu stonden we precies om elf uur met twee hete bekertjes koffie van de Mac bij de poort van Niederberg.
We waren reeds vroeg van huis gegaan en bezochten eerst Bergwerk Friederich Heinrich Schacht I&II, die nog in bedrijf zijn. Geen toegang voor fotograverende buitenlanders. Wel probeerde Kees via een portier invloedrijke personen op het Bergwerk aan de lijn te krijgen. Wat wel lukte, doch binnen kwamen we niet. Toen zijn we het gehele complex rond gelopen, waarbij we goed zicht hadden op de verschillende voormalige mijnwoningen, waarvan sommige prima waren onderhouden en andere bijna onbewoonbaar waren.
Vervolgens leidde Tom ons via Rossenray, waar we van de parking enige foto’s namen, terug naar Niederberg. We waren eigenlijk gekomen, om een oud mijngebouw te betreden. Daar draaien een paar motoren op aardgas, dat door een schacht opstijgt uit de voormalige mijn. Een meneer van RWE opende de deuren en samen met hem en Josef mochten we een kijkje nemen in de machinekamer. Het was er warm, met redelijk veel kabaal voor tweemaal 1300 kW.
Eenmaal binnen hebben we de rest van het gebouw ook bekeken. Wel bijzonder, want het was de laatste jaren van de mijn gebruikt voor oefeningen van de brandweer. Rondkruipen in doolhoven van paaltjes en gaas, volgepompt met rook. Wel had iedere brandweerman de uitgang gevonden, want alles was leeg.
Gezamenlijk beklommen we nog de Halde Norddeutschland. Terug naar de auto zijn we, onder aanvoering van Josef door een hek gekropen, maar helaas was de nagebouwde mijngang voor leerlingen niet te betreden. Een grote hoop zand hier en een dikke ketting daar. Maar andere objecten zouden, volgens Josef, beslist mogelijk zijn. Wij wachten af, vol spanning !
De volgende halte was Halde Pattberg, zonder torentje of verhoging. Overal werd het uitzicht beperkt door bomen. Wel vonden we een soort hangplek voor (ex)kompels gemaakt van stalen mijngangstutten.
Als laatste zijn we uitgestapt bij Hoerstgen FH IV. Ook een Mauerturm en dat is Duits voor geheel ommantelde/beklede liftschacht. Midden in het boeren(gras)land lange scheve hekken en goed dicht gespijkerde gebouwen. Alleen de verlaten kledinghaken waren bijzonder.
Vlissingen - Breskens (NL): 20090204
Keuzedag 2 – Vlissingen
Rond negen uur aangekomen op het station bleek het perron gevuld met 60+-ers, die een dagje gratis reisden. Of op zijn minst met korting. Nauwelijks nog vrije zitplaatsen in de Intercity naar Eindhoven, waardoor we neerstreken bij een jongeman, die naar zijn werk ging. Wij niet en vol interesse vroeg hij, wat wij zoal gingen doen. Naar Vlissingen, maar om daar te komen moesten we overstappen en was de trein naar Den Haag nog voller. Twee plaatsen naast het gangpad waren nog vrij en aldaar gezeten bleken de personen rechts van mij naar Oegstgeest te gaan. “Terug naar Oegstgeest ?”, vroeg ik. Maar neen, mevrouw had het wel gelezen, maar nu gingen ze naar Corpus, om daar verder te reizen door het menselijk lichaam. Wij gingen mee tot Tilburg, waarna het aantal 60+-ers in de treinen veel minder was.
Aangekomen in Vlissingen konden we meteen op de boot naar Breskens en aldaar aangekomen troffen we de gesloten rij-op, rij-af terminal van de oude ponten. Alle deuren dicht, maar toch nog redelijk toegankelijk voor onze acties. Later nog een stukje langs het strand gelopen richting Cadzand en vervolgens naar Breskens. Volgens mijn Internet informatie was daar een modelbouwwinkel. Inderdaad, dat was zo, want de winkel was dicht en bovendien een haveloos geheel. Vlug terug naar de pont. Gelukkig kwam er een auto langs en na het opsteken van de duim van Kees stopte de mevrouw en zei : “Daar is de pont en het is nog 5 minuten lopen.” Terwijl ze gas gaf bedacht ze zich en bood ons een lift aan, zodat we net op tijd met de pont mee terug konden. Hartelijk dank !
Terug in Vlissingen liepen we langs de zeekant richting stad en ontwaarden een frite-cafe aan de waterkant. Koffie met appelgebak en slagroom. Op een plastic bordje, maar wel een leuk plekje voor foto’s door de vensterruiten. Weer buiten gekomen verder richting stad en druk doende met onze camera’s, vroeg een voorbijganger met fiets ons, waar wij vandaan kwamen. Hij kwam uit het Stichtse en of wij wel wisten waar dat was. Maar nu woonde hij in een appartement achter op de Boulevard met uitzicht op de Schelde en de duinen. Dure grap bleek laten, toen wij bij wat makelaars de prijs van de appartementen zagen.
Aan het einde van de Boulevard zijn we omgekeerd en eerst langs de watertoren en later langs de Blokker, Etos en Kruidvat terug gelopen naar het station. In de restauratie iets hebben we gegeten. De gelegenheid was geheel aangekleed met scheeps-achtige attributen. Relingen, patrijspoorten, touwwerk en zulk soort dingen. Naast onze tafel stond in de vensterbank een houten zeilscheepje. Op schaal. Ook een bedrukt papiertje, met daarop gegevens over de restauratie. Alleen begrijpelijk voor een ingewijde, maar het pilsje en het eten smaakte ons prima. Verder verliep de terugreis rustig, want alle treinen reden op tijd en zijn des avonds bijna leeg.
Rond negen uur aangekomen op het station bleek het perron gevuld met 60+-ers, die een dagje gratis reisden. Of op zijn minst met korting. Nauwelijks nog vrije zitplaatsen in de Intercity naar Eindhoven, waardoor we neerstreken bij een jongeman, die naar zijn werk ging. Wij niet en vol interesse vroeg hij, wat wij zoal gingen doen. Naar Vlissingen, maar om daar te komen moesten we overstappen en was de trein naar Den Haag nog voller. Twee plaatsen naast het gangpad waren nog vrij en aldaar gezeten bleken de personen rechts van mij naar Oegstgeest te gaan. “Terug naar Oegstgeest ?”, vroeg ik. Maar neen, mevrouw had het wel gelezen, maar nu gingen ze naar Corpus, om daar verder te reizen door het menselijk lichaam. Wij gingen mee tot Tilburg, waarna het aantal 60+-ers in de treinen veel minder was.
Aangekomen in Vlissingen konden we meteen op de boot naar Breskens en aldaar aangekomen troffen we de gesloten rij-op, rij-af terminal van de oude ponten. Alle deuren dicht, maar toch nog redelijk toegankelijk voor onze acties. Later nog een stukje langs het strand gelopen richting Cadzand en vervolgens naar Breskens. Volgens mijn Internet informatie was daar een modelbouwwinkel. Inderdaad, dat was zo, want de winkel was dicht en bovendien een haveloos geheel. Vlug terug naar de pont. Gelukkig kwam er een auto langs en na het opsteken van de duim van Kees stopte de mevrouw en zei : “Daar is de pont en het is nog 5 minuten lopen.” Terwijl ze gas gaf bedacht ze zich en bood ons een lift aan, zodat we net op tijd met de pont mee terug konden. Hartelijk dank !
Terug in Vlissingen liepen we langs de zeekant richting stad en ontwaarden een frite-cafe aan de waterkant. Koffie met appelgebak en slagroom. Op een plastic bordje, maar wel een leuk plekje voor foto’s door de vensterruiten. Weer buiten gekomen verder richting stad en druk doende met onze camera’s, vroeg een voorbijganger met fiets ons, waar wij vandaan kwamen. Hij kwam uit het Stichtse en of wij wel wisten waar dat was. Maar nu woonde hij in een appartement achter op de Boulevard met uitzicht op de Schelde en de duinen. Dure grap bleek laten, toen wij bij wat makelaars de prijs van de appartementen zagen.
Aan het einde van de Boulevard zijn we omgekeerd en eerst langs de watertoren en later langs de Blokker, Etos en Kruidvat terug gelopen naar het station. In de restauratie iets hebben we gegeten. De gelegenheid was geheel aangekleed met scheeps-achtige attributen. Relingen, patrijspoorten, touwwerk en zulk soort dingen. Naast onze tafel stond in de vensterbank een houten zeilscheepje. Op schaal. Ook een bedrukt papiertje, met daarop gegevens over de restauratie. Alleen begrijpelijk voor een ingewijde, maar het pilsje en het eten smaakte ons prima. Verder verliep de terugreis rustig, want alle treinen reden op tijd en zijn des avonds bijna leeg.
Brachterwald (D): 20090129
Brachterwald
Deze middag zijn we uitgestapt bij utspanning de Witte Steen nabij Reuver. Vanaf de parkeerplaats zagen we al direct hekwerken, die duidden op gevaarlijke dan wel geheime activiteiten.
Wel in het verleden, want na wat lopen langs een hoog hek kwamen we bij een open poort en konden we gewoon het terrein betreden.
Het eerste wat ons opviel waren: herten. Nou eigenlijk reeën, maar wel in grote aantallen en bovendien aardig tam.
Doorgelopen bleken, bij elke zijweg en achter elke verhoging in het veld, zich grote groepen reeën op te houden. Ze komen slechts aarzelend in beweging als je reeds vlak bij ze bent.
Langs een leegstaande loods, inclusief hondenhok, bereikten we over een dijkje het gewezen laad- en losstation.
Heel merkwaardig. Op een paar meter rails stond nog het onderstel van een wagon. Een waar monument. Met mooie details.
Verder waren alle rails, op enkele meters na in het asfalt van de wegen, verdwenen.
Wat bleef was het perron, dat uit betonnen segmenten bestond, die bij nadere inspectie niet alle gelijk waren.
Wel waren de geel/zwarte markeringen van eendere lengte, maar het aantal verschilde. Er waren segmenten met 18 en segmenten met 22 strepen zwart/geel.
Met ons waren nog andere wandelaars er fietsers onderweg.
Zo te zien hadden zij meer oog voor de tamme herten, dan voor de overwoekerde, doch monumentale logistieke restanten van een Koude Oorlog.
Deze middag zijn we uitgestapt bij utspanning de Witte Steen nabij Reuver. Vanaf de parkeerplaats zagen we al direct hekwerken, die duidden op gevaarlijke dan wel geheime activiteiten.
Wel in het verleden, want na wat lopen langs een hoog hek kwamen we bij een open poort en konden we gewoon het terrein betreden.
Het eerste wat ons opviel waren: herten. Nou eigenlijk reeën, maar wel in grote aantallen en bovendien aardig tam.
Doorgelopen bleken, bij elke zijweg en achter elke verhoging in het veld, zich grote groepen reeën op te houden. Ze komen slechts aarzelend in beweging als je reeds vlak bij ze bent.
Langs een leegstaande loods, inclusief hondenhok, bereikten we over een dijkje het gewezen laad- en losstation.
Heel merkwaardig. Op een paar meter rails stond nog het onderstel van een wagon. Een waar monument. Met mooie details.
Verder waren alle rails, op enkele meters na in het asfalt van de wegen, verdwenen.
Wat bleef was het perron, dat uit betonnen segmenten bestond, die bij nadere inspectie niet alle gelijk waren.
Wel waren de geel/zwarte markeringen van eendere lengte, maar het aantal verschilde. Er waren segmenten met 18 en segmenten met 22 strepen zwart/geel.
Met ons waren nog andere wandelaars er fietsers onderweg.
Zo te zien hadden zij meer oog voor de tamme herten, dan voor de overwoekerde, doch monumentale logistieke restanten van een Koude Oorlog.
Luik, Gare Kinkempois (B): 20081218
De Tom Tom bracht ons niet naar het ingebrachte adres (Rue du Chène 3) uit het foldertje, maar 8 km verder voorbij Tilff langs de Ourthe. Wel bij het spoor, doch geen museum. Na wat navragen en omzwervingen, tenslotte en met behulp van de Google Earth print, toch de Rue gevonden. Rue Du Chène was, wegens één richting verkeer niet meteen bereikbaar. Na een omweg toch een parkeerplaatsje bij een toegang gevonden.
Via een trappetje kwamen we op het rangeerterrein pardoes naast een paar oude locomotieven, waarvan de 2363 niet was afgesloten. Een buitenkansje, dus vlug de loc van binnen geïnspecteerd. Het verbaasde ons, dat er niet veel was gesloopt, want de loc is eenvoudig van de openbare weg te bereiken en vanuit het seinhuis niet te zien.
Later gingen we langs wat hopen oud spoorwegijzer richting museum en werden bij het betreden van de verschillende sporen vanuit een seinhuis tot de orde geroepen. Helaas verstonden we geen Frans, maar bereikten wel zonder schade de toegangsdeur van het seinhuis, met daarin o.a. het museum. Helaas was het museum gesloten.
Wat restte was een bezoek aan de regelkamer, waar we (wat in tegenstelling stond tot de eerdere vermanende woorden) gastvrij werden ontvangen.
Eerst ging de communicatie wat stroef, maar we mochten ongestoord fotograferen en gaande weg was het ijs gauw gebroken. Het gehele oude bedienigspaneel van de seinen was nog in oorspronkelijke staat en prachtig om te zien.
Buitenkansje twee !
Weer buiten gekomen zagen we, dat ook de kabels en kettingen naar de seinpalen nog prima werden onderhouden. Verder konden we ook ongestoord over de (met gele strepen gemarkeerde) paden langs de sporen lopen. Gaande en komende spoorwegmannen groetten ons vriendelijk en bij het betreden van de werkplaats werden we niet weg gestuurd.
Nou ja, bezoek. We bleven wel in de hoek, vlak bij de deur.
Al met al een bijzondere ervaring ! Zo ongestoord op een spoorweg emplacement rond te lopen, dat nog volledig in bedrijf is. Leuk ook het hier en daar buiten dienst gesteld materiaal, waarvan sommige deuren niet gesloten waren.
Via een trappetje kwamen we op het rangeerterrein pardoes naast een paar oude locomotieven, waarvan de 2363 niet was afgesloten. Een buitenkansje, dus vlug de loc van binnen geïnspecteerd. Het verbaasde ons, dat er niet veel was gesloopt, want de loc is eenvoudig van de openbare weg te bereiken en vanuit het seinhuis niet te zien.
Later gingen we langs wat hopen oud spoorwegijzer richting museum en werden bij het betreden van de verschillende sporen vanuit een seinhuis tot de orde geroepen. Helaas verstonden we geen Frans, maar bereikten wel zonder schade de toegangsdeur van het seinhuis, met daarin o.a. het museum. Helaas was het museum gesloten.
Wat restte was een bezoek aan de regelkamer, waar we (wat in tegenstelling stond tot de eerdere vermanende woorden) gastvrij werden ontvangen.
Eerst ging de communicatie wat stroef, maar we mochten ongestoord fotograferen en gaande weg was het ijs gauw gebroken. Het gehele oude bedienigspaneel van de seinen was nog in oorspronkelijke staat en prachtig om te zien.
Buitenkansje twee !
Weer buiten gekomen zagen we, dat ook de kabels en kettingen naar de seinpalen nog prima werden onderhouden. Verder konden we ook ongestoord over de (met gele strepen gemarkeerde) paden langs de sporen lopen. Gaande en komende spoorwegmannen groetten ons vriendelijk en bij het betreden van de werkplaats werden we niet weg gestuurd.
Nou ja, bezoek. We bleven wel in de hoek, vlak bij de deur.
Al met al een bijzondere ervaring ! Zo ongestoord op een spoorweg emplacement rond te lopen, dat nog volledig in bedrijf is. Leuk ook het hier en daar buiten dienst gesteld materiaal, waarvan sommige deuren niet gesloten waren.
Gelsenkirchen (D): 20080821
Richting Gelsenkirchen
Met de Tom Tom in de washand, Kees achter het stuur en ik als kaartlezer reden we deze keer richting Parkstadion in Gelsenkirchen. Zonder omwegen bereikten we de juiste afslag (6), die meteen naar links doorliep onder de snelweg (42) door en eindigde op een rotonde. Geen bordje (stadion) gezien en plots reden we weer op de snelweg richting Hannover. Bij de volgende afslag (7) stond ook de aanwijzing Zeche Ewald en toen zijn we daar heen gegaan.
Zeche Ewald lag vlak aan de snelweg en was een mooi open terrein, met wat gebouwen en drie torens.
Nummer 1 was een Malakowturm en 2 en 7 stalen torens. Na het parkeren van de auto viel ons oog op een soort Imbis, een variant op onze frietkraam, waarbij enige lange kerkbanken als zitplaatsen dienst deden. Koffie en een (flinke) koek kostten samen 1,90 Euro en dat was niet duur, zeker gezien de kwaliteit, want die was prima. Na de koffie liepen we wat rond de gebouwen, waarvan de meeste hergebruikt werden of (desgevraagd) niet toegankelijk. Later vonden we een open deur naar een grote ruimte, met achterin een ophaal-stoommachine, waar we wel mochten rondkijken.
Ik vroeg het een man en hem kon het niks schelen."Moeten ze de deur maar niet open laten staan", zei hij (in het Duits uiteraard). Later beklommen we nog de Halde naast de Zeche en genoten van het uitzicht, dat ons steeds meer herkenningspunten oplevert.
De volgende stop was Zeche Schläger und Eisen 3/4/7, waar we langs de gemarkeerde fietsroute heen reden en om een gesloten slagboom naar binnen.
Geen portier, dus verder gefietst en onafhankelijk van elkaar spraken we de eerste persoon aan, die we zagen. Beiden heren hadden geen bezwaar tegen onze aanwezigheid. In tegenstelling tot een nog jong en (bier?)buikig type, die wel wilde weten, wie ons toestemming had gegeven om het terrein te betreden. Sorry, de naam hadden we niet gevraagd, doch toestemming hadden we zeker. Na wat heen en weer gepraat (we zijn dan zeer vriendelijk) mochten we verder, want daar hadden we beter zicht op de drie toren.
Net als bij Ewald zeer verschillend van ontwerp, maar in slechte staat.
Ook zochten we Zeche Schläger und Eisen 5/6, maar die was moeilijk te vinden. Desgevraagd wist een ex-mijnwerker (wel bovengronds) te melden, dat het daar (hij wees wat met zijn arm) nabij de kinderspeelplaats was. In die richting gelopen zagen we niks, maar een mevrouw met een hondje wees ons de juiste plaats.
Daar aangekomen bleek er niet veel meer te zijn dan een oud en uiteraard gesloten ophaalgebouw.
Langs een eigen gekozen weg (in het Route-boekje) terug naar de auto en met de fietsen op de auto op pad richting Parkstadion, waar we wederom niet terecht kwamen. We zagen enige förderturme tussen de bomen : Zeche Consolidation 4/9. Een geheel opgeschoond terrein met een uiterst moderne betonnen toren 4, met in het ophaalgebouw een soort theater.
Toren 9 traditioneel van staal, boven een eenzijdig opengereten gebouw.
Omdat we toch in de buurt waren ook langs Zeche Pluto-Wilhelm gereden. Net als bij Schläger und Eisen, geen portier bij de poort te zien. Ook geen persoon om iets te vragen, dus zijn we maar door gelopen. Doch na verloop van tijd kwam echter een persoon met een helm vanachter een auto te voorschijn, die wist te melden, dat we op verboden terrein waren. Hij was niet er dwingend en sprak wat over aansprakelijkheid, doch ons Duits is niet zo goed. We vertelde wat we deden en dat begreep hij wel. "Nu jullie alles gezien hebt kunnen jullie het terrein wel verlaten'', was zijn reactie.
Uiteindelijk hebben we toch het Parkstadion bereikt. Ook hier weer hekken, maar ergens was een opening en wij naar binnen. Prompt kwam er een man uit een hokje, die ons de toegang weigerde. Gevaar voor instorting enzovoort. Maar op onze vriendelijk woorden en wellicht ook onze verlangende blikken richting puinhopen, streek hij met de hand over zijn hart en mochten we (even) naar binnen.
Voor ons zagen we een veld met glad gemaaid gras, en achter ons fundament-restanten van stenen gebouwen.
Wellicht een tribune. Verder rondom het veld een hoge aarden wal met alleen aan de overzijde zit- en staanplaatsen. Nogal sfeerloos door de afbraak, maar een blik op de oude ingang maakte veel goed. .
Tot slot van deze dag aten we een Schalke-hamburger in het Schalke-restaurant, waar iedere man, die het toilet bezoekt, de bal voor het inpissen heeft. Excuus voor het platte taalgebruik.
Met de Tom Tom in de washand, Kees achter het stuur en ik als kaartlezer reden we deze keer richting Parkstadion in Gelsenkirchen. Zonder omwegen bereikten we de juiste afslag (6), die meteen naar links doorliep onder de snelweg (42) door en eindigde op een rotonde. Geen bordje (stadion) gezien en plots reden we weer op de snelweg richting Hannover. Bij de volgende afslag (7) stond ook de aanwijzing Zeche Ewald en toen zijn we daar heen gegaan.
Zeche Ewald lag vlak aan de snelweg en was een mooi open terrein, met wat gebouwen en drie torens.
Nummer 1 was een Malakowturm en 2 en 7 stalen torens. Na het parkeren van de auto viel ons oog op een soort Imbis, een variant op onze frietkraam, waarbij enige lange kerkbanken als zitplaatsen dienst deden. Koffie en een (flinke) koek kostten samen 1,90 Euro en dat was niet duur, zeker gezien de kwaliteit, want die was prima. Na de koffie liepen we wat rond de gebouwen, waarvan de meeste hergebruikt werden of (desgevraagd) niet toegankelijk. Later vonden we een open deur naar een grote ruimte, met achterin een ophaal-stoommachine, waar we wel mochten rondkijken.
Ik vroeg het een man en hem kon het niks schelen."Moeten ze de deur maar niet open laten staan", zei hij (in het Duits uiteraard). Later beklommen we nog de Halde naast de Zeche en genoten van het uitzicht, dat ons steeds meer herkenningspunten oplevert.
De volgende stop was Zeche Schläger und Eisen 3/4/7, waar we langs de gemarkeerde fietsroute heen reden en om een gesloten slagboom naar binnen.
Geen portier, dus verder gefietst en onafhankelijk van elkaar spraken we de eerste persoon aan, die we zagen. Beiden heren hadden geen bezwaar tegen onze aanwezigheid. In tegenstelling tot een nog jong en (bier?)buikig type, die wel wilde weten, wie ons toestemming had gegeven om het terrein te betreden. Sorry, de naam hadden we niet gevraagd, doch toestemming hadden we zeker. Na wat heen en weer gepraat (we zijn dan zeer vriendelijk) mochten we verder, want daar hadden we beter zicht op de drie toren.
Net als bij Ewald zeer verschillend van ontwerp, maar in slechte staat.
Ook zochten we Zeche Schläger und Eisen 5/6, maar die was moeilijk te vinden. Desgevraagd wist een ex-mijnwerker (wel bovengronds) te melden, dat het daar (hij wees wat met zijn arm) nabij de kinderspeelplaats was. In die richting gelopen zagen we niks, maar een mevrouw met een hondje wees ons de juiste plaats.
Daar aangekomen bleek er niet veel meer te zijn dan een oud en uiteraard gesloten ophaalgebouw.
Langs een eigen gekozen weg (in het Route-boekje) terug naar de auto en met de fietsen op de auto op pad richting Parkstadion, waar we wederom niet terecht kwamen. We zagen enige förderturme tussen de bomen : Zeche Consolidation 4/9. Een geheel opgeschoond terrein met een uiterst moderne betonnen toren 4, met in het ophaalgebouw een soort theater.
Toren 9 traditioneel van staal, boven een eenzijdig opengereten gebouw.
Omdat we toch in de buurt waren ook langs Zeche Pluto-Wilhelm gereden. Net als bij Schläger und Eisen, geen portier bij de poort te zien. Ook geen persoon om iets te vragen, dus zijn we maar door gelopen. Doch na verloop van tijd kwam echter een persoon met een helm vanachter een auto te voorschijn, die wist te melden, dat we op verboden terrein waren. Hij was niet er dwingend en sprak wat over aansprakelijkheid, doch ons Duits is niet zo goed. We vertelde wat we deden en dat begreep hij wel. "Nu jullie alles gezien hebt kunnen jullie het terrein wel verlaten'', was zijn reactie.
Uiteindelijk hebben we toch het Parkstadion bereikt. Ook hier weer hekken, maar ergens was een opening en wij naar binnen. Prompt kwam er een man uit een hokje, die ons de toegang weigerde. Gevaar voor instorting enzovoort. Maar op onze vriendelijk woorden en wellicht ook onze verlangende blikken richting puinhopen, streek hij met de hand over zijn hart en mochten we (even) naar binnen.
Voor ons zagen we een veld met glad gemaaid gras, en achter ons fundament-restanten van stenen gebouwen.
Wellicht een tribune. Verder rondom het veld een hoge aarden wal met alleen aan de overzijde zit- en staanplaatsen. Nogal sfeerloos door de afbraak, maar een blik op de oude ingang maakte veel goed. .
Tot slot van deze dag aten we een Schalke-hamburger in het Schalke-restaurant, waar iedere man, die het toilet bezoekt, de bal voor het inpissen heeft. Excuus voor het platte taalgebruik.
Bochum/Recklinghausen (D): 20080807
Richting Bochum/Recklinghausen
Vandaag stapte ik in Weert in de auto en toen meldde de radio hevige regenval in Cadzand, maar het zou nog even duren voor het in het oosten was. Onder aanvoering van de Tom Tom togen we naar Wattenscheid en kwamen geheel juist uit bij Zeche Holland 3/4. Een liftbok met een groot bord bovenop : Holland.
Na een rondje om de toren de fietsen afgeladen en richting Halde Rheinelbe gefietst. Wel wat stijl om te fietsen, maar toch boven gekomen bij een monument van blokken beton. Mooi uitzicht rondom, waarbij we steeds meer punten in de omgeving gaan herkennen.
Weer van de berg af bezochten we Zeche Holland 1/2, waarvan alleen nog wat gebouwen staan. Wel bijzonder, want het is een zogenaamde Doppelmalakowtűrme. Helaas zijn de stalen torendelen verdwenen. Het geheel zijn nu woningen, die ons niet goedkoop leken. Ook was er een wijnhandel gevestigd. En een restaurant, maar dat was dicht.
Terug bij Zeche 3/4 zagen we de gewezen waslokalen (Schwartzkaue), die waren verbouwd tot kantoren, collegezalen en en Bistro, waar we koffie dronken. En een cola, want het was behoorlijk warm, doch droog.
Met de fietsen weer op de auto reden we vervolgens naar het Deutsches Bergbau Museum in Bochum. De verwachte regen bleef uit, dus zijn we op de fiets weer een stuk langs de Route gegaan. Eerst naar de Jahrhunderthalle. Een overblijfsel van een metaalgieterij, waarvan de enorme hallen nu gebruikt worden voor theaterproducties. Door een grote open deur dachten we binnen te komen, doch snel werden we naar buiten verwezen. Ook later door een vette portier bij een andere deur, toen we even schuilde voor de regen!
Van een andere portier mochten we wel onze boterhammen opeten in stoelen van een gesloten bar/restaurant.
De volgende halte was Zeche Carolinenglűck, midden in een industriegebied, dat nog volop in werking was. Na wat rondfietsen toch de ingang gevonden en rond de toren gefietst.
Een vrachtwagenchauffeur, die ons vragend staande hield en gerust was met de mededeling, dat we alleen maar wat foto's wilde van de toren, vertelde dat er nog gas uit de schacht kwam.
Even later waren we al bij Zeche Hannover, eveneens een Doppelmalakowtűrme. Helaas slechts een enkele stenen toren, uiteraard zonder ijzeren opbouw, maar wel met een fantastische door stoom gedreven ophaalmachine.
Verder was de ijzeren versterking van de stenen toren nog volledig intact, evenals het bovengrondse gedeelte van de liften. Zeer mooi.
Buiten wat oude schoenen, met elkander verbonden door stalen strippen. Verder nog wat oude wagons en dat is altijd leuk foto-materiaal.
Weer terug bij de auto hadden we de fietsen opgeladen en waren naar Halde Hoheward gereden. Aan de voet van de Halde was Zeche Recklinghausen 2, waarvan liftbok nogal roestig was. Bovenop de Halde weer een andere blik op de omgeving. Er stond ook een glimmend stalen puntwerk met bovenop een kogel, voorzien van spijkers.
Zittend op een blok voor de paal, keek je precies naar het noorden, met boven de bol (aan de hemel bij nacht en geen bewolking) de Poolster.
Later hadden we in Recklinghausen een pizza gegeten en veel gedronken, want dat waren we eigenlijk door de opgedane indrukken vergeten. Verder terug naar huis op eigen initiatief langs autobahn 40 naar Venlo en Horn.
Vandaag stapte ik in Weert in de auto en toen meldde de radio hevige regenval in Cadzand, maar het zou nog even duren voor het in het oosten was. Onder aanvoering van de Tom Tom togen we naar Wattenscheid en kwamen geheel juist uit bij Zeche Holland 3/4. Een liftbok met een groot bord bovenop : Holland.
Na een rondje om de toren de fietsen afgeladen en richting Halde Rheinelbe gefietst. Wel wat stijl om te fietsen, maar toch boven gekomen bij een monument van blokken beton. Mooi uitzicht rondom, waarbij we steeds meer punten in de omgeving gaan herkennen.
Weer van de berg af bezochten we Zeche Holland 1/2, waarvan alleen nog wat gebouwen staan. Wel bijzonder, want het is een zogenaamde Doppelmalakowtűrme. Helaas zijn de stalen torendelen verdwenen. Het geheel zijn nu woningen, die ons niet goedkoop leken. Ook was er een wijnhandel gevestigd. En een restaurant, maar dat was dicht.
Terug bij Zeche 3/4 zagen we de gewezen waslokalen (Schwartzkaue), die waren verbouwd tot kantoren, collegezalen en en Bistro, waar we koffie dronken. En een cola, want het was behoorlijk warm, doch droog.
Met de fietsen weer op de auto reden we vervolgens naar het Deutsches Bergbau Museum in Bochum. De verwachte regen bleef uit, dus zijn we op de fiets weer een stuk langs de Route gegaan. Eerst naar de Jahrhunderthalle. Een overblijfsel van een metaalgieterij, waarvan de enorme hallen nu gebruikt worden voor theaterproducties. Door een grote open deur dachten we binnen te komen, doch snel werden we naar buiten verwezen. Ook later door een vette portier bij een andere deur, toen we even schuilde voor de regen!
Van een andere portier mochten we wel onze boterhammen opeten in stoelen van een gesloten bar/restaurant.
De volgende halte was Zeche Carolinenglűck, midden in een industriegebied, dat nog volop in werking was. Na wat rondfietsen toch de ingang gevonden en rond de toren gefietst.
Een vrachtwagenchauffeur, die ons vragend staande hield en gerust was met de mededeling, dat we alleen maar wat foto's wilde van de toren, vertelde dat er nog gas uit de schacht kwam.
Even later waren we al bij Zeche Hannover, eveneens een Doppelmalakowtűrme. Helaas slechts een enkele stenen toren, uiteraard zonder ijzeren opbouw, maar wel met een fantastische door stoom gedreven ophaalmachine.
Verder was de ijzeren versterking van de stenen toren nog volledig intact, evenals het bovengrondse gedeelte van de liften. Zeer mooi.
Buiten wat oude schoenen, met elkander verbonden door stalen strippen. Verder nog wat oude wagons en dat is altijd leuk foto-materiaal.
Weer terug bij de auto hadden we de fietsen opgeladen en waren naar Halde Hoheward gereden. Aan de voet van de Halde was Zeche Recklinghausen 2, waarvan liftbok nogal roestig was. Bovenop de Halde weer een andere blik op de omgeving. Er stond ook een glimmend stalen puntwerk met bovenop een kogel, voorzien van spijkers.
Zittend op een blok voor de paal, keek je precies naar het noorden, met boven de bol (aan de hemel bij nacht en geen bewolking) de Poolster.
Later hadden we in Recklinghausen een pizza gegeten en veel gedronken, want dat waren we eigenlijk door de opgedane indrukken vergeten. Verder terug naar huis op eigen initiatief langs autobahn 40 naar Venlo en Horn.
Bottrop/Essen (D), 20080723
Richting Bottrop/Essen
Vandaag weer met de fietsen op de auto richting Duisburg. De Tom Tom leidde ons zonder omwegen naar ons eerste doel : Prosper Haniel. De auto op een parkeerterrein gezet en eerst te voet wat gekeken. We zagen de wielen in de torens nog draaien, maar mochten niet het terrein op.
Toen de fietsen afgeladen en de steenberg (Halde) op gereden. Beste stijl, maar boven was het uitzicht groots, doch helaas wat beperkt door de regenbuien. Boven stonden allemaal bielzen op een rij.
Er was een openlucht theatertje en Kees had zijn jack onderweg naar boven verloren, dat we op de terugweg weer vonden.
Met de fietsen weer op de auto zijn we naar Bergwek Prosper II gereden en zijn vandaar begonnen aan een stuk Route der Industiekultur per Rad. Beetje moeilijk te vinden, maar dat was niet zo slim, want nu zagen we ineens Stadion Mathias Stinnen. Voor gesloten, maar achter was een hek wijd open en konden we wat foto's nemen. Niet te lang, want er verscheen een auto en de bijrijder maakte ons duidelijk dat we het terrein moesten verlaten.
Jammer, want ik wilde de ronde tribune achter het verste doel nog op de plaat zetten. Wel vertelde de man, dat het stadion al meer dan honderd jaren oud was. Het was mooi en ik kon nog bijna het gejuich horen.
Uiteindelijk reden we langs het Rhein-Herne-Kanal. Langs het fietspad opmerkelijk veel bramen en een (niet goed aangegeven) onderbreking bij Hafen Graf Bismarck. Groot saneringsproject van een voormalige kolenmijn. Toch onze weg weer gevonden, maar ergens bij Zeche Unser Fritz weer de Route kwijt geraakt. Bij een spoorbrug verkeerd gereden. Eigenlijk drie sporen, doch een spoor was weg en daarover lopend konden we de kasteelachtige toren nog op de foto zetten.
Ook dacht ik een passerende trein op de foto te zetten, want de spoorbomen gingen dicht. Doch er kwam geen trein. Een jongen met een fiets kwam mij vertellen, dat de trein niet kwam zolang ik op de brug zat.
Verder bleek de Route een fietspad op de voormalige Erzbahn, die later overging in Kray-Wanner-Bahn. Lekker rustig, steeds rechtdoor en weinig kruisingen. Ook weinig uitzicht (bomen) op de omgeving. We zagen hier en daar wel torens, doch zijn maar een enkele keer gestopt voor een foto.
Uiteindelijk belandden we bij Zeche Zollverrein 10. Een mooie toren in een parkje en even mooi ophaalgebouw, waarin een soort cafe was gemaakt.
Koffie en koek en verder een gratis bezichtiging van het ophaal gebouw. Twee eenheden. Een ouderwetse grote open motor en daarnaast een nieuwere gesloten motor met tandwielkast.
Door Altenessen terug gefietst naar de auto, waarbij we nog Zeche Carl passeerde. Ook daar een kijkje genomen.
Mooi gebouw, doch de ijzeren bovenbouw is destijds gesloopt. Terug bij Prosper II bleek de auto nog op de plek.
Vandaag weer met de fietsen op de auto richting Duisburg. De Tom Tom leidde ons zonder omwegen naar ons eerste doel : Prosper Haniel. De auto op een parkeerterrein gezet en eerst te voet wat gekeken. We zagen de wielen in de torens nog draaien, maar mochten niet het terrein op.
Toen de fietsen afgeladen en de steenberg (Halde) op gereden. Beste stijl, maar boven was het uitzicht groots, doch helaas wat beperkt door de regenbuien. Boven stonden allemaal bielzen op een rij.
Er was een openlucht theatertje en Kees had zijn jack onderweg naar boven verloren, dat we op de terugweg weer vonden.
Met de fietsen weer op de auto zijn we naar Bergwek Prosper II gereden en zijn vandaar begonnen aan een stuk Route der Industiekultur per Rad. Beetje moeilijk te vinden, maar dat was niet zo slim, want nu zagen we ineens Stadion Mathias Stinnen. Voor gesloten, maar achter was een hek wijd open en konden we wat foto's nemen. Niet te lang, want er verscheen een auto en de bijrijder maakte ons duidelijk dat we het terrein moesten verlaten.
Jammer, want ik wilde de ronde tribune achter het verste doel nog op de plaat zetten. Wel vertelde de man, dat het stadion al meer dan honderd jaren oud was. Het was mooi en ik kon nog bijna het gejuich horen.
Uiteindelijk reden we langs het Rhein-Herne-Kanal. Langs het fietspad opmerkelijk veel bramen en een (niet goed aangegeven) onderbreking bij Hafen Graf Bismarck. Groot saneringsproject van een voormalige kolenmijn. Toch onze weg weer gevonden, maar ergens bij Zeche Unser Fritz weer de Route kwijt geraakt. Bij een spoorbrug verkeerd gereden. Eigenlijk drie sporen, doch een spoor was weg en daarover lopend konden we de kasteelachtige toren nog op de foto zetten.
Ook dacht ik een passerende trein op de foto te zetten, want de spoorbomen gingen dicht. Doch er kwam geen trein. Een jongen met een fiets kwam mij vertellen, dat de trein niet kwam zolang ik op de brug zat.
Verder bleek de Route een fietspad op de voormalige Erzbahn, die later overging in Kray-Wanner-Bahn. Lekker rustig, steeds rechtdoor en weinig kruisingen. Ook weinig uitzicht (bomen) op de omgeving. We zagen hier en daar wel torens, doch zijn maar een enkele keer gestopt voor een foto.
Uiteindelijk belandden we bij Zeche Zollverrein 10. Een mooie toren in een parkje en even mooi ophaalgebouw, waarin een soort cafe was gemaakt.
Koffie en koek en verder een gratis bezichtiging van het ophaal gebouw. Twee eenheden. Een ouderwetse grote open motor en daarnaast een nieuwere gesloten motor met tandwielkast.
Door Altenessen terug gefietst naar de auto, waarbij we nog Zeche Carl passeerde. Ook daar een kijkje genomen.
Mooi gebouw, doch de ijzeren bovenbouw is destijds gesloopt. Terug bij Prosper II bleek de auto nog op de plek.
Duisberg - Bottrop (D): 20080704
Richting Duisburg
Zonder fietsen achterop de auto zijn we door Tom Tom naar de voet van de Alsumerberg in Duisburg geleid. Te voet beklommen we deze berg, die bij nadere aanduiding niet uit mijnsteen bestond, doch uit het geruimde puin van vernielde woningen/gebouwen na WWII.
Boven zijn drie uitzichtpunten, met daarop borden met informatie over het uitzicht. Leuk was het om steeds meer te herkennen.
Vervolgens zijn we op zoek gegaan naar een Fōrderturm, die we eerder gezien hadden. Met de kaart uit het boekje in de Dieselstrasze beland, om daar eerst een kopje koffie te gebruiken. De vrouw achter de bar moest op onze vraag "Koffie met koek" eerst achter vragen of dat kon. Gelukkig was het bestelde voorhanden, maar desgevraagd bleek koffie aldaar geen gangbare bestelling. Op de vraag van Kees : "Bent u hier bekend? ", betrok het gezicht van de vrouw erg snel, doch toen bleek, dat het om de toren ging, kwam de een manspersoon uitleg geven. Zijn positie of functie in de kroeg was ons niet duidelijk, maar een andere aanwezige noemde hem "eeuwige vakantieganger". Zijn uitleg was goed, evenals de koffie en koek.
Bovendien werden we naar buiten begeleid door de baas, die ons lichtelijk beneveld attent maakte op een heilige op het dak van een ziekenhuis naast het cafe.
Achter het ziekenhuis vonden we Friedrich Thyssen 6 en toen ging het regenen en donderen.
Bomen en struiken boden niet voldoende beschutting, dus wij op pad naar wat belendende woningen. Helaas bood een afdakje boven de voordeur weinig bescherming en besloot Kees rond de woning te vluchten, om daar onder een balkon te schuilen. Daar was het droog, doch de bewoners schrokken zich een hoedje van deze vermeende Turkse inbreker.
Aangezien ik Kees niet was gevolgd, doch toch onder de struiken had geschuild, vond ik hem een tijdje later in gesprek met een ouder echtpaar. Ze stonden in de opening van de deur, dus ik dacht : "De geluksvogel werd binnen gelaten om te schuilen." Maar dat was niet het geval. Kees sprak verontschuldigende woorden, die het echtpaar in het geheel niet raakten. Zij spraken over de politie. Gelukkig werd de regen minder en konden we verder.
Met de Tom Tom zijn we op zoek gegaan naar de Tetreader, een mijnsteenberg in Bottrop.
Ook deze berg hebben we gevonden en beklommen.
Boven op was een prachtig driehoekig buizenstelsel als uitzichttoren.
We keken onze ogen uit. Het was een prachtig uitzicht rondom. We zagen meerdere liftbokken, steenbergen en het voetbalstadion van Schalke 04.
Zonder fietsen achterop de auto zijn we door Tom Tom naar de voet van de Alsumerberg in Duisburg geleid. Te voet beklommen we deze berg, die bij nadere aanduiding niet uit mijnsteen bestond, doch uit het geruimde puin van vernielde woningen/gebouwen na WWII.
Boven zijn drie uitzichtpunten, met daarop borden met informatie over het uitzicht. Leuk was het om steeds meer te herkennen.
Vervolgens zijn we op zoek gegaan naar een Fōrderturm, die we eerder gezien hadden. Met de kaart uit het boekje in de Dieselstrasze beland, om daar eerst een kopje koffie te gebruiken. De vrouw achter de bar moest op onze vraag "Koffie met koek" eerst achter vragen of dat kon. Gelukkig was het bestelde voorhanden, maar desgevraagd bleek koffie aldaar geen gangbare bestelling. Op de vraag van Kees : "Bent u hier bekend? ", betrok het gezicht van de vrouw erg snel, doch toen bleek, dat het om de toren ging, kwam de een manspersoon uitleg geven. Zijn positie of functie in de kroeg was ons niet duidelijk, maar een andere aanwezige noemde hem "eeuwige vakantieganger". Zijn uitleg was goed, evenals de koffie en koek.
Bovendien werden we naar buiten begeleid door de baas, die ons lichtelijk beneveld attent maakte op een heilige op het dak van een ziekenhuis naast het cafe.
Achter het ziekenhuis vonden we Friedrich Thyssen 6 en toen ging het regenen en donderen.
Bomen en struiken boden niet voldoende beschutting, dus wij op pad naar wat belendende woningen. Helaas bood een afdakje boven de voordeur weinig bescherming en besloot Kees rond de woning te vluchten, om daar onder een balkon te schuilen. Daar was het droog, doch de bewoners schrokken zich een hoedje van deze vermeende Turkse inbreker.
Aangezien ik Kees niet was gevolgd, doch toch onder de struiken had geschuild, vond ik hem een tijdje later in gesprek met een ouder echtpaar. Ze stonden in de opening van de deur, dus ik dacht : "De geluksvogel werd binnen gelaten om te schuilen." Maar dat was niet het geval. Kees sprak verontschuldigende woorden, die het echtpaar in het geheel niet raakten. Zij spraken over de politie. Gelukkig werd de regen minder en konden we verder.
Met de Tom Tom zijn we op zoek gegaan naar de Tetreader, een mijnsteenberg in Bottrop.
Ook deze berg hebben we gevonden en beklommen.
Boven op was een prachtig driehoekig buizenstelsel als uitzichttoren.
We keken onze ogen uit. Het was een prachtig uitzicht rondom. We zagen meerdere liftbokken, steenbergen en het voetbalstadion van Schalke 04.
Zaandam, Hembrugterrein (NL): 20080604
Hembrugterrein
Vele jaren was ik al van plan langs de forten van de Stelling van Amsterdam te fietsen en dat is er ook van gekomen. Samen met Kees, een ex-collega, die afkomstig was uit de Zaanstreek. We zijn in Abcoude begonnen.Gaande weg kreeg Kees ook contact met Rene Ros en waren we, na alle forten, nu toe aan een bijzonder bezoek.
In verband met de dagelijkse files op de A2 waren we vroeg uit Limburg vertrokken en stonden reeds om kwart over negen bij de pont. Eerst koffie in de tent bij de pont en in afwachting van de andere deelnemers, wat rond gekeken. Opvallend waren een drietal huizen, naar later bleek gebouwd in 1935. Drie etages, met een dakterras en een wel zeer speciaal opbouwtje. Eigenlijk de bovenkant van het trappenhuis. De bewoner links had bij de Lijn gevaren en de man uit het middelste woonde er al vijftig jaar. Was majoor buiten dienst en had jaren op het Hembrugterrein gewerkt.
Na wat schudden van handen en verkennende woorden togen we (Hans Baas, Frank van Drie, Eddy de Haes, Kees de Jong, Rein Reuter en René Ros) naar de Ingang. Onder leiding van Peter Kruit gingen we op pad. Om wat aantekeningen te maken had ik pen en papier meegenomen. Naar ik meen begonnen we in gebouw 316, dat werd aangeduid als waslokaal. Het volgende nummer op mijn papiertje is 341. "Losse wand en trapje", heb ik genoteerd. Doch snel na 501 en 322 met een kelder, raakte ik de tel kwijt. Nummers noteren en fotograferen ging niet samen. Zeker niet als ik wat micro-opname wilden maken. Dat vergt wat tijd, die er niet was, want de rest ging voort. Toch heb ik nog wat leuke details kunnen schieten, want daar gaat mij voorkeur naar uit. Kees voor het overzicht en ik voor de details.
Na de lunch bezochten we nog een Duits bunkertje uit WOII, dat is gelegen aan de rand van het Noordzeekanaal en momenteel gebruikt wordt als opslagruimte door een volkstuinhouder. Terug bij de Ingang gingen we verder met Patrick van Riel en ben ik in het geheel niet toegekomen aan het noteren van de nummers van gebouwen. Alles verscholen in het groen. Bomen, struiken en planten geven het geheel een aanzien van een natuurgebied, met hier en daar een gebouw. Nader beschouwd zijn de gebouwen zeer bijzonder. Zeker, die wij bezochten. Er werden granaathulzen grof gevuld en later op gewicht gebracht. Ergens anders werden proeven genomen. Elk gebouw is anders, maar overal zijn de machines weg. Ook de staat van onderhoud verschilt sterk per gebouw. Soms nog prima , dan alle ruiten kapot, deuren scheef in de hengsels en hele daken ingestort. Jammer, jammer.
Vier loodsen, die eigenlijk de link zijn naar de Stelling waren nog wel in goede staat. Na WO-I gebouwd voor de opslag van overtollig geworden uitrusting. Doch het oogt niet spectaculair, wat het geheel wel is. Tenminste, naar mijn mening. Een enorm terrein, met prachtige fabriekshallen, zoals men vandaag niet meer bouwt. Ik hoop, dat sommige van de slopershamer gered worden.
Later ben ik nog met Kees een stukje langs het water gelopen en zagen we een duwbak genaamd : Horn. De thuishaven was : Zaandam. Toevallig de woon- en geboorteplaats van Kees. Later hebben we bij de oude koekfabriek van Verkade nog een pilsje gedronken. Tot onze verbazing was het Budels bier. Gebrouwen in de plaats waar we samen jaren gewerkt hebben.
Al met al, een onvergetelijke dag.
Vele jaren was ik al van plan langs de forten van de Stelling van Amsterdam te fietsen en dat is er ook van gekomen. Samen met Kees, een ex-collega, die afkomstig was uit de Zaanstreek. We zijn in Abcoude begonnen.Gaande weg kreeg Kees ook contact met Rene Ros en waren we, na alle forten, nu toe aan een bijzonder bezoek.
In verband met de dagelijkse files op de A2 waren we vroeg uit Limburg vertrokken en stonden reeds om kwart over negen bij de pont. Eerst koffie in de tent bij de pont en in afwachting van de andere deelnemers, wat rond gekeken. Opvallend waren een drietal huizen, naar later bleek gebouwd in 1935. Drie etages, met een dakterras en een wel zeer speciaal opbouwtje. Eigenlijk de bovenkant van het trappenhuis. De bewoner links had bij de Lijn gevaren en de man uit het middelste woonde er al vijftig jaar. Was majoor buiten dienst en had jaren op het Hembrugterrein gewerkt.
Na wat schudden van handen en verkennende woorden togen we (Hans Baas, Frank van Drie, Eddy de Haes, Kees de Jong, Rein Reuter en René Ros) naar de Ingang. Onder leiding van Peter Kruit gingen we op pad. Om wat aantekeningen te maken had ik pen en papier meegenomen. Naar ik meen begonnen we in gebouw 316, dat werd aangeduid als waslokaal. Het volgende nummer op mijn papiertje is 341. "Losse wand en trapje", heb ik genoteerd. Doch snel na 501 en 322 met een kelder, raakte ik de tel kwijt. Nummers noteren en fotograferen ging niet samen. Zeker niet als ik wat micro-opname wilden maken. Dat vergt wat tijd, die er niet was, want de rest ging voort. Toch heb ik nog wat leuke details kunnen schieten, want daar gaat mij voorkeur naar uit. Kees voor het overzicht en ik voor de details.
Na de lunch bezochten we nog een Duits bunkertje uit WOII, dat is gelegen aan de rand van het Noordzeekanaal en momenteel gebruikt wordt als opslagruimte door een volkstuinhouder. Terug bij de Ingang gingen we verder met Patrick van Riel en ben ik in het geheel niet toegekomen aan het noteren van de nummers van gebouwen. Alles verscholen in het groen. Bomen, struiken en planten geven het geheel een aanzien van een natuurgebied, met hier en daar een gebouw. Nader beschouwd zijn de gebouwen zeer bijzonder. Zeker, die wij bezochten. Er werden granaathulzen grof gevuld en later op gewicht gebracht. Ergens anders werden proeven genomen. Elk gebouw is anders, maar overal zijn de machines weg. Ook de staat van onderhoud verschilt sterk per gebouw. Soms nog prima , dan alle ruiten kapot, deuren scheef in de hengsels en hele daken ingestort. Jammer, jammer.
Vier loodsen, die eigenlijk de link zijn naar de Stelling waren nog wel in goede staat. Na WO-I gebouwd voor de opslag van overtollig geworden uitrusting. Doch het oogt niet spectaculair, wat het geheel wel is. Tenminste, naar mijn mening. Een enorm terrein, met prachtige fabriekshallen, zoals men vandaag niet meer bouwt. Ik hoop, dat sommige van de slopershamer gered worden.
Later ben ik nog met Kees een stukje langs het water gelopen en zagen we een duwbak genaamd : Horn. De thuishaven was : Zaandam. Toevallig de woon- en geboorteplaats van Kees. Later hebben we bij de oude koekfabriek van Verkade nog een pilsje gedronken. Tot onze verbazing was het Budels bier. Gebrouwen in de plaats waar we samen jaren gewerkt hebben.
Al met al, een onvergetelijke dag.
Tönisberg/Duisburg (D): 20080514
Richting Duisburg
Voor deze dag hebben we de fietsen in Horn achterop de auto geladen. We zouden naar Orsoy aan de Rhein rijden en daar verder fietsen. Eenmaal op autobahn 40 besloten we Zeche Tönisberg op de heenreis te bezoeken. Kees was daar al eerder geweest, dus reden we door de poort en parkeerden nabij het vervallen kolenoverslaggebouw. Tandwielen, kettingen, rails en een omkeer cq los-inrichting. Alles nog in redelijke staat. Ook de Förderturm staat er nog, doch bij de schacht konden we niet komen, want de deuren zaten dicht. Op een kier na, dat wel.
In Orsay de fietsen op een P in het dorp afgeladen en naar de pont gefietst. Vlak bij de aanlegplaats aan de overkant stond een enorme koeltoren (in aanbouw) bij een bestaande electrische centrale. Ook het stalen constructiewerk van een stoomketel in aanbouw was goed te zien. Nader beschouwd zag ik de headers van de oververhitters al hangen in de constructie.
Vlak naast de centrale was Bergwerk Walsum, ėėn van de weinige kolenmijnen in Duitsland, die nog werkt. Van beide torens zag ik alle wielen (vier per toren) voortdurend draaien,
terwijl Kees aan de telefoon was in de ruimte van de portier. Tevergeefs, want we mochten niet binnen. Wel hadden we op een parkeerplaats en een viaduct beter zicht op de torens. Eigenlijk zouden we eens binnen moeten zien te geraken.
Toen maar verder op de fiets naar Landschaftspark Duisburg-Nord ; twee voormalige hoogovens. Zeker de moeite waard. Eerst wat geklommen in een soort gewezen kraanbaan. Na onze boterham een hoogoven beklommen. Prima geregeld.
De oven is begaanbaar gemaakt door de aanleg van extra bordessen, waardoor praktisch elke (voormalige) werkvloer te betreden was. Steeds moest ik denken aan de bordessen rond de roostovens op de Zink. Ik hoorde bijna het lawaai en voelde nog de hitte. Het bovenste bordes is wel 70 meter boven de begane grond en bied een prachtig uitzicht rondom. Opvallend en onverwachts was toch het vele groen, dat we zagen.
Ook zagen we op de berg met de lamp van de vorige tour.
Het biertje in de tot restaurant omgebouwde schakelruimte smaakte ons best !
Op de terugweg langs de Rhein nog wat foto's genomen op een stalen spoorbrug en bij een cokesfabriek, die nog werkte. Net als op de heenreis voer de veerpont geheel vrij, dat wil zeggen zonder kabel, in een merkwaardige zijwaardse beweging naar de overkant.
Gelukkig stond de auto er nog.
Voor deze dag hebben we de fietsen in Horn achterop de auto geladen. We zouden naar Orsoy aan de Rhein rijden en daar verder fietsen. Eenmaal op autobahn 40 besloten we Zeche Tönisberg op de heenreis te bezoeken. Kees was daar al eerder geweest, dus reden we door de poort en parkeerden nabij het vervallen kolenoverslaggebouw. Tandwielen, kettingen, rails en een omkeer cq los-inrichting. Alles nog in redelijke staat. Ook de Förderturm staat er nog, doch bij de schacht konden we niet komen, want de deuren zaten dicht. Op een kier na, dat wel.
In Orsay de fietsen op een P in het dorp afgeladen en naar de pont gefietst. Vlak bij de aanlegplaats aan de overkant stond een enorme koeltoren (in aanbouw) bij een bestaande electrische centrale. Ook het stalen constructiewerk van een stoomketel in aanbouw was goed te zien. Nader beschouwd zag ik de headers van de oververhitters al hangen in de constructie.
Vlak naast de centrale was Bergwerk Walsum, ėėn van de weinige kolenmijnen in Duitsland, die nog werkt. Van beide torens zag ik alle wielen (vier per toren) voortdurend draaien,
terwijl Kees aan de telefoon was in de ruimte van de portier. Tevergeefs, want we mochten niet binnen. Wel hadden we op een parkeerplaats en een viaduct beter zicht op de torens. Eigenlijk zouden we eens binnen moeten zien te geraken.
Toen maar verder op de fiets naar Landschaftspark Duisburg-Nord ; twee voormalige hoogovens. Zeker de moeite waard. Eerst wat geklommen in een soort gewezen kraanbaan. Na onze boterham een hoogoven beklommen. Prima geregeld.
De oven is begaanbaar gemaakt door de aanleg van extra bordessen, waardoor praktisch elke (voormalige) werkvloer te betreden was. Steeds moest ik denken aan de bordessen rond de roostovens op de Zink. Ik hoorde bijna het lawaai en voelde nog de hitte. Het bovenste bordes is wel 70 meter boven de begane grond en bied een prachtig uitzicht rondom. Opvallend en onverwachts was toch het vele groen, dat we zagen.
Ook zagen we op de berg met de lamp van de vorige tour.
Het biertje in de tot restaurant omgebouwde schakelruimte smaakte ons best !
Op de terugweg langs de Rhein nog wat foto's genomen op een stalen spoorbrug en bij een cokesfabriek, die nog werkte. Net als op de heenreis voer de veerpont geheel vrij, dat wil zeggen zonder kabel, in een merkwaardige zijwaardse beweging naar de overkant.
Gelukkig stond de auto er nog.
Moers (D): 20080423
Richting Moers
Volgens plan gingen we zoek naar een kolossale berglamp op een steinberg nabij Duisburg, waarvan een foto in de Limburger had gestaan. Gelukkig niet in een Yaris van Toyota, maar in een Lupo van VW togen we op weg. Kees was wat in de weer met de Tom Tom en binnen korte tijd hoorden we : "Bestemming bereikt."
Doch niks geen berg met mijnlamp. Desgevraagd moesten we ongeveer 5 km verder zijn, maar onderweg zagen we een twee lifttorens en zijn we die kant op gereden. Kees meldde zich in een kantoortje en een medewerker van de grondsanering liep met ons mee, zodat we lustig konden fotograferen.
Niederbergen stond er op het overblijfsel van de toegangspoort.
Wederom op weg zagen we al snel weer een lifttoren en konden we na wat zoeken zo het terrein oprijden van wat volgens de kaart is : Zeiche Friederich-Hendrich Wetterscht. Norddeutschland. ook hier kregen we vlot toestemming om te fotograferen. In de oude bijgebouwen was nog volop bedrijvigheid, maar rond de toren stond een hek. Gelukkig met het meestal aanwezige gat. Rustig rond gelopen en onze boterham gegeten.
Toen, na raadplegen van het krantenknipsel, met de Tom Tom op naar Rheinpreuszen en kwamen we weer op hetzelfde punt als heden ochtend. Toch hadden we de lamp al op de heuvel zien staan en reden we verder en vonden de Alte Zeche Rheinpreuszen.
Een mooie lifttoren met aan de overzijde van de straat Hornbach in vele kleuren.
Ook de berg met de lamp hebben we gevonden. Boven bleek de lamp gesloten. Wegens schilderwerk, maar het uitzicht was indrukwekkend. Al was het maar 3/4, want voor de rest benam het groen het uitzicht. Hier moest de boomgrens duidelijk omlaag !
Volgens plan gingen we zoek naar een kolossale berglamp op een steinberg nabij Duisburg, waarvan een foto in de Limburger had gestaan. Gelukkig niet in een Yaris van Toyota, maar in een Lupo van VW togen we op weg. Kees was wat in de weer met de Tom Tom en binnen korte tijd hoorden we : "Bestemming bereikt."
Doch niks geen berg met mijnlamp. Desgevraagd moesten we ongeveer 5 km verder zijn, maar onderweg zagen we een twee lifttorens en zijn we die kant op gereden. Kees meldde zich in een kantoortje en een medewerker van de grondsanering liep met ons mee, zodat we lustig konden fotograferen.
Niederbergen stond er op het overblijfsel van de toegangspoort.
Wederom op weg zagen we al snel weer een lifttoren en konden we na wat zoeken zo het terrein oprijden van wat volgens de kaart is : Zeiche Friederich-Hendrich Wetterscht. Norddeutschland. ook hier kregen we vlot toestemming om te fotograferen. In de oude bijgebouwen was nog volop bedrijvigheid, maar rond de toren stond een hek. Gelukkig met het meestal aanwezige gat. Rustig rond gelopen en onze boterham gegeten.
Toen, na raadplegen van het krantenknipsel, met de Tom Tom op naar Rheinpreuszen en kwamen we weer op hetzelfde punt als heden ochtend. Toch hadden we de lamp al op de heuvel zien staan en reden we verder en vonden de Alte Zeche Rheinpreuszen.
Een mooie lifttoren met aan de overzijde van de straat Hornbach in vele kleuren.
Ook de berg met de lamp hebben we gevonden. Boven bleek de lamp gesloten. Wegens schilderwerk, maar het uitzicht was indrukwekkend. Al was het maar 3/4, want voor de rest benam het groen het uitzicht. Hier moest de boomgrens duidelijk omlaag !
Roermond, Bolletjes Bajes (NL): 20080221
Bolletjes Bajes
Het zicht op de gevel wordt grotendeels ontnomen door een enorm spandoek, waarvan de tekst mij is ontschoten. Eigenlijk niet zo interessant, want vol spanning wachtte we op de man met de sleutel van de dubbele groene deur. De ingang van de zogenoemde Bolletjes Bajes in de binnenstad van Roermond.
Voor het geheel verbouwd wordt tot hotel, mochten we een kijkje nemen in het leegstaande gebouw. Samen met wat mensen van de KRO, uitgerust met TV opname apparatuur.
Later arriveerden ook Chinees uitziende personen. Twee mannen en een vrouw.
De voormalige kantoren aan de kant van de dubbele groene deuren zijn niet zo interessant en worden momenteel bewoond door enige antikrakers. Wel de grote cellenzaal. Aan beide kanten meerdere verdiepingen met deuren. Verder trappen van gegoten ijzer, stalen galerijen en deuren.
Veel deuren, met een luikje, een kijkgaatje en grendels.
Alle cellen waren leeg. Alle cellen zijn voorzien van een groot raam, aan de buitenkant voorzien van dikke tralies.
Het hele gebouw heeft aan de buitenzijde trouwens geen raam zonder tralies. Veel tralies, die echter niet de zonnestralen verhinderen binnen te komen.
De zon scheen uitbundig door ramen aan de zuidzijde, terwijl de noordzijde nooit een zonnetje zag.
Zouden de voormalige bewoners nog een voorkeur hebben gehad voor een cel aan de zonzijde ?
De schaduwzijde van de gevangenis kwam 9 maart goed in beeld bij Reporter. Tussen de verschillende beelden in kleur, die de mensenrechten als onderwerp hadden, waren de zwart-wit beelden van een gevangenis zeker zeer onheilspellend. Niet in China, ……… maar in Roermond opgenomen.
Alle ruimten hebben we bekeken. Kantoren, keukens, technische ruimten en sportzalen. Ook de buitenplaatsen om te luchten, afgeschermd met veel zeer speciaal prikkeldraad. Wederom tralies, veel tralies. Zelfs op de zolder, waar nummertjes op de hanenbalken herinneren aan de opslag van de spullen van de voormalige en tijdelijke bewoners.
Hoe het geheel kan worden, zag ik zaterdag 8 maart op TV. Ook bij de KRO. Lewis, de voormalige hulp van inspecteur Morse, werd opgetrommeld in een hotel, dat bleek een omgebouwde gevangenis te zijn. Net zulke deuren op galerijen en gietijzeren trappen als in de Bolletjes Bajes. Wel wat vrolijker geschilderd. De cellen waren uitgebroken tot ruime kamers, met brede bedden en daar trof inspecteur Lewis een vermoorde jongedame.
Het zicht op de gevel wordt grotendeels ontnomen door een enorm spandoek, waarvan de tekst mij is ontschoten. Eigenlijk niet zo interessant, want vol spanning wachtte we op de man met de sleutel van de dubbele groene deur. De ingang van de zogenoemde Bolletjes Bajes in de binnenstad van Roermond.
Voor het geheel verbouwd wordt tot hotel, mochten we een kijkje nemen in het leegstaande gebouw. Samen met wat mensen van de KRO, uitgerust met TV opname apparatuur.
Later arriveerden ook Chinees uitziende personen. Twee mannen en een vrouw.
De voormalige kantoren aan de kant van de dubbele groene deuren zijn niet zo interessant en worden momenteel bewoond door enige antikrakers. Wel de grote cellenzaal. Aan beide kanten meerdere verdiepingen met deuren. Verder trappen van gegoten ijzer, stalen galerijen en deuren.
Veel deuren, met een luikje, een kijkgaatje en grendels.
Alle cellen waren leeg. Alle cellen zijn voorzien van een groot raam, aan de buitenkant voorzien van dikke tralies.
Het hele gebouw heeft aan de buitenzijde trouwens geen raam zonder tralies. Veel tralies, die echter niet de zonnestralen verhinderen binnen te komen.
De zon scheen uitbundig door ramen aan de zuidzijde, terwijl de noordzijde nooit een zonnetje zag.
Zouden de voormalige bewoners nog een voorkeur hebben gehad voor een cel aan de zonzijde ?
De schaduwzijde van de gevangenis kwam 9 maart goed in beeld bij Reporter. Tussen de verschillende beelden in kleur, die de mensenrechten als onderwerp hadden, waren de zwart-wit beelden van een gevangenis zeker zeer onheilspellend. Niet in China, ……… maar in Roermond opgenomen.
Alle ruimten hebben we bekeken. Kantoren, keukens, technische ruimten en sportzalen. Ook de buitenplaatsen om te luchten, afgeschermd met veel zeer speciaal prikkeldraad. Wederom tralies, veel tralies. Zelfs op de zolder, waar nummertjes op de hanenbalken herinneren aan de opslag van de spullen van de voormalige en tijdelijke bewoners.
Hoe het geheel kan worden, zag ik zaterdag 8 maart op TV. Ook bij de KRO. Lewis, de voormalige hulp van inspecteur Morse, werd opgetrommeld in een hotel, dat bleek een omgebouwde gevangenis te zijn. Net zulke deuren op galerijen en gietijzeren trappen als in de Bolletjes Bajes. Wel wat vrolijker geschilderd. De cellen waren uitgebroken tot ruime kamers, met brede bedden en daar trof inspecteur Lewis een vermoorde jongedame.
Den Helder (NL): 20081024
Keuzedag : Den Helder
Gratis reizen met de NS doen we graag. Bij voorkeur zo ver mogelijk weg en dan is Den Helder een goede keus. Op werkdagen wel na negenen vertrekken, waardoor we, met vertraging, rond het middaguur in Den Helder uit de trein stapten. Eerst naar het VVV, waar we wat uitleg en een matig zwart/wit kopietje van de stadsplattegrond kregen. Aan de overkant bij Mac, met een kopje koffie, besloten we eerst langs de watertoren te gaan en dan naar de Marinewerf.
De lucht was strak blauw en dat hadden we bij menige voorgaande speurtocht danig gemist.
Langs een winkelstraat, die in niks verschilde van de gemiddelde winkelstraat in Nederland, bereikten we de Marine Binnenhaven. Een aantal wit/blauwe scheepjes en het rode lichtschip aan de overkant vielen meteen op en waren te bereiken via een stalen voetgangersbrug.
We keken wat rond bij de verschillende reddingboten en vervolgden onze weg naar het lichtschip Texel.
Langs de gangway klommen we aan dek en stapten over een hoge drempel van een waterdichte deur het dekhuis binnen.
Meteen rechts hoorde ik wat stemmen en in het dagverblijf zaten een stuk of zes mannen te kletsen. Ook zagen we een vrouw en op onze vraag in het algemeen : 'Kunnen we het schip bezichtigen ?'', was haar antwoord : "Drie euro." Vervolgens keek ze rond en plots hadden vele heren wat te doen, zodat mevrouw "de kapitein'' (zo noemde de meeste mensen haar) naar buiten stapte, om ons het schip te laten zien.
En dat gebeurde grondig. In een aanvankelijk niet te stuiten woordenstroom vertelde zij in elke ruimte nieuwe wetenswaardigheden. Af en toe wilde ik ook graag wat zeggen, want het schip deed mij erg denken aan KNSM schepen, waar ik zelf meerdere jaren op gevaren heb.
Eigenlijk was dit de eerste keer, na vele jaren, dat ik weer terug was op een schip en herinneringen overspoelden mij. Lichtschakelaars, een lampje in een kooi of de laden eronder raakten een gevoelige snaar, die ik wel even wilde verwoorden, doch de kapitein vertelde maar verder. Gelukkig kregen we gaande weg wat ruimte voor onze verhalen en werd de rondleiding (voor mij) een ware happening, om maar eens terug te gaan in de terminologie van the sixties. Uiteindelijk terug aan dek was er nog geen wolkje aan de lucht en maakten we gave foto's van de rode Texel.
Vervolgens zakten we desgevraagd af in de machinekamer van een oude havensleper (Y 8122). Ook hier een enthousiaste schipper, die graag van alles vertelde.
Hier de olie gestookte schotse ketel, met branders van een centrale verwarming. Daar de twee cilinder stoommachine. Direct omkeerbaar, door een zelf gemaakt stangenstelsel, ook vanaf de brug.
Inmiddels was de middag reeds ver gevorderd en liepen we langs de verschillen gegraven dokken richting Marinemuseum, doch de Tonijn op het droge trok ons niet. We zijn langs de zeekant naar Fort Kijkduin gelopen, wat we rond kwart na vijf bereikten. Helaas mochten we niet binnen, terwijl het tot zes uur open was. Tenminste, dat stond op het bordje buiten. "Weet u wel waar wij vandaan komen ?" vroeg ik de vrouw achter de kassa.
Vast besloten om zonder slag of stoot niet te vertrekken bleef ik argumenteren en plots veranderde ze van menig, rammelde wat op de kassa en overhandigde stuurs kaartjes en plattegronden. Veel geld voor een kort bezoek was haar mening, maar dat moesten wij toch zelf bepalen.
Onder in het fort troffen we een andere medewerker, die ons wat uitleg verschafte en later tot de sluitingstijd een kleine rondleiding verzorgde. Terug bij de ingang vroeg de mevrouw achter de balie of wij in de koepel waren geweest. Nee, dus. En zo togen wij weer terug en beklommen een wenteltrap en een ladder en keken door de spleten in de koepel naar zee.
Net een fragment uit "De langste dag". Bijna viel Kees in een verlaagde ruimte, maar gelukkig hervond hij zijn evenwicht en konden we lopend en voldaan het fort verlaten.
Nog even langs de gietijzeren vuurtoren en dan terug naar de stad.
Meer informatie over de Y 8122?
Dan hier even klikken
Gratis reizen met de NS doen we graag. Bij voorkeur zo ver mogelijk weg en dan is Den Helder een goede keus. Op werkdagen wel na negenen vertrekken, waardoor we, met vertraging, rond het middaguur in Den Helder uit de trein stapten. Eerst naar het VVV, waar we wat uitleg en een matig zwart/wit kopietje van de stadsplattegrond kregen. Aan de overkant bij Mac, met een kopje koffie, besloten we eerst langs de watertoren te gaan en dan naar de Marinewerf.
De lucht was strak blauw en dat hadden we bij menige voorgaande speurtocht danig gemist.
Langs een winkelstraat, die in niks verschilde van de gemiddelde winkelstraat in Nederland, bereikten we de Marine Binnenhaven. Een aantal wit/blauwe scheepjes en het rode lichtschip aan de overkant vielen meteen op en waren te bereiken via een stalen voetgangersbrug.
We keken wat rond bij de verschillende reddingboten en vervolgden onze weg naar het lichtschip Texel.
Langs de gangway klommen we aan dek en stapten over een hoge drempel van een waterdichte deur het dekhuis binnen.
Meteen rechts hoorde ik wat stemmen en in het dagverblijf zaten een stuk of zes mannen te kletsen. Ook zagen we een vrouw en op onze vraag in het algemeen : 'Kunnen we het schip bezichtigen ?'', was haar antwoord : "Drie euro." Vervolgens keek ze rond en plots hadden vele heren wat te doen, zodat mevrouw "de kapitein'' (zo noemde de meeste mensen haar) naar buiten stapte, om ons het schip te laten zien.
En dat gebeurde grondig. In een aanvankelijk niet te stuiten woordenstroom vertelde zij in elke ruimte nieuwe wetenswaardigheden. Af en toe wilde ik ook graag wat zeggen, want het schip deed mij erg denken aan KNSM schepen, waar ik zelf meerdere jaren op gevaren heb.
Eigenlijk was dit de eerste keer, na vele jaren, dat ik weer terug was op een schip en herinneringen overspoelden mij. Lichtschakelaars, een lampje in een kooi of de laden eronder raakten een gevoelige snaar, die ik wel even wilde verwoorden, doch de kapitein vertelde maar verder. Gelukkig kregen we gaande weg wat ruimte voor onze verhalen en werd de rondleiding (voor mij) een ware happening, om maar eens terug te gaan in de terminologie van the sixties. Uiteindelijk terug aan dek was er nog geen wolkje aan de lucht en maakten we gave foto's van de rode Texel.
Vervolgens zakten we desgevraagd af in de machinekamer van een oude havensleper (Y 8122). Ook hier een enthousiaste schipper, die graag van alles vertelde.
Hier de olie gestookte schotse ketel, met branders van een centrale verwarming. Daar de twee cilinder stoommachine. Direct omkeerbaar, door een zelf gemaakt stangenstelsel, ook vanaf de brug.
Inmiddels was de middag reeds ver gevorderd en liepen we langs de verschillen gegraven dokken richting Marinemuseum, doch de Tonijn op het droge trok ons niet. We zijn langs de zeekant naar Fort Kijkduin gelopen, wat we rond kwart na vijf bereikten. Helaas mochten we niet binnen, terwijl het tot zes uur open was. Tenminste, dat stond op het bordje buiten. "Weet u wel waar wij vandaan komen ?" vroeg ik de vrouw achter de kassa.
Vast besloten om zonder slag of stoot niet te vertrekken bleef ik argumenteren en plots veranderde ze van menig, rammelde wat op de kassa en overhandigde stuurs kaartjes en plattegronden. Veel geld voor een kort bezoek was haar mening, maar dat moesten wij toch zelf bepalen.
Onder in het fort troffen we een andere medewerker, die ons wat uitleg verschafte en later tot de sluitingstijd een kleine rondleiding verzorgde. Terug bij de ingang vroeg de mevrouw achter de balie of wij in de koepel waren geweest. Nee, dus. En zo togen wij weer terug en beklommen een wenteltrap en een ladder en keken door de spleten in de koepel naar zee.
Net een fragment uit "De langste dag". Bijna viel Kees in een verlaagde ruimte, maar gelukkig hervond hij zijn evenwicht en konden we lopend en voldaan het fort verlaten.
Nog even langs de gietijzeren vuurtoren en dan terug naar de stad.
Meer informatie over de Y 8122?
Dan hier even klikken
Teksten: Rein Reuter - sXale=Small - ©2008-2016
Fotografie: Kees de Jong - uxplorer ultd - ©2006-2024